Η ομιλία του Κώστα Παρασκευά στην εκδήλωση για τα 68 χρόνια της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών

Ολόκληρη η ομιλία του Κώστα Παρασκευά, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ 

στην πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση της ΚΟ Αττικής 

για τα 68 χρόνια της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών.

Το σκιτσο απο εδω

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες.

Η σημερινή μας εκδήλωση για τα 68 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη της 9ης Μάη 1945 δεν έχει έναν καθιερωμένο επετειακό χαρακτήρα. Επιδιώκουμε να τιμήσουμε βεβαίως εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους στον πόλεμο κατά της γερμανοϊταλικής κατοχής, που έμειναν ανάπηροι, που κυνηγήθηκαν αμέσως μετά την απελευθέρωση από την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, τους παρακρατικούς μηχανισμούς, που δολοφονήθηκαν, εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν.

Τιμάμε σήμερα όλους αυτούς που θυσιάστηκαν, όπως εδώ, στην Καισαριανή και στα άλλα θυσιαστήρια, στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε κάθε χώρο φρίκης, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έφτασε στο αποκορύφωμα, με την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Τιμάμε όλους όσοι έπεσαν στα χαρακώματα, στα πεδία των μαχών από τις παγωμένες στέπες της Ρωσίας, το ηρωικό Λένιγκραντ μέχρι το Γοργοπόταμο και παντού.

Στη μνήμη τους υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας η φλόγα της αληθινής ιστορίας που έγραψαν με το αίμα τους να φωτίζει για πάντα το δρόμο της ταξικής πάλης μέχρι την τελική νίκη.

Ταυτόχρονα θέλουμε να αναδείξουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τη σχέση της οικονομικής κρίσης με τον πόλεμο, τον ανταγωνισμό για τη διατήρηση ή κατάκτηση αγορών, τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του στον πόλεμο ώστε να μη γίνουν ουρά της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών της, να μη χύσουν δηλαδή το αίμα για το ξαναμοίρασμα, για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της μίας ή της άλλης πλευράς, της μίας η της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι ανάγκη να κάνουν όσες θυσίες και αν χρειαστούν κατά της ιμπεριαλιστικής κατοχής, για να περάσει ο λαός στο προσκήνιο και να διεκδικήσει τη δική του εξουσία, καθώς όσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός, ο πόλεμος δεν αποφεύγεται, θα ξαναγυρίζει στη ζωή των λαών, όσο και αν αυτοί επιθυμούν την ειρήνη.

Επιδιώκουμε, ταυτόχρονα, να δώσουμε απάντηση, όπως έχουμε χρέος, απέναντι στην τεράστια συντονισμένη επίθεση της μαύρης προπαγάνδας και της ψευτιάς από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα για το «ξαναγράψιμο της ιστορίας». Στην επιχείρηση να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό. Πρόκειται για την πιο βρώμικη συκοφαντική εκστρατεία. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να πλήξουν την ηθική υπόσταση του κομμουνιστικού κινήματος. «Σ’ ετούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Έχουν στόχο σήμερα να ανοίξουν το δρόμο για να χτυπήσουν το κομμουνιστικό και γενικότερα το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Όση χολή και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν ξοδέψουν, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αλλάζει. 68 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο εκτιμούν την ανεπανάληπτη σε θυσίες προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην ήττα του φασισμού. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα κομμουνιστικά κόμματα. Εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο. Οι ιμπεριαλιστές, τα μονοπώλια και οι ανταγωνισμοί τους πρέπει να καταγραφούν στη συνείδηση των λαών ως οι υπεύθυνοι, βαθιά στιγματισμένοι για τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Για τα εκατομμύρια των νεκρών, των αναπήρων, των ξεκληρισμένων. Δε δίστασαν, ούτε διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα, αρκεί να εξυπηρετήσουνε τα κέρδη, τη κυριαρχία και την καπιταλιστική εξουσία. Αυτή η αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα που οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις οξύνονται μεταξύ τους.

