Άρθρο από το Διέξοδος
Απ’ ό,τι φαίνεται η δημοσιοποίηση προ ημερών της φερόμενης ως “λίστας Λανγκάρντ” από το περιοδικό “Hot Doc” προκάλεσε περισσότερο θόρυβο λόγω του κρατικού – κυβερνητικού αυταρχισμού που εκδηλώθηκε με την σύλληψη και παραπομπή σε δίκη του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη (κατά σύμπτωση την ίδια μέρα που δυο ακόμα δημοσιογράφοι “κόβονταν” από την ΕΡΤ επειδή σχολίασαν κριτικά την πολιτική κάλυψη που είχε παράσχει ο υπουργός “προ-πο” στα βασανιστήρια που υπέβαλε η ΓΑΔΑ τους κρατούμενους για την αντιφασιστική – αντιρατσιστική μοτοπορεία…) , παρά με το καθαυτό περιεχόμενό της, το όποιο έτυχε από τα μμε υποδοχής μάλλον υποτονικής.
Κατά πάσα πιθανότητα, η υποτονικότητα αυτή οφείλεται στο ότι η φερόμενη ως “λίστα Λανγκάρντ” ειναι φτωχή σε ονόματα πολιτικών, και ως εκ τούτου δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα την επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης εντός του γνωστού μοτίβου “οι 300″, οι “κλέφτες πολιτικοί” κλπ, το οποίο μοτίβο έχει θρέψει μια ολόκληρη γενιά “αγανάκτησης” αποπροσανατολίζοντάς την από τις πραγματικές αιτίες (και λύσεις) του προβλήματος. Οι οποίες αιτίες βρίσκονται στην κανονική λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής κι όχι σε κάποια οποιαδήποτε παρέκκλιση από την “νομιμότητα” όπως με επιμονή και στοχοπροσήλωση επιχειρούν να πείσουν τον λαό οι κάθε απόχρωσης απολογητές του καπιταλισμού και των διάφορων μερίδων των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Σε αυτό τον στόχο συγκλίνουν όλες οι παραλλαγές “διεξοδων” που επιχειρούν να προσεταιριστούν τη λαϊκή αγανάκτηση, θέτοντας στο κέντρο της πολεμικής τους το “πολιτικό σύστημα”, προτείνοντας ως “λύση” την “άμεση δημοκρατία”, την “πραγματική δημοκρατία”, “200 βουλευτές αντί 300″ κλπ, αναδεικνύοντας ρητορικά είτε από “μαύρη” είτε από “ροζ” αφετηρία ως υπαίτια για την σημερινή “κατάληξη” την “μεταπολίτευση”: φυσικά αν για το φασισμό η ενοχοποίηση της “μεταπολίτευσης” απηχεί ρεβανσιστικές επιδιώξεις (που φτάνουν -όπως έχουμε δει- μέχρι και το “μοιραίο εκείνο 1945″ της ήττας του ναζισμού), θα παρουσιαζε φαινομενικά μεγαλύτερη δυσκολία ο κοινός “αντιμεταπολιτευτικός” τόπος ο εκδηλωνόμενος από την πλευρά του “φερέλπιδος” και ανερχόμενου “αριστερού” οπορτουνισμού, όταν κάνει λόγο για “…την Ελλάδα της μεταπολίτευσης που απέτυχε να εκπληρώσει τους πόθους και τις προσδοκίες του λαού μας για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δημοκρατία και προκοπή”.
