9 Μαΐου 2013

Αντιδράσεις σοβιετικών εργατών στην πρώτη δίκη της Μόσχας (Αύγουστος 1936)

Ρώσοι εργάτες  ψηφίζουν υπέρ της σύλληψης
τροτσκιστών κατηγορουμένων ως πράκτορες το '37
Γραφει η
Amor omnia vincit 

Πρόκειται φυσικά για αστή ιστορικό, κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενη προς το Στάλιν ή το σοβιετικό εγχείρημα ευρύτερα. Ωστόσο χρησιμοποιεί εκτεταμένα αρχειακό υλικό, που οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Εν προκειμένω διαπιστώνεται πως η γενική αίσθηση των εργατών, με διάφορες διαβαθμίσεις κατά περίπτωση, ήταν πως οι κατηγορούμενοι πράγματι ήταν υπεύθυνοι για όσα τους καταλογίζονταν, ενώ και οι υποστηρικτές τους, με βάση τουλάχιστον τα όσα παρατίθενται εδώ, δεν επικαλούνταν-πλην λίγων εξαιρέσεων- την αθωότητα τους, αλλά τον πρότερο επαναστατικό βίο τους, ή την υπερβολική βαρύτητα της ποινής τους, κάποιοι προτείνοντας μάλιστα την επανεκπαίδευση τους. Σε μια περίπτωση μάλιστα, ένας καθώς φαίνεται θερμός οπαδός τους, παραδέχονταν ανοιχτά τα ανατρεπτικά τους σχέδια (τη "δεύτερη επανάσταση" όπως ο ίδιος την ονομάζει), επιδοκιμάζοντας βέβαια. Ακόμα και οι πεπεισμένοι για το στημένο της δίκης, θεωρούν φτιαχτές όχι τις κατηγορίες, αλλά τη διαδικασία, η οποία πιστεύουν πως θα πέσει στο κενό λόγω των υψηλών διασυνδέσεων των εμπλεκομένων. Η εικόνα μιας συνωμοσίας σε βάρος αθώων φαίνεται πάντως πως ήταν μακριά από τις σκέψεις των περισσότερων εργατών, ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στη σοβιετική κυβέρνηση ή τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους αναφορικά με την ενδεικνυόμενη μεταχείριση των κατηγορουμένων.

* * *

Από το βιβλίο της Wendy Goldman, Terror and democracy in the age of Stalin. Cambridge University Press 2007, σ. 80-86

