Διαβαζοντας εδω την ειδηση και σχετικο αρθρο στον 902.gr ας θυμηθουμε.....* * *
Γραφει ο
Γιώργης Μαρίνος
Πάλη ζωής ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα
Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς τη σημερινή άθλια κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλιάς και τα χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ο σταθερός ημερήσιος χρόνος απασχόλησης (8ωρο - 7ωρο), χωρίς να παραγνωρίζει ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν σε συνθήκες προκλητικής εργοδοτικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας, πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το αντεργατικό τερατούργημα - νομοσχέδιο της κυβέρνησης θα χειροτερέψει κάθετα την κατάσταση της εργατικής τάξης, γενικότερα των εργαζομένων.
Ο πυρήνας του αντεργατικού νομοσχεδίου είναι το άρθρο 5 για την πλήρη ανατροπή του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, την κατάργηση του 8ωρου - 7ωρου και την επιβολή εξοντωτικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση. Γύρω από αυτό τον πυρήνα υφαίνεται ένα πλέγμα αντεργατικών ρυθμίσεων που αφορούν κρίσιμα ζητήματα.
Με την αύξηση των απολύσεων χτυπιέται ακόμα περισσότερο, το δικαίωμα στη δουλιά. Χτυπιέται η πλήρης, σταθερή απασχόληση και επεκτείνεται η μερική απασχόληση, η υποαπασχόληση που επιδιώκεται να γίνει πιο «ελκυστική»!!, με την κυβερνητική κοροϊδία των πενταροδεκάρων.
Με την απαλλαγή των εργοδοτών από σημαντικό μέρος των ασφαλιστικών εισφορών (18%) υπονομεύεται η οικονομική βάση των ασφαλιστικών ταμείων, στα πλαίσια των κυβερνητικών μεθοδεύσεων για την κατεδάφιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος.
Μέσα από αυτά τα κανάλια συνδυάζονται η κατάργηση θεμελιακών κατακτήσεων των εργαζομένων και η αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.
Καταργείται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας
Θα επιχειρήσουμε να δούμε ορισμένες πλευρές του άρθρου 5 για την κατάργηση του 8ωρου και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.
Στο κυβερνητικό τερατούργημα αναφέρεται ότι «138 ώρες εργασίας από το συνολικό ετήσιο χρόνο εργασίας κατανέμονται με αυξημένο αριθμό ωρών σε συγκεκριμένες περιόδους και με αντίστοιχη μείωση των ωρών εργασίας κατά το λοιπό διάστημα».
Καταργείται, δηλαδή, το σημείο αναφοράς, ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας (8ωρο - 7ωρο) και καθορίζεται ως περίοδος, πλέον, αναφοράς, ένας ετήσιος χρόνος εργασίας, που κατανέμεται, τύποις, σε 38 ώρες (κατά μέσο όρο) την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι σε περιόδους παραγωγικής αιχμής ο εργοδότης θα αξιοποιεί τις 138 ελαστικές ετήσιες ώρες και θα τις κατανέμει με κριτήριο την αύξηση των κερδών του.
Οι αερολογίες της κυβέρνησης και των τοποτηρητών της για την αντιμετώπιση της ανεργίας, ξεπερνούν τα όρια της λαϊκής παροιμίας «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Συνιστούν επικίνδυνο δημαγωγικό προπέτασμα που στοχεύει να καλύψει τόσο τις διαλυτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, όσο και το γεγονός ότι το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι η εξάπλωση του φαινομένου των «απασχολήσιμων» ακόμα και η αύξηση της ανεργίας, αφού, μέσω της «διευθέτησης» η εργοδοσία θα καλύπτει παραγωγικές ανάγκες, με λιγότερους εργαζόμενους που θα δουλεύουν περισσότερο και πιο εντατικά.
Η διευθέτηση με ένα παράδειγμα
Να δούμε ένα παράδειγμα που προειδοποιεί τους εργάτες, τους εργαζόμενους για τα δεινά που θα επιφέρει το τερατούργημα, εάν δεν το μπλοκάρουν, με κάθε τρόπο οι εργάτες.
