29 Μαΐου 2013

Η Β' Πανελλαδική της Ανταρσύα

Το σαββατοκύριακο που μας έρχεται το μετωπικό σχήμα της ανταρσύα πραγματοποιεί –με αρκετή καθυστέρηση- τη δεύτερη πανελλαδική του συνδιάσκεψη, που μας οδηγεί αναπόφευκτα στο συνειρμό με τη β’ πανελλαδική των ρηγάδων της μεταπολίτευσης, που διαφώνησαν κι έφυγαν από τα αριστερά. Αν και πόσο αριστερά να πας δηλαδή όταν έχεις ως αφετηρία το κκε εσωτερικού της εποχής που δεν εναντιώθηκε καν στην ένταξη της χώρας στην τότε εοκ; Σήμερα η μετεξέλιξη εκείνης της διάσπασης φλερτάρει πολιτικά με τον ανοιχτά ευρώδουλο σύριζα και το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, χωρίς να θεωρεί ταμπού την εκλογική του στήριξη, εφόσον αυτός δηλώνει πως δε θεωρεί ταμπού το νόμισμα και την παραμονή στο ευρώ. Όχι σαν τους συντηρητικούς τους κνίτες που ‘ναι παραδοσιακά γεμάτοι ταμπού στην ερωτική και την πολιτική τους ζωή.

Σήμερα λοιπόν που η συριζοποίηση της ανταρσύα κρύβεται μόνο πίσω από την ταχύτατη πασοκοποίηση του σύριζα και η εκλογική γιγάντωση του τελευταίου έθεσε αντικειμενικά θέμα επιβίωσης για το μετωπικό σχήμα του εξωκοινοβουλίου, απελευθερώνοντας κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του, θα ήταν ίσως ευχής έργο η εμφάνιση ενός αντίστοιχου ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης γραμμής από τα αριστερά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είχε ευοίωνες προοπτικές. Όχι μόνο επειδή δεν έχει διαφανεί ένα τέτοιο ρεύμα ώστε να μπορέσει να μαζικοποιηθεί και να γίνει σταδιακά υπολογίσιμο, αλλά –ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- εξαιτίας της πολιτικής βάσης από την οποία θα εκκινούσε, που θα οριοθετούσε εξαρχής και τις δυνατότητές του.

Το βασικό επίδικο σήμερα –για να χρησιμοποιήσουμε ένα δημοφιλή όρο του χώρου- δεν είναι μια πιο αριστερή και συνεπής εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος, ελαφρώς τροποποιημένου κατά το ένα ή το άλλο σημείο. Εξάλλου η επιχειρηματολογία της αριστερής πτέρυγας ενάντια στους δεξιούς και την αυτονόμηση του νομίσματος ως αιτήματος-κρίκου, μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ ενάντια στις δικές τους θέσεις και να αποδείξει την ανεπάρκειά τους. Το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία είναι η διέξοδος από την κρίση κι η εναλλακτική που έχουμε να προτείνουμε. Κι αυτό απαιτεί μια συνολική πρόταση κι όχι προσεγγίσεις που απομονώνουν επιμέρους βασικές πτυχές όπως το δημόσιο χρέος και η ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς ωστόσο να απαντάν πειστικά στο παραπάνω
ερώτημα και να θέτουν το κομβικό ζήτημα της εξουσίας που θα υλοποιήσει αυτή την εναλλακτική.

Ίσως κάποιοι θεωρούν αυτή την κριτική κάπως γενική κι αφηρημένη. Θα ήταν λάθος ωστόσο να γίνει συγκεκριμένη κριτική σε ένα κείμενο θέσεων που –κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον- κάνει μια καλή περίληψη όσων ήδη γνωρίζαμε, αλλά δε φαίνεται να βάζει ουσιαστικά κάποιο καινούριο ζήτημα. Και αυτό πιστοποιείται εν μέρει κι από τις διάφορες πλατφόρμες που κατατίθενται εν όψει της συνδιάσκεψης και παραμένουν αμετακίνητες στα βασικά τους σημεία, χωρίς ιδιαίτερες επικαιροποιήσεις, είτε γιατί θεωρούν πως οι θέσεις τους δικαιώθηκαν και ενισχύθηκαν από τα (εκλογικά) γεγονότα που μεσολάβησαν, είτε γιατί απλώς μπορούν (σσ: να επιλέξουν την επανακαταγραφή τους).

