Ταυτόχρονα, οι σημερινές αναλύσεις των αστών οικονομολόγων για την υποχώρηση των BRICS και λόγω του ότι η κινεζική οικονομία αδυνατεί να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης των προηγούμενων ετών και παρασύρει σε χαμηλότερες ταχύτητες και τις χώρες που εξάγουν μαζικά πρώτες ύλες σε αυτήν, έχουν μεν βάση αλλά αυτό που κύρια επιβεβαιώνει η ραγδαία πτώση των ρυθμών ανάπτυξης είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει τις κυκλικές κρίσεις του. Ιδιαίτερα στη σημερινή φάση ανάπτυξης του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι φανερό ότι την περίοδο ανάκαμψης στον κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης, η όποια ανάπτυξη είναι αναιμική και σίγουρα στηρίζεται στη χωρίς επιστροφή ισοπέδωση της τιμής της εργατικής δύναμης, για να εξασφαλίζονται τα ποσοστά κέρδους που επιδιώκουν οι κεφαλαιοκράτες. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό και στις BRICS, δηλαδή η ραγδαία πτώση των ρυθμών ανάπτυξης, σε συνδυασμό με τον οξύτατο ανταγωνισμό τους με ΗΠΑ αλλά και Ιαπωνία και Γερμανία, ξεσκεπάζει τις αυταπάτες των οπορτουνιστών ότι με άλλο μείγμα διαχείρισης θα υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κρίσεις (ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως πρότυπο τη Βραζιλία), είναι η καπιταλιστική οικονομική βάση τους.
Πρόκειται για νέους παίκτες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που συνενώνονται μεν στα πλαίσια του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού και αποτελούν το 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ, το 40% του πληθυσμού του πλανήτη και το 26% της έκτασης, αλλά ταυτόχρονα αναπτύσσονται και ανταγωνισμοί και κόντρες μεταξύ τους. Στη φετινή συνεδρίαση των BRICS, το Μάρτη, αυτό εκφράστηκε πολύ έντονα, για παράδειγμα στο ζήτημα θεσμών που είναι υπό διαμόρφωση και ιδιαίτερα της κοινής τράπεζας που θέλουν να δημιουργήσουν, όπου η κάθε αστική τάξη διεκδικεί καλύτερη θέση.
Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί με κανένα μείγμα διαχείρισης να απαλλαγεί από τις κρίσεις. Ταυτόχρονα, στα πλαίσια των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μόνο ειρήνη κι ασφάλεια δεν μπορεί να δώσει στους λαούς, το αντίθετο κάνει πιο πιθανή, για τη διεκδίκηση μεριδίων στην αγορά, την πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους, την προσφυγή σε πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η μόνη λύση που υπάρχει για τους λαούς για να ξεπεραστεί και το ζήτημα των κρίσεων είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, δηλαδή ο σοσιαλισμός, που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες, διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
( http://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=23/8/2013&id=14735&columnId=161 )
ΑπάντησηΔιαγραφή(..)Η αγωνία των αστών...
Σε άρθρο της, στην τελευταία σελίδα με τίτλο «Αραβική Σαλάτα», η χτεσινή «Καθημερινή» αναφέρεται στη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είναι φανερό ότι το δράμα της λεγόμενης "Αραβικής Ανοιξης" εξελίσσεται συνεχώς και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να προβλέψει πού και πώς θα καταλήξει. Ειδικά οι μυστικές υπηρεσίες και οι κυβερνήσεις των μεγάλων δημοκρατιών της Δύσης, που είτε είδαν με συμπάθεια, είτε συνέβαλαν με διάφορους τρόπους στην πτώση των απολυταρχικών, αλλά κοσμικών είναι η αλήθεια, καθεστώτων στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, τα έχουν εντελώς χαμένα πλέον με την πορεία και τη μορφή που πήραν τα γεγονότα. Είναι να απορεί κανείς βέβαια με τη "μυωπία" των πολυδάπανων και θρυλικών, υποτίθεται, για την αποτελεσματικότητά τους, ειδικών υπηρεσιών με τους φοβερούς αναλυτές. Προφανώς δεν είχαν καταλάβει τις περιορισμένες πλέον δυνατότητες διείσδυσης και επιρροής τους στο ακραίο Ισλάμ και ακόμη περισσότερο ότι η όποια αστάθεια στην περιοχή ευνοεί τους ακραίους ισλαμιστές. Τη βλέπουν σαν ευκαιρία δικής τους διείσδυσης και όπως αποδεικνύεται συνεχώς, είναι πολλοί και από διάφορες μουσουλμανικές χώρες οι έτοιμοι να θυσιαστούν "μάρτυρες" για τη δόξα του Προφήτη».
