Ενάντια στη νέα σφαγή

Οσο σκούζουν οι εγχώριοι και διεθνείς εκπρόσωποι του κεφαλαίου, καθώς προετοιμάζουν το νέο μακελειό στη Συρία, ότι δεν τους «αφήνει σε ησυχία» η «ανθρωπιστική τους ευαισθησία» γιατί, λέει, «ο συριακός λαός υποφέρει απ' το καθεστώς Ασαντ», τόσο οι λαοί πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και να μην εγκλωβίζονται στα σχέδια των αστών. Αυτοί που εμφανίζονται ως σωτήρες είναι αυτοί που πρώτα υποδαυλίζουν υπαρκτές ή ανύπαρκτες διαφορές, αυτοί που ανάβουν τη φωτιά, την βοηθάνε να φουντώσει και μετά εμφανίζονται ως οι ...καλοκάγαθοι πυροσβέστες. Αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και σύμμαχοί τους στο διάβα της Ιστορίας, ακόμα από την πρώτη προσπάθεια χειραφέτησης των εργατών, την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, έδειξαν ότι δε διστάζουν να μακελεύουν τους λαούς ώστε αυτοί να μη χειραφετηθούν από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ακολούθησε σειρά επεμβάσεων από την Κορέα και το Βιετνάμ, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Αφγανιστάν, το Ιράκ έως τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», όπου προκειμένου να προχωρήσουν η διανομή σφαιρών επιρροής, η πρόσβαση μονοπωλιακών ομίλων σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και δρόμους μεταφοράς τους χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια ή παρόμοια προσχήματα, όπως τώρα στη Συρία που φουντώνει ο ανταγωνισμός εν μέσω συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης.

Η ελληνική αστική τάξη εθελουσίως και προσδοκώντας οφέλη (και όχι γιατί πιέζεται ή έχει «συμβατικές υποχρεώσεις») συμμετέχει ενεργά σε όλα αυτά τα μακελειά και το κάνει και σήμερα. Εκπρόσωποι της σημερινής συγκυβέρνησης - όπως και παλιότερα επί λεγόμενου δικομματισμού - «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» ότι δεν συμμετέχει η Ελλάδα με στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και δεν ...μπορεί «να μη συνδράμει τους συμμάχους» αφού έτσι μάλιστα αναβαθμίζει το γεωστρατηγικό της ρόλο έναντι άλλων ανταγωνιστών. Πολλές γραφίδες στον αστικό Τύπο, μάλιστα, κυνικά προτρέπουν και βάζουν στο λαό το ψευτοδίλημμα «καλύτερα συμμετοχή στη σφαγή και με κάποια ανταλλάγματα παρά απομονωμένοι». Η λαϊκή απάντηση δεν παίρνει μισόλογα: Πρέπει να είναι «όχι» στους δολοφόνους αυτούς που βαράνε με αεροπλάνα, πλοία και άλλα μέσα και σ' αυτούς που τους διευκολύνουν και δίνουν «γην και ύδωρ», όπως κάνουν οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις που δίνουν το φονικό ορμητήριο της βάσης της Σούδας, λιμάνια και εγκαταστάσεις και αν ζητηθεί και στρατό, όπως στο Αφγανιστάν, στο Κοσσυφοπέδιο ή τη Σομαλία.

Η στάση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο επομένως είναι κρίσιμο ζήτημα και δεν φτάνουν τα λόγια και οι γενικόλογες αντιπολεμικές ρητορείες. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που και έγκαιρα έχει προειδοποιήσει για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ταυτόχρονα υπερασπίζεται στην πράξη το δικαίωμα του κάθε λαού να επιλέγει ο ίδιος χωρίς ξένες επεμβάσεις το δρόμο κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης που θέλει. Ο αντιιμπεριαλισμός του ΚΚΕ δεν είναι κούφιος, συνδέεται με την αντικαπιταλιστική πάλη, τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ καλεί τις λαϊκές δυνάμεις να μη διαλέξουν ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όπως κάνουν αστικές ή οπορτουνιστικές δυνάμεις, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που σε ανύποπτο χρόνο εκθειάζουν εκπροσώπους του κεφαλαίου, όπως π.χ. τον Ολάντ ή τον Ομπάμα, και μετά τρέχουν να «ξεπλυθούν». Αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σημαίνει σύγκρουση με τα μονοπώλια ώστε ο πλούτος που παράγουν οι εργάτες να γυρίζει σε αυτούς. Δείγμα αυτής της στάσης και πάλης είναι οι διαδηλώσεις των κομμουνιστών στην Αθήνα και άλλες πόλεις καλώντας σε ξεσηκωμό ενάντια στον σημερινό προετοιμαζόμενο πόλεμο στη Συρία, ενάντια σε κάθε συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης.

Αναδημοσίευση από τη στήλη "Η Άποψή Μας" του "Ριζοσπάστη", Σάββατο 31 Αυγούστου 2013