Με ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο αλλά όχι ανίσχυρο, με μια κυβέρνηση που δεν διστάζει να επιδεικνύει την αυταρχικότητά της σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον πλήρους εργασιακής ανασφάλειας, με το σύνολο των εργαζομένων με την πλάτη στον τοίχο οι αγωνιστικές διεκδικήσεις όλο και περιορίζονται ή διαλύονται μέσα στην απομόνωση και πολλές φορές και στην αντιπαλότητα επιμέρους κοινωνικών ομάδων. Οι κυβερνώντες στην πράξη έχουν επιδείξει την αυθαιρεσία τους και την αποτελεσματικότητα των αυταρχικών επιλογών τους. Χωρίς τυπικά να καταργηθεί το δικαίωμα στην απεργία καταφέρνουν και εξουδετερώνουν τα αποτελέσματά της, είτε με τον κοινωνικό αυτοματισμό είτε με την επιστράτευση.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον η ΟΛΜΕ, η μεγαλύτερη σχεδόν ομοσπονδία εργαζομένων στο δημόσιο, με την ανακοίνωση της αύξησης του ωραρίου και των επιπτώσεων που αυτό θα έχει στις εργασιακές συνθήκες των μελών της εισηγείται στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών απεργία στις εξετάσεις, ελάχιστες μέρες πριν αυτές ξεκινήσουν. Και η κυβέρνηση, ακόμα και πριν ληφθεί η απόφαση για απεργία, δηλώνει την αποφασιστικότητά της για την ομαλή διεξαγωγή τους κάνοντας πράξη την πρόθεσή της για επιστράτευση με την κήρυξη της απεργίας. Κι έτσι, και μόνο με την κήρυξη της απεργίας, οι μεν εκπαιδευτικοί θα έχουν δηλώσει απλώς τη διάθεσή τους για απεργία οι δε κυβερνώντες θα εφαρμόσουν και πάλι τρόπους αυταρχικής αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, έχοντας όμως τώρα και μια πειστική ιδεολογική κάλυψη των ενεργειών τους, το ενδιαφέρον και τη φροντίδα για τους μαθητές.
Δεν είναι καινούργια η στάση που θέλει την καταδίκη των εκπαιδευτικών, γιατί δεν λογαριάζουν το άγχος των μαθητών τους, ανάγοντας σε κυρίαρχο ζήτημα τις εξετάσεις και μόνο αυτές. Και παλιότερα η επιλογή της στάσης αυτής προσφερόταν για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και για την μετατόπιση προβλημάτων και ευθυνών εκ μέρους των κυβερνώντων, που ξαφνικά συμμετείχαν στην αγωνία των μαθητών, ενώ αυτοί τη δημιουργούσαν και τη συντηρούσαν καταλογίζοντας όμως την ευθύνη στους καθηγητές που τη βιώνουν σε όλο το εργασιακό τους βίο. Η αναγωγή του εξεταστικού ζητήματος σε κυρίαρχο θέμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας προδίδει τους στόχους του εκπαιδευτικού συστήματος, αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη και υποδηλώνει την αδιαφορία για την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της παιδείας.
Και τώρα πάλι μιλούν για τα θύματα, τους μαθητές και τους γονείς. Μόνο που οι μαθητές και οι γονείς τους δεν είναι θύματα της απεργίας, είναι θύματα όλης αυτής της πολιτικής χρόνων που τους διαμόρφωσε και μας διαμόρφωσε και τους εμποδίζει να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους. Οι εκπαιδευτικοί είναι υπόλογοι, γιατί αυτό που τώρα με αφορμή τις τελευταίες επιλογές της κυβέρνησης απαιτούν δεν το απαίτησαν νωρίτερα, δεν αγωνίστηκαν εδώ και τρία χρόνια, όταν με τα μνημόνια απαξιώθηκε ολότελα η δημόσια εκπαίδευση κι αμφισβητήθηκαν ιστορικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και έμειναν χωρίς όραμα και προοπτική οι ίδιοι και οι μαθητές τους.
