Απόψε στην puerta del sol, να κατεβείτε ολ'

Από τον Αλέξανδρο Δελάρζ

Με τέτοια λιακάδα, μια διαδηλωσούλα στην πλατεία
είναι ό,τι πρέπει

Όμπρε! Όταν κάποιος χασμουριέται, εξ αντανακλάσεως χασμουριέσαι κι εσύ. Η νύστα, ο ύπνος και η ξάπλα είναι αγαπημένες συνήθειες των ανθρώπων. Οι κοινωνικοί αγώνες αντιθέτως και δύσκολοι είναι και μέχρι να κατέβει ο άλλος στην διαδήλωση σου βγάζει την παναγία. Κατά παράδοξο τρόπο όμως, όταν ξεσηκώνεται ένας λαός εδώ, εξ αντανακλάσεως ξεσηκώνεται κι ένας άλλος λαός παραδίπλα. Καθόλου παράδοξο όμως, απόλυτα συνεπές εις την μαρξιστικήν επιστήμη, καθότι καπιταλισμό έχουμε εδώ, καπιταλισμό και παραπέρα. Ίδιο γ...σι εδώ, ίδιο ή παρόμοιο παραπέρα, μπορεί βεβαίως να αλλάζει η στάσις, η κάμα σούτρα δόξα τον πανάγαθο γεμάτη από στάσεις είναι. Κι όταν ο λαός βαρεθεί πια τον παθητικό ρόλο, γίνεται ενεργητικός και παίρνει ο διάλος τον πατέρα του καθεστώτος που επιδίδετο εις την κατ' εξακολούθησιν κακοποίηση του λαού.

Η στάσις, όπως ήτο η αρχαία λέξη της επαναστάσεως, (η περίφημη στάση του Νίκα) είναι μεγάλο πράμα και καθόλου εύκολο όπως μας εδίδαξε ο πατήρ Βλαδίμηρος – βοήθειά μας. Παρ' όλ' αυτά, να σηκωθεί ο άλλος απ' τον καναπέ και να πορπατήξει μια ώρα ανάμεσα σε διαμαρτυρόμενο πλήθος είναι τόσο μεγάλο επίτευγμα τη σήμερον που κάνεις το σταυρό σου που τον βλέπεις τον άλλον να έρχεται και λες “ήμαρτον παναγία μου”. Στην Ισπανία τώρα που μιλάμε, το έχετε ακούσει, είναι ξεσηκωμένη και η κουτσή Μαρία. Κατεβαίνουν στους δρόμοι, φωνάζουν, χορεύουν, διαμαρτύρονται για όλα τα μέτρα (το γ....σι που λέγαμε) που εκεί τα πήραν χωρίς μνημόνιο, εμείς εδώ πρωτοτυπήσαμε πάλι στο σεξ, ως μεσογειακός λαός, προτιμήσαμε (όχι εμείς, η κυβέρνησις) την παρτούζα, το κουαρτέτο.

Για τους Ισπανούς είχαμε μιαν ελαφρώς πιο υποτιμητική ματιά απ' ότι στην λατινοαμερικάνικη επαναστατική παράδοση. Οι λατινοαμερικάνοι, με το μελαμψό δέρμα και το ερωτικό ταμπεραμέντο μας καθόταν πιο καλά σαν επαναστατικό lifestyle, μούσια, αξυρισιές, αμπέχωνα, μια ματιά να ρίξετε στη μισή κνε, όλοι ίδιες φάτσες θα σας φανούν. Αστα λα βικτόρια σιέμπρε! Ακόμα δεν άκουσα κανέναν Ραούλ να πει τίποτα για την μητρόπολη Εσπάνια.

Είπαμε να σηκωθείτε απ' τον καναπέ, εσείς πάλι κάθεστε;

Ωστόσο και οι Ισπανοί, έχουν μεγάλη επαναστατική παράδοση κυρίως από την περίοδο του εμφυλίου με τις αμέτρητες αντιφασιστικές – αντιφραγκικές οργανώσεις και κόμματα. Ως αντανάκλαση λοιπόν από το επαναστατικό παρελθόν της Ισπανίας αλλά και από πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις στη χώρα μας αλλά και τις αραβικές χώρες τριγύρω, γίνεται αυτό το γκαγκαβαλιό. Σημειώσατε τις πολύ μεγάλες αραβικές επιρροές εις την Ιβηρικήν η οποία απετέλει τμήμα της πάλαι ποτέ κραταιάς αραβικής αυτοκρατορίας, σημειώσατε την μεγάλη ελληνική προσωπικότητα του El Greco, για να δείτε και μια βαθύτερη πτυχή της επιρροής των τριγύρω πολιτισμών.

