66 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Από το Granma
Λαθραναγνωστης

Σήμερα όλος ο προοδευτικός κόσμος και ιδιαίτερα οι κομμουνιστές, γιορτάζουμε τα  66 χρόνια από το τέλος του ΒΠΠ. Χάρη στην συμμετοχή, την απελευθερωτική επέλαση και την νίκη της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη, το τέλος του αιματηρότερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, αποτέλεσε την απαρχή μιάς μοναδικής σε διάρκεια περιόδου ειρήνης και ευημερίας της ανθρωπότητας. Από το 1945 και μέχρι την ανατροπή του σοσιαλισμού το 1990, δηλαδή 45 χρόνια,  το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αποτέλεσε το «αντίπαλο δέος» του καπιταλισμού, υποχρεώνοντάς τον σε πολυάριθμες υποχωρήσεις προς όφελος της εργατικής τάξης και της ειρήνης.       
   .
Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα από πιο πριν, από τότε που η αστική τάξη, έχοντας ήδη μια φορά αποτύχει να ανατρέψει με εισβολή το νέο σοβιετικό καθεστώς, είχε αναδιπλωθεί και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για την επόμενη απόπειρα, ενώ  εν τω μεταξύ, το πολιόρκησε και το σαμποτάρισε, με τρόπο που μόνο με την πολιορκία της Γαλλίας μετά τη Γαλλική επανάσταση μπορεί να συγκριθεί. Ταυτόχρονα δε με την προσπάθεια κατάλυσης του σοβιετικού καθεστώτος , η αστική τάξη αντιμετώπιζε και το ενθαρρυμένο και  ολοένα διογκούμενο εργατικό κίνημα στη δυτική Ευρώπη, άλλοτε με παροχές και άλλοτε με στυγνή βία.


Δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία, του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία του Μεταξά στην Ελλάδα, κατάπνιξη του κινήματος του Σπάρτακου στη Γερμανία με δολοφονία των Κ. Λιμπκνεχτ Ρ. Λούξεμπουργκ, άνοδος του Χίτλερ στη Γερμανία και του Μουσολίνι στην Ιταλία.

Η αναμενόμενη ευκαιρία δυναμικής επίθεσης παρουσιάστηκε με την εμφάνιση του Χίτλερ στη Γερμανία, ο οποίος αναδείχτηκε μεν από τον εξαθλιωμένο, γερμανικό λαό, αλλά  υποστηρίχτηκε στη συνέχεια από σύσσωμη την αστική τάξη, τόσο της Γερμανίας, όσο και τη διεθνή, όταν αυτή κατάλαβε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτόν και τη Γερμανία ενάντια στη Σ.Ε. Όταν ανέβαινε ο Χίτλερ στην εξουσία, η Γερμανία ήταν κράτος κυριολεκτικά υπό κατοχή, με τα συμμαχικά κατοχικά στρατεύματα να στρατοπεδεύουν στην περιοχή του Ρουρ. Ήταν  πανεύκολο συνεπώς να τον συντρίψουν. Αντίθετα όμως, όλες οι δυνάμεις του κεφαλαίου και όχι μόνο, έσπευσαν να τον υποστηρίξουν θερμά. Ο Ερυθρός Σταυρός, ο οποίος διαβεβαίωνε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν όντως «χώροι υγειινισμού», όπως υποστήριζαν οι ναζί. Ο πάπας Πίος ΙΒ, ο πολύς βαρόνος ντε Κουπερτέν, ό Εδουάρδος της Αγγλίας, παραλίγο βασιλιάς και άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι.
Κοινώς, ο ναζισμός και ο φασισμός αβαντάρονταν τόσο πολύ, που είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα, κυρίως στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Οι χιτλερικοί έγιναν η ελπίδα του κεφαλαίου για την απαλλαγή από τον κομμουνιστικό κίνδυνο που υλοποιούνταν στο πρόσωπο της Σοβ. Ένωσης και η πολιτική τους απέναντι στη Γερμανία, τώρα που έγινε ναζιστική,  μεταβλήθηκε. Ο οικονομικός και στρατιωτικός στραγγαλισμός μετατράπηκε σε οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση και ανοχή. Κατ αυτόν τον τρόπο ο Χίτλερ, κέρδισε και την  υποστήριξη του Γερμανικού λαού ο οποίος είχε εξαθλιωθεί οικονομικά απο τις υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις που κατέβαλε για τον ΑΠΠ και είχε ταπεινωθεί εθνικά, κυρίως από τους Γάλλους. Ο γερμανικός λαός, είδε στο πρόσωπό του Χίτλερ έναν σωτήρα που θα αποκαθιστούσε την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά του και θα τον έβγαζε από την οικονομική αθλιότητα. Πράγματι το ναζιστικό καθεστώς είχε αξιοθαύμαστη κοινωνική πολιτική και τεράστια οικονομική άνθιση, κυρίως λόγω πολεμικών προετοιμασιών.

Το κεφάλαιο,  με μια σειρά ενεργειών  που οι δυτικοί ιστορικοί θρασύτατα ονόμασαν «πολιτική κατευνασμού» (appeasement), υλοποίησαν την προσπάθεια της αστικής τάξης να στρέψει τον Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική. Ένωση.

Οι χαρακτηριστικότερες ενέργειες των δυτικών κυβερνήσεων, στα πλαίσια της πολιτικής του κατευνασμού, ήταν οι εξής.

-Ανοχή στην προσάρτησης της Αυστρίας απο τη Γερμανία- το λεγόμενο «άνσλους»,
παρά το ότι η συνθήκη των Βερσαλλιών από τον ΑΠΠ, το απαγόρευε ρητά.