Η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να παραποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών. Γιατί αυτή γράφηκε από την ίδια την πάλη των λαών, με το αίμα των λαών.

Η μεγάλη νίκη που επισφραγίστηκε με την ανάρτηση της Κόκκινης Σημαίας, στις 9 Μάη στο Ραϊχσταγκ (Γερμανική βουλή) ήταν το αποτέλεσμα των αθάνατων εποποιϊών που κατέγραψαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα όπου γης, τα Εθνικοαπελευθερωτικά και Αντιφασιστικά Κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες, όπως το ηρωικό ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, που πήραν στις πλάτες τους τις αγωνίες και τα όνειρα του λαού.

Ήταν αποτέλεσμα των συγκλονιστικών και τιτάνιων μαχών του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κούρσκ, στο Λένινγκραντ, στη Σεβαστούπολη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ένωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης.

Η μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού – ιμπεριαλιστικού άξονα Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας και των συμμάχων τους επιβλήθηκε κάτω από τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης με τις αμέτρητες θυσίες, τα περισσότερα από 20 εκατομμύρια νεκρούς της.

Διδασκόμαστε από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Βγάζουμε συμπεράσματα που δυναμώνουνε την πάλη για το Σοσιαλισμό.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι αυτό που γεννά τους πολέμους. Τα κέντρα της «αναθεώρησης της ιστορίας» συγκαλύπτουν συνειδητά ότι οι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως διάφοροι παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ο πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, και από την πλευρά της Γερμανίας, Ιαπωνίας και Ιταλίας αλλά και από την πλευρά της Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ. Τα δυο αυτά μπλοκ και το πρώτο που ήταν το επιτιθέμενο και το δεύτερο που ανέχονταν τον πόλεμο αρχικά και καραδοκούσε να δει την εξέλιξη, ήταν μπλοκ που ενδιαφέρονταν να τροποποιήσουν, να αλλάξουν τις συμφωνίες που έγιναν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο που αφορούσαν την Ευρώπη αλλά και την Μέση Ανατολή και περιοχές της Ασίας. Οι μεν Γερμανία, Ιαπωνία και Ιταλία ήθελαν να επανακτήσουν περιοχές που έχασαν ή δεν κατάφεραν να προσαρτήσουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δε, ήθελαν να διατηρήσουν ό,τι πέτυχαν το 1914-1918, ενδιαφέρονταν ταυτόχρονα να κερδίσουν από το αδυνάτισμα του φασιστικού άξονα στον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ, Κίνας, Μαντζουρίας, Αβησσυνίας, κυρίως ενδιαφέρονταν να καταπονηθεί ή και να ηττηθεί η ΕΣΣΔ ώστε μετά, με τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν να νικήσουν τη Γερμανία, Ιαπωνία, να αρπάξουν τα όποια κέρδη αυτές είχαν αποκτήσει στην περιοχή της Ρωσίας, Κίνας. Βεβαίως η αποφασιστική στάση της ΕΣΣΔ, η στρατηγική της, τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους, αντίθετα όχι μόνο δεν κέρδισαν σοβιετικές περιοχές, έχασαν τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης χάρις και στη δυναμική στάση του Κόκκινου Στρατού που στήριξε τα εσωτερικά λαϊκά κινήματα.

Η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 - 1933, που υπονόμευσε τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, όξυναν ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη.

Η οικονομική, καπιταλιστική κρίση του 1929 - 1933 επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό των δυνάμεων, κυρίως οδήγησε στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της οικονομίας των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών.

Η Γερμανία έγινε και πάλι μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη, δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού, χάρη και στην ενίσχυση που της παρείχαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να τη στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Βοηθήθηκε με όλους τους τρόπους, επειδή ήταν φανερό πως δε θα μπορούσε να επιτεθεί στηριγμένη μόνο στις δικές της δυνατότητες και των συμμάχων της.

