Μερικές σκέψεις για τις ανακατατάξεις των πολιτικών σχηματισμών

Τα κόμματα ως γνωστόν αποτελούν πολιτικά όργανα προώθησης συμφερόντων. Δεν κατηγοριοποιούνται λοιπόν με βάση την τηλεοπτική ή επικοινωνιακή παρουσία των προέδρων και στελεχών τους, δεν τα ξεχωρίζουμε ανάλογα με τις "καλές" ή τις "κακές" προθέσεις των εκπροσώπων τους, φυσικά και δεν τα χωρίζουμε ανάλογα με το εαν αυτοανακηρύσσονται ως δεξιά ή αριστερά, ούτε βεβαίως εαν τάσσονται ανοιχτά υπερ ή κατά ενός Μνημονίου !

Απο την στιγμή λοιπόν που το είδος της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης του παγκοσμιοποιημένου μας πλανήτη, δημιουργεί μια κοινωνία ΤΑΞΙΚΗ, δηλαδή διαχωρίζει αυτόματα τους ανθρώπους σε κοινωνικές τάξεις ανάλογα με την θέση τους στην παραγωγική διαδικασία, δεν μπορεί παρα ο διαχωρισμός των πολιτικών οργάνων τους να χωρίζονται με βάση το ποιάς κοινωνικής τάξης τα συμφέροντα προωθούν !

Ως γνωστόν, η κυρίαρχη τάξη στον Καπιταλισμό, είναι οι ιδιοκτήτες των βασικών μέσων παραγωγής, κοινώς η αστική τάξη (οι μπουρζουάδες κατα την γαλλική, οι πλουτοκράτες κατα Ισοκράτη, οι κεφαλαιοκράτες ή καπιταλιστές κατα Μαρξ), άρα φυσιολογικά, είναι και η τάξη που σε αυτό το σύστημα, διατηρεί την εξουσία στα χέρια της. Εαν και εφόσον αυτή η τάξη απωλέσει την εξουσία της απο μια άλλη κοινωνική τάξη, τότε θα μιλάμε για επανάσταση και αυτόματα θα αλλάξει και το κοινωνικό/οικονομικό σύστημα που θα πλαισιώνει και θα εκφράζει, αυτήν την νέα εξουσία.


Λόγω όμως καθαρά γεωγραφικών και αριθμητικών δεδομένων, δηλαδή με λίγα λόγια, τα μεγέθη και τα "φυσικά" όρια των τάξεων αυτών, αλλάζει και ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας τους. Αναλόγως την φάση στην οποία βρίσκονται τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα του Καπιταλισμού, προκρίνονται απο την αστική τάξη, διαφορετικές μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους, κατάλληλες ώστε διατηρούν με ασφάλεια την κυριαρχία των αστών, παρά το αριθμητικό τους μειονέκτημα. Φιλελευθερισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Στρατιωτικά καθεστώτα, Φασισμός, Νεοφιλελευθερισμός ... είναι μερικές απο τις μορφές που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, ώστε να διορθώσουν "ανωμαλίες" και κρίσεις, ή να χαλιναγωγήσουν ξεκάθαρα, την δυσαρέσκεια του εργαζόμενου λαού.

Μια λίγο διαφορετική διατύπωση θα ήταν η εξής : H μορφή διαχείρισης της αστικής εξουσίας, διαμορφώνεται ανάλογα με την δύναμη του εργατικού κινήματος και τις δυνατότητες της αστικής τάξης για παραχωρήσεις, στα πλαίσια ενός "ψυχρού" ή "θερμού" ταξικού πολέμου. Κάτι το οποίο όμως μπορεί να διαβαστεί και απο την ανάποδη, ότι δηλαδή το επίπεδο του κινήματος συνηθίζει να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει, ανάλογα με το τρόπο διαχείρισης της εξουσίας ...

Εαν εξετάσουμε τώρα με βάση όλα τα παραπάνω, τον χάρτη των κοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων στην χώρα, βάση των προγραμματικών τους διακυρήξεων, είναι φανερό πως υπάρχουν μόλις 2 διαφορετικές κατευθύνσεις, όσον αναφορά το επίπεδο της εξουσίας. Η μια που θέλει να διατηρήσει την εξουσία της αστικής τάξης και μάλιστα στα χέρια του πιο σκληρού (μονοπωλιακού) πυρήνα της, και η άλλη που επιδιώκει την ανατροπή αυτής της εξουσίας, ώστε η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα αυτής, να οικοδομήσουν την δική τους εξουσία και οικονομία. Το "5 κόμματα και 2 πολιτικές", έγινε "7 κόμματα και 2 πολιτικές", με μοναδικό εκφραστή της δεύτερης κατηγορίας, το ΚΚΕ.