Το κόμμα κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες να κινητοποιήσει τις τοπικές οργανώσεις του και τους εργάτες γύρω από τη δίκη. Έγιναν συναντήσεις σε χώρους εργασίες και μεγάλες υπαίθριες συγκεντρώσεις.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργατών συγκεντρώνονταν μετά τη βάρδια σε μικρές ομάδες και μεγαλύτερες συνελεύσεις. Οι εργάτες απαιτούσαν τη θανατική ποινή, δήλωναν δακρυσμένοι την πίστη τους στα επιτεύγματα της σοβιετικής επανάστασης. Αν και κάποιοι έθεταν κάποια ερωτήματα που φανέρωναν σκεπτικισμό, η συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα δυσχέραινε τη δημόσια έκφραση διαφωνίας. Σε ιδιωτικές συζητήσεις, υπήρχε ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα απόψεων. Ωστόσο, ακόμα και οι πλέον ένθερμοι εργάτες και κομματικά μέλη έβλεπαν το θέμα ως ένα μακρινό θέαμα, πολύ μακριά από τα εργοστάσια τους.
Ο πρώτος γύρος συναντήσεων στα εργοστάσια ξεκίνησε στις 15 Αυγούστου, τέσσερις μέρες πριν την έναρξη της κρίσης. Οι οργανωτές τους διάβαζαν μεγαλόφωνα το κύριο άρθρο της «Πράβντα», «Εχθροί του λαού συνελήφθησαν επ’αυτοφώρω», μια προσεχτικά επεξεργασμένη εκδοχή της επιστολής της Κεντρικής Επιτροπής της 29ης Ιουλίου. Οι εργάτες έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας συμμετέχων σημείωνε αργότερα: «Οι συναντήσεις λάμβαναν χώρα σε απόλυτα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα…Στην αίθουσα συναντήσεων επικρατούσε νεκρική σιγή καθώς διαβαζόταν το κατηγορητήριο, και ένα δάσος από χέρια απαιτούσε να διαβαστεί όλο το άρθρο μέχρι την τελευταία λέξη. Κανείς δε βγήκε έξω, παρότι η συνάντηση κράτησε μέχρι πολύ αργά».
Στο εργοστάσιο αρ.46 περίπου 1300 εργάτες εμφανίστηκαν στη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος για ν’ακούσουν τα νέα που διαβάζονταν δημόσια. Οι κομματικοί οργανωτές χρησιμοποίησαν επιδέξια την απειλή της τρομοκρατίας ώστε να αποσπάσουν ένα ξέσπασμα υποστήριξης προς το κράτος και τους αρχηγούς του. Μια εξηντάχρονη εργάτρια κλωστοϋφαντουργίας (εξωκομματική) έλεγε: «Όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε δύσκολα. Ο Στάλιν μας έβγαλε από τις δυσκολίες κι αρχίσαμε να ζούμε καλύτερα. Αυτοί οι κακούργοι προσπαθούν να διαλύσουν όσα φτιάξαμε, να σκοτώσουν το σύντροφο Στάλιν και τους καλύτερους ηγέτες μας. Πρέπει να ερευνήσουμε σε βάθος την υπόθεση και να μην αφήσουμε κανέναν εχθρό». Ένας γέρος εργάτης, πρόσφατος υποψήφιος για μέλος του κόμματος, έλεγε με δάκρυα στα μάτια: «Είμαι 74 ετών. Όλη μου τη ζωή πριν την επανάσταση υπήρχε φτώχεια, πείνα και ταπείνωση από τους βίαιους γαιοκτήμονες. Μόνο με τη σοβιετική εξουσία είδα τι μπορεί να σημαίνει ζωή. Δεν υπάρχει πατέρας που να νοιάζεται τόσο για το γιο του, που του διδάσκει τόσα πολλά,όσο ο σύντροφος Στάλιν. Για εκείνον θα πήγαινα σε κάθε μέτωπο να πεθάνω». Παρουσιάζοντας τους κατηγορούμενους ως αντεπαναστάτες φασίστες, οι κομματικοί οργανωτές προκαλούσαν συναισθηματικές διακηρύξεις πίστης στα σοβιετικά επιτεύγματα.
Τόσο μέλη όσο και μη μέλη του κόμματος απαιτούσαν οργισμένα τη θανατική ποινή. Ένα μέλος του κόμματος, εργαζόμενος σε τυπογραφικό εργοστάσιο σχολίαζε: «Με μια ανοιχτή δίκη έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε σε όλο τον κόσμο τις μοχθηρές ενέργειες, των Τρότσκυ, Ζηνόβιεφ και Καμένεφ ενάντια στη σοβιετική εξουσία και τους ηγέτες της. Νομίζω πως αφού οι φασίστες χρησιμοποιούν τρόμο ενάντια στην εργατική τάξη, πρέπει κι εμείς να τρομοκρατήσουμε τα ερπετά αυτά που είναι στην άμεση υπηρεσία των φασιστών.» «Ποτέ δεν πίστευα πως στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που θα σχεδίαζαν μια απόπειρα κατά των ηγετών μας», έλεγε μια ηλικιωμένη, εξωκομματική εργάτρια. «Θα έπρεπε να τουφεκιστούν και μόνο που το σκέφτηκαν. Ο Ζηνόβιεφ και ο Καμένεφ ως άμεσοι μετέχοντες πρέπει να τουφεκιστούν γρήγορα».
Οι εργάτες όχι μόνο απαιτούσαν το θάνατο των κατηγορουμένων, αρκετοί θεωρούσαν τη δίκη χάσιμο χρόνου και κόπου. Ένας εξωκομματικός εργάτης έλεγε: «Ας τελειώνουμε με τροτσκιστές και ζηνοβιεφικούς, δε χρειάζεται να τους δικάσουμε, είναι χάσιμο χρόνου. Απλά τουφεκίστε τους». Κάποιος άλλος δήλωνε: «Δίκη; Μα γιατί να δικαστούν; Τουφεκίστε τους όλους δίχως δίκη, χάνουμε χρόνο. Αν πρέπει να διερευνηθεί παραπάνω η υπόθεση, αφήστε μερικούς ζωντανούς». Οι εργάτες έδειχναν μικρό σεβασμό για νομικές «ευγένειες». «Τουφεκίστε τους!», «Κρεμάστε τους» ούρλιαζαν. «Γιατί τους αφήνετε να ζουν αφού σκότωσαν τον Κίρωφ;» Κάποιοι υποστήριζαν πως ο Ζηνόβιεφ και ο Καμένεφ έπρεπε να είχαν τουφεκιστεί δυο χρόνια πριν, αμέσως μετά τη δολοφονία του Κίρωφ. « Αυτοί οι μπάσταρδοι θα έπρεπε να έχουν εξουδετερωθεί εδώ και καιρό» έλεγε ένας ηλικιωμένος εργάτης στο εργοστάσιο Τζερζίνσκι. «Επανειλημμένα πρόδωσαν το κόμμα. Ο Ζηνόβιεφ και ο Καμένεφ μάλιστα είχαν αποκαλύψει το σχέδιο της ένοπλης εξέγερσης τον Οκτώβρη του ’17. Θα έπρεπε να είχαν εκτελεστεί γι’αυτό». Ένας βιδωτής και μέλος του κόμματος στο εργοστάσιο εργαλείων στο Καλίμπρ απαιτούσε: «Γιατί δεν εκτελέστηκε όλη η αντεπαναστατική ομάδα αμέσως μετά το φόνο του Κίρωφ; Αρκετά τους κανακέψαμε. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε μ’αυτή την υπόθεση». Στο εργοστάσιο 95 στη συνοικία Κούντσεφ της Μόσχας οι εργάτες δήλωναν: «Αρκετά με τις επισημότητες» και «Είναι αδύνατη κι άλλη υπομονή». «Τουφεκίστε αυτούς που δε μπορούν πια να σταθούν στην πατρίδα μας ως προδότες».
Η έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα καθιστούσε δύσκολο να ασκηθούν ερωτηματικά για τη δίκη ή τα στοιχεία. Κάποιοι εργάτες όμως εξέφραζαν δυνατά τη σκέψη τους. Κάποιοι ήταν ειλικρινά μπερδεμένοι για την εξέλιξη της υπόθεσης. « Γιατί η έρευνα πήρε τόσον καιρό;» και «γιατί οι ομάδες περί τους Ζηνόβιεφ και Καμένεφ δεν εξουδετερώθηκαν αποτελεσματικά μετά τη δολοφονία του Κίρωφ;» Κάποιες ερωτήσεις ήταν πιο προκλητικές, επισημαίνοντας πως τουλάχιστον μία ομάδα είχε ήδη δικαστεί για την υπόθεση: «Γιατί δικάζουμε ανθρώπους δύο φορές για το φόνο του Κίρωφ;» ρωτούσε ένας. Άλλοι αναρωτιόνταν για τη σκοπιμότητα της θανατικής ποινής: «Μπορεί ένα προλεταριακό κράτος να θα καταδικάζει ανθρώπους σε τυφεκισμό;» Άλλοι πάλι απορούσαν για το διεθνή αντίκτυπο της δίκης στην κοινή γνώμη, κι αν η σοβιετική δικαιοσύνη είχε το δικαίωμα να δικάζει μη σοβιετικούς πολίτες: « Πώς βλέπει ο καπιταλιστικός κόσμος τις πληροφορίες των επιτρόπων;», Θα αντιδράσει η μπουρζουαζία στη δίκη των τρομοκρατών από το εξωτερικό;»
Κατ’ιδίαν, οι σοβιετικοί εξέφραζαν εντονότερη διακύμανση απόψεων και ιδεών, αντανακλώντας τις εμπειρίες επιμέρους ομάδων. Πολλοί μεγαλύτεροι εργάτες είχαν έντονες αναμνήσεις της επανάστασης. Είχαν συμμετάσχει στην πτώση του τσαρισμού και είχαν πολεμήσει στον Κόκκινο στρατό κατά τον εμφύλιο. Κάποιοι εξ αυτών ένιωθαν μεγάλο σεβασμό για τον Τρότσκυ, απορρίπτοντας τη διάθεση του Στάλιν να ξαναγράψει την ιστορία. Ένας εργάτης είπε σε έναν κομματικό οργανωτή: «Ο Τρότσκυ ήταν ιδιοφυής, σπουδαίος άνθρωπος, με μεγάλη συνεισφορά, που το κόμμα τώρα αποκρύπτει και δε συζητάει». Σχολίασε πως παλαιότερες ιστορίες του κόμματος αναφέρονταν στον Τρότσκυ αλλά όχι στο Στάλιν.
Ένας διανομέας σε ένα κατάστημα βαθμονόμησης είπε: «Ο Τρότσκυ είναι εκπρόσωπος της ιντελιγκέντσιας. Ηγούνταν αφ’υψηλού. Αλλά πρέπει κανείς να του αναγνωρίσει πως ήταν καλός ρήτορας και πάντα καθοδηγούσε τις μάζες. Αρκετοί εργάτες θυμήθηκαν τη δίκη του Ραμζύν το 1928, του μηχανικού που κατηγορήθηκε για σαμποτάζ. Κάποιος είπε: «Το κόμμα μας δε θα έπρεπε να τουφεκίσει τόσο έξυπνους ανθρώπους, αλλά να τους επανεκπαιδεύσει, όπως τον Ραμζύν. Ας ξαναστείλουν πίσω όσους ήρθαν εδώ από το εξωτερικό. Υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα εδώ. Ας τους αποκαλύψουμε κι ας τους επανεκπαιδεύσουμε.» Πολλοί εργάτες ιδιωτικά εξέφραζαν αμφιβολίες για την αναγκαιότητα της θανατικής ποινής, αν όχι για την ενοχή των κατηγορουμένων. Ένας αναφερόμενος στο Ζηνόβιεφ και τον Καμένεφ είπε: «Θα έπρεπε να υπολογίσουμε τη συνεισφορά τους» . Ένας άλλος είπε: «Με δεδομένες τις επαναστατικές τους δράσεις, εγώ δε θα τους πυροβολούσα» Ένας εξωκομματικός μηχανικός σε χημικό εργοστάσιο είπε: «Θα ήταν καλύτερο να σταλούν στο εξωτερικό παρά να τουφεκιστούν.»
Ορισμένοι θεωρούσαν τη δίκη σκευωρία. Στο εργοστάσιο του Μαλένκωφ, ο Φρόλωφ, ένας κομματικός εργάτης, κι ένας εξωκομματικός, ο Γκουσάρεφ με τον οποίο δούλευαν δίπλα-δίπλα, μιλούσαν για τη δίκη. «Υπάρχει ένα καλό άρθρο στην Πράβδα σήμερα» είπε ο πρώτος. «Ναι, το άρθρο είναι καλό, αλλά ο Τρότσκυ είχε μεγάλη δύναμη όπως και να ‘χει και μεγάλη επιτυχία στον Κόκκινο Στρατό» απάντησε ο Γκουσάρεφ. Όταν ο Φρόλωφ επιχείρησε να αντιδράσει, ο συνάδελφος του τον έκοψε λέγοντας «Όλ’αυτά είναι ανοησίες». Ένας κομσομόλος σε εργοστάσιο στολών ανακοίνωσε σε ένα μέλος του κόμματος στο εντευκτήριο των εργατών: « Ο Τρότσκυ έκανε την επανάσταση το 1917 κι ο λόγος που όλα πήγαν στραβά είναι η έξωση του από το κόμμα. Αλλά ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα, διοίκησε τον Κόκκινο Στρατό και χωρίς αυτόν δε θα είχαμε κάνει επανάσταση».
Μερικοί εργάτες, μη συνειδητοποιώντας πως τα σχόλια τους μεταφέρονταν στις αρχές, υπερασπίστηκαν τους κατηγορούμενους. Κάποιοι αναφέρθηκαν σε προδοσία των ιδανικών της επανάστασης. Ένας επιστάτης σε εργοστάσιο στο Ντεντόφσκ στην ευρύτερη περιοχή της Μόσχας είπε στους συναδέλφους του ένα αστείο: «Ο Λένιν είπε στο Στάλιν: Γύρνα μου το κεφάλι στο μαυσωλείο ώστε να μη βλέπω αυτά που κάνεις». Ένας μεταλοκολλητής παρατηρούσε: «Είναι αντιληπτό πως ο Ζηνόβιεφ και ο Καμένεφ ζητούν εξουσία. Ίσως θέλουν να κάνουν μια δεύτερη επανάσταση. Ο Λένιν είχε πει πως θα υπάρχει ελευθερία, αλλά εδώ δεν υπάρχει ελευθερία. Εδώ μέσα ας πούμε, με αναγκάζουν να έρχομαι σε συναντήσεις κι ας μη θέλω, αν δε θέλω να δουλέψω με αναγκάζουν». Ένας λιπαντής διωγμένος από το κόμμα σε εργοστάσιο υφαντουργίας ανοιχτά καλούσε τους συναδέλφους του σε νέα επανάσταση: «Τρόμος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει», φώναζε «Είναι απαραίτητο όμως να ανατρέψουμε τα πάντα. Οργανώστε τους εργάτες. Αυτοί (οι αρχές) κατέστρεψαν τα πάντα.» Σε μια συγκέντρωση 40 εργατών στο εργοστάσιο 46 ένας άνεργος και πρώην μέλος του κόμματος προκάλεσε τον κομματικό υπεύθυνο για την ανάγνωση της Πράβντα. « Ο Τρότσκυ ήταν φίλος του Λένιν» εξήγησε «αλλά μετά το θάνατο του άρχισε να παραμερίζεται» Η NKDV ειδοποιημένη πως ο εργάτης κοιμόταν στο εντευκτήριο χωρίς διαβατήριο τον συνέλαβε.