Στην επιχείρηση του παραδείγματος, με την επωνυμία «Εργασιακός Μεσαίωνας» οι μήνες παραγωγικής αιχμής είναι το πρώτο τρίμηνο του χρόνου και ο καπιταλιστής κατανέμει το χρόνο της διευθέτησης των 138 ωρών σε τρία 46ωρα (3Χ46=138), αντίστοιχα, για το Γενάρη, το Φλεβάρη και το Μάρτη. Για κάθε αναφερόμενο μήνα, για πέντε εργάσιμες ημέρες τη βδομάδα, ο χρόνος εργασίας μοιράζεται σε δεκατρία (13) 10ωρα, δύο 12ωρα και τέσσερα (4) 11ωρα.
Η επιχείρηση αυτή έχει έδρα στο Σχηματάρι και ο εργάτης που εξετάζουμε διαμένει στο Περιστέρι και πιάνει δουλιά στις 6.30 π.μ.
Για να φτάσει έγκαιρα στο εργοστάσιο πρέπει να ξυπνήσει στις 4.30 π.μ. Δουλεύοντας 10 ώρες, θα σχολάσει στις 4.30 μμ, θα φύγει από το Σχηματάρι στην καλύτερη περίπτωση στις 5 μ.μ. και θα φτάσει στο σπίτι του στις 6.30 μμ. Θα είναι στο πόδι, ουσιαστικά στην υπηρεσία του εργοδότη 14 ώρες!! Χρειάζεται τουλάχιστον 8 ώρες ύπνο και πρέπει να κοιμηθεί στις 8.30 μμ. Διαθέτει με δύο λόγια ελεύθερο (!) χρόνο 2 ώρες (!) για μπάνιο και φαγητό..! Στην περίπτωση που κληθεί να εργαστεί 12ωρο ακυρώνεται και το ελεύθερο 2ωρο και αρχίζουν οι εκπτώσεις στον ύπνο.
Ακόμα και στην περίπτωση που ο τόπος δουλιάς είναι πιο κοντά στο σπίτι του εργαζόμενου η διαφορά θα κυμανθεί στο επίπεδο, της μιας ώρας. Πρέπει εδώ να υπολογίσουμε ότι σύμφωνα με το νομοσχέδιο - τερατούργημα ο εργαζόμενος μπορεί να υποχρεωθεί να σηκώσει και το βάρος της περιβόητης νόμιμης υπερωρίας (120 ώρες το χρόνο) για την οποία θα αμειφθεί στο τέλος του χρόνου όταν γίνει ο λογαριασμός!
Τραγικές οι συνέπειες
Οι συνέπειες από αυτό το φαύλο κύκλο (δουλιά - ύπνος - τάφος), που χαρακτηρίζει το εκμεταλλευτικό, καπιταλιστικό σύστημα, είναι τραγικές τόσο για τον άντρα, πολύ περισσότερο για τη γυναίκα εργαζόμενη που επιβαρύνεται, επιπρόσθετα με τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού. Τινάζεται στον αέρα κάθε έννοια οικογενειακού προγραμματισμού. Οι έννοιες ελεύθερος χρόνος, πολιτιστική ζωή χάνουν το νόημά τους. Υψώνονται σοβαρά εμπόδια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση που αντικειμενικά αποκτά βαρύνουσα σημασία μέσα στους τόπους δουλιάς για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Διαμορφώνεται πρόσφορο έδαφος για την αύξηση των «εργατικών ατυχημάτων» και των επαγγελματικών ασθενειών. Πληθαίνουν και γίνονται ακόμα πιο επώδυνες οι βλάβες από την πλημμελή διατροφή, τα τυποποιημένα προϊόντα που πλασάρουν οι πολυεθνικές. Βεβαίως, και σήμερα μέσω της υπερεργασίας και της υπερωρίας επικρατεί εργασιακή ζούγκλα.
Πρώτα απ' όλα πρέπει να τονιστεί ότι οι εργαζόμενοι δεν αποδέχονται τη σημερινή κατάσταση. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παλεύει για την ανατροπή της, για την εφαρμογή του ημερήσιου σταθερού χρόνου εργασίας, την κατάργηση της υπερεργασίας και το δραστικό περιορισμό μέχρι και την κατάργηση των υπερωριών, διεκδικώντας 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο με ουσιαστικές αυξήσεις που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.