Στη συνέχεια, το άρθρο κάνει λόγο για τους άλλους παίκτες στην περιοχή εκτός ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, όπως το Ισραήλ, η Ρωσία, το Ιράν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία. Επίσης, αναφέρει και τον ανταγωνισμό για την Ενέργεια και καταλήγει: «Η μόνη λογική πρόβλεψη από όλα αυτά είναι της μακροχρόνιας αστάθειας στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου και πέρα από αυτήν».
Απ' όλα τα παραπάνω, που καταγράφουν την τραγική πραγματικότητα για τους λαούς που σκοτώνονται, δεν εκφράζεται εναντίωση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις οποίες καταγράφει χωρίς περιστροφές, άρα συμφωνεί μ' αυτές, αλλά ασκείται κριτική για την αδυναμία των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών να προβλέψουν αυτές τις εξελίξεις και η αγωνία για το πώς θα υπάρξει «λύση» που θα βολεύει τα διάφορα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, σε αυτά ενταγμένα και της ελληνικής αστικής τάξης.
... και η επιβεβαίωση του ΚΚΕ
Είναι γεγονός ότι δεν έπιασε ο πόνος τους αστούς για τους λαούς που τους μακελεύουν. Η εκτίμησή τους για «μακροχρόνια αστάθεια στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου» εκφράζει και τους φόβους τους για τα μονοπωλιακά συμφέροντα στην περιοχή λόγω της αστάθειας. Και ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των οξύτατων ανταγωνισμών, εκφράζεται και η αγωνία για τις δυσκολίες που πιθανά να προκύψουν για τα μονοπώλια των συμμάχων της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, με τα οποία είναι συνυφασμένα και τα δικά της συμφέροντα. Γι' αυτό κάνουν λόγο και για «άλλους παίχτες». Βεβαίως, οι αστοί, όπως και οι οπορτουνιστές στην Ελλάδα, πανηγύριζαν για την «ανατροπή δικτατορικών καθεστώτων» και υιοθετούσαν τα περί «αραβικής άνοιξης και επανάστασης» και ταυτόχρονα προέτρεπαν ή και υμνούσαν την ελληνική αστική τάξη, μέσω της κυβέρνησης, για τη σώφρονα πολιτική σε μια περιοχή, όπως η Ανατολική Μεσόγειος και η Βόρεια Αφρική, που είναι σημαντική για τα «ζωτικά εθνικά συμφέροντα», όταν έπαιρνε μέρος στις επεμβάσεις όπως στη Λιβύη.
Ταυτόχρονα, όμως, καταγραφές όπως στο άρθρο στην «Καθημερινή», επιβεβαιώνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την ορθότητα της θέσης που διατύπωσε μόνο το ΚΚΕ, ότι η «Αραβική Ανοιξη» είναι η προσπάθεια αστικού εκσυγχρονισμού, για να προσαρμοστεί η διαχείριση στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων. Στο βαθμό που λαϊκές δυνάμεις εγκλωβίζονται στην επιλογή διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και δεν παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, έλεγε και λέει το ΚΚΕ, θα χύνουν το αίμα τους για ξένες σημαίες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία ή την Λιβύη.(..)Ilief