Η Αίγυπτος διδάσκει

Το κλιμακούμενο αιματοκύλισμα του αιγυπτιακού λαού που συνεχίζεται δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι, για να μπορέσουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να διεκδικήσουν λύσεις για τα προβλήματά τους απαραίτητη προϋπόθεση είναι να απεγκλωβιστούν από την επιλογή διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, διεκδικώντας αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι απλά μιας κυβέρνησης. Στην Αίγυπτο, οι λαϊκές δυνάμεις συνθλίβονται για τα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου είτε αυτά εκφράζονται με θρησκευτικό μανδύα και τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», είτε με το στρατό και άλλες αστικές δυνάμεις.
Οι εξελίξεις δείχνουν πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ που δεν πανηγύρισε (όπως αστοί και οπορτουνιστές) για τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» πριν 3 χρόνια στη Βόρεια Αφρική (Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο), όταν δεν έμεινε στο επιφαινόμενο της ανατροπής αυταρχικών καθεστώτων τύπου Μπεν Αλι και Μουμπάρακ, συμμάχων μέχρι τότε των ιμπεριαλιστών. Και δεν πανηγύρισε γιατί το ΚΚΕ εκτίμησε ότι εκδηλώνεται η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων, αξιοποιώντας το εκρηκτικό κοινωνικό υπόβαθρο, της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, που οι αστοί και οι οπορτουνιστές κρύβουν ότι είναι ακριβώς το αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η ενδοαστική διαπάλη για την κυβερνητική εξουσία εξηγούσε και εξηγεί ότι είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών κέντρων που παρεμβαίνουν άμεσα για την εξασφάλιση των τεράστιων
πλουτοπαραγωγικών πηγών της ευρύτερης περιοχής και των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που μίλησε για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που εξελίσσονται στην περιοχή, που προωθούν αλλαγές καθεστώτων που θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Την ώρα που διάφοροι αναλυτές των αστών, του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της «αντικαπιταλιστικής» ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μίλαγαν για «εξεγέρσεις» και «πλατείες Ταχρίρ»... που διεκδικούν την «πραγματική δημοκρατία», οι κομμουνιστές έβλεπαν τις προσπάθειες των αστικών εκσυγχρονισμών και καλούσαν και καλούν τους εργάτες της χώρας μας αλλά και τους άλλους λαούς να βλέπουν τις εξελίξεις με «ταξικό μάτι», με την έννοια του ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του κινήματος, ώστε αυτό να μην παλεύει «κάτω από ξένες σημαίες» για τα συμφέροντα των αστών.
Αποδείχτηκε στην πράξη ότι τόσο επί κυβέρνησης Μουμπάρακ, ή Μούρσι που προέκυψε από την ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ, όσο και με τη σημερινή κυβέρνηση που ελέγχει ο στρατός μετά την ανατροπή Μούρσι, όλες αυτές οι παραλλαγές αστικής διακυβέρνησης (που στηρίζονται από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) επιδεινώνουν τη ζωή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Η δε πάλη για τη ...δημοκρατία, που προβάλλεται συνήθως ως το υπέρτατο αγαθό, ενώ συχνά προκαλεί και τα κροκοδείλια δάκρυα των εκπροσώπων των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων (όπως τώρα για το ματοκύλισμα στην Αίγυπτο), δεν μπορεί να υπάρξει ξεκομμένη από το ζήτημα του ποιος έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας. Ετσι, τα γεγονότα της Αιγύπτου δείχνουν ότι ακόμα και η πιο μαζική λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να χειραγωγηθεί από το σύστημα, αν δεν έχει ξεκάθαρο τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο. Και αυτός σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι απλά μια κυβέρνηση αλλά η αστική τάξη ως τάξη, τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Χωρίς αμφισβήτηση και σύγκρουση με αυτήν την εξουσία από την πλευρά της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων δεν μπορεί να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας προς τα μπρος.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