Μπορεί κάποιος άλλος να διαβάζει καλύτερα πίσω από τις γραμμές ή να παρακολουθεί πιο στενά τα τεκταινόμενα στην ανταρσύα και να διαφωνεί με τη δική μου εκτίμηση, πιστεύοντας πως υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία που προχωράν διευρύνοντας το πολιτικό κεκτημένο της ανταρσύα κι άλλα που θα κριθούν κατά τις (δι)εργασίες της συνδιάσκεψης. Δεν μπορώ να αποκλείσω αυτό το ενδεχόμενο. Πρέπει όμως να λάβουμε υπ’ όψιν μας πως αναφερόμαστε σε έναν χώρο που όχι μόνο δεν έχει ενιαία αντίληψη και δράση για την παρέμβαση των δυνάμεών του στο εργατικό κίνημα –κάτι που θα έπρεπε λογικά να αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε περαιτέρω (πολιτικής και εκλογικής) συνεργασίας, αλλά αδυνατεί να προχωρήσει σε στοιχειώδεις κινήσεις, όπως την έκδοση ενός εντύπου ως ενιαίας πολιτικής έκφρασης του χώρου –γιατί πιθανότατα θα έπρεπε να φιλοξενεί στις σελίδες του για ένα θέμα επικαιρότητας δέκα διαφορετικές ανακοινώσεις απ’ την κάθε οργάνωση που συμμετέχει στο μετωπικό σχήμα κι η έκδοσή του θα αποδεικνυόταν ασύμφορη. Περί τέτοιας ενότητας και αυτού του πολιτικού κεκτημένου ο λόγος.

Ίσως πάλι κάποιος θεωρήσει «προχώρημα» την ελαφρώς αυξημένη –αν δεν κάνω λάθος- συμμετοχή των μελών που ανέδειξαν τους αντιπροσώπους της συνδιάσκεψης, με μέτρο που προσέγγιζε το λόγο ένα προς τρία. Στη θέση του πάντως μάλλον θα προβληματιζόμουν πόσα από τα μέλη που ψήφισαν –ή μάλλον ειδοποιήθηκαν να ψηφίσουν- είναι πραγματικά ενεργά –για να μην πούμε κι οικονομικώς τακτοποιημένα- αλλά και γιατί οι τοπικές συνελεύσεις της ανταρσύα -και το ίδιο το σχήμα συνολικά- είχαν πέσει σε μετεκλογική νάρκη διαρκείας κι ουσιαστικά υπολειτουργούσαν.

Επιστρέφοντας στην κριτική του πολιτικού κομματιού –αν και το οργανωτικό ζήτημα είναι και αυτό πολιτικό στην ουσία του- σημειώνουμε ως βασικό χαρακτηριστικό πολλών τοποθετήσεων μελών και στελεχών του χώρου την τεράστια σύγχυση που επικρατεί γύρω από το ζήτημα των συνεργασιών, του μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος που διατρέχει το κείμενο των θέσεων και την πολιτική γραμμή της ανταρσύα. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο του χώρου τα αλέθει όλα σαν καλός μύλος –της αντίδρασης- και συνδυάζει τα μεταβατικά του τρότσκι με τις παραδοσιακές θεωρίες εξάρτησης, τις λιγότερο παραδοσιακές της αλληλεξάρτησης ή ακόμα και εξαρτημένης αλληλεξάρτησης με ισχυρές εξαρτήσεις, παντρεύοντάς τις με κάθε λογής μέτωπα: ενιαίο, λαϊκό, εργατικό, αντικαπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό –αρκεί να υπάρχει μέτωπο γενικώς, διότι για ένα κούτελο ζούμε σήμερον στην κοινωνία.

Που αν έχεις προχωρήσει στην ανάλυσή της, πρέπει να προτείνεις και κάποιο μέτωπο με κοινωνικές συμμαχίες. Αλλά οι περισσότερες αναλύσεις της ανταρσύα επιμένουν να αντιμετωπίζουν το μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά με πολιτικούς όρους, εστιάζοντας την παρέμβασή της «στα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε και του σύριζα» και σε όσους αποσπούνται από τη λαϊκή βάση του πασόκ (βλέπε σταματόπουλος). Το βασικό μειονέκτημα αυτής της λογικής δεν είναι ο διαχωρισμός που αποκλείει την πολιτική απεύθυνση στα εργατικά στρώματα που παραμένουν εγκλωβισμένα στη νέα δημοκρατία αλλά η αντιμετώπιση των κομμάτων με όρους της δεκαετίας του 30’, οπότε είχαν πραγματικά μαζική κοινωνική βάση –ο σύγχρονος σύριζα αντιθέτως έχει απλά ψηφοφόρους όχι όμως και την εργατική βάση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Ως προς το μεταβατικό πρόγραμμα κανείς –πλην μερικών ατομικών εξαιρέσεων, που δε συμφωνούν απαραίτητα μεταξύ τους- δεν έχει καθαρό εάν περιλαμβάνει αιτήματα προς ζύμωση ή προς άμεση υλοποίηση. Κι οι συνήθεις λεκτικές ακροβασίες «εντός εκτός κι ενάντια στο σύστημα» ή «ξεκινάει στο σήμερα κι ολοκληρώνεται μόνο όταν…» μπορεί να ικανοποιούν το συλλογικό θυμικό του χώρου, αλλά δεν απαντάνε ουσιαστικά στο παραπάνω ερώτημα. Εάν λοιπόν εννοούμε την άμεση υλοποίηση τότε το μεταβατικό πρόγραμμα της ανταρσύα είναι ταυτόχρονα ρεφορμιστικό κι ουτοπικό. Ρεφορμιστικό γιατί παρακάμπτει το απαραίτητο επαναστατικό άλμα· κι ανεφάρμοστο, γιατί ο καπιταλισμός στην παρούσα φάση αδυνατεί να ικανοποιήσει ακόμα και στοιχειώδη μεταρρυθμιστικά αιτήματα, χωρίς να προηγηθεί επαναστατική ρήξη. Αν πάλι μιλάμε για τη ζύμωση στη μέση λαϊκή συνείδηση, η ανταρσύα της δίνει μια εύκολη και μεσοβέζικη πρόταση διεξόδου από την κρίση, που δεν την προετοιμάζει για μια σκληρή σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης και δε σπάει το απόστημα της ανάθεσης. Συνεπώς υστερεί τόσο στο αντικειμενικό όσο και στο υποκειμενικό επίπεδο.

Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στο ζήτημα των συνεργασιών και του μετώπου. Είδαμε παραπάνω ότι στις περισσότερες τοποθετήσεις στελεχών της ανταρσύα το μέτωπο νοείται κυρίως με πολιτικούς όρους, χωρίς να προσδιορίζεται κοινωνικά. Η αντίστροφη κριτική προς το κόμμα είναι ότι δε μπορεί να αποκλείεται εξ αρχής η πολιτική έκφραση ενός κοινωνικού μετώπου –χωρίς όμως να απαντά συγκεκριμένα με ποιον θα μπορούσε να συγκροτηθεί μια μορφή πολιτικής συμμαχίας. Ποια είναι η απάντηση της ανταρσύα στο συγκεκριμένο ερώτημα; Κοινή δράση με τις δυνάμεις της αριστεράς (αν και αρχικά θα έπρεπε να επιδιώξει να την κατακτήσει στις γραμμές της μεταξύ των συνιστωσών της), και πολιτικό μέτωπο με όσους διαφοροποιούνται από κκε και σύριζα –τους δύο πόλους της επίσημης αριστεράς, όπως μας λένε στην καλύτερη. Δεν είναι μόνο το τσουβάλιασμα και οι ίσες αποστάσεις με την κυβερνώσα αριστερά που ξενίζουν, αλλά και το φοβερό κριτήριο συμμαχιών από «θέση αρχής»: όσοι φεύγουν από τους άλλους..!

Κι αν με τις διαφοροποιήσεις του σύριζα εννοούν βασικά –και σε πρώτο στάδιο- το μέτωπο του αλαβάνου –ο οποίος παραμένει αμετανόητος τυχοδιώκτης και ηγετίσκος, όπως απέδειξε πρόσφατα, σπεύδοντας πρώτος να ανακοινώσει το κόμμα της δραχμής, για να προλάβει να δρέψει τις δάφνες της εκλογικής επιτυχίας του πέπε γκρίλο στην ιταλία- από το κκε ποιον ακριβώς έχουν υπ’ όψιν τους; Μα φυσικά τον εργατικό αγώνα! Φτάνουν δηλαδή να θεωρούν δυνητικό σύμμαχο τα μέλη μιας διαδικτυακής ιστοσελίδας, με δυο-τρεις επώνυμους και καμιά δεκαριά ψευδώνυμους αρθρογράφους, χωρίς άλλη κοινωνική αναφορά, κι αντιγράφουν τις χειρότερες λογικές αστικών κομμάτων, θέλοντας να δείξουν πως διατηρούν επαφή με τα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε. Κι αυτή είναι η βασική αξία χρήσης του εργατικού αγώνα μετά το 19ο συνέδριο, οπότε κι ήρθε αντιμέτωπος με τα δικά του υπαρξιακά ζητήματα. Αφενός δηλ δεν επήλθε το μαζικό κύμα αποχωρήσεων που περίμενε, για να το αγκαλιάσει πολιτικά και να προχωρήσει στην οργανωτική συγκρότηση που σχεδίαζε –αντ’ αυτού έβγαλε μόνο ένα επετειακό κείμενο για τον ένα και κάτι χρόνο λειτουργία της ιστοσελίδας. Αφετέρου γνωρίζει καλά ότι αν προχωρήσει σε κάποια μορφή συνεργασίας με τους αντάρτες, θα απολέσει αυτή ακριβώς την αξία χρήσης που αναφέραμε και θα χάσει τα όποια τυχόν ερείσματα διατηρεί στη βάση του κόμματος. Μπρος γκρεμός και πίσω (αριστερό) ρεύμα.

Προς το παρόν λοιπόν η διεύρυνση φαίνεται να περιορίζεται στο σχέδιο βήτα –που μας προέκυψε αντί της β’ πανελλαδικής. Το πολιτικό φλερτ με τον αλαβάνο θυμίζει πολύ το αντίστοιχο φλερτ με το σεκ, που κατέληξε στο γάμο μέρα-ενάντια. Και εκείνο είχε ξεκινήσει προεκλογικά –πριν τις εκλογές του 07’-, αλλά δεν ευοδώθηκε εγκαίρως, για να παρουσιαστεί αργότερα ως τετελεσμένο γεγονός και ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής του δεκέμβρη, κατά τη βολική συλλογική αφήγηση του χώρου. Η γενική δοκιμή έγινε στις φοιτητικές εκλογές του 09’ όπου σημειώθηκαν κάποιες αντιδράσεις κατά της ειρηνικής συνύπαρξης με τους σεκίτες. Αλλά μέχρι το επόμενο διήμερο εαακ είχαν ξεχαστεί και όλοι ήταν όπως πριν: ενωμένοι ναι, μονιασμένοι όχι. Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, και παρά τους σοβαρούς θύλακες αντίστασης στον πολιτικό αριβισμό του αλαβάνου, οι πιθανότητες και η παράδοση δεν είναι με το μέρος τους.