Οι ιμπεριαλιστές για να εξυπηρετήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους στήριξαν τη φασιστική Γερμανία, την Ιταλία, όπως και τον Φράνκο στην Ισπανία. Στήριξαν το φασισμό για να στραφεί κατά της Σοβιετικής Ένωσης, γιατί αυτή ήταν ο κοινός εχθρός όλων των καπιταλιστικών δυνάμεων. Την Σοβιετική Ένωση ήθελαν να εξαφανίσουν από προσώπου γης. Αργότερα, όταν η φασιστική Γερμανία στράφηκε εναντίον άλλων καπιταλιστικών χωρών στην Ευρώπη για να εξυπηρετήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους άλλαξαν στάση η Γαλλία, οι ΗΠΑ κ.α. χώρες.

Κοινός εχθρός όλων των ιμπεριαλιστών είναι ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. Η Σοβιετική Ένωση διεξήγαγε έναν πόλεμο δίκαιο με αμέτρητες θυσίες για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας και ταυτόχρονα επιτελούσε το διεθνιστικό της χρέος. Επιδίωξε και βοήθησε να αξιοποιήσουν τα λαϊκά κινήματα την ήττα του «Άξονα» για να ανοίξουν το δρόμο προς τα εμπρός. Οι παραχαράκτες της ιστορίας σκόπιμα κρύβουν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη. Ότι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο από αυτή είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Η Σοβιετική Ένωση υποχρεώθηκε να διεξάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός και που η ίδια δεν τον ήθελε.

Το φασιστικό τέρας και τότε και τώρα είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος, γεννιέται στα σπλάχνα του συστήματος, δεν είναι όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάτι έξω από αυτό. Ο φασισμός είναι η ακραία φωνή του κεφαλαίου που αξιοποιείται, χρησιμοποιείται για όσο διάστημα δεν μπορεί να δώσει ό,τι διεκδικεί το κεφάλαιο στις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στη στρατηγική ξαναμοιράσματος.

Είναι μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, που ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και γενικότερα τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα εξέφρασαν και εξυπηρέτησαν.

Ήταν και είναι η αιχμή του δόρατος της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Έτσι εξηγείται το απροκάλυπτο αντικομμουνιστικό μίσος που διακρίνει όλες τις φασιστικές δυνάμεις διαχρονικά. Τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα αν και κόμματα των μονοπωλίων με βαθύτατα αντικομμουνιστική – αντιλαϊκή, ανοιχτά τρομοκρατική και ρατσιστική πολιτική, χάρη σε μια σειρά παράγοντες παγίδεψαν στις γραμμές τους και λαϊκά στρώματα, απέκτησαν ευρεία λαϊκή βάση. Τέτοιοι παράγοντες ήταν η απότομη εξαθλίωση ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και η αδυναμία διαχείρισης εκ μέρους των αστικών κομμάτων.

Επιβεβαιώθηκε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες, ότι η οικονομική κρίση και η γενικότερη κρίση του αστικού συστήματος, δεν οδηγούν από μόνες τους σε εξελίξεις υπέρ του λαού. Αντίθετα, μπορούν να οδηγήσουν και σε πισωγύρισμα συνειδήσεων και στην εμφάνιση αντιδραστικών μαζικών κινημάτων.

Οι ιμπεριαλιστές, τα κόμματα της αστικής τάξης, οι οπορτουνιστές, κρύβουν την αλήθεια, ότι τα μονοπώλια είναι που ενίσχυσαν το Χίτλερ και τον ανέβασαν στην εξουσία, όπως στήριξαν το Μουσολίνι και τον Φράνκο.

Στο φως έχουν έρθει αποκαλυπτικά στοιχεία που καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να τα συγκαλύψει. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τις αρχές του Γενάρη του 1933 στην Κολωνία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες των Γερμανικών μονοπωλίων Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν, Σρέντερ μαζί με το σοσιαλδημοκράτη Πάπεν και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στους φασίστες.

Λίγες μέρες μετά, στις 22 Γενάρη του 1933, οι Χιτλερικοί οργάνωσαν με την ανοχή της αστυνομίας μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού κόμματος.

