Δεν είναι κακό να είναι κανείς
αγράμματος. Ίσως μάλιστα να είναι και καλό. Δεν χρειάζεται πτυχίο για να μπορείς
να βγάζεις στοιχειώδη συμπεράσματα, ούτε ECDL για να καταλαβαίνεις πέντε
πράγματα γύρω σου. Αντίθετα, βλέπει κανείς συχνά πτυχιούχους με μεταπτυχιακά,
που ξεχειλίζουν βεβαιοτήτων και αγνοούν που παν τα τέσσερα.
Λαμβάνω συχνά
διάφορα αναπροωθούμενα mails συνομωσιολογικού (του κώλου) περιεχομένου, από
αποκαλύψεις του πασίγνωστου δόκτωρος Tuboflo ότι τα εμβόλια έχουν τον ιό(!) του
καρκίνου (έλα μ@νί στον τόπο σου) μέχρι τα μυστικά σχέδια των εβραίων για τη
δημιουργία συναγωγής στο Αλλουφανπάρκ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που τα
στέλνουν τα έχουν τα πτυχία τους.
Σήμερα μου προώθησαν ένα post το οποίο παραθέτει στην ελληνική τελειότητα τη γερμανική βαρβαρότητα. Από την πρώτη του γραμμή, "Ελλάς vs Γερμανίας" καταλαβαίνει κανείς ότι ακολουθούν συγκρίσεις του αρχαιοελληνικού κάλλους με το Τρίτο Ράιχ και τα βελανίδια (απαραιτήτως). Είναι προφανές ότι η γερμανομάθεια του συντάκτη του περιορίζεται στο μουστακίδιο του Χίτλερ και η αρχαιοελληνομάθειά του στον καβαλάρη του Βουκεφάλα και στους 300 της Warner Bros. Γνωρίζει ωστόσο άπταιστα ότι οι εβραίοι βρίσκονται πίσω από τη Μέρκελ κι αυτό οφείλει κανείς να του το αναγνωρίσει.
Μέσα στα πολλά νόστιμα περιλαμβάνεται σύγκριση στο επίπεδο της τέχνης, όπου κονταροχτυπιέται το άγαλμα του Απόλλωνα (από τη ζωφόρο του ναού του Διός στην Ολυμπία) με πίνακα του γερμανού ζωγράφου Otto Dix, ως τεκμήρια, αντίστοιχα, της "ελληνικής τέχνης των φωτεινών ονείρων του ανθρώπου" και της "γερμανικής τέχνης των ατάλαντων στην υπηρεσία της διαστροφής".
Αυτή η πετυχημένη σύγκριση ήταν που με ώθησε στο ποστ αυτό.
Ο Otto Dix γεννήθηκε το 1891 και το 1910 εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Σαξονίας, στη Δρέσδη. Οι πρώτες του εικαστικές επιρροές προήλθαν από το συμβολιστή (και ρομαντικό) Μαξ Κλίνγκερ. Επηρεάστηκε επίσης βαθιά από το φιλοσοφικό έργο του Φρίντριχ Νίτσε.
Τον Αύγουστο του 1914, μέσα σε γενικό κλίμα απατηλού ενθουσιασμού, κατατάχθηκε ως εθελοντής στο γερμανικό πυροβολικό. Όπως οι περισσότεροι εθελοντές πίστεψε ότι ο πόλεμος θα είχε ολοκληρωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα. Υπηρέτησε στο Δυτικό Μέτωπο και πληγώθηκε αρκετές φορές, μέχρι τον Αύγουστο του 1918 όταν ο τελευταίος (παρ' ολίγο μοιραίος) τραυματισμός του τον κράτησε στο νοσοκομείο μέχρι τη λήξη του πολέμου. Καθ΄όλη τη διάρκεια της θητείας του, ο Όττο Ντιξ κράτησε ημερολόγιο και σκίτσαρε τις εμπειρίες του. Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή 50 σκίτσων που κυκλοφόρησαν το 1924 υπό τον τίτλο "Der Krieg" (Ο πόλεμος). Ο πόλεμος και όσα έζησε σ'αυτόν χάραξαν το μετέπειτα έργο του. Μετά την αποστράτευσή του επέστρεψε στη Δρέσδη όπου συνέχισε τις σπουδές του. Στοιχειωμένος από τις εμπειρίες του ζωγράφιζε αποκλειστικά σχετικά θέματα, σε κυβο-φουτουριστικό ύφος. Τα τοπία του είναι σπαρμένα με στρατεύματα και κουφάρια. Οι μορφές του περιορίζονται σε πεζικάριους και ναύτες. Οι πρώτοι είναι πληγωμένοι, ακρωτηριασμένοι, υποφέρουν σωματικά και ψυχικά, ρέπουν στην τρέλα. Οι ναύτες του μεθοκοπούν σε καταγώγια με πόρνες. Οι μορφές ακρωτηριασμένων και τα πορνεία, ως σύμβολα των ανθρωπίνων παθών, αποτελούν το επίκεντρο του έργου του. Αποτυπώνει την ασχήμια ως συνιστώσα τόσο του θανάτου όσο και της ζωής, χωρίς πρόθεση ηθικού προσημασμού της.