Με τα νέα αντεργατικά μέτρα αυξάνουν, παραπέρα, οι ώρες της απλήρωτης δουλιάς και εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Το νομοσχέδιο - τερατούργημα προβλέπει ότι ο εργοδότης αντί για υπερωριακή αμοιβή θα «χορηγεί» στον εργαζόμενο που εργάστηκε κατά τη διάρκεια του εξοντωτικού ωραρίου της διευθέτησης, είτε ρεπό ή αύξηση των ημερών άδειας!!
Αυτό σημαίνει ότι σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα, που κατανέμει τις 138 ώρες της διευθέτησης το πρώτο τρίμηνο του χρόνου, η υπερωριακή αμοιβή θα αντικατασταθεί λόγου χάρη, από 12 ρεπό και 5 ημέρες επιπρόσθετη άδεια (περίπου), τον υπόλοιπο χρόνο.
Αυτή η ρύθμιση πρέπει να αντιμετωπιστεί παίρνοντας υπόψη ότι κατά τη διάρκεια της υπερωριακής απασχόλησης αυξάνεται η σωματική και ψυχική φθορά των εργαζομένων, ξοδεύεται περισσότερη εργατική δύναμη, αυξάνει η αξία της και με τα αντεργατικά μέτρα μειώνεται η τιμή της, αφού δεν καταβάλλεται υπερωριακή αμοιβή. Η εργατική δύναμη που ξοδεύεται δεν αναπληρώνεται από την αργία σε μια άλλη χρονική περίοδο, (ρεπό, άδεια). Από την αξιοποίηση των 138 ελαστικών ωρών της διευθέτησης, οι εργαζόμενοι θα χάσουν πολλά δισεκατομμύρια τα οποία θα βάλουν στην τσέπη τους οι κεφαλαιοκράτες.
Επιπλέον κέρδη πολλών δισ. δραχμών για το κεφάλαιο
Εάν υπολογιστεί ότι μια υπερωριακή ώρα αντιστοιχεί σε 1.250 δραχμές ο εργάτης θα χάσει από τη διευθέτηση των 138 ωρών πάνω από 172.500 δραχμές. Εάν επεκταθεί αυτό π.χ. σε 200 χιλιάδες εργαζόμενους, οι καπιταλιστές θα κερδίσουν, περισσότερα από 34,5 δισεκατομμύρια δραχμές τα οποία προστίθενται στα κέρδη που καρπώνονται. Θα προστεθούν, επίσης, στα πάνω από 25 δισ. που θα εισπράξουν από την απαλλαγή στις ασφαλιστικές εισφορές και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που συγκεντρώνουν από τα προγράμματα κατάρτισης και της ψευτοαπασχόλησης, αλλά και από τα κονδύλια των «κοινοτικών πλαισίων στήριξης». Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης και του επιτελείου του υπουργείου Εργασίας ότι το νομοσχέδιο επιταχύνει «ισορροπίες» γελοιοποιείται.
Να σημειώσουμε, ακόμα ένα ζήτημα. Την ίδια ώρα που ο εργαζόμενος θα υφίσταται τις συνέπειες της κατάστασης της κατάργησης του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και της διευθέτησης, θα προωθούνται ταυτόχρονα τρεις παράλληλες διαδικασίες.
Πρώτο, θα λειτουργεί ο μηχανισμός εκμετάλλευσης, η παραγωγή υπεραξίας, (απλήρωτης εργασίας) στη διάρκεια του 8ωρου και θα εντείνεται η εκμετάλλευση με τις πρόσθετες ώρες διευθέτησης.
Δεύτερο, θα αυξάνεται η σχετική υπεραξία μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας (εφαρμογή νέας τεχνολογίας) που μειώνει τον αναγκαίο χρόνο - (άρα αυξάνει τον πρόσθετο χρόνο, την υπεραξία για τον καπιταλιστή) - στη διάρκεια του οποίου ο εργάτης εξασφαλίζει τα μέσα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.
Τρίτο, θα αυξάνει η εντατικότητα της εργασίας, ενώ την περίοδο που δε θα ισχύει η «διευθέτηση», ο εργαζόμενος δε θα κάνει «περίπατο» αλλά θα βιώνει συνεχώς καταπονημένος, το καθεστώς της εκμετάλλευσης.