Κάποιοι εργάτες, θορυβημένοι από «δεξιούς» και άλλους κομματικούς ηγέτες εμπλεγμένους σε διάφορες συνωμοσίες, απαιτούσαν περαιτέρω έρευνα. Ένας κομσομόλος εργάτης έλεγε: «Υπάρχουν ακόμα πολλά να αποκαλυφθούν. Πρέπει να εξαφανίσουμε αυτούς τους πρακτορίσκους του φασισμού και μοχθηρούς εχθρούς του λαού από προσώπου γης». Άλλοι εργάτες απαιτούσαν αν γίνει έρευνα για τους Μπουχάριν, Ρύκωφ, Τόμσκι, Ουγκλάνωφ, Σοκόλνικωφ, Πιατάκωφ. Ένας επιστάτης οικοδομής δήλωνε: Όλοι οι δεξιοί και αριστεροί οπορτουνιστές ορκίζονται πίστη στο κόμμα και την κρίσιμη στιγμή το προδίδουν με διάφορους τρόπους. Οι Μπουχάριν, Τόμσκι και Ρύκωφ παραδέχτηκαν τα λάθη τους. Δουλεύουν σε σημαντικά πόστα. Πώς μπορούμε να τους εμπιστευτούμε ξανά; Πρέπει να λογοδοτήσουν στο δικαστήριο». Ένας υφαντουργός σε εργοστάσιο στο Νογκυν έλεγε: «Το ανώτατο δικαστήριο πρέπει να διερευνήσει τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες της δεξιάς αντιπολίτευσης και άλλων Τροτσκιστών. Η ετυμηγορίας μας τρόμαξε τον Τόμσκι. Σίγουρα δεν ήταν αθώος, για το λόγο αυτό και αυτοκτόνησε».
Δε συμφωνούσαν ωστόσο όλοι οι εργάτες. Ένα μεγάλο πλήθος εργατών, ψιθυρίζοντας φήμες, συνέρρευσε αυθόρμητα έξω από το διαμέρισμα του Τόμσκι μετά την αυτοκτονία του. Κάποιοι ακούστηκε να λένε πως ο εκλιπών είχε αφήσει σημείωμα στο Στάλιν λέγοντας πως παρέμενε πάντα πιστός στο κόμμα. Αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεχε το διασυρμό. Το κόμμα χρησιμοποιούσε τις δίκες για να προωθήσει διαφορετικούς στόχους. Κομματικοί οργανωτές έκαναν λόγο για την «ανάγκη να ενισχύσουμε την πειθαρχία και να αυξήσουμε την παραγωγικότητα). Οι εργάτες καλούνταν να δηλώσουν τη στήριξη τους στο σταχανωφισμό και να αποκρούσουν τους «εχθρούς». Σε ένα εργοστάσιο για παράδειγμα, οι εργάτες έδιναν τον παρακάτω όρκο: « Εμείς, οι εργάτες, μπροστά στην επίθεση των ταξικών εχθρών, θα επιδείξουμε ακόμα μεγαλύτερη μπολσεβικική επαγρύπνηση και θα εφαρμόσουμε ακόμα περισσότερο τις σταχανωβίτικες μεθόδους , κοντά στην κεντρική επιτροπή και τον αγαπημένο μας ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν.» Αυτού του είδους οι σχηματοποιημένες εκφράσεις έκαναν πολλούς να σκέφτονται πως οι δίκες ήταν ακόμα ένα κόλπο για την αύξηση της παραγωγικότητας.
Ένα σημαντικό τμήμα των εργατών προερχόταν από μετανάστες χωρικούς. Πολλοί από αυτούς τους τέως χωρικούς ήταν πικραμένοι με την κολλεκτιβοποίηση, αλλά αδαείς περί των ζωηρών εσωκομματικών αντιθέσεων στη δεκαετία του 1920. Λιγότερο εκλεπτυσμένοι πολιτικά, έβλεπαν όλους τους σοβιετικούς ηγέτες ως κακούργους που προσέβλεπαν στην απομύζηση της τελευταίας ρανίδας αίματος από χωρικούς κι εργάτες. «Δεξιοί» ή «αριστεροί» δεν είχε σημασία γι’αυτούς. Αμφέβαλαν για το αν κομματικοί ηγέτες, που προστάτευαν τα προνόμια ο ένας του άλλου, θα εκτελούσαν τους συντρόφους τους. ‘Ενας εξωκομματικός εργάτης σε εργοστάσιο ρολογιών εξηγούσε σε ένα κομματικό μέλος: «Μαγείρεψαν όλες αυτές τις ανοησίες για να προωθήσουν κάποια καμπάνια. Ο Ζηνόβιεφ είναι στο Κρεμλίνο κι έχει πέντε ωραία διαμερίσματα στη Μόσχα». Ένας μαθητευόμενος υφαντουργός επίσης αμφέβαλε για τη γνησιότητα της δίκης: « Ποιος νοιάζεται για το τι λέτε για το Ζηνόβιεφ και τον Καμένεφ» έλεγε σε έναν κομματικό οργανωτή, «Δε θα πάθουν τίποτε γιατί είναι φίλοι του Στάλιν».
Οι αντιδράσεις των εργατών κυμαίνονταν λοιπόν σε όλο το φάσμα από την αυστηρή καταδίκη των κατηγορουμένων, την πεισματική υπεράσπιση της «αλήθειας» της επανάστασης, μέχρι και την ξεκάθαρη απόρριψη όλων των σοβιετικών ηγετών ως εκμεταλλευτών. Όποια άποψη κι αν είχαν όμως, είχαν βαθύ προσωπικό ενδιαφέρον. Πολλοί ρωτούσαν αν μπορούσαν να πάρουν άδεια από τη δουλειά για να παραστούν. «Μπορώ να πάω στο δικαστήριο να δω αυτά τα παράσιτα;» ρώτησε ένας. Άλλοι ζητούσαν άδεια να πάνε στη δίκη, να οριστούν αντιπρόσωποι του εργοστασίου στη δίκη, να ακούσουν την ακροαματική διαδικασία στο ραδιόφωνο. Οι σοκαριστικές ομολογίες των κατηγορουμένων ζωντάνεψαν τους εργάτες για εβδομάδες, προσφέροντας μια καλοδεχούμενη εναλλαγή από τη σκληρή δουλειά. Ωστόσο η δίκη δεν άλλαξε σημαντικά τις σχέσεις μεταξύ των εργατών ή τη ρουτίνα του partkomy. Ακόμα και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της εκτέλεσης των κατηγορουμένων δεν ζήτησαν την επέκταση της ανίχνευσης εχθρών ανάμεσα στους συναδέλφους τους. Οι δίκες ήταν ένα μεγαλειώδες θέαμα, αλλά μια απόκλιση από την καθημερινή ζωή, όχι κομμάτι της.