Το 1924 ο Ντιξ γνώρισε τον έμπορο τέχνης του Βερολίνου, Καρλ Νίρεντορφ. Αυτός ήταν που εξέδωσε τη συλλογή "Πόλεμος", η οποία αποτέλεσε συντριπτικό χτύπημα στο μύθο περί ηρωϊκού πολέμου.
Το 1926 έλαβε έδρα στην Ακαδημία Τεχνών της Δρέσδης, την οποία διατήρησε μέχρι το 1933, όταν οι ναζί πήραν στην εξουσία. Το έργο του Ντιξ αποτελούσε αγκάθι στο μάτι του ανανήψαντος μιλιταρισμού κι ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμβατικά γούστα του Ράιχ. Τα έργα του μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Εκφυλισμένης Τέχνης του Μονάχου, όπου στη συνέχεια καταστράφηκαν. Ο Όττο Ντιξ αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και μετακόμισε στην επαρχία, ζωγραφίζοντας πλέον τοπία. Προς το τέλος του πολέμου επιστρατεύτηκε στην Πολιτοφυλακή, μαζί με ανηλίκους και υπερήλικες. Συνελήφθη από τα γαλλικά στρατεύματα και κρατήθηκε μέχρι την πτώση του ράιχ.
Πέθανε το 1969.
Παρακάτω παραθέτω δείγμα "καλλιτεχνικής" επέμβασης το οποίο πιστοποιεί ότι όσοι λυσσομανούν κατά ραϊχογερμανιών και φασιστομερκελών τελικά έρχονται πολύ πιο κοντά στις ναζιστικές αντιλήψεις απ' όσο θα υποψιάζονταν (αν είχαν κουκούτσι νου). Είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς συναίσθηση της χυδαιότητάς τους.
Πηγές:
http://www.ottodix.org/
http://www.moma.org/collection/artist.php?artist_id=1559
Σήμερα μου προώθησαν ένα post το οποίο παραθέτει στην ελληνική τελειότητα τη γερμανική βαρβαρότητα. Από την πρώτη του γραμμή, "Ελλάς vs Γερμανίας" καταλαβαίνει κανείς ότι ακολουθούν συγκρίσεις του αρχαιοελληνικού κάλλους με το Τρίτο Ράιχ και τα βελανίδια (απαραιτήτως). Είναι προφανές ότι η γερμανομάθεια του συντάκτη του περιορίζεται στο μουστακίδιο του Χίτλερ και η αρχαιοελληνομάθειά του στον καβαλάρη του Βουκεφάλα και στους 300 της Warner Bros. Γνωρίζει ωστόσο άπταιστα ότι οι εβραίοι βρίσκονται πίσω από τη Μέρκελ κι αυτό οφείλει κανείς να του το αναγνωρίσει.
Μέσα στα πολλά νόστιμα περιλαμβάνεται σύγκριση στο επίπεδο της τέχνης, όπου κονταροχτυπιέται το άγαλμα του Απόλλωνα (από τη ζωφόρο του ναού του Διός στην Ολυμπία) με πίνακα του γερμανού ζωγράφου Otto Dix, ως τεκμήρια, αντίστοιχα, της "ελληνικής τέχνης των φωτεινών ονείρων του ανθρώπου" και της "γερμανικής τέχνης των ατάλαντων στην υπηρεσία της διαστροφής".
Αυτή η πετυχημένη σύγκριση ήταν που με ώθησε στο ποστ αυτό.
Ο Otto Dix γεννήθηκε το 1891 και το 1910 εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Σαξονίας, στη Δρέσδη. Οι πρώτες του εικαστικές επιρροές προήλθαν από το συμβολιστή (και ρομαντικό) Μαξ Κλίνγκερ. Επηρεάστηκε επίσης βαθιά από το φιλοσοφικό έργο του Φρίντριχ Νίτσε.
