Για τον Σοσιαλισμο που γνωρισαμε ( Μερος Α )

Αναδημοσιευση από το κυπριακό blog  Νεον Προλεταριακον

Εζήτησεν μου ο Κομσομόλος να γράψω ένα σχόλιο το οποίο να «απαντά» σε κάποια σχόλια που αφορούσαν το σοσιαλισμό που εγνωρίσαμεν. Εγεννίκευσα λλίον το ερώτημα, το οποίον, κατά την άποψην μου εν πολλά βασικόν. Διότι αν θέλεις να προβάλεις το σοσιαλισμό σαν λύση στο σημερινό πρόβλημα, πρέπει να εξηγήσεις γιατί ανατράπηκεν. Έγινεν επειδή ήταν κάποια κοινωνική νομοτέλεια τζιαι άρα εν μπορεί να αποτελέσει λύση ο σοσιαλισμός; Ή ήταν κάποιες υποκειμενικές συνθήκες τζιαι ποιές ήταν τούτες; Πώς μπορούμε να εγγυηθούμεν ότι η Τρίτη (η πρώτη ήταν η Παρισσινή Κομμούνα) προσπάθεια του αθρώπου εννά εν πιο επιτυχημένη;

Εν εμπορούσα να το απαντήσω τούτο σε ένα σχόλιο, οπότε φιλοξενεί ξανά έναν άρθρον μου, τζιαι ευχαριστώ τον πολλά για το βήμα που μου διά. Απολογούμαι διότι εφκήκεν τεράστιον το κείμενον, αλλά εν τόσο πλούσιον το θέμαν, που ενώ έκαμα μιαν επιλογήν για το τι να αφήκω εχτός, εν εμπόρεν να γίνει πιο μιτσίν διατηρώντας μια σχετικήν πληρότηταν. Μετά που συζήτησην μαζίν του, αποφασίσαμεν να το κόψουμεν σε θκυό, μη αυτοτελή, κομμάθκια. Το πρώτον αφορά κάποια πιο γενικά στοιχεία τζιαι μιαν γενικκόττερην ανάλυσην για το σοσιαλισμόν τζιαι το δεύτερον που εννα ακολουθήσει σύντομα, εννα αφορά πιο συγκεκιρμμένα την κατάστασην στην ΕΣΣΔ.



Το ερώτημαν τούτον εν τόσο βασικό, όσον εν τζιαι δύσκολον. Εν στο νου κάθε κουμμουνιστή που τότε που εγίναν οι ανατροπές. Απάντηση πλήρης εν νομίζω να υπάρχει, νομίζω όμως ότι η πιο πλήρης (Μαρξιστική) ανάλυση που έγινε, συμπυκνώνεται στες αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για το θέμα, εννα μελετήσει σε βάθος τούτες τες θέσεις τζιαι μπορούμε να τες συζητήσουμεν δαμέ (χωρίς φυσικά να εκπροσωπώ εγώ το ΚΚΕ). Εννά γράψω όμως τζιαι εγώ κάποια πράματα για να ξεκινήσουμεν τη συζήτησην, τα οποία βασίζουνται στες παραπάνω θέσεις.

Πριν ξεκινήσω να κάμω κάποια σχόλια που έχουν να κάμουν με μιαν ορολογία που μπορεί να μεν εν κοινή για ούλλους. Οι κουμμουνιστές, ονομάζουν κομμουνισμό, μιαν κοινωνία στην οποίαν εν υπάρχουν τάξεις τζιαι κράτος, που ούλλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ούλλους τζιαι ο καθένας αμοίβεται με βάση τες ανάγκες του τζιαι προσφέρει ανάλογα με τες ικανότητες του. Κράτος ονομάζουν το μηχανισμό με τον οποίο επιβάλλεται η επικρατούσα τάξη. Σοσιαλισμό ονομάζουν τον ανώριμον κομμουνισμόν (που εν υπάρχει χωρίς την προοπτική του κομμουνισμού). Σοσιαλισμόν είχαμε στην ΕΣΣΔ , όι κομμουνισμόν.

Το αστικό σύστημα, προσπαθεί να πολεμήσει το κομμουνιστικό κίνημα που την ίδρυση του. Με την ίδρυσην του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, εξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου αντικομμουνιστική επίθεση, με στόχο να χτυπηθεί η ΕΣΣΔ όσον υπήρχε τζιαι να δυσφημήσει το σοσιαλισμό μετά την αντεπανάσταση. Θεωρώ ότι καθήκον του κάθε κουμμουνιστή σήμερα ένει να υπερασπίζεται την προσφορά του σοσιαλισμού που εγνωρίσαμεν, παρά τα όποια προβλήματα των σοσιαλιστικών χωρών. Να μεν ξιχάννουμεν ότι η νίκη ενάντια στο χιτλεροφασισμό οφείλεται πρώτα τζιαι κύρια στες θυσίες των Σοβιετικών πολιτών, να μεν ξιχάννουμεν την αλληλεγγύη σε λαούς που αγωνίζουνταν, ειδικά εμείς στην Κύπρον.

Στην ΕΣΣΔ, με την απελευθέρωση των μέσων παραγωγής, εκατάφεραν να εξαλείψουν την ανεργία, να έχουν πραγματικά δωρεάν παιδεία, υγεία, φτηνά σπίθκια, πρόσβαση στον πολιτισμόν. Σε μια καθυστερημένη χώραν ούλλα τούτα. Στην ΕΣΣΔ, το 1975, οι μέγιστες ώρς που εδούλευκεν κάποιος ήταν 41, είχαν άδειες, ο ελεύθερος χρόνος, εν ήταν χαντάκωμα πάνω που την τηλεόρασην, αλλά χρόνος για μόρφωση, πολιτσμόν. Τα όρια αφυπηρέτησης ήταν στα 60 για άντρες τζιαι στα 55 για τες γεναίτζες, αξιοπρεπή σύνταξην για ούλλους.

