ΣΥΡΙΖΑ: Καπιταλισμός με ...εργατικό, λαϊκό έλεγχο!

Ένα συνονθύλευμα θέσεων και προτάσεων, πολλές προφανώς αντιφατικές μεταξύ τους, συνθέτει τη Διακήρυξη ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου τον Ιούλη, που θα τεθεί στην κρίση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ η οποία συνεδριάζει το Σαββατοκύριακο. Η επιτροπή που το επεξεργάστηκε «έβγαλε την υποχρέωση» απλά και μόνο, καθώς είναι γνωστό ότι τέτοιες επεξεργασίες δεν έχουν καμία περαιτέρω αξία χρήσης στο συγκεκριμένο κόμμα.

Απ' τον πρόλογο βάλλεται το «κυρίαρχο πολιτικό σύστημα» σαν «διεφθαρμένο, ανίκανο και πλήρως υποταγμένο στη στρατηγική του κεφαλαίου σε εθνική και διεθνή κλίμακα», προκειμένου να πλασαριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν η αδιάφθορη και ικανή δύναμη να αναλάβει τη διακυβέρνηση. 'Η όπως αναφέρεται «να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος (...) για να ανοίξει το δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς».

Στην προσπάθεια να καλλιεργηθούν στο λαό μειωμένες προσδοκίες,σημειώνεται σε πολλά σημεία του κειμένου ότι αυτή η κυβέρνηση τίποτα δεν θα καταφέρει, αν ο λαός δεν βρεθεί στους δρόμους, ενώ το κείμενο ομνύει και στη ...λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολουμένων κ.λπ., φέρνοντας στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση που διατυπώνει το ΚΚΕ και για την οποία έχει λοιδορηθεί απ' αυτόν.

Διακηρύσσεται σαν στόχος του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ το «να υπηρετήσει όσο καλύτερα μπορεί το λαϊκό κίνημα», απ' το οποίο δεν απουσιάζει απλά, αλλά καταγράφει διαρκείς προσπάθειες υπονόμευσής του.

Δεν παραλείπει την καπηλεία καθώς στο κεφάλαιο που αφορά στις καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ πέραν του εργατικού και λαϊκού κινήματος καταγράφονται το ΕΑΜ, το ΚΚΕ, ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με ειδική αναφορά στους αγώνες ενάντια στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, όπου η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιεικώς κατάπτυστη.

Μεγάλη έκταση του κειμένου καταλαμβάνει η ανάλυση για το «σοσιαλισμό ως στρατηγικό στόχο», εννοείται με πλήρη αποκήρυξη του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα και με περιγραφές τέτοιες που προσιδιάζουν σε μια αναβίωση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Έτσι ανασύρεται το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω απ' τα κέρδη» κι ενώ διακηρύσσεται ότι στόχος τους δεν είναι «ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η δήθεν φιλολαϊκή διαχείρισή του», αμέσως μετά διαψεύδονται.

Οι αναφορές σε χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας σοσιαλιστικής οικονομίας δεν αναιρούν την αποκήρυξή της που συνιστά το εξής απόσπασμα: «Για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι καθεστώς που μπορεί να καθιερωθεί μέσω μιας εξελικτικής διαδικασίας σταδιακών αλλαγών του καπιταλισμού, αλλά ούτε καθεστώς που εγκαθιδρύεται μια και έξω κάποια μοναδική στιγμή». Δηλαδή, ζήτω ο καπιταλισμός. Και παρακάτω ζήτω και η ΕΕ, αφού «η μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης».

Την παραπομπή του σοσιαλισμού στο «ποτέ» υποδηλώνει και η αναφορά πως: «Η στρατηγική στόχευση επιμερίζεται σε άμεσους στόχους και στις αντίστοιχες τακτικές κινήσεις ή πρωτοβουλίες που εξαρτώνται πάντα από πραγματικά προσφερόμενες δυνατότητες και πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Και εδώ ο πολιτικός φορέας είναι υποχρεωμένος να πλέει με όλη την απαιτούμενη ευελιξία ανάμεσα στη Σκύλλα του καιροσκοπισμού, που τείνει να αγνοήσει τον στρατηγικό στόχο υποκύπτοντας στο εκάστοτε θεωρούμενο ως εφικτό, και στη Χάρυβδη του τυχοδιωκτισμού, που τείνει να αγνοήσει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης και το πράγματι εφικτό, απλώς εκφωνώντας στεντόρεια το στρατηγικό στόχο και τα εν γένει χαρακτηριστικά του».

