"Κομμουνιστής εκατομμυριούχος"

Εσύ, που σμιλεύεις ένα άγαλμα του Λένιν
είκοσι μέτρα ψηλό, στο Μέγαρο των Συνδικάτων
Να μην ξεχνάς πως στο παπούτσι του
είχε μια τρύπα, σημάδι φτώχειας -- πολλοί το μαρτυρούν.
Ακούω βέβαια πως κοιτάζει
προς Δυσμάς, όπου ζουν πολλοί, που στην τρύπα απ' το παπούτσι του
θα αναγνωρίσουν τον Ίλιτς
ως έναν απ' αυτούς.
Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Η τρύπα στα παπούτσια του Λένιν"

Θα μπορούσε να είναι ένα από τα γνωστά "σύντομα ανέκδοτα" ο τίτλος αυτής της ανάρτησης, αλλά δεν είναι. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο πολτοποιητικός μηχανισμός των πάσης φύσεως φασιζόντων παιδιών της Αυριανήςτον έχει καταστήσει συνώνυμο των "συγκλονιστικών αποκαλύψεων." Η λογική του φτάνει ως τη λεγόμενη (ο Θεός να την κάνει) "υψηλή διανόηση" της δύσμοιρης αυτής χώρας. Για κάθε "Hellenic Revenge" (ή δεκάδες άλλους γελοία ονομασμένους ιστότοπους που αναπαράγουν τα ίδια) λοιπόν

Το ΑΠΟΡΘΗΤΟ ΚΤΗΡΙΟ του ΚΚΕ στον Περισσό κατασκευάστηκε:

1. Με χρήματα της KGB που δόθηκαν στο ΚΚΕ μέσω του Μπόμπολα και του Κόκκαλη
2. Με χρήματα που δόθηκαν από την KGB, μέσω του Αγίου Όρους, με πρωτοστάτες το... "Ρωσικό Μοναστήρι"

...υπάρχει και κάποιος "υπεράνω υποψίας" για κοινή αμορφωσιά, μισαλλοδοξία και γελοιότητα Νάνος Βαλαωρίτης και κάποιο "αξιόπιστο" και "σοβαρό" Tvxs για να τον αβαντάρει:

Μπορείς για παράδειγμα, να αφαιρέσεις το έργο του Μαρξ από τη ζωή του; Η ζωή του ήταν και πολύ περίεργη. Ήταν πάμπτωχος, και παντρεύτηκε μία αριστοκράτισσα και είχε φίλο έναν πάμπλουτο βιομήχανο, τον Ένγκελς, ο οποίος τον συντηρούσε και του έλεγε κάθε τόσο: «Τέλειωσες επιτέλους το Κεφάλαιο;». Δεν είναι λοιπόν άσχετη η ζωή του, με όλα αυτά που έγραφε.

Μαζί με τον διαβολικό διανοούμενο-καθοδηγητή τρομοκρατικής ομάδας, ο "κομμουνιστής εκατομμυριούχος" αποτελεί το Τέρας του Λοχνές ή τον Μεγαλοπόδαρο της φαντασιακής ζωής του σύγχρονου μικροαστού: το ότι δεν έχει απαντήσει ποτέ ούτε ένα δείγμα του δεν αποτελεί αντένδειξη της πίστης στην ύπαρξή του. Η Αλέκα άλλωστε έχει ένα δυσθεώρητο και δυσαπάντητο στον πλανήτη μας i-phone και η κόρη της σπουδάζει αέναα σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο --με μυθικού ύψους δίδακτρα, το δίχως άλλο-- το οποίο ειδικεύεται στην μαζική παραγωγή κομμουνιστών Χάρι Πότερ, όπου μια κάστα των μυστικών εκλεκτών μαθαίνει τσιτάτα του Λένιν και του Μαρξ αντί για μαγικά ξόρκια.


Η ψυχανάλυση μας έχει μάθει να αναζητούμε την κρυφή λογική των παράλογων δοξασιών, αρχής γενομένης, πχ, από αυτή της πίστης στον γυναικείο φαλλό και της κατασκευής της γυναίκας ως ευνουχισμένου άνδρα. Τι θα έλεγε για την εξίσου αμετακίνητη πίστη στον "κομμουνιστή εκατομμυριούχο";


Θα έλεγε, νομίζω, πως υπάρχει κι εδώ μια ανομολόγητη λογική. Εξ αρχής, το εργατικό κίνημα απαιτούσε θυσίες. Απαιτούσε από το πιο στερημένο κομμάτι της κοινωνίας να ρισκάρει το ίδιο του το καθημερινό πιάτο φαϊ για την χειραφέτησή του: αυτό ήταν η απεργία, αυτό και η συνδικαλιστική οργάνωση με κίνδυνο απόλυσης. Αλλά για τον μικροαστό, η ικανότητα της τάξης των πιο στερημένων να στερούνται ακόμα περισσότερο στο όνομα μιας ιδέας είναι κάτι αδιανόητο: δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν έχει να πάρει παντελόνι ή φουστάνι να δίνει τα λιγοστά του χρήματα σε μια πολιτική οργάνωση. Είναι;

Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1977, σελίδα 84, υποσημείωση 2:

Όταν ξαναβγήκε το Επί τα Πρόσω [σημ.: αναρχο-σοσιαλιστική εφημερίδα που πρωτοκυκλοφόρησε στην Πάτρα το 1896] οι εκδότες του είχαν μεγάλες απενταρίες. Γράψανε λοιπόν στον Πύργο και ζητούσαν ψιλά. Στην Πάτρα δυο αδελφές εργάτριες-ράφτρες, που παίρναν τη μέρα 1.20, δήλωσαν πως κάθε Σαββατόβραδο θα δίνανε για τη συντήρηση της εφημερίδας 3.50 η καθεμιά. Στον Πύργο πάλι ο Πάνος Γιαννόπουλος ή Μαχαιράς μαζί με τον Μπατούνα πήγαν σ' ένα αριστοκρατικό καφενείο και βγάλανε μαντίλι για μια φτωχειά οικογένεια. Έτσι μάζεψαν 35 δραχμές (σπουδαίο ποσό για την εποχή εκείνη) και τις στείλανε στη σύνταξη του Επί τα Πρόσω. Οι παραπάνω εργάτριες, ύστερα από ένα χρόνο, πέθαναν και οι δυο φθισικές, ωστόσο όμως ίσαμε τα τελευταία τους δείχνανε παραδειγματική αφοσίωση στην ιδέα τους και με την προπαγάνδα τους προσπαθούσαν να ξυπνήσουν και τις άλλες εργάτριες.

Αφού λοιπόν η εργατική ανιδιοτέλεια (που δεν είναι "ηθική" ανιδιοτέλεια αλλά αντικειμενική ανάγκη) είναι για τον μικροαστό μας αδιανόητη ως κινησιουργός δύναμη του εργατικού κινήματος, αφού σε έναν κόσμο που τον διαφεντεύει το χρήμα είναι αδύνατο να υπάρξει με την πρωτοβουλία και στέρηση των εργατών ένα κίνημα για την χειραφέτησή τους από την εκμετάλλευση, πρέπει να υπάρχουν σπόνσορες. Οι σπόνσορες αυτοί πρέπει να είναι "υπεράνω χρήματος" όχι με την έννοια που είναι αδιανόητη από την σκοπιά της αυτοσυντήρησης της συνοχής της αστικής ιδεολογίας --όχι επειδή δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους-- αλλά με την συμμετρικά αντίθετη έννοια: πρέπει να έχουν πάρα πολλά χρήματα.

Η ικανότητα άρσης πάνω από τη δουλεία του "μεροδούλι-μεροφάι" λοιπόν, της οποίας υπάρχουν άπλετα δείγματα αλλά η οποία παραμένει αδιανόητη στα πλαίσια του σεβασμού στο χρήμα που τρέφει το μικροαστικό μυαλό, μπορεί να γίνει αποδεκτή μόνο με την τεθλασμένη, "λογοκριμένη" μορφή της αδιαφορίας για το χρήμα αυτού που έχει πάρα πολλά. Και ιδού η βασική λογική της γέννεσης του "κομμουνιστή εκατομμυριούχου."

Στην αρχική του, προ-Οκτωβριανή μορφή, ο "κομμουνιστής εκατομμυριούχος" είναι ένα είδος φιλανθρώπου, αριστοκρατικής καταγωγής, εχθρικού για τον λόγο αυτό προς την αστική τάξη, και με αγαπημένο χόμπι τις επαναστάσεις. Έτσι φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον Ένγκελς ο πνευματικός μας γίγαντας Νάνος. Ο φιλάνθρωπος αυτός χρηματοδοτεί μαρξιστικές μελέτες και εργατικές οργανώσεις όπως οι άλλοι φιλάνθρωποι χρηματοδοτούν ορφανοτροφεία.

