«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» Φασιστικό ναζιστικό εργαλείο του αστικού πολιτικού συστήματος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η «Χρυσή Αυγή» είναι μια εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση. Αυτό προκύπτει από τα επίσημα κείμενά της. Αν και δεν αυτοπροσδιορίζεται ανοιχτά ως εθνικοσοσιαλιστική, ωστόσο προπαγανδίζει κείμενα για τον εθνικοσοσιαλισμό των Γκαίμπελς, Χίτλερ και άλλων. Αυτό προκύπτει επίσης και από τις θέσεις της.

Η επιλογή της να μην αυτοχαρακτηρίζεται ανοιχτά και επίσημα εθνικοσοσιαλιστική αποσκοπεί στο να μπορεί να απευθύνεται και να κερδίζει τμήματα της ευρύτερης δεξιάς και του εθνικισμού που προηγουμένως εντάσσονταν στη ΝΔ και στο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, και στο κόμμα του Καμμένου σήμερα. Αυτό αποτελεί μια κίνηση τακτικής που ακολουθούν και άλλα ανάλογα κόμματα στην Ευρώπη (π.χ. Γερμανία, NPD) είτε γιατί υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την ανοιχτή εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα είτε για να μη στιγματιστούν από την αρνητική εικόνα που υπάρχει σε πλατιά λαϊκά στρώματα για τον εθνικοσοσιαλισμό και τα εγκλήματά του εξαιτίας των ιστορικών εμπειριών σε διάφορες χώρες.

Η «Χρυσή Αυγή» αξιοποιεί τη φασιστική δημαγωγία και θυμίζει αρκετά τις θέσεις αλλά και τις πρακτικές (τάγματα εφόδου κ.ά.) ιδιαίτερα της περιόδου πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

Πώς καθορίζουν οι ίδιοι την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα, που επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση:
-- Δέχονται, λένε, την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της ιστορίας, εννοούν τον εθνικισμό, που είναι ριζωμένη στο ιστορικό παρελθόν του λαού. Τάσσονται εξαρχής πρώτα απ' όλα ενάντια στον κομμουνισμό - διεθνισμό, όσο και στο φιλελευθερισμό - κοσμοπολιτισμό. Πρόκειται, δηλαδή, και για βαθιά αντικομμουνιστική οργάνωση και είναι βασικό χαρακτηριστικό της ο αντικομμουνισμός.
Προσθέτουν, φυσικά δημαγωγώντας στην ουσία, ότι είναι εχθροί κάθε εξουσίας που διαιωνίζει τη σήψη και στηρίζεται στην πλουτοκρατία και κάθε εξουσίας, είτε δικτατορία στρατιωτική είτε δικτατορία του κοινοβουλευτισμού.
-- Μιλάνε για λαϊκό κράτος του εθνικισμού με «άμεση δημοκρατία» και εννοούν στην ουσία συμμετοχή στην εξουσία της αστικής τάξης των δυνάμεων του εθνικισμού.
-- Δεν αναγνωρίζουν την εργατική τάξη ως τάξη αλλά μιλάνε για συνεργαζόμενες «λαϊκές» τάξεις με άλλες ομάδες ανθρώπων με παραγωγικές ικανότητες (ιδιοκτήτες).
-- Εχουν ακραία φυλετιστική και εθνικιστική ιδεολογία με την πρόταξη του έθνους ως ανώτερης πνευματικής εκδήλωσης της φυλής και του κράτους ως στοιχείου που σταθεροποιεί και αναπτύσσει το έθνος. Προτάσσουν την προβολή του ελληνικού έθνους υπεράνω όλων. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λένε, ότι «πάνω απ' όλα είναι το ελληνικό αίμα».
-- Η αντιπλουτοκρατική δημαγωγία τους είναι επικίνδυνη γιατί ενώ εμφανίζονται υποστηρικτές της οικογενειακής ιδιοκτησίας και της μικρής ιδιοκτησίας, δε θίγουν την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές. Γράφουν, για παράδειγμα, ότι το εθνικό κράτος καθορίζει την παραγωγή, την κυκλοφορία και τη διανομή και αναγνωρίζει την καπιταλιστική ιδιωτική πρωτοβουλία που υπηρετεί το έθνος και το εθνικό κράτος. Κατά τ' άλλα, φωνάζουν «ούτε Μαρξ ούτε Ροκφέλερ».
Δημαγωγούν, δηλαδή, για τους μικροϊδιοκτήτες ενώ έχουν ανοιχτή την πόρτα στους κεφαλαιοκράτες που δέχονται τον εθνικισμό.
-- Θεωρούν φυλετικό εχθρό τους μετανάστες, κυρίως τους «σκουρόχρωμους, μαύρους», τους Τσιγγάνους, όπως ο Χίτλερ τους Εβραίους. Επικαλούνται τα γνωστά, παρεμπόριο, μείωση θέσεων εργασίας, φυγή συναλλάγματος κ.λπ.
-- Προωθούν την ιδέα για τη μεγάλη Ελλάδα με τυχοδιωκτικές διεκδικήσεις για Βόρεια Ηπειρο, Μακεδονία, Θράκη.
-- Στην προπαγάνδα τους οργανώνουν συνεχείς επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα και την ιστορία του με προβοκατόρικα δημοσιεύματα.
-- Κάνουν ειδική δουλειά σε γυναίκες (μιλάνε για μέτωπο γυναικών) και στη νεολαία.
-- Προσπαθούν να διαμορφώσουν μαζική βάση σε μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από τα μονοπώλια και με ταυτόχρονη προσπάθεια διείσδυσης σε στρώματα της εργατικής τάξης με χαμηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης με την προβολή μέτρων «άμεσης» ανακούφισης, όπως προστασία κατοικίας, συσσίτια, μοίρασμα τροφίμων. Εμφανίζονται αντιμνημονιακοί, ψαρεύοντας στο λεγόμενο «εθνικό πατριωτικό» χώρο.
-- Ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως είναι γνωστό, στο επίπεδο της ιδεολογίας αποτελεί συγχώνευση του εθνικισμού με μικροαστικές «σοσιαλιστικές» αντιλήψεις που καμία φυσικά σχέση δεν έχουν με τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έστω χοντροκομμένα αναφέρει ότι παίρνει η «Χρυσή Αυγή» «ιδέες» από το ΠΑΣΟΚ, π.χ. «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και από την «αριστερά» ορισμένα σε σχέση κυρίως με δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας.

