Δώστε στον καπιταλισμό ακόμη μια ευκαιρία να δείξει οτι διαθέτει απύθμενα αποθέματα βαρβαρότητας

Βγήκε πάλι ο πρωθυπουργός της χώρας να εκβιάσει τον ελληνικό λαό απειλώντας τον με την γνωστή καραμέλα πως αν δεν πάρουμε τη δόση το ταμείον θα είναι μείον.

Όπως συγκεκριμένα αναφέρει ο Υπ. Οικονομικών κύριος Στουρνάρας στην εφημερίδα "Ημερησία":

«Έχουμε καλύψει το 90% του δρόμου για να πάρουμε τη δόση. Θα ήταν τεράστια σπατάλη εθνικής προσπάθειας εάν, τώρα, αποτύχουμε»
Ο πρωθυπουργός ορίζει ως καταληκτική ημερομηνία για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που μεσολαβούν ανάμεσα σε εμάς και τη δόση τις 16/11, και ο λόγος είναι ότι εκείνη την ημερομηνία λήγουν έντοκα γραμμάτια ύψους 6,6 δισ που το δημόσιο πρέπει να εξοφλήσει.
Όχι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις(αυτά έχουν πλέον μετατραπεί σε βοηθήματα)

Όχι για να γεμίσουν τα άδεια ράφια των Σούπερ Μάρκετ(αυτά εντός ολίγου θα γεμίσουν με ληγμένα)

Αλλά όπως πλέον μας λένε στην ψύχρα, για να ικανοποιηθούν οι υποχρεώσεις μας προς τρίτους.

Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλού μας λέει πως η δόση πρέπει να εκταμιευθεί προκειμένου να γίνει "επανεκκίνηση" της Ελληνικής οικονομίας, αλλά υπάρχουν όπως ο ίδιος ομολογεί τρία αγκάθια. Οι καθυστερήσεις της Τρόικα, οι τριγμοί μέσα στην κυβέρνηση συνεργασίας(συνενοχής) και οι (δήθεν) αντιρρήσεις κάποιων βουλευτών να ψηφίσουν το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων.

Εγώ σε αυτό το σημείο να ευχηθώ καλή επιτυχία στα παιδιά της συνκυβέρνησης αλλά και της ισχυρής αντιπολίτευσης της αριστεράς και της προόδου που είναι ευθέως συμπολιτευόμενη, αν και πιστεύω ότι οι ευχές περιττεύουν γιατί όπως πάντα μπροστά στο καλό της χώρας και οι τριγμοί θα πάψουν και ένας ικανός αριθμός βουλευτών θα ψηφίσει τα μέτρα, και η τρόικα ως από μηχανής θεός θα παρέμβει την τελευταία στιγμή για να κάνει το θαύμα της. Άλλωστε οι έλληνες βουλευτές των αστικών κομμάτων είναι πάντα ενωμένοι στις δύσκολες για τη χώρα περιόδους, ενωμένοι βέβαια με τους αντιπάλους της αλλά αυτό είναι κάτι που τείνει να περνά απαρατήρητο.

Ας αφήσουμε όμως αυτό το θέατρο του παραλόγου, της τρομοκρατίας, του αποπροσανατολισμού και της ψευτιάς και ας δούμε για λίγο, όπως δεν μας έχουν συνηθίσει, μερικά πραγματικά στοιχεία για τη χώρα μας την Ευρώπη και τον κόσμο:

Ας δούμε λοιπόν ποιοί ευθύνονται για την σημερινή κατάντια της ελληνικής οικονομίας και του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αν ορίσουμε ως 100% την βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας το 2005, στις αρχές του 2009 αυτή είχε ήδη πέσει στο 91,79%, ενώ σήμερα βρίσκεται στο 73,63% σε σχέση με το 2005. Μεταξύ των χωρών Γερμανία, Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, η μόνη χώρα που σήμερα έχει αυξημένη βιομηχανική παραγωγή από το 2005 είναι η Γερμανία στο 110,51% της παραγωγής του 2005.[1] Όχι ότι έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη τους αριθμούς για να αποδείξουμε ότι σε μια καπιταλιστική αγορά ισχύει πάντα το "ο θάνατος σου ή ζωή μου", απλά επειδή κάποιοι έκαναν προσπάθεια τόσα χρόνια να μας πείσουν ότι οι χώρες της ΟΝΕ θα θωράκιζαν την οικονομία τους και αδερφωμένες θα αποκτούσαν ισχυρό προβάδισμα απέναντι στα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα, καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι τέτοιου είδους συμμαχίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από λυκοφιλίες.