Σε αυτή την πολιτική βαβέλ υπάρχουν και κάποια κείμενα στο δημόσιο διάλογο που ξεχωρίζουν. Η πιο σοβαρή –και προπαντός σύντομη- τοποθέτηση επί του οργανωτικού πχ δεν προέρχεται από τις οργανώσεις-συνιστώσες του σχήματος αλλά από τον χαρίδημο κι όσους ανένταχτους συσπειρώνονται στην κίνηση «ανταρσύα των μελών» (κι όχι των συνιστωσών). Κάποια άλλα κείμενα μπορεί να χάνουν στο πολιτικό κομμάτι, αλλά ξεχωρίζουν για τη σαφήνεια και την καθαρή στόχευσή τους –άλλο αν δε συμφωνεί πολιτικά κάποιος.

Ένα τέτοιο (συλλογικό) κείμενο (συν)υπογράφει και ο πέτρος παπακωνσταντίνου –που σημειωτέον, μετά τα γεγονότα της κύπρου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική για όσα έγραφε στο τελευταίο βιβλίο του σχετικά με τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης σε αστικό έδαφος να παίξει με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τις αξιοποιήσει προς όφελός της. Ο πι-πι συγκαταλέγεται στην κατηγορία των μεγάλων ανδρών που προορίζονται για εξίσου μεγάλα πράγματα και για το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, παρουσιάζοντας σταδιακά τα συμπτώματα και την αγωνία του ανδρουλάκη να μην χαραμιστεί στο περιθώριο των εξελίξεων. Υποτάσσεται στη μαγεία της στιγμής, αναζητεί λύσεις εδώ και τώρα μακριά από τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, σπεύδει να προλάβει το ραντεβού με την ιστορία, προειδοποιώντας μας για τα τελεσίγραφα που μας άφησε. Αλλά στο τέλος της ημέρας γοητεύει τους αστούς με τον αιρετικό του λόγο και τους παίρνει τα λεφτά με το ταλέντο του, για να συνεχίσει να το προσφέρει στα αστικά μέσα, αποκτώντας έτσι ακόμα περισσότερα κοινά σημεία με τον πρόδρομό του –πέραν της ρητορικής δεινότητας και της εμφανισιακής τους ομοιότητας.

Σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε σύντροφοι; Αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες. Αν κάποιος θεωρεί την ανταρσύα αμελητέα δύναμη –από ποσοτική ή και πολιτική άποψη- τότε προφανώς το ερώτημα στερείται νοήματος. Αν πάλι τη θεωρεί από δυνητικό σύμμαχο μέχρι βασικό εκφραστή της ελπίδας του για να αλλάξουν τα πράγματα, οφείλει να αντιπαλέψει και να σπάσει το δεξιό, ρεφορμιστικό απόστημα που σχηματίζεται στις γραμμές της, ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη πιθανή θετική μετεξέλιξη.

Εσύ αποφασίζεις. Ή έστω, οι οργανώσεις-συνιστώσες.



21 σχόλια:

  1. Το ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήρθε για να μείνει. Πιστεύω μάλιστα ότι σύντομα θα μπει και στη Βουλή. Το ΚΚΕ έχει χάσει τον ηγεμονικό ρόλο του στην αριστερά και σύντομα θα τον χάσει και στην κομμουνιστική αριστερά, ή θα αμφισβητηθεί σοβαρά.

    Ο Πέτρος ποτέ δεν μίλησε για συγκυβερνήσεις με λογική διαχείρισης του συστήματος, αλλά για ρήξη βήμα, βήμα με σκοπό να αρχίσεις να ανακτάς την εμπιστοσύνη του κόσμου και να τον χειραφετήσεις σταδιακά, δείχνοντας του και το δρόμο αλλά και ποιοι είναι μαζί του και ποιοι όχι στην πορεία. Ο δρόμος λέει στο βιβλίο του είναι μακρύς και γεμάτος από πισωγυρίσματα και συστηματική μετωπική αντιπαράθεση.
    Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί του αν θες, αλλά σχόλια του στυλ «ο πι- πι» μειώνουν εσένα και όχι έναν σκεπτόμενο άτομο του διαμετρήματος του Παπακωνσταντίνου.

    Όσο για το ότι δουλεύει στην Καθημερινή, ε τι να κάνουμε, δεν έχουν όλα τα κόμματα δικά τους μέσα.
    Φαίνεται πως οι καπιταλιστές, εκτιμούν περισσότερο τους πραγματικά σκεπτόμενους κομμουνιστές και τους φοβούνται λιγότερο. Τέτοιοι άνθρωποι, είναι σαν τα διαμάντια.