Αλλά και η προσπάθεια να καθησυχαστούν φωνές στο εσωτερικό του που αντιτίθενται στη συνεργασία π.χ. με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, σημειώνοντας ότι άλλο πράγμα ο στρατηγικός στόχος κι άλλο οι συμμαχίες που υποτάσσονται στην «προοπτική της Αριστεράς να αποτελέσει την πολιτική ηγεσία του τόπου», η οποία «θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητά της να οικοδομήσει πολιτικές συμμαχίες».

Στο διά ταύτα βεβαίως η διαχείριση ξεπροβάλλει από κάθε «σχισμή» του κειμένου: «Η δημιουργική επιχειρηματικότητα (...) δεν θα πληγεί, αλλά θα βοηθηθεί» και «εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με ενίσχυση κατά προτεραιότητα επιλεγμένων βιομηχανικών κλάδων και του αγροτοδιατροφικού τομέα», ενίσχυση και με την αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας.

Την έγνοια τους για την καπιταλιστική οικονομία και την ανάπτυξή της αφήνουν να διαφανεί και στο σημείο όπου αναφέρεται στην επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, με στόχο τη διαγραφή μέρους του χρέους και σύνδεση της αποπληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας. Στο σημείο αυτό δηλώνεται στην αστική τάξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να «αναμετρηθεί ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση» των εκβιασμών που ενδεχομένως διατυπωθούν για έξοδο της χώρας απ' το ευρώ.

Σε ό,τι αφορά στο λαό επαναφέρουν δεσμεύσεις που έχουν αναιρέσει εδώ και καιρό περί κατάργησης των μνημονίων, επαναφορά εργασιακών σχέσεων, συλλογικών συμβάσεων, ελάχιστου εισοδήματος, αύξηση της φορολογίας του πλούτου και πάταξης της φοροδιαφυγής με τα έσοδα απ' την οποία ισχυρίζονται ότι θα χρηματοδοτήσουν κοινωνική πολιτική, ακύρωση ιδιωτικοποιήσεων, θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και άλλα τέτοια που δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.

Ο λαός θα πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τη φτώχεια του μέσω δομών τύπου κοινωνικών παντοπωλείων, συλλογικών κουζινών κ.λπ. που βοηθάνε «να διαμορφωθούν υποδείγματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας που θα περιορίζουν όλο και περισσότερο τα πεδία λειτουργίας της οικονομίας του κέρδους». Που θα περιορίζουν στην πραγματικότητα τη λαϊκή οργή, αμβλύνοντάς την και αφήνοντας τους καπιταλιστές αμέριμνους να αυγαταίνουν τα κέρδη τους.

Τέλος, αναφορά γίνεται στις διεθνείς εξελίξεις, αλλά περιορίζεται σε ευχές που μακράν απέχουν της πραγματικότητας περί «ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής που θα εδράζεται, στην ισότιμη συνεργασία, στην εθνική ανεξαρτησία και στην προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας». Με θετικό πρόσημο γίνεται αναφορά στην «ανάδυση ενός νέου πολυ-πολικού κόσμου» όπως χαρακτηρίζεται η ανάδυση νέων ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών που συντονίζονται για την καλύτερη προάσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους.

Σε ό,τι αφορά στη Μέση Ανατολή κι εδώ ευχές απέναντι σε μια πραγματικότητα που καθορίζεται απ' τους οξύτατους ανταγωνισμούς μονοπωλιακών κολοσσών που ορέγονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας. Για παράδειγμα σε ό,τι αφορά στο Παλαιστινιακό η θέση που διατυπώνεται επιχειρεί να πατήσει σε δύο βάρκες: «Η συνεπής στήριξη του παλαιστινιακού λαού δεν είναι ασύμβατη με την ύπαρξη σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα δεν θα εμπλακεί κατά κανένα τρόπο στους επιθετικούς σχεδιασμούς του τελευταίου»...

902.gr