Aπ’ το ποτάμι της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη θάλασσα της καπιταλιστικής κρίσης

Απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός (ακόμα και συγκεκαλλυμένος) των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών – μελών και τρίτων χωρών. Τα κράτη – μέλη και η κοινότητα δρουν σύμφωνα με την αρχή της της οικονομίας της ανοικτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό (άρθρα  3Α, 102Α, 73Β παράγραφος 1 και 73Δ παρ. 3 της Συνθήκης του Μάαστριχτ). 

2003, οι εργάτριες κι εργάτες της ΠΑΛΚΟ έξω από το κλειστό πια εργοστάσιο – έξω από το βιομηχανικό “τσιφλίκι” που οι ιδιοκτήτες του το ξήλωσαν και το μετέφεραν στο βαλκανικό “ελντοράντο” των φθηνών εργατικών χεριών, σύμφωνα με τις αρχές της ανταγωνιστικότητας, της “ανοικτής αγοράς”  και της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου, σύμφωνα με τον νόμο του καπιταλισμού που  χάρη στη συνθήκη του Μάαστριχτ και την Ερωπαϊκή Ένωση έχει γίνει νόμος του κράτους.

Η Πάλκο, αφού νωρίτερα είχε πουληθεί από τα “ελληνικά” της αφεντικά στην “ξένη” πολυεθνική σίσερ, το 2003 έκλεισε και μετακόμισε σε γειτονική βαλκανική χώρα όπου η τιμή της εργατικής δύναμης είναι φθηνότερη, επομένως τα κέρδη και η διεθνής “ανταγωνιστικότητα” της επιχείρησης υψηλότερα.

Το κλείσιμο και η μεταφορά της επιχείρησης επιδοτήθηκε από το ταμείο για την “ανασυγκρότηση των Βαλκανίων” (που μόλις “χθες” είχαν ρημαχτεί από τους ευρω – ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας): οι αρχές της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου και της “ανοικτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό” επιδοτούνται από τους φόρους των εργαζομένων που για χάρη αυτών των “αρχών” πετιούνται στο δρόμο. 

 

Η ανάπτυξη του κεφαλαίου ενάντια στην ανάπτυξη της κοινωνίας!  

 

“Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”, έλεγε το 1944 ο Άρης Βελουχιώτης στην ομιλία του στη Λαμία. 

 

Οι εργάτες σήμερα δεν έχουν ούτε τις καλύβες και τις πεζούλες τους. “Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, γιατί την πατρίδα τους τη σφετερίζεται και την κατέχει  η τάξη των καπιταλιστών. Γι’ αυτό ο αγώνας των εργατών, σε κάθε τόπο δουλειάς – σε κάθε γειτονιά, είναι αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας τους (της καλύβας τους, της πεζούλας τους, του εργοστασίου τους) από την κατοχή του  κεφαλαίου. Οι εργάτες παλεύουν για να ‘χουν πατρίδα, για να κερδίσουνε την πατρίδα, για να γίνει η πατρίδα δική τους: πατρίδα των εργατών, χωρίς διάκριση χρώματος, φυλής και θρησκείας. Η εργατική τάξη παλεύει για να γίνει αυτή η ίδια το έθνος: “για να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, για να συγκροτηθεί η ίδια σε έθνος”.

 

Ενάντια στην απολογητική της “αγανάκτησης” ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίνε απλά κάποιοι “κλέφτες πολιτικοί”, κάποια σκάνδαλα, κάποιες μίζες.

 

Ενάντια στους απολογητές των “μονοδρόμων” του ευρωενωσιακού μεγαλοϊδεατισμού κι έναντια στη δίδυμή τους εθνικιστική-φασιστική  απολογητική της καπιταλιστικής εξουσιας.

 

Ενάντια στα “δημοκρατικά” και φασιστικά ψέμματα της αστικής προπαγάνδας, ότι είναι οι εργατικοί αγωνες αυτοί που κλείνουν τα εργοστάσια.

 

Ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις ψεύτικες πολιτικές “διεξόδους” υποταγής του λαού στην καπιταλιστική κρίση κι ανάπτυξη . 

 

Πληρώσαμε τα κέρδη – πληρώνουμε την κρίση. Στην ανατροπή τους βρίσκεται η λύση. 

Εργατιά μπροστά, τώρα μιά γροθιά! Γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά!

Πηγή: Διεξοδος