Τον Αύγουστο του 1914, μέσα σε γενικό κλίμα απατηλού ενθουσιασμού, κατατάχθηκε ως εθελοντής στο γερμανικό πυροβολικό. Όπως οι περισσότεροι εθελοντές πίστεψε ότι ο πόλεμος θα είχε ολοκληρωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα. Υπηρέτησε στο Δυτικό Μέτωπο και πληγώθηκε αρκετές φορές, μέχρι τον Αύγουστο του 1918 όταν ο τελευταίος (παρ' ολίγο μοιραίος) τραυματισμός του τον κράτησε στο νοσοκομείο μέχρι τη λήξη του πολέμου. Καθ΄όλη τη διάρκεια της θητείας του, ο Όττο Ντιξ κράτησε ημερολόγιο και σκίτσαρε τις εμπειρίες του. Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή 50 σκίτσων που κυκλοφόρησαν το 1924 υπό τον τίτλο "Der Krieg" (Ο πόλεμος). Ο πόλεμος και όσα έζησε σ'αυτόν χάραξαν το μετέπειτα έργο του. Μετά την αποστράτευσή του επέστρεψε στη Δρέσδη όπου συνέχισε τις σπουδές του. Στοιχειωμένος από τις εμπειρίες του ζωγράφιζε αποκλειστικά σχετικά θέματα, σε κυβο-φουτουριστικό ύφος. Τα τοπία του είναι σπαρμένα με στρατεύματα και κουφάρια. Οι μορφές του περιορίζονται σε πεζικάριους και ναύτες. Οι πρώτοι είναι πληγωμένοι, ακρωτηριασμένοι, υποφέρουν σωματικά και ψυχικά, ρέπουν στην τρέλα. Οι ναύτες του μεθοκοπούν σε καταγώγια με πόρνες. Οι μορφές ακρωτηριασμένων και τα πορνεία, ως σύμβολα των ανθρωπίνων παθών, αποτελούν το επίκεντρο του έργου του. Αποτυπώνει την ασχήμια ως συνιστώσα τόσο του θανάτου όσο και της ζωής, χωρίς πρόθεση ηθικού προσημασμού της.
Το 1924 ο Ντιξ γνώρισε τον έμπορο τέχνης του Βερολίνου, Καρλ Νίρεντορφ. Αυτός ήταν που εξέδωσε τη συλλογή "Πόλεμος", η οποία αποτέλεσε συντριπτικό χτύπημα στο μύθο περί ηρωϊκού πολέμου.
Το 1926 έλαβε έδρα στην Ακαδημία Τεχνών της Δρέσδης, την οποία διατήρησε μέχρι το 1933, όταν οι ναζί πήραν στην εξουσία. Το έργο του Ντιξ αποτελούσε αγκάθι στο μάτι του ανανήψαντος μιλιταρισμού κι ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμβατικά γούστα του Ράιχ. Τα έργα του μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Εκφυλισμένης Τέχνης του Μονάχου, όπου στη συνέχεια καταστράφηκαν. Ο Όττο Ντιξ αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και μετακόμισε στην επαρχία, ζωγραφίζοντας πλέον τοπία. Προς το τέλος του πολέμου επιστρατεύτηκε στην Πολιτοφυλακή, μαζί με ανηλίκους και υπερήλικες. Συνελήφθη από τα γαλλικά στρατεύματα και κρατήθηκε μέχρι την πτώση του ράιχ.
Πέθανε το 1969.
Παρακάτω παραθέτω δείγμα "καλλιτεχνικής" επέμβασης το οποίο πιστοποιεί ότι όσοι λυσσομανούν κατά ραϊχογερμανιών και φασιστομερκελών τελικά έρχονται πολύ πιο κοντά στις ναζιστικές αντιλήψεις απ' όσο θα υποψιάζονταν (αν είχαν κουκούτσι νου). Είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς συναίσθηση της χυδαιότητάς τους.
Specimen of how class illiteracy is
disorientated into crude misanthropic photoshopping
Πηγές:
http://www.ottodix.org/
http://www.moma.org/collection/artist.php?artist_id=1559
Ειναι πιθανον οτι απο καποιο σκτιτσο του Ντιξ ο Μπρεχτ εμπνευστηκε τη "μπαλαντα του νεκρου στρατιωτη"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρολεκαλτ
Πολύ καλό κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή