Κίνημα ανατροπής και όχι ενσωμάτωσης

Από το περασμένο Σάββατο, πολλές πλατείες στις κυριότερες πόλεις της Ισπανίας βρίσκονται κατειλημμένες από νέους, κυρίως φοιτητές και άλλους εργαζόμενους. Ολα ξεκίνησαν το βράδυ της 15ης Μαΐου, γι' αυτό και το «κίνημα» αποκαλείται «Κίνημα 15Μ» ή «Αληθινή Δημοκρατία τώρα».

 

Οι κινητοποιήσεις αυτές αντανακλούν τα τεράστια προβλήματα που ζουν τα λαϊκά στρώματα στη χώρα ιδιαίτερα η νεολαία (ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια κλπ.) Το κίνημα αυτό που εμφανίζεται ως «ακομμάτιστο», «ακηδευμόνευτο» ως «αντισυστημικό», που συντονίζεται στο διαδίκτυο, δεν είναι τυχαίο ότι τυγχάνει τεράστιας προβολής από τα αστικά ΜΜΕ, διεθνώς και στην χώρα μας, με πρώτο το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου. Αυτό εξηγείται αν δούμε τα αιτήματα που προβάλλει: «Κάτω οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, η διαφθορά», «φορολογία στις χρηματιστηριακές συναλλαγές», για να βγούμε από την κρίση. Ο ΣΥΝ και οπορτουνιστικές δυνάμεις το αποκαλούν «αδιαμεσολάβητο» κίνημα. Βεβαίως σε αυτό το ετερογενές «κίνημα» δρουν δυνάμεις πολιτικές, της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που το μόνο που κάνουν είναι να διεκδικούν ένα πιο ...ανθρώπινο καπιταλισμό. Ετσι εξηγείται και γιατί βρίσκει θερμές αγκάλες στους αστικούς και μικροαστικούς οπορτουνιστικούς κύκλους. Το συνεκτικό στοιχείο της υποστήριξης είναι ότι απουσιάζει οποιαδήποτε ταξική ανάλυση όπως και προοπτική ρήξης με το κεφάλαιο. Οτι εμφανίζεται ως το «νέο κίνημα» μακριά από το ταξικό εργατικό κίνημα.

 

Οι αυταπάτες για «μερεμέτια» του συστήματος κυριαρχούν στους συμμετέχοντες. Η ανυπαρξία για δεκαετίες ισχυρού επαναστατικού πόλου, (αδύναμο Κομμουνιστικό Κόμμα, αδύναμο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα - στην Ισπανία ήταν καταστροφική για το κίνημα η επίδραση του ευρωκομμουνισμού - εκφράζοντας την αποστροφή για τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών και για τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν ξεπουλήσει τους εργάτες, αντιδρούν με αφοριστικό και «άσφαιρο» για το σύστημα τρόπο. Ταυτόχρονα χειραγωγούνται από δυνάμεις που κυρίως θέλουν να μπουν ανάχωμα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Ετσι, όπως έχουμε δει και σε άλλες χώρες, αυτά τα «αυθόρμητα» κινήματα, τα δήθεν «αταξικά» και «ακομμάτιστα», π.χ., τα «φόρουμ κατά της παγκοσμιοποίησης», ξεφουσκώνουν και χάνονται γιατί ακριβώς είναι τέτοιος ο προσανατολισμός τους. Δε στηρίζονται στην ταξική οργάνωση της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, δεν έχουν αντιμονοπωλιακό πλαίσιο και κατεύθυνση πάλης.

 

Η λαϊκή κινητοποίηση που είναι θετικό ζήτημα, για να έχει προοπτική, δεν μπορεί να είναι εκτόνωση και μικροαστικό ξέσπασμα. Δεν αρκεί να περιγράφει την άθλια πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι από τα λαϊκά στρώματα. Πρέπει να ψάχνει τις αιτίες των προβλημάτων στην ίδια την φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος που τόσο στην φάση της ανάπτυξης όσο και στην φάση της κρίσης χτυπάει τα λαϊκά δικαιώματα για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η αναρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η ανισομετρία του είναι αυτή που οδηγεί στην κρίση, που σημαίνει και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης. Η κρίση είναι νομοτελειακή εξέλιξη στον καπιταλισμό και φιλολαϊκή διέξοδος στα πλαίσια του συστήματος απλά δεν υπάρχει. Ακόμη και ό,τι δίνει το κεφάλαιο κάτω από την πίεση των εργατών μπορεί να το πάρει πίσω και στο πολλαπλάσιο. Στη σημερινή φάση οι αγώνες που περιορίζουν την κατεύθυνσή τους στη βελτίωση της ζωής του λαού δεν είναι αρκετοί ώστε για οδηγήσουν σε φιλολαϊκές λύσεις. Μπαίνει επιτακτικά η ανάγκη σύνδεσης αυτών των αγώνων, με την πάλη για την εξουσία και σε ποιανού τα χέρια θα είναι τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

 

Ετσι για να υπάρξει κίνημα προοπτικής και όχι εκτόνωσης πρέπει η υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής να μπει στην πρώτη γραμμή για την πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας, την εργατική τάξη. Να δυναμώσει μέσα από την ταξική της ενότητα, η οργάνωση εκεί όπου παράγεται ο πλούτος, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, εκεί όπου βρίσκονται οι εργαζόμενοι, με στόχους πάλης κόντρα στα συμφέροντα των καπιταλιστών, κόντρα στην ταξική συνεργασία και στο συμβιβασμό. Με πρωτοπόρα την εργατική τάξη χρειάζεται να οικοδομηθεί η λαϊκή συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους από τις λαϊκές οικογένειες με στόχο την σύγκρουση για να χάσουν τα μονοπώλια την εξουσία τους. Οχι για να αλλάξει η «πολιτική τάξη», «να μεταρρυθμιστεί το πολιτικό σύστημα» όπως ζητάει το «κίνημα 15Μ» στην Ισπανία, όχι για να αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά για να αλλάξει η τάξη στην εξουσία. Ενα τέτοιο κίνημα σπάει την μοιρολατρία, κάνει την οργή δύναμη ανατροπής. Σε κάθε χώρα, την Ισπανία, την Ελλάδα και παντού, αυτό σημαίνει μαζικό απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από την επιρροή των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, συμπόρευση και λαϊκή αντεπίθεση με τους κομμουνιστές.

 

Δ. Κ.

Κυριακάτικος Ριζοσπάστης