Τρία χρόνια τώρα ούτε οι εκπαιδευτικοί ούτε γενικότερα το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων συμμετείχαν σε μια διαρκή διαδικασία κινητοποιήσεων κι έτσι τώρα η απεργία που αποφασίστηκε από το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών μοιάζει χωρίς σχέδιο και οργάνωση, μια απεργία που δεν συνδέεται με καμιά προετοιμασία ενός παρατεταμένου αγώνα, για ένα κλαδικό αίτημα που προβάλλεται σχεδόν αποκομμένα από τις κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων. Και το σοβαρότερο, κοντεύουμε να καταλήξουμε σε προσομοίωση απεργιακού αγώνα. Πριν ακόμα ξεκινήσει η απεργία υπογράφεται η επιστράτευση, πριν γίνει η επιστράτευση έχει γίνει αποδεκτή ως η κατάληξη ενός αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ και μάλιστα ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ δηλώνει πως
«σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά και να δούμε τους απολυμένους συναδέλφους μας στα μάτια».Αρκούν όμως μόνο να εκφράζονται καλές προθέσεις για τη διεξαγωγή του αγώνα; Αρκούν οι λεκτικές και μόνο κορώνες περί αξιοπρέπειας;
Η δύναμη των εργαζομένων είναι η συλλογική στάση και δράση κι αυτό που μπορεί να κρίνει την έκβαση ενός αγώνα, την αντιστροφή αρνητικού κλίματος δεν είναι παρά η θέληση της βάσης των εργαζομένων να αντιδράσει. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να έχει διασφαλιστεί η ενότητα όλων των εκπαιδευτικών, πρωτοβάθμιας-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, να συνειδητοποιηθεί ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ολιγωρίας και εφησυχασμού για αφύπνιση και αγωνιστική δράση από την πλειοψηφία της βάσης των εκπαιδευτικών, να κατανικηθεί η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία. Είναι γεγονός ότι υπήρχαν και υπάρχουν αγκυλώσεις, καχυποψίες, άγονες αντιπαραθέσεις, που το κράτος και ο εξαρτημένος συνδικαλισμός (ιδιαίτερα από τα κόμματα εξουσίας) εδώ και χρόνια εξέθρεψε και συνεχίζει ακόμα και τώρα, που ανάγκασαν ή και διευκόλυναν τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς να στρέφονται στην απογοήτευση, την ιδιώτευση, την παραίτηση. Χρόνια τώρα η επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα συμβαδίζει με αυτήν ενάντια στις δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες. Η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση τόσων χρόνων κατάφερε να εκμαυλίσει συνδικάτα, να προωθήσει τις θεωρίες της κοινωνικής συναίνεσης οξειδώνοντας τις συνειδήσεις των εργαζομένων, απογυμνώνοντάς τους από κάθε πίστη σε οράματα και αγωνιστικές διεκδικήσεις.
Και ξαφνικά τώρα πώς να τα υπερβούν όλα αυτά οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί χωρίς συμπαράσταση έμπρακτη από συλλόγους γονέων, μαθητές, άλλους εργαζόμενους, χωρίς πίστη σε προοπτικές που ανοίγονται και αποφασιστικότητα για αγώνα; Δεν αρκεί να αποφασίζεται μια απεργία ή όποια μορφή αγώνα, χωρίς να ερμηνεύεται και να προσεγγίζεται σωστά η πραγματικότητα. Δεν αρκεί μόνο ο λόγος για να πραγματοποιηθεί ένας αγώνας. Δεν αρκεί το κονταροχτύπημα με φράσεις, γιατί οι λέξεις αποκτούν το νόημά που τους δίνουν οι πράξεις. Κάθε εργαζόμενος μαθαίνει στον αγώνα, η διδασκαλία του αγώνα γίνεται στην πράξη, η ηγεμονία της πρωτοπορίας αποδεικνύεται, και δεν επιδεικνύεται, στην πράξη. Κι εξάλλου οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις αποκτούν δυναμική που δεν μπορεί να προβλεφθεί, όταν μάλιστα η κοινωνία είναι ένα εύφλεκτο υλικό. Μόνο που και στον κλάδο των εκπαιδευτικών όπως και σε όλη την κοινωνία ακόμα δύσκολα μετασχηματίζεται η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση σε δράση.
Τίποτε πια δεν είναι ακίνδυνο. Αυτή η απεργία είναι κίνδυνος, στο βαθμό που ακόμα και τώρα συνδέεται με μικροπολιτικές σκοπιμότητες, που δεν υπήρξαν απεργιακά βήματα, σχεδιασμένος αγώνας με διάρκεια, διακλαδικός συντονισμός και πανεργατική συμπαράσταση, αλλά είναι και ευκαιρία για να δημιουργηθούν συλλογικότητες, για να διαλυθούν οι φόβοι, ν’ ανοίξει ο δρόμος για ν’ αποκοπούμε από θεωρίες και πρακτικές που λειτουργούν ως απορροφητικοί μηχανισμοί των κοινωνικών κραδασμών, για να κινητοποιηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και να θέσει, πρωτοπόρα αυτή, το δίλημμα για όλους τους εργαζόμενους: αγώνας ή παραίτηση.
