Τσίου τσίου vs όργανο

Ένα ακόμα εξαίσιο άρθρο του Αλέξανδρου Δελάρτζ, το οποίο δεν γίνεται να μην το αναδημοσιεύσω.

Αυτό που λέγαν "μου το πε ένα πουλάκι"

Το twitter είναι μια υπερεσία του θαυμαστού νέου κόσμου του internet. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τη χρησιμότητά του όταν δεν το χρησιμοποιεί και για να μπεις στη φιλοσοφία του, θα πρέπει να μπεις γενικά στη φιλοσοφία του internet και των δυνατοτήτων επικοινωνίας και πληροφόρησης. Και για να το εξηγήσωμεν με απλά λόγια δια να το καταλάβει ο πάσα εις, στο twitter έχεις λογαριασμό, “ακολουθείς”, παίρνεις από πίσω (όλο στο πονηρό ο νους σας αλητόπαιδα) κάποιον χρήστη, και αντιστοίχως σε “ακολουθούν” άλλοι. Ένα tweet είναι ένα κειμενάκι μέχρι 140 χαρακτήρες, όσο ένα sms δηλαδή στο περίπου. Πρέπει το λοιπόν να εκμεταλλευτείς το χώρο που σου δίνει το tweet με σοφία και σύνεση.

Ο κριτικός φωτογραφίας Πλάτων Ριβέλλης έλεγε ότι τα σπουδαία πράγματα τα καταφέρνεις, όχι επειδή έχεις απόλυτη ελευθερία αλλά επειδή έχεις περιορισμούς. Παλιά οι φωτογράφοι είχαν συγκεκριμένες μηχανές, συγκεκριμένους φακούς, ασπρόμαυρα φιλμ και τετράγωνα κάδρα. Ασφυκτικά περιορισμένα όρια δημιουργίας, ωστόσο ορισμένοι έκαναν παπάδες. Πρέπει λοιπόν να αξιοποιήσεις σωστά τους 140 χαρακτήρες σου, να συμπυκνώσεις σωστά αυτό που θα πεις. Και μόλις το πεις, θα το δούν αυτόματα όλοι όσοι σε ακολουθούν στον υπολογιστή τους, στο λαπτοπ, στο 3g κουνητό τελέφωνο, στο iPhone, στο iPad, απ' όπου τέλως πάντων έχει πρόσβαση ο άλλος. Βεβαίως μπορείς να γράψεις όσα tweets θέλεις αν δε σου φτάνουν οι 140 χαρακτήρες αλλά το καθε tweet έχει τη δική του ολοκληρωμένη υπόσταση, ανάμεσα στα εκατοντάδες που εναλάσσονται το ένα μετά το άλλο. Το ίδιο κι εσείς βλέπετε τα τιτιβίσματα αυτωνών που ακολουθείτε, τα οποία προφανώς παρακολουθείτε επειδή συνειδητά ακολουθήσατε τον χρήστη δαύτον. Άμα πάλι τον βαριέστε, τον ξε-ακολουθείτε κι από δω παν κι άλλοι.

Η χρήσις του twitter δεν είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη εις στην αγαπημένη μας πατρίδα, κυρίως λόγω του σχετικά μικρού αριθμού πρόσβασης στο ίντερνετ, λόγω της αδυναμίας κατανόησης του μέσου, λόγω του εγγενούς συντηρητισμού της κενωνίας στα πράγματα αυτά του Σατανά κλπ.

Το πώς θα το χρησιμοποιήσεις τώρα είναι θέμα αντίληψης: αν είσαι βλαξ, βλακωδώς θα το χρησιμοποιήσεις, αν περνιέσαι για έξυπνος και προοδευτικός, έξυπνα και προοδευτικά θα το χρησιμοποιήσεις. Π.χ μπαίνει και γράφει ο καθένας τη μπούρδα του μέσα σε 140 χαρακτήρες, κάτι σαν “σηκώθηκα το πρωί, κατούρησα, ήπια ένα φραπέ και νιώθω μόνος”. Χέστηκε η φατμέ στ' αλώνι δηλαδή, όρεξη είχαμε να διαβάζουμε τη βλακεία του καθενός.

