Τι επιδιώκει η ΝΔ "τρολάροντας" τον ΣΥΡΙΖΑ

 

Τι επιδιώκει η ΝΔ "τρολάροντας" τον ΣΥΡΙΖΑ 

Πηγή : Lenin Reloaded

 

Τοποθετούμενη επί του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ έκανε λόγο και πάλι για "σταλινικές πολιτικές θέσεις." Παραθέτω τις πρώτες αράδες από το ρεπορτάζ στα "Νέα":

Για «σταλινικού τύπου θέσεις» κάνει λόγο η Νέα Δημοκρατία, αναφερομένη σε αποσπάσματα τοποθετήσεων στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

«Αν δεν πρόκειται για λάθος, προφανώς πρόκειται για κωμωδία. Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός τι πραγματικά συζητείται στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, παραθέτουμε ενδεικτικά αποσπάσματα αυτολεξεί», σημειώνει στην ανακοίνωσή του το κυβερνών κόμμα.

Στις σχετικές θέσεις που παραθέτει η ΝΔ υπάρχει η επισήμανση πως «η επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση θα πρέπει να καταργήσει τον αστικό κρατικό μηχανισμό και να επανιδρύσει τη νέα εξουσία των εργαζομένων».

Το παράθεμα, φυσικά, της ΝΔ περί "επαναστατικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης" (!), όπως και όλα τα συναφή, προέρχεται από τις προσυνεδριακές διατυπώσεις της μηδενικής επιρροής και σημασίας, και βέβαια τροτσκιστικής στην καταγωγή, "Κομμουνιστικής Τάσης" του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, η ΝΔ γνωρίζει ότι τρολάρει, για αυτό και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να "πρόκειται για κωμωδία." Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για κωμωδία εις την τρίτη: πρώτον, κάποιοι αστείοι τύποι καμώνονται πως προσπαθούν να φτιάξουν "επαναστατικό κόμμα" με τον Παπαδημούλη, τον Σταθάκη και τον Μηλιό. Δεύτερον, κάποιοι άλλοι καμώνονται πως τους δίνουν σημασία και πως έχουν κάποιο ρόλο στις διεργασίες και "ζυμώσεις" του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Και τρίτον κάποιοι εκτός κόμματος, στην ΝΔ δηλαδή, καμώνονται ότι ανακάλυψαν σοκαρισμένοι το κρυφά κομμουνιστικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Με λίγα λόγια, τρεις πόλοι κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον ελληνικό λαό. 

 

Αλλά αυτή η φαρσοκωμωδία κυνικών έχει σοβαρές στοχεύσεις. Σήμερα θα μιλήσουμε για τις στοχεύσεις της ΝΔ. Τι πετυχαίνει η ΝΔ λαμβάνοντας ενεργό ρόλο σ' αυτή την κωμωδία;

 

1. Όταν κάνουμε λόγο για "νέο δίπολο", κάνουμε επίσης λόγο για τις ιδεολογικές εκείνες πρακτικές που είναι απαραίτητες για την συντήρησή του. Για να λειτουργεί κάτι ως "δίπολο" δεν αρκεί να στηθεί. Πρέπει και να αναπαραχθεί. Και για να αναπαραχθεί το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ως μηχανισμός παρεμπόδισης της ανάδυσης άλλων και πιο "επικίνδυνων" για την αστική τάξη αντιθέσεων, πρέπει να "ταϊζεται" με ψευδο-αντιθέσεις. Πρώτον, λοιπόν, η ΝΔ "ταϊζει" το δίπολο που με τη σειρά του στηρίζει την αναπαραγωγή των ίδιων των όρων αναπαραγωγής της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα.

 