Φυσικά δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική όταν διαβάζει την παραπάνω φράση (προερχόμενη από την ομιλία του Α. Τσίπρα στην φετινή 77η ΔΕΘ). Ούτε όμως και πέφτει κανείς από τα σύννεφα από την τέτοια χρησιμοποίηση της “μεταπολίτευσης” ως πέπλου συγκάλυψης του ίδιου της του πραγματικού περιεχομένου: της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού σε αστικοδημοκρατικό πολιτικό πλαίσιο (με ταυτόχρονο ξεπέρασμα μακρόχρονων πολιτικών καθυστερήσεων που η παραπέρα εκκρεμότητά τους θα γινόταν επισφαλής για την καπιταλιστική – αστική εξουσία) και της πρόσδεσής του στους όρους ανάπτυξης που υπαγόρευσε (και εξακολουθεί να υπαγορεύει) η ένταξη και δέσμευση τς χώρας στη διακρατική ένωση του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου: αρχικά στην ΕΟΚ και κατόπιν στην μετεξέλιξή της ως ΕΕ…
Τα “μεταπολιτευτικά” χρόνια από το 1974 ως το 1980 δεν ήταν παρά η τελική ευθεία της “ενταξιακής πορείας” της Ελλάδας στην ΕΟΚ – διασφαλιζόμενη μάλιστα και με την “επανένταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ”, το 1979, ύστερα από μιά 5ετία “αποχώρησης” (λόγω Κυπριακού) από αυτό… Και όλα τα επόμενα “μεταπολιτευτικά” χρόνια δεν ήταν παρά τα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης (που φυσικά δεν σήμανε ανάπτυξη και για την κοινωνία) υπό τους όρους που υπαγόρευσε και διαμόρφωσε η ένταξη της χώρας σε ΕΟΚ – ΕΕ, η -σε αντίθεση προς τις ανάγκες του λαού- “στρατηγική” επένδυση των συμφερόντων της ελληνικής άρχουσας αστικής – καπιταλιστικής τάξης στους όρους “ανάπτυξης” του ευρωπαικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, του οποίου η ΕΟΚ – ΕΕ αποτέλεσε και αποτελεί την διακρατική έκφραση της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας του.
Το να υποκαθιστά κανείς όλο το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου με την “δημοσιογραφική” της ονομασία, και συγκεκριμένα, το να υποκαθιστά κανείς την υπαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας στους όρους οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, στους συγκεκριμένους και τους γενικούς ορους καπιταλιστικής ανάπτυξης (ανάπτυξης του κεφαλαίου) που αυτό επιβάλλει, και μιλώντας λοιπόν κι εμείς με “δημοσιογραφικούς” όρους: το να υποκαθιστά κανείς με την “μεταπολίτευση” τον “ευρωμονόδρομο”, προκειμένου να συγκαλύψει την ίδια την πολιτική σύμπραξη και θεμελιακή του συναίνεση (και “στράτευση”) στους όρους που παρήγαγαν τα αποτελέσματα που βιώνει σήμερα ο λαός, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλώς πολιτικά πρόσ-τυχο.
Το να μεταχειριζεται κανείς, ταυτόχρονα, την ίδια καιροσκοπική προσ-τυχιά, προκειμένου να συγκαλύψει την “στράτευσή” του στην αναπαραγωγή των ίδιων αυτών ακριβώς όρων, που συνιστούν αποκλεισμό κάθε λαϊκής διεξόδου, διεξόδου οικονομικής και πολιτικής στη βάση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, και που επίσης εγγυώνται την αναπαραγωγή των ίδιων αδιεξόδων σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος, έκταση και ένταση, αυτό είναι όχι μόνο πρόστυχο, αλλά και επικίνδυνο. Ιδιως μάλιστα, καθώς για χάρη αυτής της σκοπιμότητας όχι απλώς περιέρχεται σε αδυναμία αντίκρουσης των κεντρικών ιδεολογημάτων που προβάλλουν οι πιο αντιδραστικές εκδοχές της καπιταλιστικής διαχείρισης (υπηρετώντας εξίσου την αποενοχοποίηση των κανονικών όρων της κανονικής καπιταλιστικής ανάπτυξης), αλλά επίσης καλλιεργεί ως “κοινό τόπο” τα ίδια ιδεολογήματα με αυτές τις αντιδραστικές εκδοχές, όπως συμβαίνει εν προκειμένω με την περίπτωση της “μεταπολίτευσης”.