Το ότι η εθνική οικονομία κατρακυλούσε και ακρωτηριαζόταν δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρχαν εκείνοι που τόσα χρόνια κερδοφορούσαν στις πλάτες μας στήνοντας χρηματιστηριακές απάτες, κλέβοντας τα κρατικά ταμεία άμεσα ή μέσω του χρηματιστηρίου, ξεπουλώντας και καταλύοντας τους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες, απαξιώνοντας την τοπική παραγωγή και τα τοπικά προϊόντα και αυξάνοντας τις εισαγωγές σε αγαθά που θα μπορούσαμε εύκολα ή που μέχρι τότε είχαμε αυτάρκεια εξυπηρετώντας μέσα στα πλαίσια των 4 ελευθεριών εταιρίες κολοσσούς όπως είναι η Μονσάντο. Μάζεψαν λοιπόν ένα σωρό χρήμα, φούσκωσαν τα ταμεία τους αδειάζοντας τις τσέπες μας, μας χρέωσαν και ένα σωρό χρήματα μέσω δανείων για να μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε δέσμιοι της τυφλής κατανάλωσης, και τώρα που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω καπιταλιστική ανάπτυξη ήρθε η ώρα για "επανεκκίνηση".

Αν και στην πραγματικότητα αυτό που προωθούν δεν είναι η επανεκκίνηση αλλά το "να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι και να κανονίσουμε μέσα από την αναμπουμπούλα να ισχυροποιήσουμε τις θέσεις μας για την επόμενη μέρα(δηλαδή την πραγματική επανεκκίνηση που έρχεται μοιραία μέσα από τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού)". Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ανάβουν τα αίματα στις συσκέψεις των ευρωπαϊκών κρατών, αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και μέσα στους ανώτερους κύκλους των ευρωπαϊκών χωρών υπάρχει διάσταση απόψεων και φαγωμάρα. Όλοι αυτοί φυσικά δεν ιδρώνουν για το μέλλον των λαών τους, αυτό το έχουν προεξοφλήσει από τη μεριά τους ότι θα είναι μαύρο κι άραχνο, αλλά για το δικό τους μέλλον, ποιός θα βγει χαμένος και ποιός κερδισμένος δηλαδή από την κρίση. Γιατί η καπιταλιστική κρίση είναι σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες, όταν σταματάει η μουσική υπάρχουν λιγότερες καρέκλες για περισσότερους χοντρόκωλους μπουρζουάδες.

Προσπαθούν λοιπόν από τη μια να κερδίσουν λίγο χρόνο ξεπατώνοντας μας στην φορολογία και στις περικοπές, κάτι που δεν περίμεναν βέβαια να έρθει η κρίση για να το κάνουν απλά τώρα εντείνονται οι ρυθμοί. Συγκεκριμένα για τη φορολογία "το 2002 οι άμεσοι φόροι που κατέβαλαν τα νομικά πρόσωπα έφτασαν το 81% των άμεσων φόρων που κατέβαλαν τα φυσικά πρόσωπα, το 2008 η αναλογία υποχώρησε στο 39% και το 2012 μόλις και φτάνει το 20%"[2], ενώ αναμένεται να υπάρξει με τα νέα μέτρα ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας. Και από την άλλη προσπαθούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες εκείνες που ελπίζουν ότι θα τους επιτρέψουν να έχουν την πολυπόθητη ανάπτυξη που επιθυμούν στο μέλλον(όταν θα έχει καταστραφεί/απαξιωθεί[3] ικανός αριθμός κεφαλαίων και θα είναι δυνατόν να γίνει reset). Και έχουμε πάρει ήδη μια γεύση από τα μέτρα που στοχεύουν σε αυτή την κατεύθυνση:

