Τεκμήριο αληθείας

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

To 1981 η τάξη που κατέχει την εξουσία ισχυριζόταν διά των κομμάτων της ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ θα ήταν ένας «παράδεισος» όπου οι Ελληνες θα έτρωγαν «με χρυσά κουτάλια».

Το ΚΚΕ τόνιζε τότε ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ ισοδυναμούσε για τον λαό με είσοδο στο «λάκκο των λεόντων». Οτι ο μόνος κερδισμένος από αυτή την υπόθεση θα ήταν η άρχουσα τάξη εις βάρος του λαού, ο οποίος θα υφίστατο όλες τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε το ψέμα έχει αποδειχτεί περίτρανα. Δεν χρειάζεται καν η μαρτυρία του Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι όλη η προηγούμενη τριακονταετής προπαγάνδα ήταν μια απάτη, προσθέτοντας μάλιστα κάτι ακόμα βαρύτερο: «Ηξερα - είπε - ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»!

Δέκα χρόνια αργότερα το πολιτικό τόξο της ολιγαρχίας, σύσσωμο και σε πλήρη συναίνεση, πρόσδεσε την Ελλάδα στο «μονόδρομο» του Μάαστριχτ. Οπως έλεγαν, με τη συγκεκριμένη συνθήκη η Ελλάδα θα είχε όλα τα οφέλη που θα απέρρεαν από την «ελεύθερη κίνηση» κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, προσώπων.

Το ΚΚΕ κατέδειξε από τις αρχές του '90 ότι η εφαρμογή της πολιτικής του Μάαστριχτ θα ήταν ένα μαρτύριο για τον ελληνικό λαό. Οτι η μόνη «ελευθερία» που αναγνωριζόταν μέσα από αυτές τις ρυθμίσεις ήταν η ελευθερία των καπιταλιστών, Ελλήνων και ξένων, να σαρώνουν δικαιώματα των εργαζομένων ώστε να καθίστανται επικερδέστερες οι «επενδύσεις» τους.

Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος το ψέμα, δεν άργησε να φανεί.

Η αυλαία κατά την επόμενη δεκαετία, του 2000, άνοιξε με βασική προπαγάνδα εκ μέρους του αστικού πολιτικού κατεστημένου την ένταξη και παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ. Με ένα στόμα και μια φωνή ο δικομματισμός και τα κομματικά του συμπληρώματα μιλούσαν για «εθνικό επίτευγμα», για «ισχυρή Ελλάδα», για «διαρκή ανάπτυξη», για εξασφάλιση του τόπου μέσα στο «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ.

Το ΚΚΕ αντέτεινε ότι επρόκειτο για μια νέα αλυσίδα βαρύτατων και μάταιων θυσιών για το λαό, για μια πολιτική που θα γονάτιζε τα λαϊκά στρώματα για να πατήσει πάνω τους και να γιγαντωθεί η πλουτοκρατία.

Το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος μέσα από το ψέμα βάφτιζε «εθνική επιταγή» το ταξικό του συμφέρον εκδηλώθηκε με παταγώδη τρόπο στις μέρες μας.

Κάπως έτσι πορευτήκαμε επί τρεις δεκαετίες ώσπου να φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2010. Πέρσι, λοιπόν, η άρχουσα τάξη διατάσσοντας σε συγκεκριμένους ρόλους το πολιτικό της προσωπικό ψήφισε μέσω του μνημονίου μια προαποφασισμένη πολιτική. Μια αδίστακτη πολιτική που για την επιβολή της κλήθηκαν οι διεθνείς της σύμμαχοι, από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ. Επένδυσε σε μια ανελέητη προπαγάνδα που κινήθηκε ανάμεσα στη «σωτηριολογία» και τον «Τιτανικό», ανάμεσα στο «όλοι μαζί τα φάγαμε», στην πατριδοκαπηλεία και στην απειλή προς το λαό πως ή θα αποδεχτεί να ζει με 500 ευρώ το μήνα ή θα τα χάσει όλα!

