Τα ψέματα τελειώνουν, καθένας στο πόστο του

Γραφει ο Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Το δεδομένο είναι ένα: Είναι υπαρκτή η καπιταλιστική κρίση και μέσα στα πλαίσιά της υπαρκτός και ο κίνδυνος πτώχευσης. Εξάλλου ο λαός έχει ήδη πτωχεύσει. Από κει και μετά αρχίζουν τα παιχνίδια των κομμάτων που ενώ υπερασπίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εμφανίζονται ως «φίλοι του λαού». Από κοντά και τα παράπονα για όποιον χαλάει τη σούπα και δείχνει τα στοιχεία που πράγματι χρησιμοποιούνται για εκβιασμό της λαϊκής θέλησης, αλλά και αποκαλύπτουν την απάτη όσων εφησυχάζουν το λαό ισχυριζόμενοι ότι η έξοδος από το ευρώ είναι μία μπλόφα. 

Οι υπερασπιστές του ευρώ που παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς αισθάνονται ριγμένοι καθώς οι ανακοινώσεις των πολιτικών ανταγωνιστών τους, αποκαλύπτουν τον καιροσκοπισμό αμφοτέρων.
Λογικά τα παράπονα αλλά κάλπικα καθώς όλοι μαζί υπερασπίζουν τον ευρωμονόδρομο. Η Τράπεζα απλά τους υπενθυμίζει ότι δεν μπορούν να πατάνε σε δύο βάρκες καθώς έχουνε διατυπώσει κοινή θέση για την παραμονή στην Ευρωζώνη. 


Ολο και περισσότερο είναι αδύνατο να κρυφτεί το γεγονός: η καπιταλιστική κρίση και οι ανάγκες των καπιταλιστών να την ξεπεράσουν τσακίζοντας εργάτες, δεν αφήνουν περιθώρια στις δυνάμεις υπεράσπισης του κεφαλαίου να πουλάνε ψόφια ψάρια σε ιλουστρασιόν αμπαλάζ.
Η αποκάλυψη ότι είναι κοινές οι θέσεις όσων εκβιάζουν και όσων εφησυχάζουν το λαό, τινάζουν στον αέρα και τους ισχυρισμούς περί «νέου αέρα» στην ΕΕ. Ο ίδιος ο Ολάντ φρόντισε να υπενθυμίσει ότι η ελληνική εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει τα χρέη των καπιταλιστών και αυτό πρέπει να το βεβαιώσει και με την ψήφο της. Γεγονός που οδηγεί το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει εντολές για προσγείωση στα στελέχη του, που εντέλλονται να σταματήσουν να τάζουν διάφορα, μπροστά στο ενδεχόμενο η «αριστερά» του κεφαλαίου μετά γνώσεως να πράξει αυτό που έχει ήδη συμφωνήσει: να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, καθώς το μεγάλο κεφάλαιο και με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο απυρόβλητο. 

Γεγονός που αναγνωρίζει το συγκρότημα Αλαφούζου και καλεί άπαντες να ρίξουν τους τόνους, γιατί έτσι κι αλλιώς αύριο μαζί θα διαχειριστούν την κρίση, όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση, όποιος κι αν παριστάνει την αξιωματική αντιπολίτευση.

Εκ των πραγμάτων, πλέον, επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ ότι μόνη πραγματική αντιπολίτευση μπορεί να είναι ο αγωνιζόμενος λαός, με τους κομμουνιστές να είναι ήδη στην πρώτη γραμμή.
Οι καθημερινές δηλώσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου αποκαλύπτουν το στημένο παιχνίδι όσων ισχυρίζονται ότι μέσα στην ΕΕ μπορεί να υπάρχει ελπίδα για το λαό.
Ολοι μαζί αποφεύγουν το συγκεκριμένο: π.χ. για να δουλέψουν τα ναυπηγεία χρειάζεται σύγκρουση με την ΕΕ που το εμποδίζει για να έχουν δουλειές τα ναυπηγεία της Γερμανίας, της Ολλανδίας αλλά και της Κίνας και της Ν. Κορέας. Για να ζήσουν οι αγρότες και να τραφεί ο πληθυσμός πρέπει να φύγει απ' τη μέση η ΕΕ με την ΚΑΠ που καθορίζει τι και πόσο θα παράγουμε. Τέτοια παραδείγματα πάμπολλα, αλλά οι «μονομάχοι» για την αστική διακυβέρνηση αποφεύγουν τη συζήτηση και αναλώνονται για το φύλο των αγγέλων, όπως η κ. Μπακογιάννη που κάνει γαργάρα την σύμπλευση των θέσεών της για την ΕΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ και πετάει την μπάλα στο γήπεδο της «τρομοκρατίας».

Το παιχνίδι είναι στημένο κι αλίμονο στους εργάτες που ακόμα αποθέτουν τις ελπίδες τους σε όσους πατούν σε δύο βάρκες. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνουν στις εκλογές με μια κοινή θέση: Οτι οι εργάτες μπορούν να κερδίσουν, αρκεί πρώτα να έχουν κερδίσει οι καπιταλιστές. Αυτή και μόνο η κοινή τους θέση είναι σοβαρότατος λόγος για να σταλούν στα αζήτητητα της ιστορίας. Δεν υπάρχει στιγμή στην ιστορία της ταξικής πάλης που να κερδίζουν και οι καπιταλιστές και οι εργάτες. Πόσο μάλλον στον καιρό της κρίσης όπου η επιδίωξη σωτηρίας και ανάκαμψης των καπιταλιστών καθιστά απόλυτη ανάγκη το τσάκισμα των εργατών.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να παίξει σ' αυτό το παιχνίδι. Είναι προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης η καλλιέργεια όποιας αυταπάτης ότι μαζί με τους καπιταλιστές θα βγούμε από την κρίση.
Το ΚΚΕ, αντίθετα, στον λιγοστό χρόνο που επιτρέπουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης να ακουστεί η φωνή του, επιμένει να δείχνει ότι: Η Ελλάδα έχει αναπτυξιακές δυνατότητες. Για να λειτουργήσουν αυτές υπέρ του λαού πρέπει να βγει η χώρα εκτός της ΕΕ. Πρέπει να κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, πρέπει ο λαός να έχει την εξουσία.
Σ' αυτή την κατεύθυνση επιμένει το ΚΚΕ, δείχνει ότι είναι αναγκαστική η σύγκρουση με ΕΕ και καπιταλιστές για φιλολαϊκή λύση. Κι αυτό είναι κριτήριο ψήφου για όσους πράγματι θέλουν να δούνε μια καλύτερη μέρα και όχι να γλείφουν τα κόκαλα που πετάνε απ' το τραπέζι οι αστοί. Γιατί δυναμώνει το ΚΚΕ και στη Βουλή και στο κίνημα. 

Ας είναι καθαρό: από την πλευρά του ΚΚΕ η μάχη θα δοθεί και μετά τις 18 Ιούνη με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση. Γιατί ο πόλεμος δεν αφορά στο ποια από τις κυβερνήσεις των αστών θα κάθεται στον σβέρκο των εργατών. Σ' αυτή τη μάχη κάθε εργάτης που έχει αγωνία για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του οφείλει να προσφέρει τα βόλια του. Στη συγκεκριμένη συγκυρία αυτά είναι ψήφος στο ΚΚΕ.