Στα χέρια των εργαζομένων ο αγώνας
Από όπου να πιάσεις το κυβερνητικό νομοσχέδιο βρωμάει. Η πάλη ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα αφορά τη ζωή της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και της ταξικής πάλης. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι κρατάνε στα χέρια τους μεγάλη δύναμη που πρέπει να απελευθερωθεί με τη συμμετοχή στον αγώνα για να μην περάσει, να μην εφαρμοστεί το τερατούργημα, βγάζοντας τα απαραίτητα συμπεράσματα για τη χρεοκοπημένη τακτική της κοινωνικής συναίνεσης που ακολουθεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την αντιλαϊκή πολιτική και την εξουσία των Μονοπωλίων, συνειδητοποιώντας την ανάγκη της σύγκρουσης και της συγκέντρωσης δυνάμεων για τη Λαϊκή Εξουσία και οικονομία.
Η απεργία στις 7 Δεκέμβρη είναι σημαντική μάχη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο.
Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν δυναμικά, το αγωνιστικό τους «παρών», να ενισχύσουν την πάλη του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων, οργανώνοντας, άμεσα την πάλη τους, ιδιαίτερα στους τόπους δουλιάς για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να μην περάσουν, να μην εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα.
* Ο Γιώργης Μαρίνος είναι μέλος του Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ
Δειτε επισης:
Επιβάλλουν πολύχρονο εργασιακό Μεσαίωνα
Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, εργασιακός 19ος αιώνας (τον μεσαίωνα μπορεί να ταν καλύτερα. Ορίστε πως περιέγραφε ο Μαρξ την περιβόητη έκθεση Σέρκας της Ε.Ε. για την εργάσιμη μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή''Κατά την διάρκεια των 15 ωρών της εργοστασιακής μέρας, το κεφάλαιο έσερνε μέσα στην δουλεία τον εργάτη πότε για 30 λεπτά, πότε για μια ώρα, κα μετά τον έσπρωχνε πάλι έξω για να το σύρει πάλι μες το εργοστάσιο και να τον βγάλει έξω ξανά, τραβιολογώντας τον από δω και από κει, σε ακανόνιστες λωρίδες χρόνου, χωρίς ποτέ να χάσει τον έλεγχο πάνω του μέχρι οι 10 ώρες δουλείας του να είχαν συμπληρωθεί...''
Από δω:http://agkarra.com/?p=453
Πανηλίθιο φιλελέ αναρχοτρέντι φιλοΣΥΡΙΖΑ mode on:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ναι, αλλά ο Stalin..."
Λαφαβάνος ο γκομουνιστής
H "Εργασιακή Eλευθερία"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ
Τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του φασόν
( http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7574216&publDate=18/8/2013 )
(..)Η νομοθεσία στο πλευρό του κεφαλαίου
Το «Ράνα Πλάζα» πυροδότησε, για ακόμα μία φορά, μαζικές διαδηλώσεις εργαζομένων στη βιομηχανία του φασόν, που κατήγγειλαν για πολλοστή φορά την πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Σεΐχ Χασίνα και τις σκανδαλώδεις παραχωρήσεις τόσο στους εργοστασιάρχες, όσο και στις πολυεθνικές που χρησιμοποιούν τη χώρα σαν σκλαβοπάζαρο για να πετύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση του κόστους παραγωγής. Μια βιομηχανία, η οποία βασίζεται στα μεροκάματα πείνας και τη νομοθεσία που στηρίζει την κερδοσκοπία του κεφαλαίου, προκειμένου να παράγει για πολυεθνικούς κολοσσούς ενδύματα και άλλα είδη φασόν με ελάχιστο κόστος. Οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν με εξαιρετική βία από τις δυνάμεις καταστολής, κατά την πάγια πρακτική, που θέλει να μη διαταράσσεται σε καμία περίπτωση η ηρεμία των πολυεθνικών και να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια κινδύνου για τα συμφέροντά τους.
Αντίστοιχες κινητοποιήσεις είχαν πραγματοποιηθεί το 2010, με τους εργαζόμενους του φασόν να απαιτούν αυξήσεις στις εξευτελιστικές αμοιβές τους, οι οποίες δεν καλύπτουν ούτε τα ελάχιστα για την επιβίωσή τους, με αποτέλεσμα να καταλήγουν να κοιμούνται στο δρόμο ή να νοικιάζουν χώρο για ύπνο σε σπίτια μαζί με δεκάδες άλλους.
