Μια ιστορία από την Δανία

Από το Cogito Ergo Sum

Μιας και σήμερα είναι Σάββατο, ας αποφύγουμε τις περίπλοκες αναλύσεις και τα βαθυστόχαστα σχόλια κι ας χαλαρώσουμε με μια ιστοριούλα. Μια ιστοριούλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και -εν όψει εκλογών- άκρως διαδακτική. Πάμε λοιπόν:

Το περασμένο Σεπτέμβριο έγιναν εκλογές στην Δανία, μια χώρα η οποία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θεωρείται προηγμένη. Σ' εκείνες τις εκλογές ηττήθηκε η συντηρητική παράταξη του Λαρς Λέκκε Ράσμουσσεν και, με διαφορά λίγων ψήφων, η διακυβέρνηση πέρασε στην "αριστερή" συμμαχία που είχαν συμπήξει οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και ένα μικρότερο σοσιαλιστικό λαϊκό κόμμα. Όλοι αυτοί οι "σοσιαλιστές" και "αριστεροί" έφτιαξαν μια συμμαχία που έγινε γνωστή ως "κόκκινο μπλοκ" (ήμαρτον!), έβαλαν επί κεφαλής την καρασοσιαλίστρια Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ και κέρδισαν τις εκλογές με το εξής κεντρικό σύνθημα: "Θα ξεπεράσουμε την κρίση με πρόγραμμα επενδύσεων κι όχι περικοπών. Πρώτο μας μέλημα η αντιμετώπιση της ανεργίας, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας". Με βάση αυτό το σύνθημα, η επίθεσή τους στην συντηρητική κυβέρνηση επικεντρώθηκε σε κάτι απλό και πιασάρικο: χρέωσαν τους αντιλαϊκούς νόμους και το κλάδεμα των κοινωνικών δικαιωμάτων στον νεοφιλελευθερισμό των κυβερνώντων.

Με τέτοιες προϋποθέσεις,το "κόκκινο μπλοκ" κέρδισε τις εκλογές αλλά, την επόμενη κιόλας μέρα, οι προεκλογικές υποσχέσεις ξεχάστηκαν κι ένα άλλο αντιλαϊκό πακέττο μέτρων μπήκε σε εφαρμογή. Όποια κοινωνική παροχή είχε απομείνει από το περίφημο "σκανδιναβικό μοντέλο" ξηλώθηκε στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης. Η εργασία έπαψε να είναι δικαίωμα κι έγινε προνόμιο, το οποίο απαιτεί από τον "προνομιούχο" εργαζόμενο αύξηση των αποδόσεών του και μείωση των απαιτήσεών του. Κι εκείνοι που δεν έχουν δουλειά, θα πρέπει να ντρέπονται για την κατάντια τους και να αναλάβουν με δικές τους "δημιουργικές πρωτοβουλίες" να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.


Μάλιστα, η -κόκκινη να την πω...αριστερή να την πω...σοσιαλίστρια να την πω...- πρωθυπουργός, η κυρία Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ, δεν δίστασε να κουνήσει το δάχτυλο στην μούρη των δανών, δηλώνοντας αυστηρά ότι "έχουμε καλομάθει να καθόμαστε στον καναπέ και να μας φροντίζει το κράτος"(!). Σε ελεύθερη μετάφραση, δηλαδή, είπε στους δανούς το πολύ γνωστό σε μας τους έλληνες: "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε".

Το πρώτο μέτρο που θεώρησε αναγκαίο για το ξεπέρασμα της κρίσης η "αριστερή" κυβέρνηση», ήταν η κατάργηση της πρόωρης σύνταξης την οποία δικαιούνταν οι εργαζόμενοι στα βαρέα επαγγέλματα όταν συμπλήρωναν τα 62 χρόνια τους. Σύμφωνα με την "αριστερή" ασφαλιστική μεταρρύθμιση, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι σήμερα τα 67 χρόνια και θα ανεβαίνει ανάλογα με την αύξηση του μέσου όρου ζωής. Έτσι, σύμφωνα με τις σχετικές αναλογιστικές μελέτες, όσοι είναι σήμερα κάτω των 10 ετών, θα πάρουν σύνταξη στα 73,5 χρόνια τους, άσχετα με το τι επάγγελμα θα ασκήσουν!

