Φασίστες, κάτω τα βρωμόχερα απ' το κόκκινο λάβαρο! Karl Marx, "Aναγκαστική μετανάστευση", 1853

Karl Marx

Αναγκαστική Μετανάστευση

New York Tribune, 1853

Μτφρ.: Lenin Reloaded

[...]

Ξεκινήστε εξαθλιώνοντας τους κατοίκους μιας χώρας, και όταν δεν μπορείτε να τους στίψετε άλλο για κέρδος, όταν γίνουν βάρος στο εισόδημα, διώξτε τους και κάντε τους λογαριασμούς για το καθαρό εθνικό προϊόν! Αυτό είναι το δόγμα του Ρικάρντο στο πολύκροτο έργο του "Οι Αρχές της Πολιτικής Οικονομίας". Αφού τα ετήσια κέρδη ενός καπιταλιστή φτάνουν τις 2000 στερλίνες, τι τον νοιάζει αν εργοδοτεί 100 ή 1000; "Δεν είναι", λέει ο Ρικάρντο, "το εισόδημα ενός έθνους παρόμοιο πράγμα;" Εφόσον το καθαρό εθνικό εισόδημα, οι γαιοπρόσοδοι και τα κέρδη, παραμένει το ίδιο, δεν έχει σημασία αν βγαίνουν από 10 εκατομμύρια λαού ή από δώδεκα. Ο Σισμόντι στο "Νέες αρχές της πολιτικής οικονομίας", απαντά πως, κατά τη δική του άποψη, το αγγλικό έθνος δεν θα ενδιαφερόταν καθόλου αν εξαφανιζόταν όλος του ο πληθυσμός και έμενε ο βασιλιάς (τότε είχαν βασιλιά και όχι βασίλισσα) μόνος του στο νησί, υποστηρίζοντας απλώς τον αυτόματο εκείνο μηχανισμό που του επέτρεπε να αντλεί το ποσό εισοδήματος που τώρα παράγει ένας πληθυσμός 20 εκατομμυρίων. Πράγματι, η γραμματολογική εκείνη οντότητα που ονομάζεται "εθνικός πλούτος" δεν θα μειωνόταν.


[...]


Δεν έχω ούτε τις απόψεις του Ρικάρντο, που βλέπει το "καθαρό εθνικό προϊόν" ως Μολλώχ στον οποίο πρέπει να θυσιαστούν ολόκληροι πληθυσμοί χωρίς να ψελλιστεί κιχ, ούτε τις απόψεις του Σισμόντι, που με την υποκριτική του φιλανθρωπία θα προτιμούσε να διατηρήσει τις ξεπερασμένες μεθόδους της γεωργίας και να απαγορεύσει την επιστήμη από το να εισέλθει στη βιομηχανία όπως εξορίζει τους ποιητές ο Πλάτωνας από την Πολιτεία του. Η κοινωνία περνά από μια σιωπηλή επανάσταση, την οποία πρέπει να αποδεχτούμε, και η οποία δεν νοιάζεται περισσότερο για τις ανθρώπινες υπάρξεις από ό,τι ο σεισμός νοιάζεται για τα σπίτια που καταστρέφει. Οι τάξεις και οι φυλές, όσο είναι πολύ αδύναμες για να ελέγξουν τις νέες συνθήκες ζωής, πρέπει να υποχωρούν. Αλλά μπορεί να υπάρξει κάτι πιο αξιοθρήνητο, πιο μυωπικό από τις απόψεις εκείνων των οικονομολόγων που θεωρούν με κάθε σοβαρότητα ότι αυτή η φρικτή μεταβατική κατάσταση δεν σημαίνει τίποτε παρά την προσαρμογή της κοινωνίας στις ιδιοκτησιακές ορέξεις των καπιταλιστών, γαιοκτημόνων και αφεντών του χρήματος;


[...]


Οι σύγχρονες αλλαγές στην τεχνική της παραγωγής κατέστρεψαν, σύμφωνα με τους ίδιους τους αστούς οικονομολόγους, το απαρχαιωμένο κοινωνικό σύστημα και τους τρόπους ιδιοποίησής του. Απαλλοτρίωσαν τον Σκωτσέζο χωρικό, τον Ιρλανδό ενοικιαστή γης, το άγγλο γεωργό, τον υφαντουργό, αναρίθμητους τεχνίτες, ολόκληρες γενιές παιδιών και γυναικών των εργοστασιών. Θά ρθει καιρός που θα απαλλοτριώσει τον γαιοκτήμονα και τον αφέντη του βαμβακιού.