Στις 30 Γενάρη του 1933 ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε το Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Αποδείχνεται από μια σειρά αδιάσειστα στοιχεία ότι ο φασισμός ήταν επιλογή των αστικών τάξεων, όχι μόνο ως δύναμη κρούσης και φόβου κατά του λαϊκού κινήματος, αλλά και ως δύναμη διαχείρισης της αστικής εξουσίας.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση έδωσαν στήριξη οι αστικές πολιτικές δυνάμεις τόσο οι παραδοσιακές δεξιές όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές που φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες τις κρίσιμες στιγμές.

Σε κάθε κρίσιμη στιγμή, μπροστά στο φόβο της ανόδου του λαϊκού κινήματος, στο κίνδυνο να χάσει ο καπιταλισμός την εξουσία, επέλεξαν με ταξικά κριτήρια. Δεν δίστασαν να στηρίξουν τους φασίστες. Ανεξάρτητα εάν οι φασίστες στη συνέχεια πέρασαν απ’ το μαχαίρι και αρκετούς από αυτούς, η αλήθεια για τη στάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δεν αλλάζει. Ας βγάλουν επιτέλους και σήμερα κανένα συμπέρασμα όσοι παίζουν με τη φωτιά, ταυτίζουν το φασισμό με τον κομμουνισμό, παρασυρόμενοι από τον αντικομμουνιστικό οίστρο τους. Προειδοποιούμε ότι ο αντικομμουνισμός είναι φωτιά και τις περισσότερες φορές κάηκαν αυτοί που την άναψαν.

Είναι άμεσο και επιτακτικό καθήκον η απομόνωση της Χρυσής Αυγής. Η αποκάλυψη του χαρακτήρα της. Καμιά αυταπάτη, καμία ανοχή. Ούτε όταν κάνουν τους καλούς Σαμαρείτες και μοιράζουν τρόφιμα και δίνουνε αίμα, ούτε όταν κάνουν τους νταήδες σε ταλαίπωρους μετανάστες. Είναι οι απόγονοι των εγκληματιών Ναζί, είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών. Είναι ορκισμένοι εχθροί του λαού και των αγώνων του. Είναι οργάνωση που γέννησε και στηρίζει το σύστημα για να χτυπήσει το ΚΚΕ και το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η Χ.Α. δεν αντιμετωπίζεται με το λεγόμενο αντιφασιστικό μέτωπο, ή το μέτωπο του "συνταγματικού τόξου", από τη σκοπιά δηλαδή υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας, αλλά από το αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό κίνημα, που αμφισβητεί τη στρατηγική των μονοπωλίων, άρα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο από όπου και αν εξαπολύεται, είτε είναι επιθετικός είτε αμυντικός για το ίδιο συμφέρον.

Τη Χ.Α. θα αντιμετωπίσει η Λαϊκή Συμμαχία των εργατών των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων. Αυτή η συμμαχία θα αντιπαλέψει το φιλελευθερισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον εθνικοσοσιαλισμό – ναζισμό της Χ.Α. Αυτή είναι η λύση και όχι η συμμαχία με αστικά κόμματα και τη σοσιαλδημοκρατία παλιά και νέα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Διδασκόμαστε και προετοιμαζόμαστε με ΚΚΕ ικανό να παλεύει σε όλες τις συνθήκες σε όλους τους καιρούς.

Η ίδια η μελέτη της ιστορικής πείρας, αλλά και οι προβλέψεις των εξελίξεων σύμφωνα με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου μας που οι εργασίες του έληξαν πρόσφατα δεν δικαιολογούν κανένα εφησυχασμό και επανάπαυση.

Από την εξέλιξη της κρίσης στην Ευρωζώνη αλλά και από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (Μ. Ανατολή, Βόρεια Αφρική), θα εξαρτηθούν κατά κύριο λόγο και οι εξελίξεις στην Ελλάδα, τόσο στα ζητήματα της οικονομίας, όσο και στα ζητήματα των συμμαχιών.