2. Εξίσου σημαντική, και πρέπει να σημειωθεί πολύ επιτυχημένη, είναι η χρησιμοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως μέσου "δεξιοποίησης" όλου του πολιτικού πεδίου. Με άλλα λόγια: κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για "κομμουνιστική ακρότητα", όπως κάνει συστηματικά, η ΝΔ σπρώχνει όλο το πεδίο του "πολιτικά αποδεκτού" δεξιότερα. Και φυσικά σπρώχνει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ δεξιότερα και κοντύτερα στην ίδια στην πράξη. Γιατί βέβαια, για να "αμυνθεί" ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια του παιχνιδιού θα πρέπει να διεκδικήσει για τον εαυτό του όλο και δεξιότερο προφίλ. Τα αποτελέσματα τα είδαμε πάμπολλες φορές. Τα είδαμε με την επίσημη αποκήρυξη των αναρχικών δια στομάτων Σκουρλέτη και Παπαδημούλη μετά την κρατική έφοδο στην Βίλλα Αμαλία. Τα είδαμε με τις φλογερές αποκηρύξεις του υπαρκτού σοσιαλισμού με αφορμή το περί "γκούλαγκ" διπλό τρόλιγκ Ζίζεκ και κυβέρνησης Σαμαρά. Τα είδαμε με την διεκδίκηση της "καλής" και "δημοκρατικής" δεξιάς από τον Τσίπρα στο Ινστιτούτο Καραμανλή και σε δηλώσεις που έκανε μετά. Η συνολική δεξιοποίηση του πολιτικού πεδίου, στο μεταξύ, αφενός φιλοδοξεί να εντυπώσει στα μυαλά των περισσοτέρων την ιδέα της ασυμβατότητας του ΚΚΕ με την "έννομη" και "συνταγματική" πολιτική (με τη βοήθεια του Πάγκαλου και άλλων έμπειρων τρολ του αντικομμουνισμού) και αφετέρου ενισχύει και κρατά ενισχυμένη την καθαρή φασιστική τάση της Χρυσής Αυγής, "προστάτιδας" της χώρας από τους φαντασιακούς "κομμουνιστοσυμμορίτες" πανταχόθεν. Θυμίζουμε πως η χούντα του 1967 χτίστηκε πάνω στο επιχείρημα του κατεπείγοντος της αποφυγής ενός ανύπαρκτου στην πραγματικότητα "κομμουνιστικού κινδύνου" αφού οι κομμουνιστές είχαν ήδη τσακιστεί από τις "προχουντικές" κυβερνήσεις.

 

3. Αν και δίνει την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ για αποκηρύξεις που πιστοποιούν την "συμμόρφωσή" του με ένα κράτος όπου η "αριστερά" αποκτά όλο και περισσότερο την σημασία μπαμπούλα που είχε στις δεκαετίες των διώξεων ενώ το πραγματικό της περιεχόμενο αστικοποιείται με αλματώδεις ρυθμούς, η ΝΔ του δίνει επίσης την ευκαιρία να "κλείσει το μάτι" στην συγχισμένη από όλο αυτό το αστικό κουκλοθέατρο βάση, που ενθαρρύνεται να πιστέψει ότι κάτω από την πρόδηλα συστημική πρόσοψη της Κουμουνδούρου κρύβεται κάτι "απειλητικό για το σύστημα" και "ανατρεπτικό". Με άλλα λόγια, η τακτική της ΝΔ δεν είναι καθόλου η υποκλοπή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά η συντήρηση της εκλογικής του δύναμης ως μοναδικής εναλλακτικής στην ίδια, με την προϋπόθεση βέβαια ότι βεβαιώνεται με κάθε τρόπο ότι η "εναλλακτική" αυτή δεν είναι εναλλακτική. Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ παίζει ένα παιχνίδι του οποίου τον χαρακτήρα αποδίδει καλύτερα ο όρος "containment" -- δηλαδή ο συνδυασμός ανάσχεσης της επέκτασης (και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μείνει εκλογικά στάσιμος) και εξουδετέρωσης των απειλητικών χαρακτηριστικών του αντιπάλου (και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αμέσως μετά τις εκλογές καταθέσει όλα του τα διαπιστευτήρια για το ότι δεν προτίθεται να αμφισβητήσει τίποτε ουσιαστικά).

 