Σε επίπεδο διαχείρισης της εξουσίας βεβαίως, υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Τα μεν ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και Δημοκρατική Αριστερά, εκφράζουν την κυρίαρχη αντίληψη των μονοπωλίων, περι άμεσης υποστήριξης της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων και με γνώμονα το χαμηλό επίπεδο του κινήματος, προωθούν την άμεση και απόλυτη χρεωκοπία του εργαζόμενου λαού ώστε να ανακάμψει η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Απαραίτητα συνθήκη για τα παραπάνω, αποτελεί φυσικά και η διατήρηση της χώρας εντός των μονοπωλιακών και ιμπεριαλιστικών ενώσεων, πάση (λαΐκή) θυσία και πληρώνοντας όποιο (εργατικό) κόστος.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη, εκμεταλλευόμενος την λογική δυσαρέσκεια του εργαζόμενου λαού, απέναντι στην απότομη "διόρθωση" των οικονομικών δεδομένων του συστήματος (που οδηγεί τις λαϊκές μάζες στην χρεωκοπία), επαναφέρει μια ιστορικά χρεωκοπημένη μορφή διαχείρισης, η οποία ναι μεν έχει απορριφθεί από την κυρίαρχη πτέρυγα του Κεφαλαίου, δηλαδή τα μονοπώλια, αλλά βρίσκει σύμμαχους σε μια μικρή μερίδα της αστικής τάξης και κυρίως γίνεται αγαπητό απο το μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου λαού. Η διαχείριση όμως, σοσιαλδημοκρατικού τύπου που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας όπως θεωρεί, καθώς συγκρούεται με τις δυνατότητες της αστικής τάξης για κάποιες μικρές παραχωρήσεις. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ, απο την στιγμή που δεν επιδιώκει σύγκρουση με τα μονοπώλια ή με τις υπερεθνικές ενώσεις τους, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει άλλη επιλογή, απο το να εναρμονιστεί και να παραδοθεί απόλυτα στην γραμμή τους (η οποία παρεπιπτόντως είναι και η μόνη που διασφαλίζει την συνέχεια του κοινωνικού/οικονομικού συστήματος). Το εκλογικό του αποτέλεσμα φυσικά, του δίνει την δυνατότητα, να παζαρέψει τους όρους της παράδοσης του ...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, οι οποίοι ναι μεν διατηρούν μια σχετική θολούρα ως προς τον τρόπο διαχείρισης που στηρίζουν, αλλά είναι βέβαιο πως έχουν βρει γόνιμο έδαφος σε αστικά, μεσαία αστικά και μικροαστικά στρώματα, που δεινοπαθούν κάτω απο την πίεση των μεγάλων ανταγωνιστών τους. Τέτοια πολιτικά σχήματα δημιουργούνται ιστορικά σε εποχές ισχυρών καπιταλιστικών κρίσεων και οδηγούν συνήθως τον λαό σε ακόμα πιο συντηρητικές επιλογές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα κόμματα των Μικρομεσαίων ή της Μεσαίας Τάξης, που δημιουργήθηκαν στην δημοκρατία της Βαϊμάρης ώστε να ανακοπεί η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, και τελικά απορροφήθηκαν απο το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα μέχρι το 1932.

Τέλος στην βουλή εμφανίστηκε και ο εκφραστής της βίαιης διαχείρισης, του Φασισμού/Ναζισμού. Η Χρυσή Αυγή, ασχέτως εαν υπήρχε μια κάποια προώθηση απο τα ΜΜΕ (δια της απόκρυψης θέσεων) και απο τοπικούς κομματάρχες ... άλλων κομμάτων, βρήκε κοινωνικά πατήματα στην βίαιη προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων αλλά και στην εξαθλίωση - λουμπενοποίηση, εργατικών και λαϊκών συνειδήσεων. Το κόμμα αυτό όμως, αποτελεί μια ναζιστική οργάνωση παλαιάς κοπής, η οποία σε αυτήν την μορφή της και σε αυτό το χρονικό σημείο, δεν αποτελεί επιλογή διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Ή λοιπόν θα συμμορφωθεί στα σύγχρονα αστικά και κοινωνικά δεδομένα (ώστε να προσπαθήσει να αποκτήσει μεγαλύτερη λαϊκή αποδοχή) ή θα παραμείνει απλά μια συμμορία για την βρώμικη δουλειά απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Πιθανώς το εκλογικό ποσοστό της να ψαλιδιστεί αρκετά στις επαναληπτικές που έρχονται.

Αγαπημένα παιδιά επίσης της κυρίαρχης γραμμής, αποτελούν τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής νεοφιλελεύθερης δεξιάς, δηλαδή τα κόμματα του Μάνου, της Μπακογιάννη, του Τζήμερου κλπ. Να είστε σίγουροι πως αυτά θα βρεθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μέσα στο επόμενο Κοινοβούλιο.