Το τι θα γίνει τελικά θα είναι και αποτέλεσμα του τι οι εκπαιδευτικοί αποδέχονται και τι όχι. Μπορεί μια προσομοίωση απεργίας, όπως μάλλον ξεκίνησε, να μετασχηματιστεί σε πραγματικό αγώνα;
Πηγή: Dies Brumalis
ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Σάββα Σάββα, προέδρου της ΕΛΜΕ Πειραιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη διαστρέβλωση της ομιλίας μου από το site Alfavita στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ και τη συνειδητή προσπάθεια να δημιουργηθούν αρνητικοί συνειρμοί
Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη 15 Μάη και ώρα 13.15) με απαράδεκτη αντιδεοντολογική αποσπασματική αναφορά σε ομιλία μου στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ, στο site alfavita γράφεται: Εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ: "Η ΟΛΜΕ έκανε τα πάντα να επιβεβαιώσει το υπουργειο"!!!
Η επιλεκτική αυτή aπομόνωση μιας φράσης σε ένα σύνολο προφορικής ομιλίας έχει ως στόχο να δημιουργήσει εντυπώσεις και αρνητικούς συνειρμούς.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας, στην ομιλία μου τόνισα ότι:
«Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ έκανε δυο λάθη.
Πρώτον δε συνέδεσε το εργασιακό πρόβλημα με το περιεχόμενο του νέου σχολείου το οποίο καθορίζεται από τα διάφορα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να μπει τώρα το ζήτημα του τι σχολείου διεκδικούμε.
Δεύτερον, η εμμονή της να ξεκινάει η απεργία μόνο την πρώτη μέρα των πανελλαδικών και να μην θέλει καμία απεργία πριν με αποκορύφωμα το κάλεσμα του ΔΣ της ΟΛΜΕ στους καθηγητές να μη συμμετέχουν στην 24ωρη πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/5 κατά της επιστράτευσης έδινε την εντύπωση ότι οι καθηγητές «κυνηγάνε» μόνο τις πανελλαδικές ενώ η αλήθεια είναι ότι το Υπουργείο προκάλεσε την απεργία την περίοδο αυτή, με τα μέτρα που έφερε».
Παρακαλώ να δημοσιευθεί άμεσα η δήλωση μου για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Σάββας Σάββα, Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Πειραιά.
Σε ανακοίνωσή της η Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ Ρόδου αναφέρει:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Στις 13/5/2013 η Α΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση για να αποφασίσει τη στάση της απέναντι στις εξελίξεις στο χώρο της Παιδείας.
Το ΠΑΜΕ κατέθεσε πρόταση η επιστράτευση να απαντηθεί ενιαία και σε ΟΛΜΕ και σε ΔΟΕ άμεσα με 48ωρη απεργία στις 16 και 17 Μάη και γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 18 Μάη. Οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΑΕΚΚ-Σ (Παρεμβάσεις & Συνεργασίες) κάλεσαν τους καθηγητές να υπερψηφίσουν την εισήγηση της ΟΛΜΕ για απεργία στις 17/5 και 20-25/5, "συμβολικά, για πολιτικούς και ηθικούς λόγους", αλλά την Παρασκευή να πάνε κανονικά στα σχολεία τους, λόγω επιστράτευσης.
Μέσα στη λαίλαπα των εξελίξεων και την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων μας είναι ξεκάθαρο πώς θέλουν το κίνημα οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Θεωρούν δεδομένη την επιστράτευση, χωρίς καν να λένε τίποτα ενάντια σ’ αυτήν, σπέρνοντας την απογοήτευση και την ηττοπάθεια προκειμένου να μη σπάει ο φόβος και να μη ριζοσπαστικοποιείται το κίνημα. Ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα καλλιεργούσαν τη λογική "αγώνες με λιγότερες θυσίες", μιλώντας για άλλες μορφές, εκτός από την απεργία, για να μη χάνεται το μεροκάματο, έρχονται τώρα να παραστήσουν τους πρωτοπόρους επαναστάτες που καλούν σε απεργία διαρκείας χωρίς καμία πρόθεση να τη στηρίξουν πρακτικά οι ίδιοι.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ξεκαθαρίζουμε ότι δεν είμαστε αντίθετοι σε καμιά μορφή πάλης και ως εκ τούτου δεν είμαστε αντίθετοι ούτε με την απεργία στις εξετάσεις, αρκεί η εκάστοτε μορφή πάλης να συνδέεται με προϋποθέσεις για την επιτυχία του αγώνα και αυτό ακριβώς είναι που δε θέλουν οι κυβερνητικές παρατάξεις και οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί.