Η εμπειρία του περσινού “κινήματος της αγανάκτησης” θα έπρεπε να να είναι περισσότερο διδακτική γύρω από όλα αυτά, τέτοια όμως διδάγματα εμποδίζονται κατά τον βαθμό που κεντρικό πολιτικό κριτήριο για τη στάθμιση της “επιτυχίας” και της “αποτυχίας” δεν είναι παρά η πρόοδος των εκλογικών ποσοστών σε ευθεία αναλογία με τον βαθμό προοδου της πολιτικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης στους όρους κυριαρχίας του κεφαλαίου. Και, εξάλλου, η πράξη αποδεικνύει την ανυπαρξία σχετικών διαδαγμάτων. Ίσα-ίσα, μάλιστα, αν υποδηλώνεται μια “μετωπική” αντίληψη, αυτή σε κάθε περίπτωση ακουμπά στη βάση των “κοινών τόπων” της συγκάλυψης (κατά τα παραπάνω), της αποσόβησης του “κινδύνου” της ριζικής οικονομικής ανατροπής, της επιδίωξης “περιθωριοποίησης” (!) των εκφραστών της, της διατήρησης άθικτου του λαϊκού “πραγματισμού” περί ζωής στον καπιταλισμό: “πραγματισμού” που δεν είναι δυνατόν να απαλλαγεί από την ευθύνη που του αναλογεί απλά και μόνο για τον λόγο ότι είναι “λαϊκός”…
Γι’ αυτό (αποτελεί λογικό άλμα η φράση: “γι’ αυτό”;) και η υποτιθέμενη “λίστα Λανγκάρντ” αποδείχθηκε πιο “πολύκροτη” με την απόκρυψή της, παρά με τη δημοσιοποίηση του περιεχομένου της. Η απόκρυψη της ήταν πιο χρήσιμη για αξιοποίηση στην επιχείρηση χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού του λαού, στην επιχείρηση “ενοχοποίησης” μιας μορφής του πολιτικού συστήματος εξουσίας του κεφαλαίου με σκοπό την αναστήλωσή του με την όποια διαφορετική μορφή. Αφού όμως, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία των προσώπων της “λίστας” αποτελείται από εκπροσώπους του “επιχειρηματικού κόσμου”, το πολύ-πολύ να γίνει κάποια στιγμή λίγος θόρυβος για κανέναν “φοροφυγά”. Το ότι πρόκειται, ουσιαστικά, για το σύνολο της κοινωνικής εργασίας, για το αποτέλεσμα της δουλειάς του συνόλου των εργαζομένων, που “νόμιμα” το σφετερίζεται μια ελάχιστη μειοψηφία, ταξικά αντικοινωνική όσο και ταξικά κυρίαρχη, αυτό όχι απλώς μπορεί αλλά και “πρέπει” να αποσιωπηθεί από όλες τις πλευρές της απολογητικής του καπιταλισμού.
Διότι, όπως επισημαίνει και το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στην ανακοίνωση καταδίκης της ποινικής δίωξης του δημοσιογράφου για την δημοσιοποίηση της “λίστας”: “…το οικονομικό σύστημα και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δε θέλουν να μάθει ο λαός την αλήθεια και έχουν συμφέρον να τον αποπροσανατολίζουν και να τον κοροϊδεύουν”…
... Ακριβώς γιατί τα περιθώρια της κυριαρχίας τους στενεύουν τόσο περισσότερο όσο η κοινή πραγματικότητα “στον καπιταλισμό ζούμε” γίνεται κατανοητή όχι ως συνθήκη αυτονόητη, αλλά ως συνθήκη που επιβάλλει την ίδια της την ανατροπή.
Απ’ ό,τι φαίνεται η δημοσιοποίηση προ ημερών της φερόμενης ως “λίστας Λανγκάρντ” από το περιοδικό “Hot Doc” προκάλεσε περισσότερο θόρυβο λόγω του κρατικού – κυβερνητικού αυταρχισμού που εκδηλώθηκε με την σύλληψη και παραπομπή σε δίκη του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη (κατά σύμπτωση την ίδια μέρα που δυο ακόμα δημοσιογράφοι “κόβονταν” από την ΕΡΤ επειδή σχολίασαν κριτικά την πολιτική κάλυψη που είχε παράσχει ο υπουργός “προ-πο” στα βασανιστήρια που υπέβαλε η ΓΑΔΑ τους κρατούμενους για την αντιφασιστική – αντιρατσιστική μοτοπορεία…) , παρά με το καθαυτό περιεχόμενό της, το όποιο έτυχε από τα μμε υποδοχής μάλλον υποτονικής.