4. Η "υπολειμματική" σήμανση που στέλνει στο λαό με τη στάση της η ΝΔ, το κλείσιμο δηλαδή του ματιού στους δήθεν έξυπνους για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως απειλεί κάτι για την αστική εξουσία, δεν κρατά βέβαια απλώς τον ΣΥΡΙΖΑ στον ρόλο του αντίπαλου ψευτοδέους αλλά χωρίς την δυνατότητα εκλογικής έκρηξης. Απονομιμοποιεί επίσης την κριτική του ΚΚΕ, την οποία διαψεύδει άμεσα. Αν υπάρχει έστω ένα ψήγμα αλήθειας σε όσα καταλογίζει η ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε οι κομμουνιστές είναι στην πραγματικότητα όχι απλώς "σεχταριστές" αλλά αντικομμουνιστές, εφόσον εχθρεύονται τον "κομμουνιστικό" ή έστω "συμπαθώντα τον κομμουνισμό" ΣΥΡΙΖΑ. Η τακτική της ΝΔ της επιτρέπει ένα διαρκές "χτύπημα του σαμαριού" που στην ουσία είναι "χτύπημα του γαϊδάρου", χωρίς όμως να του επιτρέπει την εύκολη και άμεση αντίδραση. Για να αντιδράσει το ΚΚΕ στις νεοδημοκρατικές τρολιές που χτυπούν το ίδιο με το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να διεκδικήσει ανοιχτά και ρητά το ίδιο την υποκατάστασή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, να φωνάζει δηλαδή το ίδιο όταν χτυπιέται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κάνοντάς το αυτό θα διέτρεχε πάντα το ρίσκο να πιαστεί στην απέναντι δαγκάνα της "αριστερής ενότητας" στο όνομα της "συμμαχίας του Νότου", δηλαδή να παίξει στην κωμωδία που έστησε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για να το χτυπήσει εκλογικά. Δεν μπορεί λοιπόν το ΚΚΕ να λάβει μέρος στον καυγά με την μία πλευρά χωρίς να αυτο-υπονομευτεί. Πρέπει, αντίθετα, να κάνει αυτό που κάνουμε τώρα εδώ --και το κάνει-- δηλαδή, να αποδομήσει τις τακτικές που ενέχονται στην αυτοσυντήρηση και την αναπαραγωγή μιας ψευδοαντίθεσης.

 

5. Όμως αυτό, ακόμα και στην πιο εκλαϊκευτική του μορφή, είναι μια διαδικασία κριτικής σκέψης. Είναι μια διαδικασία διαλεκτική. Και δεν μπορεί ποτέ να μεταφραστεί με τους όρους "άσπρο-μαύρο" που καταλαβαίνει, και έχει μάθει να καταλαβαίνει, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ δεν μπορεί να περιοριστεί στην "κριτική αποδόμηση" των προαναφερόμενων ιδεολογικών ελιγμών. Για να μπορεί να αλλάξει την αντίληψη των μαζών, θα πρέπει επίσης να αναγκάσει την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε βασική και κυρίαρχη σύγκρουση με το ίδιο. Όμως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προτιμούν αυτό που τα συμφέρει καλύτερα ως κόμματα, δηλαδή τα υπόγεια και σε ανύποπτο χρόνο χτυπήματα στο ΚΚΕ, χωρίς ποτέ να επιτρέπουν σ' αυτή τη σύγκρουση να αποκτήσει κυρίαρχα οργανωτικά του πολιτικού πεδίου χαρακτηριστικά. Το ΚΚΕ, από την άλλη, αν δοθεί ολομέτωπα και ολοκληρωτικά στην αντιπαλότητα με την κυβέρνηση αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ κατά μέρος, θα εγκλωβιστεί στο δίπολο από την άλλη του πλευρά, αυτή της "αριστερής ενότητας". Θα δουλέψει δηλαδή απλώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον νέο εγκλωβισμό του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Με τον τρόπο αυτό διατηρούνται "οι ισορροπίες" που εγγυώνται την αναπαραγωγή του διπόλου και από τους δύο πόλους του, και έτσι αναπαράγεται ο εγκλωβισμός της λαϊκής συνείδησης σ' αυτό.

 

6. Η μόνη πραγματική διέξοδος βρίσκεται στην μετατόπιση του μαζικού ενδιαφέροντος προς τον στίβο του εργατικού κινήματος και του συνδικαλισμού, όπου αναδεικνύονται πολύ πιο ανάγλυφα και άμεσα από ό,τι στο κοινοβουλευτικό πεδίο οι πραγματικές δυναμικές. Όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων είναι εδώ και χρόνια συνδικαλιστικά ανοργάνωτο ή αδιάφορο και δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και τον συνδικαλισμό, οι οποίες άλλωστε αγνοούνται από τα ΜΜΕ από τα οποία τείνει να ενημερώνεται. Αν δεν σπάσει αυτό το φράγμα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν οι ισορροπίες παράλυσης που έχουν εγκατασταθεί στο κοινοβουλευτικό πεδίο μετά την υποτιθέμενη "κρίση του δικομματισμού", όπως την περιέγραφαν αυτοί που του έδωσαν νέα πνοή και ζωή τον Ιούνιο του 2012.