Δε θέλουν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ένα κίνημα οργανωμένο και μαζικό, που θα προσανατολίζεται στον αγώνα ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, κόντρα στο πολυνομοσχέδιο, στο νέο σχολείο ΑΕ, την αξιολόγηση, το νέο πειθαρχικό δίκαιο, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, την αύξηση του ωραρίου, τις απολύσεις, τη μισθολογική καθήλωση, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και θα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική, την εξουσία των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, της τρόικας και της ΕΕ, σύνδεση της καθημερινής πάλης με την προοπτική μιας άλλης ανάπτυξης σε όφελος του λαού και όχι των εκμεταλλευτών του.
Δε θέλουν να εξασφαλίζεται η ενότητα του κλάδου, η μαζική συμμετοχή στην απεργία, αν είναι δυνατόν από τη συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών. Τον κοινό αγώνα με εργαζόμενους, γονείς, μαθητές και τους άλλους κλάδους των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Η επιστράτευση των καθηγητών δεν είναι θέμα μόνο του δικού μας κλάδου. Χτυπούν συνολικά το απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων. Μπορούμε να σπάσουμε την τρομοκρατία με ενότητα, συσπείρωση και αλληλεγγύη. Μόνο η μαζική λαϊκή πάλη μπορεί να τσακίσει την κρατική καταστολή.
Καλούμε τους καθηγητές να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση των Συλλόγων Γονέων Ρόδου, την Πέμπτη 16 Μάη 10.30 π.μ. στην πλατεία Κύπρου.
Καλούμε τους συναδέλφους, όλους τους εργαζόμενους να αντιταχθούν μαζικά στην επιστράτευση και να στηρίξουν την πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία στις 16 και 17 Μάη».
από το blog του Αντώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή( http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/05/80.html )
(..) Οι μεγαλύτερες συνελεύσεις του κλάδου από τη δεκαετία του ‘ 80
Υπέρ της πρότασης της ΟΛΜΕ (απεργία 17/5 + 5 ημέρες) τάχθηκαν οι ΕΛΜΕ Μαγνησίας και Λάρισας απορρίπτοντας την πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία 16 & 17 Μάη κι επανεκτίμηση της κατάστασης.
Η πρόταση του Προέδρου της ΕΛΜΕ Μαγνησίας (ΠΑΣΚΕ) για εργασία την Παρασκευή 17/5 με το νόημα “επιταγμένοι αλλά όχι υποταγμένοι” ακυρώνει το νόημα της απεργίας.
Η εξουσιοδότηση που ζήτησε στο τέλος ο Πρόεδρος προς το ΔΣ της ΟΛΜΕ για τη “διασφάλιση της εργασιακής ομαλότητας και της ασφάλειας των καθηγητών” δημιούργησε δυσφορία στην κατάμεστη αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Βόλου αναγκάζοντας το μέλος του ΔΣ του ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει από τη συνέλευση λευκή ψήφο και τον πρόεδρο της ΕΛΜΕ να του ανταπαντά ότι ήταν δική τους πρόταση στην ΟΛΜΕ να ζητηθεί αυτή η εξουσιοδότηση.
Επί της ουσίας αυτή η εξουσιοδότηση, η οποία δεν πέρασε, ανοίγει το δρόμο της εύκολης υποχώρησης, μένοντας στο “πολιτικό μήνυμα” προς τη κυβέρνηση η οποία διευκολύνεται στο να περάσει τα σχέδιά της.
Η πρόταση του ΠΑΜΕ να μαζευτούν τα φύλλα επιστράτευσης και να επιστραφούν, δεν τέθηκε σε ψηφοφορία.
Ο αγώνας τώρα συνεχίζεται στην αυριανή συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ και των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ όπου θα επιχειρηθεί να μαγειρευτεί η εργασία αλά Ιαπωνία με ταμπελάκι στο μέτωπο.
Η απεργία όμως ψηφίστηκε και ο αγώνας θα συνεχιστεί Παρασκευή πρωί έξω από τα εξεταστικά κέντρα.
Πηγή: Ο Εργάτης
Υπενθυμίζεται ότι "Ο Εργάτης" πρόσκειται στο ΕΕΚ.(..)Ilief