-Ανοχή της προσάρτησης του νότιου μέρους της Τσεχοσλοβακίας, της Σουδητίας απο την Γερμανία . Η συμφωνία για την προσάρτηση της Σουδητίας έγινε στα πλαίσια της περίφημης συμφωνίας του Μονάχου.

- Συμφωνία του Μονάχου 29 Σεπτεμβρίου 1938.
Προτάθηκε από τον Μουσολίνι
Πήραν μέρος. Αγγλία με τον Νέβιλ Τσάμπερλαιν (πρωθυπουργός, συντηρητικός), Γαλλία με τον Εδουάρδο Νταλαντιέ (σοσιαλιστής, πρωθυπουργός στα πλαίσια του «λαϊκού μετώπου» που τότε ήταν κυβέρνηση στη Γαλλία. Οι κομμουνιστές δεν συμμετείχαν αλλά το υποστήριζαν-“soutien sans participation ”). Ιταλία με τον Μουσολίνι. Γερμανία με τον Χίτλερ. Με την απώλεια της Σουδητίας, η Τσεχοσλοβακία ουσιαστικά καταστράφηκε.

Για να καταλάβουμε τη σημασία της συμφωνίας του Μονάχου, πρέπει να πούμε ότι οι εγγυήτριες δυνάμεις της Τσεχοσλοβακίας, ήταν η Αγγλία, ή Γαλλία και η Σοβ. Ένωση. Με το ξεπούλημα της Τσεχοσλοβακίας από την Αγγλία και τη Γαλλία, μοναδικός εγγυητής παρέμενε η Σοβ. Ένωση, η οποία θα έπρεπε πλέον να αντιδράσει και να εμπλακεί σε πόλεμο με την Γερμανία και η οποία (Σ.Ε) έμαθε για τη συμφωνία του Μονάχου, αφ ότου έγινε. Η συμφωνία του Μονάχου, ήταν το κορυφαίο γεγονός της «πολιτικής του κατευνασμού», που κατέστησε σαφές και πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι δεν επρόκειτο περί κατευνασμού, αλλά περί ελιγμών δρομολόγησης του Χίτλερ ενάντια στη Σοβ. Ένωση.
Ο στόχος των δυτικών ήταν να εμπλακεί σε πόλεμο ο Χίτλερ με την Σ.Ε την οποία θα κατέβαλε εύκολα και μετά οι δυτικοί, είτε  θα τα έβρισκαν με τον Χίτλερ, είτε θα τον νικούσαν, καθώς θα ήταν ήδη αδυνατισμένος  από τον πόλεμο με την Σ.Ε.
Μ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια.

Η συμφωνία του Μονάχου έγινε δεχτή, στην Αγγλία κυρίως, με πανηγυρισμούς.
Ο κόσμος πανηγύριζε γιατί κατευνάσανε τον Χίτλερ και δεν θα γίνει πόλεμος, οι δε αστοί τρίβανε τα χέρια τους ότι επί τέλους θα εμπλέκανε σε πόλεμο  την Σ.Ε με την Γερμανία.
Έκαναν όμως τον λογαριασμό, χωρίς τον ξενοδόχο. Η Σοβιετική Ένωση κατάλαβε ότι πλέον ο Χίτλερ θα στρεφόταν εναντίον της και θα παρέμενε εντελώς αβοήθητη από τους άσπονδους συμμάχους της, όπως άλλωστε και έγινε αργότερα. Η απάντηση του Στάλιν, ήταν το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μόλοτωφ
Υπογράφτηκε στη Μόσχα 23 Αυγούστου 1939 και όριζε ότι καθεμία από τις δύο χώρες (Σ.Ε και Γερμανία) θα παρέμενε ουδέτερη, σε περίπτωση που η άλλη δεχόταν επίθεση από τρίτους. Με την υπογραφή αυτού του συμφώνου και μέχρι την κατάλυσή του από την Γερμανία τον Ιούνιο του 1941, ουσιαστικά η Σ.Ε έστρεφε ξανά τον Χίτλερ προς τη δύση κερδίζοντας χρόνο στησίματος  της πολεμικής της βιομηχανίας και μεταφοράς της πέρα από τα Ουράλια.

Από τον Ιούνιο του 41, που ο Χίτλερ επιτέθηκε ενάντια στη Σ.Ε και μέχρι τη νίκη των σοβιετικών στο Στάλινγκραντ τον Φεβρουάριο το 1943 και την έναρξη επέλασή τους προς δυσμάς, οι συμμαχικές δυνάμεις, άφησαν ουσιαστικά μόνη της τη Σ.Ε να αντιμετωπίσει τους ναζί, ελπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή ότι οι ναζί θα νικούσαν. Το άνοιγμα του περίφημου δεύτερου μετώπου, που τόσο πολύ αποζητούσε η Σ.Ε, έγινε από τους δυτικούς με την απόβαση στη Νορμανδία μόλις το 1944, μόνο όταν κατάλαβαν ότι όχι μόνο δεν υπήρχε καμία πλέον περίπτωση να ηττηθεί ο κόκκινος στρατός, αλλά αντίθετα μπορούσε να καταλάβει ολόκληρη την Ευρώπη.

Την Πρωτομαγιά του 1945, ο κόκκινος στρατός κατέλαβε το Βερολίνο και ύψωσε  την κόκκινη σημαία στο Ράϊχσταγκ. Στις 9 Μαΐου, έγινε η τελετή υπογραφής παράδοσης στο Βερολίνο.

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει και μαζί μ αυτόν και οι ελπίδες της αστικής τάξης για κατάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και επιβολής καπιταλιστικού μεσαίωνα..