Από το βιβλίο της Wendy Goldman, Terror and democracy in the age of Stalin. Cambridge University Press 2007, σ. 80-86




18 σχόλια:

  1. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΕΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΕ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. από
      ( http://rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=8/5/2013&columnId=1761 )

      (..) Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «Σε αρκετές πρώην κομμουνιστικές χώρες (...) ένα τμήμα της κοινωνίας αναπολεί τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό (...) Η νοσταλγία του αυταρχισμού είναι ένα ρομαντικό και αντιδραστικό συναίσθημα, στο οποίο οι άνθρωποι καταφεύγουν όταν δυσκολεύονται να διαχειριστούν ένα αντιφατικό και γεμάτο δυσκολίες παρόν (...) Οι πιο ευπαθείς ομάδες πολιτών απέναντι στον αυταρχισμό δείχνουν να είναι οι νέοι και οι ηλικιωμένοι (...) κάτι σαν τη λατρεία του πατερούλη Στάλιν σε ένα τμήμα του σοβιετικού ή και μετασοβιετικού κόσμου, έρχεται και επανέρχεται ως χίμαιρα στην κοινή γνώμη (...) Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειμμα φιλελεύθερων αξιών (...) ο φιλελευθερισμός υπήρξε ένα είδος προς εξαφάνιση στις κοινότητες των διανοουμένων» (ο Ν. Μαρατζίδης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). (..) Ilief

      Διαγραφή
  2. ο καθένας έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. γιωργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι!!! το αρνητικο του σταλιν ειναι οτι πεθανε νωρις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. <> πάνω που ετοιμάζονταν να κυρήξει τη δεύτερη εκαθάριση στο κόμμα απο τους γραφειοκράτες, τυχοδιώκτες, αντιδραστικούς, πράκτορες κτλπ...
    Αν δεν γινόνταν ο 2 παγκόσμιος πόλεμος που στέρησε απο τη σοβιετική πατρίδα τους ικανότερους και καλύτερους κομμουνιστές, σήμερα όλη η γη θα ήταν κόκκινη απο ΖΩΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νομιζω πως υπάρχει ζουμι για πολύ βαθυτερη κουβεντα από το αν έπρεπε να ζησει ο Στάλιν κι άλλο ή όχι κλπ
    Ελπιζω να μπορεσω σημερα να καταθεσω σκεψεις μου, αν αντεξω το βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. από το blog του TRASH

    ( http://fadomduck2.blogspot.gr/2012/12/blog-post_27.html )
    (.. )Πέμπτη, 27 Δεκεμβρίου 2012
    Ξανά για τον Στάλιν

    Σύμφωνα με την αστική εκδοχή της ιστορίας, ο Στάλιν ήταν ..."δικτάτορας"!
    Και αυτό γιατί, επί ηγεσίας του καταδικάστηκαν ή εκτελέστηκαν (επειδή, όπως οι ίδιοι αστοί ιστοριογράφοι υποστηρίζουν, δεν "ελέγχονταν" από τον ίδιο):

    • Σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών του ίδιου του μπολσεβίκικου κόμματος και του κρατικού μηχανισμού (Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν κλπ)

    • Η στρατιωτική ηγεσία της ΕΣΣΔ (Τουχασέφσκι κλπ)

    • Δύο κατά σειρά διοικητές των μυστικών υπηρεσιών (Γιεζώφ, Γιάκοντα)

    Λογικά θα πρέπει να ήταν ο πιο αποτυχημένος "δικτάτορας" όλων των εποχών!
    Αφού όπως μας οι ίδιοι οι αστοί μας λένε, δεν "έλεγχε" τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό, τον ...στρατό(!!), ούτε και τις ...μυστικές υπηρεσίες(!!!) της ΕΣΣΔ!!!!!!!!