Οι εργάτες στο βασίλειο του φασόν, όπως χαρακτηρίζεται το Μπαγκλαντές, δουλεύουν 10 - 16 ώρες τη μέρα, σε συνθήκες που θυμίζουν τους σκλάβους των αρχαίων χρόνων, δεμένοι ακόμα και με αλυσίδες και κλειδωμένοι, ώστε ο εργοδότης να είναι σίγουρος ότι δε θα εγκαταλείψουν τη θέση τους για κανένα λόγο και δε θα χαθεί λεπτό από το χρόνο παραγωγής.
Δεδομένου ότι το Μπαγκλαντές προφέρει από τα πλέον χαμηλά κόστη παραγωγής στη βιομηχανία του φασόν, τα συγκεκριμένα εργοστάσια ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, αξιοποιώντας την παντελή έλλειψη νομοθεσίας, προϋποθέσεων και κανόνων ασφαλείας. Παράγκες, υπόγεια, πολυκατοικίες, χωρίς την κατάλληλη υποδομή να αντέξουν βαριά μηχανήματα, όπως το «Ράνα Πλάζα», όλα μπορούν να «φιλοξενήσουν» τα κάτεργα του φασόν και να γίνουν ο τάφος για δεκάδες ανθρώπους, που θα χαρακτηριστούν στη συνέχεια «τραγικά ατυχήματα».
Το φασόν αποφέρει το 80% των κερδών του Μπαγκλαντές από εξαγωγές και η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων είναι πρακτικά απαγορευμένη. Η νομοθεσία προστατεύει τους εργοδότες από ενδεχόμενες διεκδικήσεις και εξέγερση των εργαζομένων εναντίον τους, ενώ αφήνει ελεύθερο το πεδίο για εκβιασμούς κατά των εργαζομένων, όπως έγινε όταν 300 εργοστάσια ρούχων αντέδρασαν στις διαδηλώσεις των εργαζομένων, λέγοντας ότι θα σταματήσουν την παραγωγή, λόγω της παρατεταμένης «ανομίας και του καθεστώτος φόβου» στο οποίο δεν μπορούν να λειτουργήσουν, καταγγέλλοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Σαν το Μπαγκλαντές λειτουργούν επίσης το Νεπάλ, η Καμπότζη και άλλες ασιατικές χώρες, που είναι πρόθυμες να προσφέρουν φτηνό εργατικό δυναμικό στις πολυεθνικές, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες, αφού η ζωή ευτελίζεται και δεν έχει καμία αξία, μπροστά στην κερδοφορία του κεφαλαίου.
Καμία αλλαγή...
Το ΚΚ Μπαγκλαντές έχει επανειλημμένα καταγγείλει τις πρακτικές της κυβέρνησης, στηρίζοντας τους εργαζόμενους και απαιτώντας εφαρμογή των κανόνων ασφαλείας και τιμωρία των υπεύθυνων για τα «εργατικά ατυχήματα», όπως το «Ράνα Πλάζα». Στη βιομηχανία του φασόν δουλεύουν πάνω από 4 εκατομμύρια άνθρωποι στο Μπαγκλαντές, κυρίως γυναίκες, αποδίδοντας 19 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Οι συνθήκες ακόμα και μετά την τραγωδία του «Ράνα Πλάζα», ενός από τα μεγαλύτερα εργοδοτικά εγκλήματα από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι συνθήκες παραμένουν ίδιες και οι εργαζόμενοι απλά ελπίζουν ότι θα ζήσουν ακόμα μία μέρα. Παρά τις μεγαλόσχημες δηλώσεις των πολυεθνικών όπως η «Tesco», ηW«allmart», η «H&M» και δεκάδες άλλες που ισχυρίζονται ότι ζητούν βελτίωση των κανονισμών ασφαλείας, η χώρα παραμένει παράδεισος για το κεφάλαιο και κόλαση για τους εργαζόμενους.(..)Ιlief
και το λινκ
ΑπάντησηΔιαγραφή( http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7574216&publDate=18/8/2013 )
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ
Τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του φασόν.Ilief