Διασύνδεση με κεφαλαιοκράτες

Η διασύνδεση και η στήριξη της «Χρυσής Αυγής» από συγκεκριμένους κεφαλαιοκράτες ή ακόμα και δυνάμεις (πολιτικές ή/και οικονομικές) από το εξωτερικό (βλ. τις προτάσεις της για αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής προς τη Ρωσία) όχι μόνο δεν αντιβαίνουν στην κατάταξη αυτής της οργάνωσης στο χώρο του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά συνάδουν με τα ιστορικά προηγούμενα.
Η «Χρυσή Αυγή» έχει μία γενικότερη πολιτική πρόταση για την «εθνική ανάπτυξη», που στηρίζεται στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα διαθέτει σημαντική γεωστρατηγική θέση και πλουτοπαραγωγικές πηγές (προβάλλονται τα ανεξερεύνητα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και στο θαλάσσιο χώρο μέχρι την Κύπρο) που δεν αξιοποιούνται λόγω του ότι οι πολιτικές ηγεσίες που κυβερνούν είναι «υπηρέτες ξένων συμφερόντων». Εκτίμηση που πατά βεβαίως σε κάποια αντικειμενική βάση. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητό ότι η «Χρυσή Αυγή» δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στα ζητήματα των μεταναστών, της εγκληματικότητας κ.λπ., παρόλο που τα συγκεκριμένα ζητήματα αποτελούν αιχμή ενός προφίλ προστάτη των Ελλήνων από τους ξένους εισβολείς. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι και το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τους μετανάστες δεν περιορίζεται απλώς στο ότι «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές», αλλά αναδεικνύουν και τη γεωπολιτική διάσταση, δηλαδή ότι η μετανάστευση εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο με σκοπό την αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών της Ελλάδας και τελικά την υποταγή της στην Τουρκία.
Οι θέσεις που προβάλλει η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι άσχετες με την άνοδο του εθνικισμού που προωθήθηκε συστηματικά από τμήματα αστικών δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης με τη μορφή των μνημονίων, διαμορφώνοντας την αντίληψη της Ελλάδας που είναι υπό κατοχή, που έχασε την εθνική της ανεξαρτησία, που είναι προτεκτοράτο της τρόικας. Αντιλήψεις που καλλιέργησαν συστηματικά όλοι οι φορείς του «αντιμνημονιακού ρεύματος» σε όλες τις εκδοχές τους και τις οποίες ενίσχυσε με τη στάση του και ο οπορτουνισμός. Ακόμα και αν ορισμένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε συντάσσονται με τη «Χρυσή Αυγή», βλέπουν με συμπάθεια ή με ανεκτικότητα τις θέσεις και τη δράση της ενάντια στο «προδοτικό» σύστημα που μας έφθασε ως εδώ.
Με λίγα λόγια, η «Χρυσή Αυγή» δυναμώνει στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο, έχει δυνατότητα να συγκεντρώνει δυνάμεις από ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΠΑΣΟΚ, Καμμένο, αλλά και κάπως ευρύτερα, ως δήθεν αντισυστημική δύναμη.

Κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος

Γενικότερα, η «Χρυσή Αυγή» αποτελεί κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι οργάνωση της αστικής τάξης, του κεφαλαίου. Η ενίσχυση της «Χρυσής Αυγής» είναι επιλογή τμημάτων της αστικής τάξης και μηχανισμών του αστικού κράτους. Απόγονοι και υποστηρικτές του φασισμού-ναζισμού της 4ης Αυγούστου και της δικτατορίας του '67. Αποτελεί όχημα για να διεισδύσουν στα εργατικά - λαϊκά στρώματα αντιδραστικές ιδέες, περιτυλιγμένες με τη δήθεν αντιπλουτοκρατική γραμμή της «Χρυσής Αυγής» και τη φασιστική δημαγωγία, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Για να διαμορφωθεί ένα αντιδραστικό ρεύμα και να χτυπήσει το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, με όλους τους τρόπους, για τη συντριβή τους και όχι μόνο για μεμονωμένες ενέργειες όπως σήμερα, με τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες.
Τα άλλα αστικά κόμματα, η αστική τάξη αξιοποιούν τη «Χρυσή Αυγή». Μιλάνε για τα άκρα, κάνουν «στραβά μάτια» και μόνο τελευταία και για λόγους κυρίως συσχετισμού άνοιξαν μία ορισμένη αντιπαράθεση για τις επιθέσεις.
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του συστήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείξει την παραμικρή ανοχή σε τέτοια φαινόμενα, να υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης και στους τραμπούκους της, της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Και έχει σημασία το γεγονός ότι ήδη εργάτες διώχνουν τους τραμπούκους από τα εργοστάσια όπου πάνε να χύσουν το δηλητήριό τους. Οτι σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν τη στάση τους που δίνει άλλοθι στα αφεντικά και βγάζει λάδι το καπιταλιστικό σύστημα. Ο λαός έχει πείρα και μνήμη και μπορεί να τους απομονώσει.

Ψ.