    Και μπαίνει το ερώτημα:

    Εάν είναι εναντίον σου,
    • η κομματική γραφειοκρατία
    • ο κρατικός μηχανισμός
    • ο στρατός
    • οι μυστικές υπηρεσίες

    ποιος μπορεί να έχει τόση δύναμη ώστε να σου δώσει την εξουσία, που οι αστοί υποστηρίζουν πως ο σ.Στάλιν κατείχε (εφόσον φυσικά δεν λένε παραμύθια και για αυτό, όπως υποστηρίζουμε εμείς);

    Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, μόνο μία μπορεί να είναι, για αυτό και δεν την θέτει κανείς.
    Ο ΛΑΟΣ!

    Αλλά αν "κυριαρχείς" λόγω της λαϊκής στήριξης, ενάντια σε όλες τις εξουσιαστικές κρατικές δομές, τότε...
    ...τι διάολο "δικτάτορας" μπορεί να είσαι;
    Η λέξη δεν σημαίνει ακριβώς αυτόν που εκμεταλλευόμενος τις κρατικές δυνάμεις ποδηγετεί τον λαό;

    Δεν κάνει εντύπωση, που οι διάφοροι συκοφάντες, κατηγορούν τον Ιωσήφ Στάλιν ως πρόσωπο και όχι το έργο που έγινε επί εποχής του ;

    Δεν μιλάνε ούτε για την κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, ούτε για την εκβιομηχάνιση της χώρας, ούτε για την νίκη επί του φασισμού ...

    Χτυπούν προσωπικά, γιατί αυτό πιο εύκολα περνάει, κυρίως μετά την αντεπανάσταση των Γκορμπατσόφ, Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάντζε και ΣΙΑ !

    Πόσοι μικρόψυχοι είναι ...
    Και, χωρίς επιχειρήματα ..(..)Ilief

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευτύχης Μπιτσάκης, το βιβλίο λέγεται ένα φάντασμα πλανιέται.

    Για να δείτε πόσο άδικό έχετε σε ΟΛΑ όσα λέτε.

    Το πρόβλημα δεν ήταν ΜΟΝΟ ο Στάλιν, ούτε ξεκίνησε με αυτόν. Ήταν ένας ολόκληρος μηχανισμός, κομματι του οποίου ήταν και ο Στάλιν. Και μετά απο αυτόν και ΠΡΙΝ απο αυτόν είχε αρχίσει η καταπίεση, ο εξανδραποδισμός του λαού απο την εξουσία, η συστηματική ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ του για να πιστέψει ότι κινδυνεύει απο κάποιους και πάει λέγοντας.

    Αυτό το πράγμα δεν ήταν σοσιαλισμός. Είχε πεθάνει πριν καν γεννηθεί.

    Τακης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευτηχης μπιτσακης, συνωνυμο της αξιοπιστιας και της προοδευτικης κομμουνιστικης σκεψης. αφου το ειπε ο μπιτσακης ετσι ειναι λοιπον κυριοι!
      βγηκα απο το μαυρο πεπλο που τυλιγε σαν την μορντορ. παω να δωσω βιογραφικο στο ναρ, στο πασοκ στον τσυριζα, μπερδευτικα, καπου αλλου εκτος απο το τρισκαταρατο σταλινικο ΚΚΕ.

      κριμα ρε πατερουλη πολυ κριμα που εφυγες νωρις, μην φοβασαι η σπορα σου μενει ομως και μεγαλωνει

      Διαγραφή
    2. Κώστας Κάππος

      (..) Αθήνα, 28 Ιουλίου 2004

      Ο Αντισταλινισμός είναι δειλός αντικομουνισμός

      Ο Θανάσης Γιαλκέτσης (Θ.Γ.) άλλοτε στέλεχος της ιδεολογικής επιτροπής του Κ.Κ.Ε. παρουσιάζει στην «Κυριακάτικη» Ελευθεροτυπία (25.7.2004) τρία κείμενα που ουσιαστικά λένε ότι δεν ήταν ο Στάλιν που εφάρμοσε «τρομοκρατικές μεθόδους», αλλά τον δρόμο τον έστρωσε ο Λένιν. Κατ’ αρχήν δεν κατάλαβα ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί αυτή η παράθεση. Μήπως ότι εμείς είμαστε κατά της Δημοκρατίας, κατά της Ελευθερίας; Δηλαδή ότι εμείς είμαστε αντιδημοκρατικοί, ενώ στα αφεντικά που υπηρετεί ο Θ.Γ. είναι δημοκράτες; Ας είναι.

      Ο Ιταλός ιστορικός Μάσιμο Σαλβαντόρι γράφει ανάμεσα στ’ άλλα: «Παρ’ όλα αυτά όμως -και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο- τα όπλα και τα εργαλεία που δημιουργήθηκαν από τον πρώτον (Λένιν) ήταν αυτά που κατέστησαν παντοδύναμο τον δεύτερο (Στάλιν)». Και σε άλλο σημείο γράφει: «Ήταν εκείνος που μετά την κατάληψη της εξουσίας διέταξε την διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης, την κατάργηση των άλλων κομμάτων, την καταπίεση των Μενσεβίκων, των αναρχικών, των Σοσιαλοεπαναστατών».

      Ο Κώστα Παπαϊωάννου (γιος του άλλοτε Δ/ντη της Βιομηχανικής Σχολής του Πειραιά που σπούδαζε και ζούσε στο Παρίσι και τροφοδοτούσε τον πατέρα του με αντικομουνιστικά κείμενά του που τα δημοσίευσε στο περιοδικό της Σχολής «Σπουδές» και δεν ακούστηκε καμία φωνή του ενάντια στη δικτατορία του 1967) συμπληρώνει: «Ο Λενιν και ο Τρόσκι τρία χρόνια αργότερα» διατάσσουν τον βομβαρδισμό των εξεγερμένων της Κονστάνδης και ο Λέννιν διακηρύττει: «τα επαναστατικά μας δικαστήρια πρέπει να τουφεκίζουν αυτούς που θα υποστηρίζουν δημόσια τον μενσεβικισμό».

      1. Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούργια» (Κ. Μαρξ Κεφάλαιο Τόμος 1ος, σελ. 776, έκδοση Σύγχρονη Εποχή), εκτός αν διαφωνεί ο Θ.Γ. μετά την αποχώρησή του από το Κ.Κ.Ε.

      2. Οι συγγραφείς που παρουσιάζονται δεν αναφέρουν λέξη για την ένοπλη εισβολή στη Σοβιετική Ρωσία δεκατεσσάρων Ιμπεριαλιστικών χωρών μαζί και της Ελλάδος για να καταπνίξουν την Οκτωβριανή Επανάσταση στην κούνια της.

      3. Παραπονιούνται για τη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης, δεν τους είδα όμως ποτέ να παραπονούνται για τη διάλυση της Βουλής στην Ισπανία το 1936 καις τη Χιλή ο 1973.

      4. Αναφέρεται ότι ο Λένιν υπόδειξε στα δικαστήρια να εκτελούνται όσοι υποστηρίζουν δημόσια το μενσεβικισμό. Αυτό δεν το έχω δει πουθενά. Μάλιστα πρόσφατα διάβασα μια βιογραφία του Λένιν από τη γαλλίδα Ιστορικό Έλεν Καρέρ ντ’ Ενκός (ο Λένιν έκδοση Εστία) που αποτελείται από 530 σελίδες και αναφέρεται στα αρνητικά του Λένιν και δεν λέει τίποτα τέτοιο.