Αλλά αυτό πάντοτε άφηνε ένα πρόβλημα αναπάντητο: αν τα ορφανοτροφεία δεν απειλούν την περιουσία του φιλανθρώπου αλλά την περιβάλλουν με την αίγλη της "κοινωνικής προσφοράς", ο μαρξισμός και το εργατικό κίνημα, σύμφωνα με όλα τα φαινόμενα, είναι διαφορετική και πολύ λιγότερο ευγνώμων προς τους χρηματοδότες της υπόθεση. Αποσκοπούν σε έναν κόσμο χωρίς κεφαλαιοκράτες και χωρίς αριστοκράτες, ούτε καν φιλανθρώπους. Η επανάσταση του 1917 βεβαιώνει ότι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Γιατί τότε να τα χρηματοδοτήσει κανείς, έστω κι αν απεχθάνεται τους αστούς αισθητικά ή πολιτιστικά;

Στην μετεπαναστατική περίοδο, κάτω απ' τη σκιά του Οκτώβρη, το μυαλό του μικροαστού μας μπαίνει σε φρενήρη σκέψη:

Ο κομμουνιστής εκατομμυριούχος δεν μπορεί τελικά να είναι φιλάνθρωπος-χομπίστας όπως φαντάζεται κάπως παλιομοδίτικα τον Ένγκελς ο Νάνος. Έχει κάποια μυστική στόχευση κατά νου. Πιθανώς, την χειραγώγηση των ηλιθίων εργατών ώστε να χτυπήσει τους ανταγωνιστές του με απεργίες, κλπ, και να κατακτήσει ευκολότερα την μονοπωλιακή μερίδα (ο σεβασμός του μικροαστού για το χρήμα περιλαμβάνει την πίστη ότι είναι ικανό για την πιο διαβολική επινόηση που χωρά ο νους). Πιθανώς, την καταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού στο όνομα ενός άλλου (δεν είναι εβραϊκή συνομωσία ο μαρξισμός;) Πιθανώς, τις φιλοδοξίες ενός κράτους για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε ένα άλλο, τον επεκτατισμό.

Όλα τα πιο πάνω σενάρια αποτελούν δοκιμασμένες και ευρέως διαδεδομένες "λύσεις" στο επινοημένο αίνιγμα του "κομμουνιστή εκατομμυριούχου" -- αν και πρέπει να σημειωθεί πως στις μέρες μας, η κυρίαρχη μετά τον Οκτώβρη του 17 "λύση" των πακτωλών χρηματοδότησης των "ξενόδουλων" κομμουνιστών από άλλο κράτος που επιδιώκει δικά του επεκτατικά συμφέροντα δεν μπορεί να σταθεί πια.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αποτελούν λύσεις ενός πολύ διαφορετικού χαρακτήρα. Επιλύουν μια αντίφαση που, όσο υφίσταται, βασανίζει το μικροαστικό μυαλό μέχρι ζαλάδας: αν οι κομμουνιστές εργάτες είναι υλιστές, αν είναι αυτοί που βάζουν πρώτα από όλα τις υλικές και τις οικονομικές συνθήκες της ζωής ως κριτήριο του πώς διαβάζουν την κοινωνία, τότε πώς είναι δυνατόν να μην είναι επίσης δούλοι της ύλης, δούλοι της ανάγκης για επιβίωση όπως όλοι οι υπόλοιποι, που στο κάτω-κάτω έχουν αποδεδειγμένα και περισσότερα υλικά αγαθά από τους εργάτες; Πώς είναι δυνατόν σε έναν κόσμο τον οποίο σύσσωμη η φιλοσοφική οντολογία και όλες οι θρησκείες φαντάζονται ως υλικό προϊόν ενός (ανώτερου) πνεύματος, να υπάρχει η δυνατότητα για την προσήλωση στην ύλη να γεννήσει ...πνεύμα; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι μέσα στη ζωή, εφόσον η ζωή είναι καθαρή εμμένεια --σάρκα, αίμα, οστά, φθορά, αλλαγή, θάνατος-- που να υπερβαίνει τους βιολογικούς στόχους της ζωής, να ανυψώνεται πάνω από τους βιολογικούς αυτούς στόχους; Και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο μονοπάτι και να το έχουν περπατήσει πρώτοι...οι σύγχρονοι δούλοι, όταν ο αρχαίος κόσμος θεωρούσε τους δούλους του τους τελευταίους που θα μπορούσαν να αναχθούν ποτέ στην απαραίτητα υλικά εξασφαλισμένη σφαίρα του βίου ως ανθρώπινου πλεονάσματος επί της ζωής;

Αυτά τα ερωτήματα φέρνουν σύγχυση μεγαλύτερη από όση οι λογαριασμοί των εξόδων του μήνα. Απειλούν να ανοίξουν πόρτες που οδηγούν έξω από τα όρια του κόσμου που έχει υποτίθεται "μάθει" απ' την "καλή και την ανάποδη" ο εξαπατημένος κυνικός μας. Απέναντι στο επικίνδυνο ρεύμα που μπαίνει από κει στο νοητικό διαμέρισμα-ταμπουρωμένο πύργο του μόνιμα φοβισμένου και πάντα πρακτικά ανυπεράσπιστου ήρωά μας, ο "κομμουνιστής εκατομμυριούχος" είναι οπωσδήποτε μια κάποια .

Πηγη: Lenin Reloaded