Κατά πάσα πιθανότητα, η υποτονικότητα αυτή οφείλεται στο ότι η φερόμενη ως “λίστα Λανγκάρντ” ειναι φτωχή σε ονόματα πολιτικών, και ως εκ τούτου δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα την επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης εντός του γνωστού μοτίβου “οι 300″, οι “κλέφτες πολιτικοί” κλπ, το οποίο μοτίβο έχει θρέψει μια ολόκληρη γενιά “αγανάκτησης” αποπροσανατολίζοντάς την από τις πραγματικές αιτίες (και λύσεις) του προβλήματος. Οι οποίες αιτίες βρίσκονται στην κανονική λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής κι όχι σε κάποια οποιαδήποτε παρέκκλιση από την “νομιμότητα” όπως με επιμονή και στοχοπροσήλωση επιχειρούν να πείσουν τον λαό οι κάθε απόχρωσης απολογητές του καπιταλισμού και των διάφορων μερίδων των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Σε αυτό τον στόχο συγκλίνουν όλες οι παραλλαγές “διεξοδων” που επιχειρούν να προσεταιριστούν τη λαϊκή αγανάκτηση, θέτοντας στο κέντρο της πολεμικής τους το “πολιτικό σύστημα”, προτείνοντας ως “λύση” την “άμεση δημοκρατία”, την “πραγματική δημοκρατία”, “200 βουλευτές αντί 300″ κλπ, αναδεικνύοντας ρητορικά είτε από “μαύρη” είτε από “ροζ” αφετηρία ως υπαίτια για την σημερινή “κατάληξη” την “μεταπολίτευση”: φυσικά αν για το φασισμό η ενοχοποίηση της “μεταπολίτευσης” απηχεί ρεβανσιστικές επιδιώξεις (που φτάνουν -όπως έχουμε δει- μέχρι και το “μοιραίο εκείνο 1945″ της ήττας του ναζισμού), θα παρουσιαζε φαινομενικά μεγαλύτερη δυσκολία ο κοινός “αντιμεταπολιτευτικός” τόπος ο εκδηλωνόμενος από την πλευρά του “φερέλπιδος” και ανερχόμενου “αριστερού” οπορτουνισμού, όταν κάνει λόγο για “…την Ελλάδα της μεταπολίτευσης που απέτυχε να εκπληρώσει τους πόθους και τις προσδοκίες του λαού μας για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δημοκρατία και προκοπή”.
Φυσικά δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική όταν διαβάζει την παραπάνω φράση (προερχόμενη από την ομιλία του Α. Τσίπρα στην φετινή 77η ΔΕΘ). Ούτε όμως και πέφτει κανείς από τα σύννεφα από την τέτοια χρησιμοποίηση της “μεταπολίτευσης” ως πέπλου συγκάλυψης του ίδιου της του πραγματικού περιεχομένου: της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού σε αστικοδημοκρατικό πολιτικό πλαίσιο (με ταυτόχρονο ξεπέρασμα μακρόχρονων πολιτικών καθυστερήσεων που η παραπέρα εκκρεμότητά τους θα γινόταν επισφαλής για την καπιταλιστική – αστική εξουσία) και της πρόσδεσής του στους όρους ανάπτυξης που υπαγόρευσε (και εξακολουθεί να υπαγορεύει) η ένταξη και δέσμευση τς χώρας στη διακρατική ένωση του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου: αρχικά στην ΕΟΚ και κατόπιν στην μετεξέλιξή της ως ΕΕ…
Τα “μεταπολιτευτικά” χρόνια από το 1974 ως το 1980 δεν ήταν παρά η τελική ευθεία της “ενταξιακής πορείας” της Ελλάδας στην ΕΟΚ – διασφαλιζόμενη μάλιστα και με την “επανένταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ”, το 1979, ύστερα από μιά 5ετία “αποχώρησης” (λόγω Κυπριακού) από αυτό… Και όλα τα επόμενα “μεταπολιτευτικά” χρόνια δεν ήταν παρά τα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης (που φυσικά δεν σήμανε ανάπτυξη και για την κοινωνία) υπό τους όρους που υπαγόρευσε και διαμόρφωσε η ένταξη της χώρας σε ΕΟΚ – ΕΕ, η -σε αντίθεση προς τις ανάγκες του λαού- “στρατηγική” επένδυση των συμφερόντων της ελληνικής άρχουσας αστικής – καπιταλιστικής τάξης στους όρους “ανάπτυξης” του ευρωπαικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, του οποίου η ΕΟΚ – ΕΕ αποτέλεσε και αποτελεί την διακρατική έκφραση της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας του.