    Και ο Αϊνστάιν δήλωνε σοσιαλιστής, αλλά δεν τον απέλυσαν από το «αστικό» πανεπιστήμιο που δούλευε, ούτε του ζήτησαν να αλλάξει τα πιστεύω του για να παραμείνει εκεί.
    Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

    Πέτρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρος:
      -Δυστυχώς καλύτερα καμμία φορά να σιωπάς. Η σύγκριση του Πι-Πι με τον Αϊνστάιν, είναι το λιγότερο άστοχη (για να μην πω τίποτε άλλο). Ακόμη και αν βγάλουμε τον παράγοντα της διαφοράς πνευματικού επιπέδου μεταξύ των δύο, ο Π.Π. δεν είναι επιστήμονας αλλά δημοσιογράφος, -προπαγάνδα πουλάει. Από το ποιοί την αγοράζουν μπορείς να καταλάβεις πολλά. Και τα λεφτά τους δεν τα έχουν για πέταμα αυτοί που τον πληρώνουν (ρώτα και τους εργάτες τους).
      -Συγκλονιστικό επίσης το σχόλιο σου όπου λες πως "...οι καπιταλιστές, εκτιμούν περισσότερο τους πραγματικά σκεπτόμενους κομμουνιστές και τους φοβούνται λιγότερο...". Τα όνομα Μπάτσης ίσως δεν σου λέει κάτι γιατί το τι κάνουν οι καπιταλιστές με τους διανοούμενους (και όχι "σκεπτόμενους"- σκεπτόμενοι είναι όλοι οι κομμουνιστές σαν τέτοιοι)κομμουνιστές. Λέει επίσης και πολλά για το πως αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο του "κομμουνιστή", και δεν συνεχίζω...
      Όσο για το "διαμέτρημα" του Π.Π., καλό θα ήταν να ξέρεις πως είναι αρκετά δύσκολο για κομμουνιστή να συμμεριστεί την γνώμη σου. Για πολλούς λόγους, μην με κάνεις να τρέχω σε παραπομπές με τις μπαρουφολογίες του. Η στάση του στο θέμα της Λυβίης πάντως, εμάς κάτι μας είπε.
      -Τέλος:
      Δεν ξέρω ποιόν "ηγεμονικό ρόλο" είχε το ΚΚΕ, σε ποια ακριβώς "αριστερά" και πότε ακριβώς τον έχασε. Πιθανόν να μιλάς για το 1978 που το ΠΑΣΟΚ πήρε παραπάνω εκλογικά ποσοστά από το ΚΚΕ.
      Επίσης και για το ποια ακριβώς είναι η "κομμουνιστική αριστερά" πάλι θα σε γελάσω, αλλά δεν φαντάζομαι να περιλαμβάνονται σε αυτήν σχηματισμοί που μέλη τους ταυτίζουν το ταξικό με το εθνοτικό και το φυλετικό μίσος (Τζιαντζή).
      -Κάπου είχα γράψει στο fadomduck ένα σχόλιο με τίτλο "(εξω)κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καπώς φαίνεται από το σχόλιο σου, πρεπεί να είναι ο μοναδικός σχηματισμός που έχει προσβληθεί από αυτήν την αρρώστια χωρίς να έχει μπει καν στο κοινοβούλιο.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
    3. @Ανώνυμος30 Μαΐου 2013 - 12:17 π.μ.:
      Ένα ψευδώνυμο δεν είπαμε;

      Διαγραφή
  2. "....και να τον χειραφετήσεις σταδιακά, δείχνοντας του και το δρόμο αλλά και ποιοι είναι μαζί του και ποιοι όχι στην πορεία. ..."

    Για αυτο και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηριζει ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ στα σωματεια ?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ανώνυμος29 Μαΐου 2013 - 11:15 μ.μ.:
      Ψευδώνυμο παρακαλώ, τα ανώνυμα σχόλια θα διαγράφονται

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ρε πι πι το παπι (μειωθηκα αρκετα;) μην γραφεις σαν τριτος. ειπαμε δεν εχουμε το διαμετρημα σου, αλλα απαντα με την ταυτοτητα σου, μην προσπαθεις να φιαξεις και φαν κλαμπ.
    το αν θα μεινει το!!! ανταρσυα θα το δειξει η ιστορια, παντως στηριζοντας πασοκ και τσυριζα στα σωματεια ετσι δεν μακροημερευεις.
    να δεχτω οτι εχει χασει την οποια ηγεμονια στην αριστερα και στην κομμουνιστικη αριστερα!!!(τρομερος ορος, σαν τον υπεριμπεριαλισμο ενα πραμα) αν μου βρεις ενα αριστερο ή κομμουνιστικα αριστερο (καταλαβαινεις τωρα την ηλιθιοτητα του ορου;) κομμα/σχηματισμο. σου απαντησε ο trash Μην επεκταθω σε αυτο τωρα.
    πες του επισης οτι το ξερατο, στην ελληνοφρενεια, πριν τις εκλογες δεν εχει ξεχαστει! θα απαντηθει καταλληλως οταν ερθει η ωρα
    και πανω εκει που λεω ενταξει, την εφαγε την πετρια μην του αφησει και κανα κουσουρι, διαβαζω και για τον αινσταιν και επεσα ξερος. τελικα ποσο δικιο ειχε ο αλβερτος για το μεγεθος της βλακειας.