Υπάρχει όμως και η έννοια του microblogging. Ήτοι κάποιος, γράφει μια πολύ σύντομη εκδοχή της σκέψης του και παραθέτει, εντός των 140 χαρακτήρων ένα λινκ που οδηγεί στο κυρίως άρθρο. Επιπλέον κάποιος μπορεί να παραθέσει ένα λινκ που του άρεσε και πιστεύει ότι θα έβρισκαν ενδιαφέρον οι ακόλουθοί του, μπορεί να αναπαράγει κάποια είδηση που του προξένησε ενδιαφέρον απλά αναγράφοντας στο tweet τη διεύθυνση url, η οποία αν είναι πολύ μεγάλη, με ένα σωρό κινέζικα και μασκαραλίκια, υπάρχουν τα λεγόμενα url shorteners, που βάζεις εκεί το μασκαραλίκι ένα χιλιόμετρο και στο μικραίνει για να χωράει στο tweet. Αμέ! Ή ακόμα περισσότερο, μπορεί εκεί που πορπατάτε στο δρόμο να δείτε ένα ufo, ή να πέφτει ξύλο ή ο,τιδήποτε. Εσείς αμέσως το τουιτάρετε και το ξεύρουν αμέσως όλοι. Κάτι σαν άμεση δημοσιογραφία να πούμε, ή καλύτερα άμεσο ρεπορτάζ του δρόμου, καθώς το γεγονός ως τέτοιο δεν περνά από το παραμορφωτικό φίλτρο του χρήστη, μέσα σε 140 χαρακτήρες τι να φιλτράρει; δύσκολο (όχι κι ακατόρθωτο) κλπ. Εμπάσει περιπτώσει το twitter είναι μια πολύ εξελιγμένη μορφή μετάδοσης πληροφορίας που, αξιοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία, μεταφέρει την πληροφορία με πολύ μεγάλη ταχύτητα σε κάθε ενδιαφερόμενο αποδέκτη. 

Πολλά είπαν για τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις μέσω facebook και twitter. Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία να καταλάβεις ότι οι αιτίες των επαναστάσεων και των εξεγέρσεων είναι ταξικές και ουδεμία σχέση έχουν τα μέσα με τα οποία μεταδίδονται οι πληροφορίες, οι ειδήσεις, τα μηνύματα, ο συντονισμός κλπ. Όταν λες ότι η επανάσταση ξεκίνησε απ' το twitter, είναι τόσο βλακώδες όσο να πεις ότι την οκτωβριανή επανάσταση την ξεκίνησε η iskra. Αν απολυτοποιήσεις το μέσον, τότε μάλλον είσαι φετιχιστής, δηλαδή εν τω συγχρόνω βίω γκατζετάκιας, αστυνόμος Σαΐνης που θα θέλεις μια Πένυ κοπελίτσα κι έναν Μπρέην σκυλάκο να σε σώσει από την απύθμενη ηλιθιότητά σου. Παρακάτω.

όργανο, αμα τι όργανο!

Τον ριζοσπάστη τον ξεύρετε, το “όργανο”, τον ριζομπρέηκερ όπως καλόκαρδα και κατ' ευφημισμόν αποκαλούν οι νέοι ημών σύντροφοι, την παλαιότατη αυτή εφημερίδα, όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Εγώ πάντως, όταν την πρωτοαγόρασα πριν πολλά χρόνια, το πρώτο πράγμα που εκτίμησα ήταν ο καθαρός και σταράτος λόγος ύπαρξής της: όργανο κύριε της Κεντρικής Επιτροπής του κουκουέ κι άμα σ' αρέσει. Γράφει τις θέσεις, την πολιτική, τα σέα και τα μέα του κουκουέ, που στο κάτω κάτω για τα συφέροντα των εργαζομένων παλεύει, με τις όποιες αστοχίες και σφάλματα. Ούτε “ανεξάρτητη”, ούτε “αδέσμευτη”, ούτε “αποκαλυπτική” ούτε άλλες μπαρούφες των μεγαλοφυλλάδων που ΚΑΙ εξαρτημένες, ΚΑΙ δεσμευμένες είναι και κάθε άλλο παρά την αντικειμενική δημοσιογραφία αντιπροσωπεύουν. Από δω παν κι άλλοι λοιπόν, όποιος θέλει διαβάζει, είναι και τζάμπα στο ίντερνετ, διαλέγετε και παίρνετε.