Σε κάθε περίπτωση το επόμενο διάστημα θα ενταθούν οι διαδικασίες για τη συγκεντροποίηση του συσσωρευμένου κεφαλαίου σε πιο μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους.

Αυτή η διαδικασία θα συνδυαστεί με ένταση των αντιλαϊκών μέτρων και με νέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, από νέο κύκλο ανταγωνισμών.

Μαζί με την επίθεση στα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, θα επιχειρηθεί ένταση της κρατικής βίας και καταστολής, περιστολής πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Θα επιχειρηθεί συνταγματική αναθεώρηση σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση στην οποία θα ενσωματωθούν οι σχετικοί νόμοι και περιορισμοί της Ε.Ε.

Σε συνθήκες προετοιμασίας πολέμων και γενικά ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της παίρνουν μέτρα κατά του εργατικού κινήματος, απαγορεύουν κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, απεργίες στο όνομα του εθνικού χαρακτήρα του πολέμου, απαγορεύουν δράση κομμάτων, και πριν απ' όλα των Κομμουνιστικών. Γι' αυτό και το εργατικό κίνημα, οι σύμμαχοί του και το Κόμμα πρέπει να είναι έγκαιρα προετοιμασμένοι.

Βεβαίως οι απαγορεύσεις και περιορισμοί χρησιμοποιούνται και σε περίοδο που ωριμάζει η άνοδος της ταξικής πάλης, Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί το κίνημα να είναι πίσω από τις ανάγκες, ωστόσο η αστική τάξη και γενικότερα οι μηχανισμοί της Κομισιόν εκφράζουν και ανοιχτά το φόβο μήπως δεν καταφέρουν να προλάβουν της άνοδο του αγώνα, παίρνουν και θα παίρνουν μέτρα, εκτιμώντας επιπροσθέτως ότι και αν έλθει κάποια ανάκαμψη θα είναι ασταθής, αναιμική, επομένως δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν προβλήματα φτώχειας, ανεργίας με τρόπο που να καλμάρουν τη λαϊκή οργή.

Ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης και πρόβλεψης αναιμικής ασταθούς ανάκαμψης, προσπαθούν με όλους τους τρόπους να παρεμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συνδυάζουν διάφορους τρόπους, από τις αυταπάτες ότι με την έξοδο από την κρίση θα γυρίσουμε πίσω στους παλιούς καλούς καιρούς. Το συμβιβασμό και την πτώση των απαιτήσεων κάτω απ’ τις πραγματικές ανάγκες. Τη λογική, δουλειά να έχουν και ό,τι να είναι. Την εργοδοτική τρομοκρατία. Την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, μαζί με τη συκοφαντία του λαϊκού κινήματος.

Βασικό τους όπλο παραμένει ο αντικομμουνισμός που επιχειρούν να τον ανακηρύξουν σε επίσημη κρατική ιδεολογία, μέσα και από την αξιοποίηση της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων».

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Οι τελευταίες εξελίξεις με την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Συρία, με τους βομβαρδισμούς συριακών στόχων από το Ισραήλ δείχνουν που οδηγούν οι εξελίξεις.

Το ΚΚΕ καταδικάζει τους πρόσφατους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ σε βάρος της Συρίας που συνιστούν νέα επικίνδυνη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που έχουν εξαπολύσει ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ μαζί με την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία ενάντια στο συριακό λαό. Η επέμβαση αυτή τροφοδοτεί πολύπλευρα τη δολοφονική δραστηριότητα των αποκαλούμενων αντικαθεστωτικών ομάδων και ενισχύει τον κίνδυνο άμεσης ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Συρίας και του Ιράν.

Το ΚΚΕ καταδικάζει τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης η οποία, όχι μόνο υιοθετεί τα προσχήματα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αλλά συμμετέχει ενεργά στους πολεμικούς σχεδιασμούς. Επιπλέον αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη είναι, για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής, η πολιτικό-στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με το Ισραήλ, που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά κι η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που ποικιλοτρόπως στηρίζουν τις πολεμικές ενέργειες του Ισραήλ κατά της Συρίας, του Λιβάνου και του Ιράν.