    για τον συλογισμο του πιπι δεν θελω να πω παραπανω, το ποσο ρομπα εγινε φανερωθηκε απο την λιβυη, πραγματικα τωρα πιστευεις οτι ο πιπι εχει διαμετρημα σοβαρο; το διαμετρημα του ειναι κατι λιγοτερο απο φ80 (σε χιλιοστα) και ναι δεν υπαρχει περιπτωση να συγκριθω (ουτε κανενας απο δω μεσα ή τους χιλιαδες μελη/οπαδους του ΚΚΕ) με τον κυριο τιποτα. αν δεν εγραφε εκει που γραφει θα ηταν κατι σαν τον κατελη των κουλτουρα να φυγουμε.
    γιατι ρε πετραν, ενας δημοσιογραφος πρεπει να γραφει σωνει και ντε στην εφημεριδα το κομματος του; δλδ ολοι οι ΚΚΕδες δημοσιογραφοι πρεπει να γραφουν στον "Ρ"; αν εισαι..σορυ ειναι τοσο γαματος και τοσο ιδεολογος και δεν αντεχει στο αλαφουζεικο ας παει αλλου, τοσα "μαγαζια" υπαρχουν.
    γιατι δεν γραφει στο πριν; αλλα ναι πως να ζησει με τον βασικο της συμβασης που πληρωνει το πριν (αν το κανει), σε...σορθ ξανα, τον καταλαβαινω, πως να ζησει με τοσα λιγα;

    αυτο με τους καπιταλιστες και το ποιον εκτιμουνε αφησε ηδη ιστορια, μεγαλε τετοιο συλλογισμο πρεπει να ψαξουμε να βρουμε, παει για διαγαλαξιακο βραβειο βλακειας!!!ευγε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εκεινη την φωτο της 'δοκιμης' δυπλα στο επενητη για το βιβλιο τουπασοκοδημογταφου να βαλετε να βλεπουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. '' Επίσης και για το ποια ακριβώς είναι η "κομμουνιστική αριστερά" πάλι θα σε γελάσω, αλλά δεν φαντάζομαι να περιλαμβάνονται σε αυτήν σχηματισμοί που μέλη τους ταυτίζουν το ταξικό με το εθνοτικό και το φυλετικό μίσος (Τζιαντζή). '' έχουνε διαχωρισμό τα μίση?? έχουνε κάποια απο αυτά ηθική νομιμοποίηση?? υπάρχει το δίκαιο και το άδικο μίσος σαν έννοια? τί θες να πείς? μαντούβας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @μαντούβας:
      Μεγάλε έγραψες!
      Το θύμα δικαιούται να μισεί τον (καθ'έξη κιόλας) βιαστή;
      Εάν ναι, σαφώς και υπάρχουν δίκαια και άδικα μίση.
      Το να μισείς τον εκμεταλευτή και τον καπιεστή σου΄(ταξικό μίσος), δεν είναι απλά θεμιτό αλλά και υγειές. Το μισείς τον διπλανό σου επειδή έχει άλλο χρώμα ή μιλάει άλλη από την δική σου γλώσσα, δεν είναι απλά ηλήθιο αλλά και αρρωστημένο.
      Στην περίπτωση δε, που κάποιος αυτοαποκαλείται και "κομμουνιστής" (όπως οι ΑΝΤΑΡΣΥοι) αυτά είναι αυτονόητα (και πέραν συζήτησης).

      Διαγραφή
  7. ρε παιδιά εντάξει...η ανταρσύα έγινε σύριζα, το σύριζα πασοκ, κάτι κκε μλ εντός και εκτός παρένθεσης και κάτι τροτσκιστές είναι για να διασπάσουνε το λαΙκό κίνημα, η νδ και η τριάδα είναι κλασσικά αστικά νεοφιλελεύθερα κόμματα που δεν κάνουνε εντύπωση οι πολιτικές τους, ο καμμένος είναι καιροσκόπος και μέρος του συστήματος και η χα είναι το αποτέλεσμα του καπιταλισμού στην ακραία μορφή του, οι συνεργασίες είναι ψεύτικα διλήμματα π δεν λύνουνε προβληματα ακόμα και άν κάποια βασικά είναι στον άξονα της συνεργασίας, ο λαός αυταπατάται και το κκε είναι η μόνη λύση..ωραία..επδ λοιπόν ξέρετε και ξέρουμε όλοι ότι -τουλάχιστον άμεσα και στα επόμενα χρόνια- δεν πρόκειται το κκε να πάρει ποτέ τέτοιο ποσοστό και να διεκδικεί κυβερνητικό αξίωμα, υπάρχει κάποια άλλη λύση?? γιατί στο τέλος δεν θα μπορείτε να φωνάζετε επδ όλα θα έχουνε διαλυθεί ή κανείς δεν θα λαμβάνει υπόψιν.. κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε ναι! η μονη λυση ειναι το ΚΚΕ και μεχρι να πεισουμε τον κοσμο, αυτο που εχουμε να κανουμε ειναι να παλευουμε εναντια στην αστικη ταξη και τους εκφραστες της, ειτε ειναι φιλελευθεροι, φασιστες, σοσ/τες ή οπορτουνιστες.
      απλα πραματα