      Τέλος γράφουν ενάντια στο Στάλιν. Γι’ αυτό έχουμε κάνει αυτοκριτική. Δεν ζητάμε από τους αστούς ιδεολόγους να κάνουν το ίδιο για την ένοπλη παρέμβαση των Εγγλέζων το 1944 στην Αθήνα, που είχε σαν αποτέλεσμα να μας πνίξουν στο αίμα. Το μόνο που ζητάμε είναι να μην λένε τον Γεώργιο Παπανδρέου που είναι υπεύθυνος για την ένοπλη επέμβαση «Γέρο της Δημοκρατίας». Αλλά μιας και αναφέρονται στο ζήτημα έχουμε να πούμε τα εξής: Η στάση απέναντι στον Στάλιν είναι Λυδία λίθος για να κρίνουμε αν ένας είναι κομουνιστής ή όχι. Όποιος τάσσεται εχθρικά προς τον Στάλιν είναι δειλός αντικομουνιστής. Θυμάμαι γι’ αυτό το φίλο μου τον Νίκο Κοτζιά. Κριτική και αυτοκριτική για τον Στάλιν είναι δεκτή, αλλά όχι ξεθεμέλιωμα των πάντων και ταύτιση με τον Χίτλερ. Αν δεν υπήρχε ο Σοβιετικός Λαός με επικεφαλής τον Στάλιν η γερμανική σημαία μπορεί να κυμάτιζε ακόμα στην Ακρόπολη. Αυτά και καλά κρασιά! (..)Ilief

      Διαγραφή
    3. "Αυτό το πράγμα δεν ήταν σοσιαλισμός. Είχε πεθάνει πριν καν γεννηθεί"

      (..)Τότε θα αναρωτηθεί κανείς: ποιες μεταβολές θα υποστεί το κράτος σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Μ' άλλα λόγια, ποιες κοινωνικές λειτουργίες απομένουν εκεί που να είναι ανάλογες με τις σημερινές κρατικές λειτουργίες; Αυτό το ερώτημα μπορεί ν' απαντηθεί μόνο επιστημονικά και δεν προσεγγίζουμε ούτε στο ελάχιστο το πρόβλημα όσες χιλιάδες φορές κι αν συνθέσουμε τη λέξη λαός με τη λέξη κράτος.

      Ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, όπου το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου. (..)Καρλ Μαρξ «ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΚΟΤΑ».Ilief

      Διαγραφή
    4. "Αυτό το πράγμα δεν ήταν σοσιαλισμός. Είχε πεθάνει πριν καν γεννηθεί"

      (..) Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση, αλλά αντίθετα όπως ακριβώς προβάλλει από την καπιταλιστική κοινωνία, με μια κομμουνιστική κοινωνία, επομένως, που από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε. Επομένως ο κάθε μεμονωμένος παραγωγός -ύστερα από τις κρατήσεις- παίρνει πίσω ακριβώς ό,τι της δίνει. Αυτό που της έδωσε είναι η ατομική του ποσότητα εργασίας. Για παράδειγμα, η κοινωνική εργάσιμη μέρα αποτελείται από το άθροισμα των ατομικών ωρών εργασίας. Ο ατομικός εργάσιμος χρόνος του μεμονωμένου παραγωγού είναι το τμήμα της κοινωνικής εργάσιμης μέρας που πρόσφερε ο ίδιος, είναι το μερτικό του σ' αυτή. Παίρνει απ' την κοινωνία μια απόδειξη ότι πρόσφερε τόση εργασία (ύστερα από αφαίρεση της εργασίας του για τα κοινά αποθέματα) και μ' αυτή την απόδειξη παίρνει από την κοινωνική παρακαταθήκη μέσων κατανάλωσης τόσα, όσα αντιστοιχούν στη δουλειά που ξόδεψε. Την ίδια ποσότητα εργασίας, που έδωσε στην κοινωνία με μια μορφή, την παίρνει πίσω με άλλη μορφή. (..)

      (..)Παρ' όλη αυτή την πρόοδο, αυτό το ίσο δίκαιο υπόκειται πάντα σ' έναν αστικό περιορισμό. Το δίκαιο των παραγωγών είναι ανάλογο με την απόδοση της δουλειάς τους. Η ισότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι μετρούν με το ίδιο μέτρο, με την εργασία. Όμως ο ένας υπερέχει από τον άλλο φυσικά ή πνευματικά, προσφέρει επομένως στον ίδιο χρόνο περισσότερη δουλειά ή μπορεί να δουλεύει περισσότερο χρόνο, και η εργασία, για να χρησιμεύσει σαν μέτρο, πρέπει να ορίζεται σύμφωνα με τη διάρκεια ή με την έντασή της, αλλιώς θα έπαυε να είναι μέτρο.

      Αυτό το ίσο δίκαιο είναι άνισο δίκαιο για άνιση εργασία. Δεν αναγνωρίζει ταξικές διαφορές, γιατί ο καθένας δεν είναι παρά εργάτης όπως κι ο άλλος, αναγνωρίζει, όμως, σιωπηρά σαν φυσικά προνόμια τις άνισες ατομικές ικανότητες και επομένως την άνιση παραγωγική ικανότητα Στο περιεχόμενό του είναι λοιπόν δίκαιο της ανισότητας όπως κάθε δίκαιο. Το δίκαιο, από τη φύση του, μπορεί να υπάρχει μόνο στην εφαρμογή ίσου μέτρου. Τα άνισα άτομα, όμως, και δεν θα ήταν διαφορετικά άτομα αν δεν ήταν άνισα) μπορούν να μετρηθούν μόνο με ίσο μέτρο, εφόσον τα βλέπει κανείς από την ίδια σκοπιά, εφόσον τα παίρνει μόνο από μια ορισμένη πλευρά, π.χ., στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφόσον τα θεωρεί μόνο σαν εργάτες και δεν βλέπει σ' αυτούς τίποτε άλλο, εφόσον παραβλέπει όλα τα άλλα.

      Παραπέρα: ο ένας εργάτης είναι παντρεμένος, ο άλλος όχι, ο ένας έχει περισσότερα παιδιά από τον άλλο κλπ κλπ. Με ίση απόδοση εργασίας και επομένως με ίση συμμετοχή στο κοινωνικό καταναλωτικό αποτέλεσμα, ο ένας παίρνει στην πραγματικότητα περισσότερα από τον άλλον, ο ένας είναι πλουσιότερος από τον άλλο κλπ. Για ν' αποφευχθούν όλες αυτές οι αδυναμίες, θα έπρεπε το δίκαιο να είναι μάλλον άνισο αντί να είναι ίσο. Αυτές οι ελλείψεις, όμως, δεν μπορούν ν' αποφευχθούν στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως ακριβώς έχει βγει ύστερα από μακρόχρονα κοιλοπονήματα από την καπιταλιστική κοινωνία. Το δίκαιο δεν μπορεί ποτέ να είναι ανώτερο από την οικονομική διαμόρφωση και την καθορισμένη από αυτήν πολιτιστική ανάπτυξη της κοινωνίας.(..)