Ο ελληνικός λαός επιβάλλεται να είναι σε ετοιμότητα, να καταδικάσει την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Συρίας και την απαράδεκτη εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης, εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στο συριακό λαό υποστηρίζοντας τη θέση ότι οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της. Να διεκδικήσει:

Να μην συρθεί η Ελλάδα στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που ετοιμάζονται σε βάρος της Συρίας και του Ιράν, οι οποίοι θα έχουν τραγικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και της χώρας μας.

Να υπάρξει άμεση απεμπλοκή, να μην τηρηθεί οποιαδήποτε «συμβατική υποχρέωση» και συμφωνία με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που άμεσα ή έμμεσα εμπλέκει τη χώρα.

Να μη χρησιμοποιηθεί, να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας και όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα!

Να επιστρέψουν όλα τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων.

Να ακυρωθούν τα στρατιωτικά γυμνάσια και όλες οι συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.

Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από αυτούς τους σχεδιασμούς και το ΝΑΤΟ.



Η διαπάλη ανάμεσα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι πιο ισχυρή και πιο οξυμμένη από κάθε άλλη φορά. Εστιάζεται τη συγκεκριμένη περίοδο στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους, των πηγών του νερού, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων με πιο χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται οι συμμαχίες για τον έλεγχο των αγορών και εδαφών.

Η Τουρκία βρίσκεται με αναβαθμισμένη τη θέση της. Στοχεύει να εδραιώσει και να επεκτείνει τη δράση του τουρκικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ασίας. Επιδιώκει να διατηρήσει ισχυρή την παρουσία της στην Κύπρο, την επαναδιαπραγμάτευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την αποτροπή δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν στον άξονα Βορείου Ιράκ – Συρίας, που θα αποσταθεροποιούσε τα τουρκικά σύνορα.

Η στρατηγική της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Βρίσκεται σε σχέσεις ανταγωνισμού με την Τουρκία και σε στρατηγική συνεργασίας με το Ισραήλ, με συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού, της γεωργίας.

Τις εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων χαρακτηρίζει η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κατά συνέπεια η πιο άμεση εμπλοκή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου που εντασσόταν και στο σχέδιο διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας το 1999, η στρατιωτική συμφωνία της Τουρκίας με την Αλβανία, η ακύρωση από το συνταγματικό δικαστήριο της Αλβανίας της ελληνοαλβανικής συμφωνίας για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, η ενίσχυση της αμερικανοΝΑΤΟικής παρέμβασης για τη σύνδεση και ένταξη της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Ο μεγαλοϊδεατισμός και ο αλυτρωτισμός που αναπτύσσονται από την ηγεσία της Αλβανίας υποδαυλίζονται επίσης από ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ενισχύεται ο αλβανικός εθνικισμός σε βάρος της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιοχής, τροφοδοτώντας παράλληλα εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα.

Οι τελευταίες εξελίξεις δεν αποκλείουν την πιθανότητα κάτω από την πίεση τόσο της Ε.Ε., όσο και των ΗΠΑ να τα βρουν Σερβία και Κόσσοβο με ανταλλάγματα που δεν είναι ακόμα γνωστά και που σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ιμπεριαλιστική ειρήνη που δεν πρόκειται να λύσει τα λαϊκά προβλήματα.

Οι αντιθέσεις που οξύνονται με βάση την αμφιλεγόμενη επιδίωξη της Ελληνικής κυβέρνησης να προσδιορίσει την ΑΟΖ, αντιθέσεις με την Τουρκία, την Αλβανία, τη FYROM και την Αίγυπτο επιβεβαιώνουν τις παραπάνω προβλέψεις και εκτιμήσεις.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το ΚΚΕ διακηρύσσει για άλλη μια φορά καθαρά και υπεύθυνα. Η εργατική τάξη της Ελλάδας ο Ελληνικός λαός μόνο δεινά και συμφορές έχουν να επωμισθούν απ’ τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που γίνονται με ευθύνη της αστικής τάξης. Απ’ το μπλέξιμο αυτό που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο μπλέξιμο με τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο λαός θα ζήσει νέες τραγωδίες.