      Διαγραφή
    2. @Κώστας:
      Αν μπεις στο ΚΚΕ.gr θα βρεις το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Για ποσοστά και εκλογές, εγώ δεν εντόπισα κάτι. Εκείνο που είδα είναι να λέει πως "ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστικός".
      Κατά τα λοιπά, το να επαναλαμβάνεις ένα σύνολο από δύσπεπτες αλήθειες που λέει το ΚΚΕ για τις απαξιώσεις, επουδενί τις αναιρεί σαν αλήθειες.
      Θα μπορούσες αν θέλεις να προσπαθήσεις να τις αποδομήσεις, αλλά δεν νομίζω πως γίνεται.
      -Α, και μία λαθροχειρία. Εμείς δεν λέμε πως "το ΚΚΕ είναι η μόνη λύση", λέμε πως "ο σοσιαλισμός είναι η μόνη λύση". Άμα βρεις κανέναν άλλον να το λέει αυτό χωρίς περιστροφές και χωρίς να ψάχνει γωνεία στο δεκάρικο, και το ενδιάμεσο στάδιο του ενδιάμεσου σταδίου, γνώρισε τον και σε μας. Και ας μην είναι ΚΚΕ...

      Διαγραφή
    3. εσυ προφανως θες μια λυση που θα την φερει ως απο μηχανης θεος κανα κομμα, κανας "ηγετης", καμια ομαδα η κατι τετοι, ε λοιπον τετοια δεν προκειται να υπαρξει παληκαρι μου, οι εποχες των "ευκολων λυσεων" εχουν παρελθει ανεπιτρεπτι, εχουμε γυρισει πριν το 1917, ελπιζω να ξερεις τι εγινε τοτε,και παμε ολοταχως πισω προς ενα Μεσαιωνα με τεχνολογικο μανδυα.Οσον αφορα δε στα εργασιακα και λαικα δικαιωματα, αυτα απλα δεν θα υπαρχουν, το ΚΚΕ λοιπον λεει το αυτονοητο, να παρει ο λαος την εξουσια, οπως ενας αλλος λαος το εκανε το 1917 για να κινησει παλι η ιστορια προς τα μπρος.Ξερω, δυσκολο να το καταλαβεις, αλλα αυτη ειναι η αληθεια...εμεις οι κομμουνιστες το καταλαβαινουμε και γιαυτο παλευουμε της "ιστοριας ο χοντρος ο κινητης", ο λαος, να το καταλαβαι και αυτος...εσυ τι κανεις?

      Τασος

      Διαγραφή
  8. Σχετικό με την ανάρτηση:
    http://ashtonhar.blogspot.gr/2013/05/blog-post_27.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. εγώ να σας πω την αλήθεια δεν έχω αντικομμουνιστικό κόμπλεξ ούτε κατάλοιπα κομμουνιστοφοβικά ψυχροπολεμικά, μακάρι να γινότανε κάτι δεν έχς πρόβλημα απλά περιγράφω την κατάσταση ως έχει..καταλαβαίνω την επανάσταση π λες αλλά πως θα γίνει μια τέτοια όταν αναλογικά δεν ανταποκρίνεται ποσοστικά? δηλαδή άν πες το κκε έχει 10% για παράδειγμα πώς θα κάνεις επανάσταση κατά του υπολοίου εκλογικού σώματος του 90 % πχ και μάλιστα όταν οι κυβερνήσεις π προκύπτουνε βγαίνουνε και δημοκρατικά, δηλαδή εννοώ με βάση την απόφαση του μεγαλύτερου μέρους του λαού..δεν μιλάμε για κάποιον πχ που ανέβηκε με πραξικόπημα ας πούμε..πώς θα γίνει η επάνάσταση τότε υπό τις σημερινές συνθήκες? και ακόμα και άν γίνει κάτι πες πώς είμαστε-είστε σίγουροι ότι για παράδειγμα οποιαδήποτε κίνηση θα έχει την καθοδήγηση του κκε ή θα ανεχτεί την καθοδήγηση αυτή?? δηλαδή δεν είναι όλα ένα και ένα.. επδ λες για μένα τί κάνω, να σ πω κάτι εγώ είμαι ανένταχτος , τί να κάνω όπου και όποτε μπορώ έχω κατέβει πολλές φορές στο δρόμο, εντάξει τί να κάνω δηλαδή..και με το παμε έχω πάει, δεν έχω κολλήματα, και στους αγανακτισμένους στις αρχές είχα πάει έτσι για την αντίδραση δηλαδή, γενικά έχω πάει.. αυτά π είπα όμως δεν είναι λάθος απλά γενικά βλέπω τα πράγματα να δυσκολέυουνε γενικά, ε και πολύς κόσμος είναι και κολλημένος γενικά δυστυχ'ως, αλλά τί άλλο μπορεί να γίνει δηλαδή? κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ειναι δημοκρατικά εκλεγμένη η κυβέρνηση..?
    Οι ΝΔημοκρατες δεν ψήφισαν πασοκ ,οι πασοκοι δεν ψήφισαν ΝΔ οι Δημαριτες τιποτα απο τα δυο...
    Τετοια σχήματα θα συνεχισουν κυβερνουν οταν χρεοκοπούν τα προηγούμενα