      (..)Σε μια ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν θα έχει εξαφανιστεί η υποδουλωτική υποταγή των ατόμων στον καταμερισμό της εργασίας και μαζί της και η αντίθεση ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική δουλειά, όταν η εργασία θα έχει γίνει όχι μόνο μέσο για να ζεις, αλλά και η πρώτη ανάγκη της ζωής, όταν με την ολόπλευρη ανάπτυξη των ατόμων θα έχουν αναπτυχθεί και οι παραγωγικές δυνάμεις και θα αναβλύζουν πιο άφθονα όλες οι πηγές του κοινωνικού πλούτου, τότε μόνο θα μπορεί να ξεπεραστεί ολότελα ο στενός ορίζοντας του αστικού δικαίου και η κοινωνία θα γράψει στη σημαία της: Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του! (..)«ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΚΟΤΑ»(Κ.ΜΑΡΞ).Ιlief

      Διαγραφή
  8. @Συναγωνιστή Ευτύχη Μπιτσάκη
    Πως μπορεί άραγε ένας καταπιεστικός μηχανισμός να εμπνέει ένα λαό και να τον οδηγεί στην μεγάλη αντιφασιστική νίκη; Ποιά καταπιεστική δύναμη οδηγεί ένα κομισάριο και τους συντρόφους του να πέσουν με το τουφέκι στο χέρι; Ποιά καταπιεστική δύναμη άραγε έδωσε στους εργαζόμενους τόσα δικαιώματα, όσα πότε άλλοτε στην ιστορία; Ποιά καταπιεστική δύναμη έδωσε εργασία, ελεύθερο χρόνο, μόρφωση, στης Γης τους κολασμένους; Kαι άραγε ποιός ο λόγος ύπαρξης μιας τέτοιας καταπιεστικής εξουσίας σε συνθήκες κατάργησης της αναπαραγωγής του κεφαλαίου που καθιστά ουσιαστικά μάταιη την συσσώρευση πλούτου;
    Άραγε ο Σοβιετικός λαός, συναγωνιστή, δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο και τάχα κάποιοι τον παραπληροφορούσαν; Μα απο σύστασή του, το Σοβιετικό κράτος δέχθηκε λυσασμένη επίθεση διαρκείας απο τον ταξικό εχθρό, ξεκινώντας απο την "φωτισμένη Δεσποτία" της εποχής. Αποκορύφωμα της επίθεσης, ο ίδιος ο "πόλεμος-αστραπή" των Ναζί. Ιστορικά καταγεγραμένα και αναμφισβήτητα γεγονότα! Ή μήπως τα καπιταλιστικά κράτη την εποχή του "ψυχρού πολέμου" κρατούσαν τις πυρηνικές κεφαλές στα οπλοστάσιά τους για απλή επιβεβαίωση της ισχύος τους;
    Συναγωνιστή, η κριτική (ακόμη και προς το Κόμμα) είναι θεμιτή. Σαφώς και υπήρξαν κακώς κείμενα. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε καλόπιστοι και εποικοδομητικοί, καλό θα ήταν στο λεξιλόγιό μας, να βάλουμε και την έφραση "πως αλλιώς...". Να συνεκτιμήσουμε δηλαδή και τις συνθήκες μέσα στις οποίες μπορεί να έγιναν κάποιες επιλογές (που ενδεχόμενα εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς να θεωρήθηκαν λανθασμένες). Σε αντίθετη περίπτωση, αγαπητέ συναγωνιστή, κινδυνεύει να μετατραπεί κανέις σε ένθερμο υποστηρικτή του συστήματος. Και απο αυτούς, δυστυχώς, έχει γεμίσει ο τόπος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. από

    (..)( http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/02/grover-furr.html )
    Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2013

    Grover Furr-Ο αντισταλινισμός χτυπά τους εργάτες, οικοδομεί τον φασισμό

    1. Δισεκατομμύρια εργατών σ' όλον τον κόσμο γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, δολοφονούνται, βασανίζονται, καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Τα μεγαλύτερα ιστορικά συμβάντα στον εικοστό αιώνα --στην πραγματικότητα, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία-- ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού και η θεμελίωση κοινωνιών με εργατική εξουσία στις δύο μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις στη Ρωσία και την Κίνα.

    2. Η Ρωσική επανάσταση ήταν η πρώτη, χαράζοντας τον δρόμο για όλους τους επαναστάτες του μέλλοντος. Η ιστορία της, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες της, είναι το βασικό βιβλίο εκμάθησης για όλους τους εργάτες και κάθε άλλο που αναγνωρίζει την ανάγκη τερματισμού της εκμετάλλευσης και της οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, που θα διοικείται από αυτούς που μοχθούν.

    3. Φυσικά, οι καπιταλιστές του κόσμου δεν θέλουν να λάβει χώρα αυτή η μαθησιακή διαδικασία! Έτσι η άρχουσα τάξη προσπαθεί να διασπείρει αντικομμουνιστικά ψεύδη, που σκοπό έχουν να καταστρέψουν το ηθικό των δυνητικών επαναστατών και να τους κάνουν παθητικούς. Αυτές οι εσφαλμένες ιδέες --εσφαλμένες και με την έννοια ότι είναι λανθασμένες, αλλά και με την έννοια ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών-- περιλαμβάνουν τον ρατσισμό, τη θρησκοληψία, τον σεξισμό και τον αντικομμουνισμό.

    4. Η κύρια μορφή που πήρε ο αντικομμουνισμός στις τελευταίες αρκετές δεκαετίες ήταν ο αντισταλινισμός. Αν μπορούν να πειστούν οι εργάτες και άλλοι πως κάθε προσπάθεια να οικοδομηθεί μια κομμουνιστική κοινωνία --μια κοινωνία που βασίζεται στις ανάγκες, χωρίς εκμετάλλευση, που διοικείται από την εργατική τάξη και για την εργατική τάξη-- θα καταλήξει να είναι "το ίδιο κακή ή χειρότερη" από την ναζιστική Γερμανία, τότε ποτέ δεν θα προσπαθήσουμε καν. Αυτό σημαίνει πως θα καταντήσουμε να παλεύουμε απλώς για μεταρρυθμίσεις μέσα στον καπιταλισμό. Αυτός ο ρεφορμισμός είναι στην τελική αποδεκτός για τους καπιταλιστές, εφόσον τους αφήνει στην εξουσία δια παντός.

    5. Ο δεύτερος τρόπος που τα αφεντικά χρησιμοποιούν τον αντισταλινισμό είναι για να νομιμοποιήσουν την φασιστική καταστολή και τη δολοφονία κάθε προσπάθειας των εργατών να εξεγερθούν ενάντια στον καπιταλισμό. Στο κάτω-κάτω, αν ο "σταλινισμός" είναι "χειρότερος από την ναζιστική Γερμανία", και αν κάθε προσπάθεια να οικοδομηθεί ο κομμουνισμός οδηγεί αναγκαστικά στον "σταλινισμό", τότε δικαιολογείται και κάθε κατασταλτικό μέτρο για την καταστολή της επανάστασης -- περιλαμβανομένων των βασανιστηρίων, των μαζικών φόνων, και του ίδιου του φασισμού. Αυτός ο αντικομμουνισμός ήταν η βασική νομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής σφαγής στην περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, όπως ήταν και για την επιθετικότητα και τις θηριωδίες των Ναζί.