Φυσικά, ένα σωστό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο (προς αύξηση των επενδύσεων, πάντα!), κυνήγι των μικρομεσαίων υπό το πρόσχημα της φοροδιαφυγής και επιβολή μιας σειράς φόρων σε προϊόντα πρώτης ανάγκης. Ο ηλιθιωδέστερος και προκλητικώτερος αυτών των φόρων είναι ο διαβόητος "φόρος λίπους", ο οποίος επιβλήθηκε σε μια ατελείωτη σειρά ειδών διατροφής (βούτυρα, τυριά, κρέατα, αλλαντικά κλπ) με σκοπό τάχα να αποτρέψει τους δανούς από την κατανάλωση των επιβλαβών λιπαρών τροφών!!

Υποθέτω ότι οι ψηφοφόροι τού "κόκκινου μπλοκ" πίστευαν ότι η σεπτεμβριανή ψήφος τους αποτελούσε την ενδεδειγμένη διέξοδο από την πίεση των αντιλαϊκών μέτρων τής πρηγούμενης κυβέρνησης. Όμως, είμαι σίγουρος ότι απογοητεύθηκαν πλήρως όταν άκουσαν την πρωθυπουργίνα τους να εκφωνεί τα παρακάτω λόγια κατά το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά της, μόλις 3 μήνες μετά τις εκλογές:

"Η χώρα αντιμετωπίζει πρωτοφανή οικονομική κρίση και γι' αυτό πρέπει να αποβάλουμε όλοι κάθε σκέψη για μέτρα που θα βοηθήσουν τη λαϊκή οικογένεια. Η κρίση θα ξεπεραστεί με συναίνεση και συλλογική προσφορά. Πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και να προσαρμόσουμε τους μισθούς στα όρια της ανταγωνιστικότητας. Θα έρθουν, δυστυχώς, νέα αυστηρά μέτρα και πρέπει όλοι να σκεπτόμαστε από τώρα πώς θα τα καλοδεχτούμε. Δυστυχώς, η διεθνής κατάσταση και η εξάρτηση της χώρας μας από την οικονομία των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν μια νέα, πρωτόγνωρη κατάσταση. Αναγκαζόμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις για να διαφυλάξουμε τη χώρα μας και όχι να τη διαλύσουμε... Στην κοινωνία που ζούμε, έχουμε όλοι δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κανείς πια δεν μπορεί να απολαμβάνει κάποιες παροχές χωρίς να προσφέρει. Δυστυχώς, τα καλά χρόνια πέρασαν και τώρα έρχονται τα δύσκολα. Ο λογαριασμός δεν πληρώθηκε ακόμα.

Πρέπει, πάνω απ' όλα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, αλλιώς οι επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στη χώρα μας θα φύγουν κι αυτές σε χώρες όπου τα έξοδα είναι χαμηλότερα κι αυτό θα στοιχίσει κι άλλες θέσεις εργασίας. Ο καθένας έχει υποχρέωση να προσφέρει τα μέγιστα, για να εξακολουθήσει η χώρα μας να είναι πρότυπο ευημερίας... Όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, δεν είναι λίγοι αυτοί που με συγχαίρουν για την προσφορά της Δανίας στους πολέμους στο Αφγανιστάν και την Λιβύη. Πρέπει όλοι να 'μαστε περήφανοι για το έργο των Δανών στρατιωτών. Μέσα στο 2012 θα αναρτηθεί και μνημείο για τους Δανούς πεσόντες στις διεθνείς αποστολές... Το 2012 δεν θα είναι η χρονιά που θα λυθούν τα προβλήματά μας. Αλλά μπορεί να γίνει η χρονιά στην οποία η συναίνεση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία θα ανθίσουν για το καλό της πατρίδας μας".

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστοριούλα που ήθελα να σας διηγηθώ. Ήταν μια ιστορία από την Δανία. Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα και καταστάσεις τού τόπου μας επαφίεται στην διάθεση και στην κριτική ικανότητα των αναγνωστών.