Η καθημερινή μου προσευχή

Από το Radical Desire

Καλέ μου Καρλ, καλέ μου Βλάντιμιρ,

Θέλω να σας πω πάλι σήμερα ότι είμαι ηλίθιος και κρετίνος.
Νόμιζα ότι είχα πιάσει τον Πάπα απ' τα αρχίδια.
Νόμιζα ότι η ζωή είναι στυλάκι και εξυπνάδα και χαριεντισμοί.
Νόμιζα, καλέ μου Καρλ, καλέ μου Βλάντιμιρ,
ότι ήμουν κάτι σημαντικό, κάτι σπουδαίο.
Νόμιζα, και ας μην το ομολογούσα, πως είμαι κάτι σημαντικότερο
και κάτι σπουδαιότερο από τον τελευταίο ανθρωπάκο στην Αφρική ή την Ασία
που ζει και πεθαίνει ασήμαντος, χωρίς να ενδιαφερθεί ποτέ κανείς για αυτόν.

Ναι, καλέ μου Καρλ, καλέ μου Βλάντιμιρ,
είχα βολευτεί στην συνείδηση του "Ευρωπαίου."
Πήγαινα σινεμά και μίλαγα για πολιτισμό για να εντυπωσιάζω τους φίλους μου.
Μιλούσα για πολιτική και πήγαινα και σε καμιά διαδήλωση για να βγάζω γκόμενες.
Ψήφιζα κάτι εμπριμέ πράματα για να διασκεδάζω τις ενοχές μου
και να ενισχύω την εικόνα του εγώ μου στον εαυτό μου.

Θεωρούσα τον εαυτό μου κληρονόμο και χαϊδεμένο παιδί της ιστορίας.
Δεν το λεγα, αλλά νόμιζα ότι το σύμπαν όλο συνομώτησε για να περνάω καλά εγώ, εσαεί.
Δεν έδωσα ούτε μια στιγμή της ζωής μου για να στοχαστώ την αναγκαιότητα.
Δεν ήξερα τι είναι αναγκαιότητα.
Σας περιφρονούσα ανοιχτά για να φανώ ανώτερός σας, σπουδαιότερος από σας,
γιατί στο μικροαστικό μου μυαλουδάκι ήμουν κάποιος, έπρεπε να είμαι κάποιος
επειδή πήγα σε ένα πανεπιστήμιο ή δύο και πήρα ένα πτυχίο.
Έτσι μου μαθε η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου, και οι δημοσιογράφοι,
και τα περιοδικά.

Δεν είμαι τίποτα, καλέ μου Καρλ, καλέ μου Βλάντιμιρ.
Και απ' την καρδιά του τίποτα σάς απευθύνομαι,
ζητώ την συγχώρια σας και την κατανόησή σας,
και σας υπόσχομαι εφεξής να είμαι καλός μαρξιστής
και να προσπαθώ καλύτερα να κατανοώ τι είπατε και γιατί
και να κόψω τις εξυπνάδες με άλλους έξυπνους του επιπέδου μου.

Δώστε μου δύναμη μες στην ασημαντότητά μου να γίνω το τίποτα που θα γίνει το παν.