    6. Εφόσον είναι η κύρια ιδεολογική μορφή του αντικομμουνισμού, η πάλη ενάντια στον αντισταλινισμό είναι συνεπώς ζωτικό θέμα, θέμα ζωής και θανάτου για όλους τους εργάτες του κόσμου -- για όλους μας. (..)Ιlief

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στις 30 Ιουλίου του 1937, με το διάταγμα 447, ξεκίνησε η επιχείρηση δίωξης των αντισοβιετικών στοιχείων και των φιλικών προς αυτών ατόμων.Με το διάταγμα αυτό δημιουργήθηκαν τρόικες (που αποτελούνταν από ένα εκπρόσωπο της NKVD, ένα του κόμματος και ένα της εισαγγελίας), στις οποίες ανατέθηκε η εξέταση όλων των περιπτώσεων. Τα άτομα που ελέγχονταν, κατατάσσονταν σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη περιελάμβανε τα πιο εχθρικά στοιχεία, που έπρεπε να συλληφθούν και να εκτελεστούν αμέσως, και η δεύτερη τα λιγότερο επικίνδυνα άτομα, για τα οποία προβλεπόταν εγκλεισμός σε στρατόπεδα για 8 με 10 χρόνια. Το διάταγμα 447 όριζε πλάνο δίωξης συνολικά 258.950 ατόμων και προέβλεπε τους αριθμούς που έπρεπε να επιτευχθούν ανά περιοχή (π.χ.περιοχή Μόσχας 35.000 άτομα,περιοχή Λένινγκραντ 14.000 άτομα κ.λ.π).

    ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπάρχουν απαντήσεις παιδιά. Μην βιάζεστε.

    Αντιγράφω σχόλια του Αντώνη

    (..) Μπουχάριν, 1932 (σ. 45 του βιβλίου Getty):

    "Τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική μας κατάσταση είναι τέτοια που αυτή η σιδηρά πειθαρχία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαλαρώσει...Αυτές οι φράξιες πρέπει να ξεριζωθούν χωρίς κανένα έλεος, χωρίς να μας απασχολεί στο παραμικρό καμία συναισθηματική μέριμνα σχετικά με το παρελθόν, ούτε η προσωπική φιλία, ούτε ο σεβασμός για ένα άτομο ως τέτοιο, και λοιπά. Βρισκόμαστε σε πόλεμο και πρέπει να εφαρμόσουμε την πιο αυστηρή πειθαρχία."
    (..)


    (..)Τρότσκι, ο "αντιγραφειοκράτης"--" Ο νέος δρόμος στην οικονομία της ΕΣΣΔ" (1930)

    "ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
    Η πρώτη προϋπόθεση για την επιτυχία του σοσιαλισμού είναι αν συντηρήσουμε, ή πιο σωστά να σώσουμε το κόμμα. Χωρίς αυτό το βασικό ιστορικό του εργαλείο, το προλεταριάτο είναι αδύναμο. ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, Η ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ. ΣΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΟΛΕΚΤΙΒΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ. Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΖΑ. ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ."
    http://www.marxists.org/archive/trotsky/1930/03/newcourse.htm (..)Ilief

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012
    ( http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/10/1921-1923.html )
    Κρατική βία και καταστολή λίγο πριν και λίγο μετά την εκλογή του Στάλιν ως ΓΓ. Τα στοιχεία για τα έτη 1921-1923

    (..)"αποσχίζονται από τον λενινισμό... ασκούν βία ενάντια στις κομματικές και μη κομματικές μάζες"
    Πλατφόρμα Ριούτιν, 1932.

    Στοιχεία J Arch Getty και Oleg Naumov, αρχεία GARF: άσκηση βίας ανά έτος μέχρι την Πλατφόρμα Ριούτιν. Συλλήψεις, καταδίκες, εκτελέσεις, φυλάκιση, εξορία. The Road to Terror, αρχική έκδοση 1998, Yale University Press σ. 67:(..)

    (..)η έρευνα Getty/Naumov συνέτριψε τους ισχυρισμούς Conquest στην ακαδημαϊκή κοινότητα σε ό,τι αφορά υπολογισμούς θυμάτων για την περίοδο 1936-38.(..) "Αρχεία GARF": Gosudarstvennyi Arkhiv Rossiskoi Federatsii, το βασικό αρχείο της κεντρικής κρατικής διοίκησης της Ρωσία(..)


    ( http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/10/1921-1939.html )
    Οι εκτελέσεις 1921-1939
    (..)Getty/Naumov, The Road to Terror, σ. 67.
    Με κόκκινο οι μόνες χρονιές όπου οι εκτελέσεις ξεπέρασαν τις εκτελέσεις το 1921, πριν δηλαδή την άνοδο του Στάλιν στη θέση του ΓΓ και πριν τον θάνατο του Λένιν. Προφανώς, οι εκτελέσεις το 1937 και 1938 είναι εντελώς ασύμμετρες με κάθε άλλη χρονιά από το 1921 ως το 1939. Οι εκτελέσεις του 1937 είναι περίπου 350 φορές περισσότερες από ότι της προηγούμενης χρονιάς, για παράδειγμα. (..)

    ( http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/10/1-4-1936.html )
    "Είναι πολλοί...": Στάλιν-Γιεζόφ, Ολομέλεια ΚΕ, 1-4 Ιούνη 1936

    (..)Θα περάσουμε τώρα στις ιδιωτικές και δημόσιες εκδοχές των πρακτικών. Το κείμενο που τυπώθηκε για διανομή στα ανώτερα στελέχη σε σύγκριση με τα αρχικά πρακτικά. Η ομιλία Γιεζόφ και οι παρατηρήσεις Στάλιν είναι τα κλειδιά εδώ.(..)Ιlief

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Arch Getty ΜΟΝΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αντιθέτως, έχει πολύ αρνητικές εκτιμήσεις για τον Στάλιν

      Τα στοιχεία των ρωσικών αρχείων αποδεικνύουν πέραν λογικής αμφιβολίας δύο πράγματα:

      α) Ότι είναι μύθευμα η ιδέα του Στάλιν ως μανιακού και σαδιστή δολοφόνου. Με την εξαίρεση των ετών 1937-38, όπου έχουμε μια κάθετη αύξηση βίας, η κρατική βία στην δεκαετία του 20 και του 30 είναι σχεδόν παντού μικρότερη από ό,τι πριν αναλάβει.

      β) Ότι είναι μύθευμα η ύπαρξη "σχεδίου" πίσω από την τρομοκρατία της περιόδου 1936-38, ότι δηλαδή ο Στάλιν είχε προσχεδιάσει τις εκκαθαρίσεις στελεχών και άλλων. Τόσο τα ίδια τα στατιστικά, όσο και σειρά ενδείξεων από τα αρχεία όπως η συνομιλία με Γιεζόφ και που ήταν άκρως απόρρητη, δείχνουν ότι ο Στάλιν είχε πολλές αμφιβολίες και ενστάσεις για την "σκληρή" αντιμετώπιση διαφωνούντων τουλάχιστον ως την υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνιο του 1937.

      Τα "ευχαριστώ" στον Αντώνη - LR ( http://leninreloaded.blogspot.gr ), που κάνει μεταφράσεις που διαψεύδουν τα επίσημα ιδεολογήματα της "κυβερνώσας αριστεράς".Ilief

      Διαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.