Ο λαός δεν μπορεί να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να απορρίψει κατηγορηματικά όλους τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των κομμάτων της, τόσο για τις ΑΟΖ, για τα ενεργειακά, γιατί όλα γίνονται προς όφελος των μονοπωλίων, όσο και τη συμμετοχή στους στρατιωτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στις επιχειρήσεις μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αυτό είναι το πραγματικό πατριωτικό καθήκον.

Η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Το ΚΚΕ αξιοποιεί όλη την προηγούμενη πολιτική πείρα, αλλά δεν μένει μόνο σε αυτή, προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις.

Εκτιμά ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί σε σύγκριση με την περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τη στάση φυγής που επέδειξε το φιλελεύθερο τμήμα της αστικής τάξης, αυτή τη φορά η αστική τάξη της χώρας, μέρος των πολιτικών της εκπροσώπων, να επιδιώξουν ενεργητική συμμετοχή στο πλευρό μιας άλλης ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης, αν δεχτεί επίθεση στο έδαφος της από γειτονική χώρα ή από άλλη χώρα της περιοχής και να επιδιώξει να μετατρέψει τον αμυντικό πόλεμο σε επιθετικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η αστική τάξη δεν εγκατέλειψε συνολικά την περίοδο του 41-44 την προσπάθεια να χτυπήσει το ΕΑΜικό κίνημα από τα μέσα, άφησε πίσω τον ΕΔΕΣ και τα τάγματα ασφαλείας που οργανώθηκαν για να τσακίσουν το ρωμαλέο κίνημα της αντίστασης και ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Η διάθεση της αστικής τάξης να πάρει ενεργό μέρος στη διανομή των αγορών με πόλεμο θα συνδεθεί ακόμα περισσότερο με μια αποπροσανατολιστική και εθνικιστική εκστρατεία με διάφορα προσχήματα, θα επιδιώξει να πείσει τον ελληνικό λαό να συμμετέχει σε έναν επεκτατικό πόλεμο, να επιδιώξει προσαρτήσεις ή να δεχθεί νέους συμβιβασμούς και εξαρτήσεις.

Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να είναι προετοιμασμένος σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, με την καθοδήγηση του Κόμματος να οργανώσει την εργατική λαϊκή πάλη με όλες τις μορφές, ώστε ο ίδιος να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.

Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός με ισχυρό ΚΚΕ, με ισχυρή λαϊκή συμμαχία έχουν τη δυνατότητα να αποτρέψουν ένα νέο έγκλημα να σφάζονται οι λαοί για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, των εκμεταλλευτών τους εγχώριων και ξένων.

Το ΚΚΕ έχει την πείρα γιατί ηγήθηκε στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και έδωσε πνοή και δύναμη στο λαό. Είναι διδαγμένο από τα λάθη του. Από τα πιο σημαντικά διδάγματα είναι ότι το Κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα πρέπει να είναι προετοιμασμένο ιδεολογικο-πολιτικά και οργανωτικά ανεξάρτητα απ’ τις καμπές του κινήματος, να βρίσκονται στην ετοιμότητα για τη διεκδίκηση και κατάκτηση της εξουσίας.

Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Ωστόσο, η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε εν τέλει να μετατρέψει τον εθνικο-απελευθερωτικό – αντιφασιστικό αγώνα σε επαναστατική πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, σε αγώνα των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε αυτή ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Μόνο στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την άμεση διεθνιστική στήριξη των ντόπιων λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό.