Πολλές φορές τα άρθρα που γράφονται, αντικατοπτρίζουν το μέσο επίπεδο αντίληψης του κάθε συμπολίτη μας, και του κομμουνιστή ασφαλώς, είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας κατατάσσετε τους κομμουνιστάς είς τους συντηρητικούς κλπ για τους λάθος όμως λόγους. Το άρθρο του Λεκάτη δια της μόνιμης στήλης του “δια του τύπου”, με τίτλο “κανένα τουίτ, μόνο ριζοσπάστη”, προκάλεσε θύελλα κραξίματος στο twitter και σε κάποιο βαθμό όχι άδικα. Παιδιά να τα λέμε αυτά, να μην είμεθα κολλημένοι κλπ, ορισμένοι είχαν δίκιο που κράξαν τον Λεκάτη. Δεν εννοούμε φυσικά τους διάφορους κακεντρεχείς και προκατηλλειμένους με το κουκουέ, που έσπευσαν να πουν τις διάφορες βλακώδεις εξυπνάδες τους, και μετά να αυτοϊκανοποιούνται από την μπούρδα που η τεχνολογία τους έδωσε τη δυνατότητα να πουν μέσω του blackberry. Αλλά βρίσκουν και τα κάνουν. Αναφερόμεθα κυρίως σ' εκείνους που με χιουμοριστική διάθεση και κοροϊδία μας τη λένε, κάτι με το οποίο εγώ προσωπικά μπορώ να ζήσω. 

Παιδιά, ο Λεκάτης το γραψε το άρθρο, δεν το γραψε η Αλέκα. Επομένως είναι η προσωπική άποψη του αρθρογράφου. Ξέρω τι σκέφτεστε “σιγά μην γράφουν ελεύθερα στο ρίζο, τα άρθρα τους περνάν από επιτροπή κλπ”. Προφανώς και δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία και είναι λογικό. Δεν μπορεί π.χ ο άλλος να γράψει “γ...ται το κουκουε”. Ή να μη το χοντρύνουμε, δεν μπορεί κάποιος να γράψει “ααα, εγώ παιδιά πιστεύω καλά κάναμε και διαγράψαμε το Ζαχαριάδη το 57”. Αυτό είναι προσωπική άποψη κι επειδή πρόκειται για κομματική εφημερίδα, ε, την άποψη του κόμματος θα πρέπει να πει ο άλλος, ο οποίος για να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται σημαίνει ότι συμφωνεί μ' αυτήν. Δεν θα προσλάμβανε και τον Μανδραβέλη το κόμμα, νομίζω;

Ε, τώρα, όταν η κεντρική επιτροπή είναι μιας κάποιας ηλικίας, η ηγεσία του κόμματος που λέμε είναι από 45-50 και πάνω, φυσικά και θα βλέπει το twitter με μισό μάτι, εδώ καλά-καλά δεν έχουν καταλάβει πιτσιρικάδες πώς δουλεύει. Και μην ξεχνάμε ότι οι παλιοί κομμουνιστές, που κυνηγήθηκαν, βασανίστικαν, υπέφεραν όσο κανένας άλλος, αυτά τα ακούν βερεσέ. Εμείς οι νέοι πρέπει να τους εξηγήσουμε την χρησιμότητά του και ξέρουμε εξ αρχής ότι δεν πρόκειται οι περισσότεροι απ' αυτούς να τα δεχτούν. Δεν πειράζει, πρόσφεραν ένα εκατομμύριο φορές περισσότερα πράγματα στο μαζικό κίνημα απ' ότι εμείς τα τσουτσέκια, δεν χάθηκε κι ο κόσμος που δεν μάθαν το twitter. 

 

Όσο για τους νεότερους συντελεστάς του ριζομπρέηκερ, ε, είναι κι αυτοί όπως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού που δεν έχει twitter και έχει ένα σωρό ατομικά προβλήματα κλπ και δεν προκάνει να τα μάθει κι αυτά, ιδιαίτερα μάλιστα αν έμαθε να αγωνίζεται face to face κι όχι με facebook και τέτοια. Οπότε, ο Λεκάτης κουκιά έφαγε, κουκιά μολογάει. Δεν το ξέρει το twitter, του φαίνεται άχρηστο, όπως σε πολλούς από μας φαινόταν τα πρώτα χρόνια τα κινητά και λέγαμε “πολυτέλειες”. Κακώς θα μου πεις, κακώς θα σου πω κι εγώ. Αλλά να πιάνεσαι απ' αυτό και να βρίζεις το κουκουέ για όλα τα δεινά της μοίρας σου, όχι φίλε. Κι εγώ είμαι απ' αυτούς που λέω ότι το κουκουέ επικοινωνιακά είναι πολύ πίσω, αλλά δεν αποδίδω όλα τα κακά της κοινωνίας και του κινήματος στο ότι είναι πίσω επικοινωνιακά, κάνω τις παρατηρήσεις μου και τον προσωπικό μου αγώνα με ό,τι μέσο διαθέτω, blog, twitter (το facebook δεν το καλοβλέπω κι εγώ, να κι ένα συντηρητικό αντανακλαστικό δικό μου!). Με αγάπη.

Έμεινα στο δρόμο, έπαθα φουίτ

και δεν μ' έσωσε ακόμα που το 'καμα τουίτ