- Απόκτηση για κομμάτι ψωμί φυσικών πόρων και υποδομών όπου και όπως μπορούν, είτε δηλαδή με ξεπουλημένες ηγεσίες και μια σειρά από "ο τζάμπας ζει" μέτρα, όπως γίνεται στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε με πόλεμο όταν δεν μπορούν να βάλουν χέρι με το καλό(Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ).

- Με αφορμή την κρίση και την αύξηση της ανεργίας, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, θεσμοθέτηση μισθών και συνθηκών Ινδίας, νέες(όχι και τόσο νέες μιας και οι καπιταλιστές όλα αυτά δεν τα έβγαλαν ποτέ από την ατζέντα τους αφού τα επέβαλλαν όπου και όποτε οι συνθήκες το επέτρεπαν) μορφές εργασίας κ.α.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά που έχει αλλάξει ροπές και που αναζητά νέο σημείο ισορροπίας. Που έχουν έλθει δυναμικά στο προσκήνιο νέα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα ενώ τα παραδοσιακά όχι απλά αισθάνονται το χνώτο των ανταγωνιστών τους στο σβέρκο αλλά φοβούνται ότι θα τους πετάξουν από στιγμή σε στιγμή εκτός κούρσας. Και μέσα σε αυτήν την αναζήτηση των μεν της ισχυροποίησης και των δε της σταθεροποίησης, προκύπτει μια έκρυθμη και φρενήρης κατάσταση που δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε που και πώς και πότε και με τί αντίτιμο θα σταθεροποιηθεί. Γινόμαστε μάρτυρες, είτε τη βλέπουμε ως τέτοια είτε όχι, μιας παγκόσμιας σύγκρουσης που κανείς(ή σχεδόν κανείς) δεν τολμά να κατονομάσει, με πρώτο και τραγικότερο θύμα της τον απλό λαό(εργάτες, μικρομεσαίους, φτωχούς). Και είναι επόμενο ένας λαός που έχει αποδεχθεί τη μοίρα εκείνη που τον θέλει να υποφέρει ο ίδιος για αμαρτίες άλλων(αν και έχει κάνει και ο ίδιος αμαρτίες ενάντια στον εαυτό του και την τάξη του), να ζει και να ξαναζεί ένα επαναλαμβανόμενο μαρτύριο ανάλογο σε βαρβαρότητα με εκείνο του Σύσσιφου και του Προμηθέα.

Έχοντας υπόψη κανείς τα παραπάνω καταλαβαίνει ότι μήτε ένα από αυτά τα μέτρα που παίρνονται σε επίπεδο Ελλάδας και σε επίπεδο Ευρώπης και σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι ικανά να μας γλιτώσουν από τα χειρότερα που έρχονται, για την ακρίβεια όλα αυτά τα μέτρα και οι πολιτικές, και όσες προηγήθηκαν, είναι η αιτία για όλα αυτά που έρχονται. Και όπως δεν είναι δυνατόν να σβήσει κανείς τη φωτιά με φωτιά, έτσι και δεν είναι δυνατόν να αποφύγει τα δεινά του καπιταλισμού με περισσότερο και σκληρότερο καπιταλισμό.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)




[1] Κομμουνιστική Επιθεώρηση, 2012, τεύχος 4-5, "Τμήμα Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ: Για την αστική πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην ΕΕ και στην Ελλάδα", σελ. 48


[2] Στο ίδιο, σελ. 59


[3] Και η καταστροφή κεφαλαίων είναι κάτι που θα γίνει με βίαιο για τον λαό τρόπο, από τη σιωπηλή βία του να πεθαίνεις άστεγος σε ένα παγκάκι ή να πηδάς από τον τρίτο όροφο βουτηγμένος στα χρέη μέχρι και τον πόλεμο.