Στρατηγική των αντιχιτλερικών αστικών δυνάμεων έναντι του ΕΑΜικού κινήματος ήταν η χειραγώγηση και τελικά το χτύπημά του, άλλοτε μέσα από τη «συνεργασία» μαζί του, άλλοτε μέσα από την ανοιχτή πολεμική, άλλοτε και με τα δύο. Η συνύπαρξη του ταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό έθετε αντικειμενικά καθήκοντα για αγώνα κατά του κατακτητή και – ταυτόχρονα – αγώνα κατά της ντόπιας αστικής τάξης, για την εργατική εξουσία.

Το ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα του, δεν ήταν στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως επιστέγασμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των εγχώριων και ξένων «συμμαχικών» δυνάμεων. Έτσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (5/7/1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/1944) και της Καζέρτας (26/9/1944). Στις συμφωνίες αυτές το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση των αντιλήψεων που επικρατούσαν συνολικά τότε στο διεθνές κίνημα, συμμετείχε στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας επίπλαστης, αφού τα «εθνικά» συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής στέκονταν διαμετρικά αντίθετα, τόσο πριν, όσο στη διάρκεια, όσο βεβαίως μετά τη λήξη του πολέμου. Μιας ενότητας, που ουσιαστικά σήμαινε αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και υπαγωγή στην αστική πολιτική. Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί ήδη φύτρα εξουσίας, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ και τώρα και τότε, στα χρόνια του πολέμου ανέδειχνε τη δύναμη που έχει ο λαός όταν θελήσει να παλέψει για το δίκιο του. Τώρα είναι πιο ώριμο το Κόμμα εξοπλισμένο με το Πρόγραμμά του, με τη στρατηγική του να οδηγήσει στη νίκη της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό. Όμως έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Εμείς πιστεύουμε στη δύναμη του λαού. Ξέρουμε όμως ότι είναι δική μας ευθύνη να μπολιάσουμε τις λαϊκές συνειδήσεις με τα ιδανικά του αγώνα για τη κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να δείξουμε ότι όλα τα μεγάλα άλματα στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν όταν οι λαοί πίστεψαν σε ιδέες και αξίες που για να τις πραγματοποιήσουν άξιζε να κάνουν τις μεγαλύτερες θυσίες.

Έχουμε χρέος να μην καμφθούμε στις δυσκολίες της σημερινής εποχής. Τα κινήματα ποτέ δεν εξελισσόντουσαν μόνο ανοδικά, υπάρχουν και καμπές. Όταν όμως η πρωτοπορία αντέχει στις καμπές τότε συμβάλει να συσσωρεύεται ενέργεια, πείρα και επαναστατική δύναμη μέσα στην εργατική τάξη και στις λαϊκές δυνάμεις.

Σήμερα έχουμε χρέος να δούμε πίσω απ’ αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η αστική τάξη φαίνεται πανίσχυρη, αλλά τα θεμέλια του συστήματός της του καπιταλιστικού έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα. Το σύστημά τους είναι καταδικασμένο, γιατί καταδικάζει τους λαούς στη βαρβαρότητα.

Οι αυταπάτες για καλύτερη διαχείριση θα διαλύονται πιο γρήγορα απ’ ότι στο παρελθόν. Οι συσχετισμοί θα αλλάζουν.

Τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά να δείξουμε που βρίσκεται η δύναμη του λαού. Η δύναμή του βρίσκεται στη Λαϊκή Συμμαχία. Μόνο μια ισχυρή αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών, της φτωχής αγροτιάς, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα μπροστά. Να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό.

Με αυτή την πολιτική γραμμή μπορούμε να δώσουμε δύναμη στη δύναμη του λαού.

Εμπνεόμαστε από την Κόκκινη Σημαία που ύψωσε στο Ράϊχσταγκ ο Κόκκινος Στρατός.

Από την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Από τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών σε όλο τον κόσμο που δεν δίστασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους.

Ξέρουμε καλά ότι τις καλύτερες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Ότι στον 21ο αιώνα θα υπάρξουν πολλά Ράϊχσταγκ που στις κορυφές τους θα υψωθούν οι κόκκινες σημαίες της επανάστασης, του Σοσιαλισμού.

Συνεχίζουμε και θα νικήσουμε»

902.gr