ΚΚΕ και φτωχολογιά

ΚΚΕ και φτωχολογιά Δεσμοί ακλόνητοι, ακατάλυτοι 

Με κάθε ευκαιρία, η αστική τάξη, τα κόμματά της και τα ποικιλόχρωμα στηρίγματα της εντείνουν την επίθεσή τους στο ΚΚΕ και τη στρατηγική του, αξιοποιούν περισσότερα ψέματα, νέες προβοκάτσιες για να συκοφαντήσουν το Κόμμα και τα στελέχη του, να πλήξουν το ηθικό του κύρος. 

Μόνιμος στόχος, είναι το χτύπημα της οικονομικής αυτοτέλειας του ΚΚΕ με σκοπό να του στερήσουν τη δυνατότητα να δρα, να οργανώνει την ταξική πάλη, να διαφωτίζει το λαό.
“Ασπίδα” του Κόμματός μας, σ’ όλη του την ιστορική πορεία–προκειμένου να πέσουν στο κενό αυτά τα σχέδια της πλουτοκρατίας – στάθηκε πάντοτε και σε όλες τις συνθήκες η εργατική τάξη, η φτωχολογιά και τα παιδιά της 

Οι δεσμοί του ΚΚΕ με τον εργατόκοσμο, τους ανθρώπους του λαού, ακλόνητοι μέσα στο χρόνο, έχουν σφυρηλατηθεί στην πολύχρονη ιστορική διαδρομή και συνεισφορά του ΚΚΕ, δυναμώνουν και ατσαλώνουν κάθε μέρα, στους σημερινούς ταξικούς αγώνες.
Παραθέτουμε παρακάτω, ορισμένα δημοσιεύματα απ’ τη δεκαετία του ’20 ως και τις μέρες μας, που αποδεικνύουν τους ακατάλυτους αυτούς δεσμούς, πως το ΚΚΕ είναι αίμα απ’ το αίμα, σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού.

«Αποφασίσαμε μια Κυριακή να σκάψωμε προς όφελός σου»

Αγαπητέ “Ριζοσπάστη”
Είδαμε την έκκλησή σου για την οικονομική ενίσχυση και επειδή νοιώθουμε την ανάγκη να σ’ ενισχύσωμε και δεν μπορούμε να το κάμωμε από το γλισχρό μας μεροκάματο –το οποίο δε φτάνει ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες μας– αποφασίσαμε να πάμε μια Κυριακή να σκάψωμε προς όφελός σου.

Έτσι εννηά αγρότες πήγαμε προχτές 8-4-28 και σκάψαμε όλη την ημέρα. Το απόγευμα ήρθαν και άλλοι σύντροφοι για να πιάσουν δουλειά, αλλά ήταν αργά. Πήραμε μεροκάματα δρ. 620 τις οποίες σου στέλνομε με ταχυδρομική επιταγή.

Μόλις σχολάσαμε, βγάλαμε μια φωτογραφία μαζύ με τους άλλους συντρόφους και κατόπιν κάναμε φαρδιά συζήτηση πάνω στα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν. Τέλος τραγουδήσαμε τη Διεθνή.
Οι μπουρζουάδες που με τα αυτοκίνητά τους και τις κοκκότες τους πήγαιναν για γλέντι και όργια στις εξοχές, έμαθαν το γεγονός και μας κύτταζαν με μίσος.

Η απάντησή μας ήταν ζητωκραυγές για το Κομμουνιστικό Κόμμα, τον πρωτοπόρο της εργατιάς και αγροτιάς.

Οι εργάτες και αγρότες που δούλεψαν.

Ηράκλειο (Κρήτης)  10. 4. 1928

(“Ριζοσπάστης”, 14-4-1928)

«Εννέα μήνες σε επίσχεση εργασίας»

Οι εργαζόμενοι και το σωματείο της επιχείρησης ΚΑΖΗΣ που βρίσκονται εννέα μήνες σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας δεδουλευμένα, μετά από Γενική Συνέλευση, αποφάσισαν να προσφέρουν 1.420 ευρώ στο ΚΚΕ μέσω της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, τιμώντας έτσι την 90χρονη Ιστορία του και τη συμβολή του στους αγώνες της εργατικής τάξης.

(“Ριζοσπάστης”, 11-7-2008)

«Το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα.»

Θεσσαλονίκη, Χειμώνας ’46… Η τρομοκρατία και το παρακράτος οργιάζει στην ύπαιθρο. Σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο (…).
Μέσα σ’ αυτή τη κατάσταση άρχισε η οικονομική εισφορά, ο έρανος του Κόμματος. Ο λαός μας, όμως, έδειξε γι΄ άλλη μια φορά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση του στο ηρωικό του Κόμμα, στο ΚΚΕ. Μ’ όλη τη φτώχεια και τον κατατρεγμό έδωσε με κάθε τρόπο το συγκινητικό και αγωνιστικό του παρών!

Δε θα ξεχάσω ποτέ το λεπτό κορίτσι από το Μεταλλικό του Κιλκίς, που μεταμφιεσμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα, πέρασε από τα μπλόκα των συμμοριών των Παπαδόπουλων, με κίνδυνο της ζωής της έφτασε στη Θεσσαλονίκη. 

Λάμποντας από χαρά, γεμάτη ικανοποίηση και υπερηφάνεια μας παράδωσε το μικρό της «θησαυρό»… Και δεν ήταν μόνο η χρηματική του αξία. Ήταν αυτή η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που δεν μετριέται παρά μόνο με το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα. Το μικρό σακουλάκι είχε μέσα, ό, τι πολυτιμότερο είχε η κάθε οικογένεια: ένα δαχτυλίδι, μια καρφίτσα, οικογενειακά ενθύμια, ακόμα και τους βαφτιστικούς σταυρούς των παιδιών τους και τις βέρες που ΄χουν κιόλας τριφτεί με τα χρόνια στα τιμημένα δουλευτάρικα χέρια…

Λίγο καιρό αργότερα μια Κυριακή μεσημέρι βρέθηκα σ’ ένα εργατικό σπίτι. Σπάνιο το κρέας, μια φορά το μήνα.
«Παιδιά μου», λέει η μητέρα «σήμερα δε θα φάμε κρέας. Αυτό το μήνα δε θα φάμε κρέας… Τα λεφτά θα τα δώσουμε στον θείο το Γιάννη που είναι στη φυλακή. Σ’ όλους τους θείους και τις θείες που δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους.»
Τα παιδιά έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα, απορημένα. Άρχισαν τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο το μεγαλύτερο με πολύ σοβαρότητα λέει:
«Μαμά, τα φασόλια μας αρέσουν πιο πολύ. Και τον άλλο μήνα να μη φάμε κρέας…»

(Διήγηση της Χρυσούλας Γκόγκογλου, 

στελέχους του ΚΚΕ στον “Ο”, τον Νοέμβρη του ’76. 

Οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Από το “Ριζοσπάστη” 1-9-1932.

ΠΗΓΉ : "Οδηγητής" Τεύχος 997  :  Οκτωβρίου 2012