Το να υποκαθιστά κανείς όλο το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου με την “δημοσιογραφική” της ονομασία, και συγκεκριμένα, το να υποκαθιστά κανείς την υπαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας στους όρους οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, στους συγκεκριμένους και τους γενικούς ορους καπιταλιστικής ανάπτυξης (ανάπτυξης του κεφαλαίου) που αυτό επιβάλλει, και μιλώντας λοιπόν κι εμείς με “δημοσιογραφικούς” όρους: το να υποκαθιστά κανείς με την “μεταπολίτευση” τον “ευρωμονόδρομο”, προκειμένου να συγκαλύψει την ίδια την πολιτική σύμπραξη και θεμελιακή του συναίνεση (και “στράτευση”) στους όρους που παρήγαγαν τα αποτελέσματα που βιώνει σήμερα ο λαός, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλώς πολιτικά πρόσ-τυχο.
Το να μεταχειριζεται κανείς, ταυτόχρονα, την ίδια καιροσκοπική προσ-τυχιά, προκειμένου να συγκαλύψει την “στράτευσή” του στην αναπαραγωγή των ίδιων αυτών ακριβώς όρων, που συνιστούν αποκλεισμό κάθε λαϊκής διεξόδου, διεξόδου οικονομικής και πολιτικής στη βάση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, και που επίσης εγγυώνται την αναπαραγωγή των ίδιων αδιεξόδων σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος, έκταση και ένταση, αυτό είναι όχι μόνο πρόστυχο, αλλά και επικίνδυνο. Ιδιως μάλιστα, καθώς για χάρη αυτής της σκοπιμότητας όχι απλώς περιέρχεται σε αδυναμία αντίκρουσης των κεντρικών ιδεολογημάτων που προβάλλουν οι πιο αντιδραστικές εκδοχές της καπιταλιστικής διαχείρισης (υπηρετώντας εξίσου την αποενοχοποίηση των κανονικών όρων της κανονικής καπιταλιστικής ανάπτυξης), αλλά επίσης καλλιεργεί ως “κοινό τόπο” τα ίδια ιδεολογήματα με αυτές τις αντιδραστικές εκδοχές, όπως συμβαίνει εν προκειμένω με την περίπτωση της “μεταπολίτευσης”.