Είναι επανάσταση ή μήπως #spanishrevolution; είναι μια νέα αρχή; είναι τα στρατιωτάκια στο σκάκι που χαλνάν τους κανόνες του ευγενούς αυτού παιγνίου και το μετατρέπουν σε πλακωτό και γκιουλ; (η μεταφορά προέρχεται από βίντεο που κυκλοφόρησαν οι επαναστάται στο διαδίκτυο). Τι θα ακολουθήσει; 

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ' τον ενθουσιασμό που αντανακλαστικά νιώθεις όταν είσαι μέσα στο πλήθος. Πρώτη φορά ένιωσα τούτο το πράγμα στις ιστορικές μαθητικές καταλήψεις το 91-92 αν θυμάμαι καλά. Μήτε και που ήξερα γιατί γινόντουσαν, ποιος τις οργάνωνε, τι αιτήματα είχε, ενάντια σε ποιον στρεφόταν κλπ. Αυτή η παιδική εμπειρία, είναι ενδεικτική του πώς αντιδρά ο άνθρωπος όταν ρίχνει κάποιος το σύνθημα “πίσω και σας έφαγα”. Η ψυχολογία του πλήθους είναι μεγάλη υπόθεση, κι έτσι και βρεις το κατάλληλο timing και τις κατάλληλες συνθήκες, το πλήθος γίνεται άσπρος σίφουνας άζαξ που τα παίρνει όλα παραμάζωμα. 

Δεν θα τα χαλάσουμε και στα χρώματα της επαναστάσεως

Θυμάμαι που πήγα στο σκολειό βραδιάτικα, είχε παιδιά με κιθάρες, κασετόφωνα με Μετάλικα (μέταλ, απαραίτητο σάουντρακ για τέτοιες εξεγερτικές και διεγερτικές φάσεις). Απ' έξω απ' το κάγκελο της πόρτας, αγαναχτισμένοι γονείς των ξεπουλημένων, εργοδοτικών και κυβερνητικών Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων να φωνάζουν και να βρίζουν, να λεν “σας παρασύρανε βλαμμένα” κι εμείς με περίσσιο θράσος κι ακατανίκητη ορμή τους διαολοστέλναμε με εξόχως εμφυλιοπολεμικό θράσος. Εκεί κυριολεκτικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, η γονεοκτονία θα ήταν πράξη εξόχως λυτρωτική για μερικούς-μερικούς που είχαν αναστενάξει στο φροντιστήριο και την πίεση απ' το σπίτι. Βρε που καταντήσαμε, γιος να ντουφεκάει τον πατέρα! Οι μέρες πέρασαν, αιτήματα δεν θυμάμαι να ικανοποιήθηκαν, χάσαμε ενάμιση μήνα μαθήματα, και τη γλιτώσαμε με 15 μέρες παράταση στις εξετάσεις. Ήταν το πρώτο βάπτισμα. Μετά από χρόνια, το ίδιο παιδί, αυτή τη φορά γνωρίζοντας αιτήματα, νόμους, δικαιώματα, τακτική και στρατηγική, κι έχοντας σφηνωμένα ένα σφυροδρέπανο και τις διαβασμένες μνήμες εκατοντάδων κυνηγημένων, βασανισμένων και εκτελεσμένων κομμουνιστών στην κεφάλα, διαολόστελνε με το γάντι εργοδότη και απαιτούσε δεδουλευμένα, και τα παιρνε. 

Συμπέρασμα: καλά κάνουν και ξεσηκωθήκαν εκεί. Χωρίς σκοπό θα μου πεις: ναι. Χωρίς πολιτικό πλαίσιο θα μου πεις: ναι. “Ακομμάτιστα” δήθεν, θα μου πεις: ναι. Ό,τι και να' ναι πάντως, οι Ισπανοί σηκώθηκαν. Και θα γίνουν διεργασίες, και θα γίνουν ζυμώσεις. Και μετά από καιρό αυτό θα βγάλει θετικά για το λαό αποτελέσματα. Όταν το πρωτομάθαμε απ' το twitter, να το πούμε κι αυτό, τα κανάλια κοιμόσαντε τον ύπνο της τηλεοπτικής δυσκαμψίας, από τις 15 του μηνός ξεκίνησε το πανηγύρι, και τα κανάλια άρχισαν να το λεν απ' τις 18! Για τα πανηγύρια. Λέω να κάνω για τον Λεκάτη twitter account και να ανεβάζω κάθε μέρα το άρθρο του, έτσι για να τον εξιλεώσω.

Ήθουν λάτρηθ των μαθηματικών ακολουθιών

και τώρα εκθεγέρθηκεθ και λεθ: βίβα λα ρεβολουθιόν!