    Ε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ε εντάξει έτσι όπως το λές έχεις ένα δίκιο αλλά αυτό είναι θέμα της πλειοψηφίας των εδρών για να μαζευτούν οι 151, δηλαδή πώς θα τανε άν κυβερνούσε ο πρώτος με οτιδήποτε ποσοστό και να βγαινε? και δεν αναφέρομαι στη μούφα πλειοψηφία του στυλ 40 και 50 έδρεσ μπόνους π δεν ανταποκρίνονται σε ψήφουσ του λαού.. πάντως γι αυτό π είπες μην μου πεις ότι πάνω κάτω δεν το ξέρανε όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι απο πριν. μην τους βγάλουμε και αθώους..αλλά ωραία, άμα δεν το ξέρανε τότε να δω στις επόμενες εκλογές που και πάλι άν δεν υπάρξει κανας άλλος οι ίδιοι θα συνεργαστούνε..μήπως δεν θα το ξέρει και ο λαός τότε? λες να μην τους ξαναρίξει? για να δούμε.. μακάρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλε, πρεπει οι σκεψεις σου ειναι σωστες, αυτο ομως που βλεπω εγω εκ μερους σου και πες μου αν κανω λαθος, ειναι ανυπομονησια. Αν αυτο το ενοιωθαν και πχ τα μελη του κκε τοτε τωρα δεν θα υπηρχε το κομμα. Δουλεια μας ειναι η ενημερωση του κοσμου μεσα απο τους αγωνες. Στη συνεχεια οταν ο κοσμος ειναι ετοιμος τοτε το κομμα θα ειναι εδω προετοιμασμενο και ετοιμο για να κατευθηνει τον αγωνα απεναντι στους πραγματικους εχθρους του λαου (και οχι με κατσαρολακια και τυμπανακια να ζηταμε απλα φαγητο δες πχ αργεντινη). Μην επενδυεις πολλα στις επομενες εκλογες, επενδυσε στο τι θα κανεις μεχρι αυτες. Το αποτελεσμα των επομενων εκλογων μπορει να ειναι το οποιοδηποτε. Οι αντιπαλοι ειναι δυνατοι εχουν τα μεσα (τηλεοραση, εφημεριδες αστυνομια δηκαστες κ.α) και δε θα πεσουν ευκολα με 10% 20% 30% στις εκλογες. Θα πεσουν βραδυ σε μια πορεια. ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ πορεια στην οποια θα γινει της κορεας που θα εχει χτιστει απο τις προηγουμενες αμετρητες μικρες πορειες ειτε πριν τις επομενες ειτε μετα τις επομενες εκλογες
      Ετσι το βλεπω εγω και ισως να υπαρξουν αλλες γνωμες γιατι η δικη μου ειναι λιγο αισιοδοξη σχετικα με το μια και μοναδικη πορεια αλλα δε πειραζει μου δινει δυναμη αυτη η ελπιδα.
      νκ

      Διαγραφή
  12. ωραία μπορείσ να το πεις και αυτό, ναι ανυπομονησία είναι αλλά δεν είναι τώρα πέντε χρόνια είναι δεκαετίες ολόκληρες..οκ μπορεί να ναι και έτσι..μακάρι να γίνει και αυτό π λες με τη μια και μοναδική πορεία,,αλλά για αυτό έθεσα το θέμα της καθοδήγησης...και μπορεί να λες ότι στηρίζεσαι στην ελπίδα να είναι μια και μοναδική πορεία αλλά για αυ΄το και εγώ έθεσα το θέμα της κάλπης και του ποσοστού...γιατί άλλο να ναι ήδη μιαπ πλειοψηφία ή έ΄στω μια μεγάλη μειοψηφία συνειδητοποιημένη ήδη (αυτό π λες δηλαδή το 20 και 30% ή και παραπάνω) και αλλιώς να ναι μια μικρή και όλοι οι άλλοι να είναι ότι να ναι..γιατί εκεί όχι χάνονται αλλά ελαχιστοποιούνται οι ελπίδες..πιο εύκολο θα ναι αυτή η πορεία π λες να έχει μια καθοδήγηση που θα ανταποκρίνεται όμως στο μεγάλο ποσοστό του κόσμου ήδη απο πριν παρά σε ένα μικρό. έτσι μ φαίνεται, και μου φίνεται ότι είναι και λογικό ε? για αυτό δίνω βάση μεγάλη και μίλησα ΚΑΙ για ποσοστό κάλπης.. και όσοσ για τηλεόραση δικαστές κτλ μπροστά σε μια τεράστια άνοδο ή συμμορφώνονται ή γίνονται ακόμα πιο αδίστακτοι και ξελασπώνονται, ενώ απέναντι σε κάτι πιο αδύναμο συνεχίζουνε το έργο τους. για να δούμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.