Η Σοβιετική Δημοκρατία έδειξεν επίσης την ανωτερότητα της έναντια στη σημερινή αστική «δημοκρατία». Οι εργάτες οργανώνουνταν με κέντρο τον τόπον δουλειάς τους τζιαι εσυμμετείχαν στην εξουσία, στη διοίκηση των εργοστασίων αντιπροσωπευτικά, με αιρετούς τζιαι ανακλητούς αντιπροσώπους. Για να ξεκαθαρίσω κάτι, εν εννοώ ελευθερία τζιαι δημοκρατίαν το να δικαιούσαι να έσιεις ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το δικαίωμα να εκμεταλλέυκεσαι άλλους, ή το να σου λαλούν πίεννε κάθε 5 χρόνια να ψηφίζεις ποιοί εννα σε περιπαίζουν.

Το πιο βασικόν που πρέπει να κρατήσουμεν όμως ένει το πόσον εκαταφέραν οι σοσιαλιστικές χώρες να προχωρήσουν την οικονομία τζιαι τη βιομηχανία, κάτω που αντίξοες συνθήκες (πολέμους, αποκλεισμούς, κατασκοπία κτλ), ότι για πρώτη φορά στην ιστορίαν, τούτα εν εμπήκαν στην υπηρεσία μιας μιτσιάς μειοψηφίας, αλλά στην υπηρεσία μιας μεγάλης μερίδας του λαού.

Σε τούντο σημείον να πω κάποια γενικά πράματα για το σοσιαλισμόν, που εννα μας φανούν χρήσιμα τζιαι στην ανάλυσην μας της ΕΣΣΔ. Στο σοσιαλισμόν, έχουμε κοινωνικοποίηση στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αλλά αρχικά υπάρχουν τζιαι μορφές ατομικής τζιαι ομαδικής ιδιοκτησίας. Ένα μεγάλο μέρος των αναγκών καλύφκεται δωρεάν, αλλά ισχύει η αρχή στον καθένα ανάλογα με την εργασία του, ενώ ο καθένας εργάζεται ανάλογα με τις ικανότητές του. Συνεχίζουν να υπάρχουν ανισότητες, οι οποίες πρέπει να ξιλειφτούν. Κατά την οικοδόμηση, το προλεταριάτο αποκτά σταδιακά γνώση της παραγωγής τζιαι της οργάνωσης της. Οπότε, υπάρχουν ακόμα διευθυντές που διεκδικούν πιο μεγάλο κομμάτι που το κοινωνικό προϊόν. Επιβιώνουν, άρα, στοιχεία που τον καπιταλισμόν. Οπότε συνεχίζει να υπάρχει ανάγκη το Κομμουνιστόν Κόμμαν να καθοδηγεί για την επέκταση των κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής βάση των νόμων που τον διέπουν. Συνεχίζει η ταξική πάλη για την εξάλειψη κάθε μορφής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής για αυτόν τζιαι χρειάζεται το εργατικόν κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου.

Απ’ότι εφάνηκεν, υπάρχει η δυνατότητα παλινδρόμησης στον καπιταλισμόν, πράμα το οποίο εσυνέβηκε κατά τη μετάβαση μεταξύ ούλλων των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων. Ενώ μπορεί να υπάρχει μια βραχυπρόθεση μεταβατική περίοδος που τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμόν, εν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο. Σε τούτον οφείλεται τζιαι η νίκη του καπιταλισμού στην Κίνα τζιαι στο Βιετνάμ που επαρατήναν τούτην την περίοδο τζιαι ανάγαν την, θεωρητικά, σε στάδιον.

Βασικά στοιχεία για τη διαμόρφωση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής ένει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, η κατανομή του εργατικού δυναμικού στους διάφορους κλάδους, η σχεδιαμένη κατανομή του προϊόντος τζιαι ο εργατικός έλεγχος. Τα παραπάνω, απελευθερώνουν τες παραγωγικές δυνάμεις, με αποτέλσμα να δημιουργούνται σύντομα οι προϋποθέσεις για κατάργηση της διαφοράς στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος.

Όσον καθυστερεί η μετατροπή του συνόλου των σχέσεων παραγωγής σε κομμουνιστικές, οδηγεί στην όξυνση της αντίφασης τους τζιαι άρα σε όξυνση της ταξικής πάλης. Στην ΕΣΣΔ της δεκαετίας του 1980, κάποιες κοινωνικές δυνάμεις ελειτουργήσαν ως δυνάμει φορείς των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Αντίθετα τζίηνον που πρέπει να συμβαίνει ένει η επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας να κάμνει το χρήμαν περιττόν.

Όπως είπα στο σοσιαλισμό ανταλλάσσεται το προϊόν της ατομική τζιαι ομαδικής ιδιοκτησίας. Τούτον αποτελεί εμπορευματοχρηματική σχέση. Προφανώς τούτη η μορφή παραγωγής υπάγεται μεν στον κεντρικό σχεδιασμό, αφού καθορίζεται το μέρος του προϊόντος τζιαι η τιμή που εννα αγοράζεται που το κράτος, οι τιμές που εννα πουλιέται στη συναιτεριστικήν αγοράν.

Τούτα κάπως πιο γενικά για το σοσιαλισμό. Στο δεύτερο μέρος εννα δούμεν πιο συγκεκριμμένα στοιχεία που την ΕΣΣΔ.

Κομμουνιστής