Το «Elle» και… το Σχέδιο Β’

Πριν μερικές ημέρες διαβάσαμε τα εξής:

«Ένας γνωστός μου, ο οποίος παθαίνει εγκεφαλικό και μόνο στη σκέψη της επιστροφής στη δραχμή και της σύγκρουσης με το Βερολίνο, μου είπε: Πετρέλαιο; Φάρμακα; Πώς θα εισάγονται; Πού θα βρεθούν τα λεφτά;

Πριν βρεθούν τα λεφτά χρειάζεται να μεγαλώσουμε. Να ωριμάσουμε ως λαός. Δεν μας λείπουν οι εναλλακτικές αλλά τα guts….

Μια πρόταση κάνει ο γνωστός δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε άρθρο του με τίτλο Ελληνική Αριστερά και Διεθνείς Συμμαχίες: Μόνο η δική μας επαρχιώτικη ολιγαρχία, με την υπερβολή της Μαντάμ Σουσού, μπορεί να «σνομπάρει» αφ’ υψηλού το μεσογειακό, αραβικό και βαλκανικό μας περίγυρο ή και τις εκτός ΕΕ αναδυόμενες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου (…) Χτυπητό παράδειγμα αποτελεί η ανάδυση των λεγόμενων BRICS-Κίνα , Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική – που αντιστοιχούν στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και στο 17% του παγκόσμιου εμπορίου. Οι πέντε αυτές μεγάλες χώρες αποφάσισαν να δημιουργήσουν κοινή, αναπτυξιακή τράπεζα, με κεφάλαια της τάξης των 50 δισ., μια τράπεζα η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «δανειστής ύστατης καταφυγής» υπερχρεωμένων χωρών, προσφέροντας τους μια εναλλακτική λύση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όσο για το πώς θα εισάγουμε φάρμακα: Η Ινδία και η Βραζιλία – από τους παγκόσμιους πρωταθλητές στην παραγωγή γενόσημων φαρμάκων – θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν φθηνά αξιόπιστα φάρμακα τη δύσκολη μεταβατική περίοδο. Τέλος, όσον αφορά το ενεργειακό πρόβλημα, υπάρχει επίσης λύση: Ακόμα και η Τουρκία , μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και στρατηγικός σύμμαχος των Αμερικάνων στην Μέση Ανατολή, αγνοεί τις κυρώσεις Ουάσινγκτον και Βρυξελλών και συνεχίζει να προμηθεύεται από την Τεχεράνη 20% των αναγκών της σε φυσικό αέριο. Μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να πράξει κάτι ανάλογο».

Η τροπή που πήραν τα γεγονότα στην Κύπρο είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε ξεκάθαρα ότι οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν. Και μαζί τους το αίσθημα της ψευδοασφάλειας που μας κρατά δεμένους. Όσα μας τρομοκρατούσαν ότι θα πάθουμε εκτός ευρώ τα ζούμε ούτως ή άλλως μέσα στο ευρώ. Το χάος για το οποίο μας μιλούσαν δεν έχει χτυπήσει απλώς την πόρτα μας , χάσκει κάτω από τον καναπέ μας. Το κοινωνικό κράτος ψυχορραγεί. Δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα πλέον. Ίσως μόνο μια παλιά βρόμικη κουβέρτα». 

Όχι δεν πρόκειται για τοποθέτηση σε εκδήλωση του «Σχέδιου Β’» του Α. Αλαβάνου ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Πρόκειται για το άρθρο της σύνταξης (Editorial) που υπογράφει η Φλώρα Τζημάκα Εκδότρια – Διευθύντρια του περιοδικού μόδας «Elle». Πρόκειται για διεθνές περιοδικό που ιδρύθηκε στην Γαλλία το 1945. Για όσους δεν γνωρίζουν το περιοδικό απευθύνεται σε γυναικείο κοινό και ασχολείται  με μόδα, λάϊφ στάϊλ, συνταγές μαγειρικής, ζώδια κλπ. Θεωρείται το μεγαλύτερο περιοδικό μόδας στο κόσμο, ιδιοκτησία της Γαλλικής πολυεθνικής εταιρείας στα ΜΜΕ Lagrdere Group. Στην Ελλάδα εκδίδεται από τον όμιλο «Πήγασος Εκδοτική ΑΕ» και συγκεκριμένα από την εταιρεία του συγκεκριμένου ομίλου P.M.P Magazine με πρόεδρο τον Φ. Μπόμπολα της γνωστής οικογενείας στην οποία ανήκει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του ομίλου.