Η εμπειρία του περσινού “κινήματος της αγανάκτησης” θα έπρεπε να να είναι περισσότερο διδακτική γύρω από όλα αυτά, τέτοια όμως διδάγματα εμποδίζονται κατά τον βαθμό που κεντρικό πολιτικό κριτήριο για τη στάθμιση της “επιτυχίας” και της “αποτυχίας” δεν είναι παρά η πρόοδος των εκλογικών ποσοστών σε ευθεία αναλογία με τον βαθμό προοδου της πολιτικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης στους όρους κυριαρχίας του κεφαλαίου. Και, εξάλλου, η πράξη αποδεικνύει την ανυπαρξία σχετικών διαδαγμάτων. Ίσα-ίσα, μάλιστα, αν υποδηλώνεται μια “μετωπική” αντίληψη, αυτή σε κάθε περίπτωση ακουμπά στη βάση των “κοινών τόπων” της συγκάλυψης (κατά τα παραπάνω), της αποσόβησης του “κινδύνου” της ριζικής οικονομικής ανατροπής, της επιδίωξης “περιθωριοποίησης” (!) των εκφραστών της, της διατήρησης άθικτου του λαϊκού “πραγματισμού” περί ζωής στον καπιταλισμό: “πραγματισμού” που δεν είναι δυνατόν να απαλλαγεί από την ευθύνη που του αναλογεί απλά και μόνο για τον λόγο ότι είναι “λαϊκός”…
Γι’ αυτό (αποτελεί λογικό άλμα η φράση: “γι’ αυτό”;) και η υποτιθέμενη “λίστα Λανγκάρντ” αποδείχθηκε πιο “πολύκροτη” με την απόκρυψή της, παρά με τη δημοσιοποίηση του περιεχομένου της. Η απόκρυψη της ήταν πιο χρήσιμη για αξιοποίηση στην επιχείρηση χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού του λαού, στην επιχείρηση “ενοχοποίησης” μιας μορφής του πολιτικού συστήματος εξουσίας του κεφαλαίου με σκοπό την αναστήλωσή του με την όποια διαφορετική μορφή. Αφού όμως, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία των προσώπων της “λίστας” αποτελείται από εκπροσώπους του “επιχειρηματικού κόσμου”, το πολύ-πολύ να γίνει κάποια στιγμή λίγος θόρυβος για κανέναν “φοροφυγά”. Το ότι πρόκειται, ουσιαστικά, για το σύνολο της κοινωνικής εργασίας, για το αποτέλεσμα της δουλειάς του συνόλου των εργαζομένων, που “νόμιμα” το σφετερίζεται μια ελάχιστη μειοψηφία, ταξικά αντικοινωνική όσο και ταξικά κυρίαρχη, αυτό όχι απλώς μπορεί αλλά και “πρέπει” να αποσιωπηθεί από όλες τις πλευρές της απολογητικής του καπιταλισμού.
Διότι, όπως επισημαίνει και το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στην ανακοίνωση καταδίκης της ποινικής δίωξης του δημοσιογράφου για την δημοσιοποίηση της “λίστας”: “…το οικονομικό σύστημα και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δε θέλουν να μάθει ο λαός την αλήθεια και έχουν συμφέρον να τον αποπροσανατολίζουν και να τον κοροϊδεύουν”…
... Ακριβώς γιατί τα περιθώρια της κυριαρχίας τους στενεύουν τόσο περισσότερο όσο η κοινή πραγματικότητα “στον καπιταλισμό ζούμε” γίνεται κατανοητή όχι ως συνθήκη αυτονόητη, αλλά ως συνθήκη που επιβάλλει την ίδια της την ανατροπή.
Δηλαδη θα βλεπουμε τον ακη και θα λεμε..φταινε οι καπιταλιστικες σχεσεις παραγωγης?αυτοι που εκλεβαν τον πλουτο του λαου,οι υπηρετες της πλουτοκρατιας δεν εχουν ονομα..τοσο δυσκολο ειναι να μιλαμε και για τα δυο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Άκης και ο κάθε Άκης είναι καταδικαστέος, δεν είναι όμως ο δημιουργός της καπιταλιστικής κρίσης, των συνεπειών της, του "ξεπεράσματος" και της αναπαραγωγής της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτήν ευθύνεται όχι ο Άκης αλλά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής γενικά και η ευρωενωσιακή μορφή επιβολής τους ειδικότερα. "Να τα λέμε και τα δυο" λοιπόν, να τα λέμε όλα, όχι ομως αφασικά αλλά με λογική ιεράρχηση αιτιών και αποτελεσμάτων. Άλλωστε για τον Άκη μιλάνε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡ, ΑΝΕΞ-ΕΛΛ, ΜΜΕ, με μια λέξη "όλοι". Για τις καπιταλιστικές σχέσεις, την ΕΕ και την κρίση τους;