Το ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα, από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε ότι αυτή η πολιτική ισοδυναμούσε με συμφορά για το λαό. Οτι πέρα από τους διαχειριστές και τα «μείγματα» προώθησής της αποτελούσε το όχημα για τη μεταφορά στις πλάτες των πεινασμένων των συνεπειών της κρίσης που προκάλεσαν οι χορτάτοι. Οτι ο λαός παρά τη «χρεοτρομοκρατία» δε χρωστάει τίποτα και ότι αν δεν οργανωθεί ενάντια στους δυνάστες του, τότε θα εξαναγκαστεί με επιστροφή σε συνθήκες ζωής του μεσοπολέμου.

Η εμπειρία του τι βιώνει η Ελλάδα ένα χρόνο τώρα, η φτώχεια, η ανεργία, τα λουκέτα, η ύφεση, η χρεοκοπία του κόσμου της δουλειάς, είναι ο αψευδής μάρτυρας για το ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε ψέματα.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα κομβικό σημείο:
Η τάξη των καταπιεστών, με τους κομματικούς της «προθύμους» να κινούνται σε πορεία συναίνεσης και προσυνεννόησης, ισχυρίζεται ότι η ενδεδειγμένη πολιτική για τη «διάσωση» της Ελλάδας είναι η εφαρμογή - εις το τετράγωνο και εις το διηνεκές! - της ίδιας πολιτικής που μόλις από πέρσι μέχρι φέτος έχει επιφέρει αμέτρητα δεινά στο λαό. Οτι αυτή είναι η «μόνη» πολιτική. Εκείνη που εγγυάται το «νοικοκύρεμα», τις «στέρεες βάσεις ανάπτυξης» και το «λαμπρό μέλλον» που θα έρθει... κάποτε.

Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική που «προτείνεται» με την μεθοδολογία της τρομοκράτησης και των εκβιασμών, προωθείται από τους ίδιους ακριβώς που έφεραν το λαό σε αυτήν την κατάσταση. Για το λαό ο πραγματικός «μονόδρομος», μετά από τόσα ψέματα, τόσες θυσίες, τόσα βάσανα, είναι τούτος: Να σαρώσει με όλη του τη δύναμη τους θεομπαίχτες. Τους δημαγωγούς. Να μην προσφέρει καμία συναίνεση στους ολετήρες που χωρίς τσίπα έχουν ακόμα το θράσος να παριστάνουν τους «εθνικούς σωτήρες».
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική είναι κομμένη και ραμμένη στην τακτική της επί λαϊκών πτωμάτων απόδρασης της πλουτοκρατίας από την κρίση της. Επιφέρει τον αφανισμό του ελληνικού λαού. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε εξανδραποδισμό γενεές και γενεές εργαζομένων.
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτή η πολιτική ισοδυναμεί με ολοκληρωτικό πόλεμο της εξουσίας των μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη και στα εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας. Εάν περάσει, τότε το «έπαθλο» του αποδεκατισμένου λαού θα είναι η δυστυχία σε μια απέραντη έρημο βαρβαρότητας.
Το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: Αυτός ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία ενάντια στο λαό, αν δεν πάρει ολοκληρωτική απάντηση ώστε να λήξει με τη νίκη του προλεταριάτου και των σύμμαχων στρωμάτων, αν οι καταπιεσμένοι δεν πάρουν στα χέρια τους την εξουσία από την τάξη των σφετεριστών, τότε η κοινωνία των πραγματικών παραγωγών του πλούτου θα κατρακυλήσει στην άβυσσο.

Ποιος μιλάει αυτή τη φορά τη γλώσσα του δίκιου; Ποιος, αντίθετα, έχει οχυρωθεί πίσω από το ψέμα; Το ΚΚΕ ή οι άλλοι;

Σήμερα, πριν κανείς απαντήσει, αξίζει να το σκεφτεί:
Υπάρχει αμφιβολία, μετά από την εμπειρία τόσων δεκαετιών, για το ποιος πραγματικά δικαιώθηκε και για το ποιος μπορεί να επικαλείται το τεκμήριο της αλήθειας μπροστά στο λαό;