Για να μην θεωρηθεί ότι η θέση αυτή αποτυπώνει μια «αιρετική γνώμη» που μπορεί να «ξεφεύγει» για χ ή ψ λόγους και «τυχαία» φιλοξενείται στο περιοδικό επισημαίνουμε ότι η «αντιμνημονιακή γραμμή» αποτυπώνεται σε όλα τα editorial του περιοδικού, τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο. Επίσης δεν μπορεί να είναι αδιάφορα τα πολιτικά σχόλια ενός τέτοιου περιοδικού που διακινεί το μήνα 40.190 τεύχη (το τρίτο σε κυκλοφορία) με βάση τα στοιχεία του Μάρτη 2013 και μάλιστα απευθυνόμενο στο ειδικό γυναικείο κοινό.

Τα κείμενα της κ. Τζημάκα, που θυμίζουμε ότι είναι διευθύντρια του περιοδικού, έχουν σχεδόν πάντα πολιτικό περιεχόμενο και είναι πάντα προσεγμένα και καθόλου «τυχαία». Μάλιστα το 2009 αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτώβρη έγραφε τα εξής για την εκλογή του ΠΑΣΟΚ : «Τη βραδιά των εκλογών, παρακολουθώντας τη Μαρία Δαμανάκη στο Mega να σχολιάζει ψύχραιμη τα αποτελέσματα των exit polls, τα οποία έδιναν στο κόμμα της προβάδισμα 10 μονάδων έναντι της Νέας Δημοκρατίας, ένιωσα την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει» και σημείωνε επίσης σχετικά με την κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου: «Βεβαίως θα περιμένουμε με το δάκτυλο στη σκανδάλη να δούμε τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση με την αξιοκρατία που υποσχέθηκε, με τους θυμωμένους νέους, με την αντιμετώπιση της ανεργίας, με τους μετανάστες, οι οποίοι είναι μια μεγάλη πληγή. Με απογοήτευσε, είναι αλήθεια, που δεν προχώρησε στη σύσταση ενός Υφυπουργείου Μετανάστευσης, όμως θα δώσουμε χρόνο για να δούμε πού θα το πάει. Δεν είμαστε αφελείς, ξέρουμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα σε μία ημέρα. Αλλά κάπου πρέπει να γίνει επιτέλους η αρχή. Μπας και έρθουν τα καλύτερα, που μας αξίζουν…». 

Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε;

• Ότι όχι μόνο έχουν ενισχυθεί οι τάσεις τμημάτων του κεφαλαίου για έξοδο από το Ευρώ και αμφισβήτησης της πορείας της ΕΕ, αλλά έχουν διαμορφωθεί και τα κατάλληλα προπαγανδιστικά επιτελεία που εκλαϊκεύουν αυτή την αντίληψη σε πλατύτερα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και στις αναγνώστριες του «Elle»…
• Γίνεται πρακτικά κατανοητό για τον «κοινό νου» ότι το αίτημα για έξοδο από το Ευρώ και η αμφισβήτηση της ΕΕ στις σημερινές συνθήκες δεν έχει «αυτόματα» αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα – όπως θέλουν να μας πείσουν κάποιοι δήθεν αντικαπιταλιστές και ψευτο-επαναστάτες - αν δεν συνδέεται με το ποια εξουσία θα την πραγματοποιήσει και στη βάση ποιων οικονομικών σχέσεων θα πραγματοποιηθεί. Δηλαδή αν δεν συνδέεται με την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αν δεν συνδέεται με την συνολική έξοδο από το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
• Η επιχειρηματολογία του άρθρου του Π. Παπακωνσταντίνου (θυμίζουμε στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι μέσες άκρες η εξής: Η ελληνική αστική τάξη είναι δουλοπρεπής, ευρωκεντρική και επαρχιώτικη και δεν μπορεί να δει τις δυνατότητες που υπάρχουν, ώστε η καπιταλιστική Ελλάδα να διαμορφώσει μια εναλλακτική πολιτική διαχείρισης της κρίσης (που προφανώς θα τους συμφέρει όλους κεφάλαιο και εργάτες). Έτσι αυτό που χρειάζονται σήμερα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είναι η Ελλάδα της εργατικής εξουσίας αποδεσμευμένη από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία επιδιώκοντας σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη …. αλλά η « κυρίαρχη και ανεξάρτητη» καπιταλιστική Ελλάδα που θα πρέπει να διαλέξει άλλους συμμάχους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Τόσο απλά, κατανοητά και ρεαλιστικά …

Ο συντάκτης τέτοιων θέσεων συγχωνεύεται σε τέτοιο βαθμό με αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία που αυτά δεν κάνουν καν τον κόπο να διαμορφώσουν νέα επιχειρήματα, απλώς αναπαράγουν τα δικά του που είναι τόσο εκλαϊκευτικά και αξιοποιήσιμα ακόμα και από περιοδικά, όπως το «Elle»…

Πηγή : 902.gr