Ας δούμε, λοιπόν, το «πλαίσιο»...

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Κατά την παραλαβή της διερευνητικής εντολής ο κ. Τσίπρας δήλωσε:
«Η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση».
Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να παρακάμψει και να περιορίσει τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα από ...γεωγραφικά (και μάλιστα γεωγραφικώς ελλιπή) όρια.
Ας σταθούμε σε αυτό καθαυτό το «ευρωπαϊκό πλαίσιο» εντός του οποίου - κατά τον κ. Τσίπρα - πρέπει να αναζητηθεί η «λύση» του ελληνικού προβλήματος.

Ο χάρτης του «ευρωπαϊκού πλαισίου» περιλαμβάνει:
Την Πορτογαλία και την Ιρλανδία των μνημονίων, της εκτίναξης του δημοσίου χρέους, της ύφεσης ως αποτέλεσμα της απεινούς λιτότητας, η οποία - όπως και στην Ελλάδα - φέρνει νέα μνημόνια.

Την Ισπανία που, χωρίς μνημόνιο και χωρίς χρέος, εντούτοις βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση, με την οικονομική κατάρρευση να αντανακλάται στο μανιασμένο τσουνάμι της ανεργίας.

Τη Γερμανία - την κατά πολλούς «ατμομηχανή» όχι μόνο του προβλήματος, αλλά και της «λύσης» - των 16 εκατομμυρίων φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων. Των 7,5 εκατομμυρίων εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα. Των εκατομμυρίων εργαζομένων με τους παγωμένους μισθούς εδώ και μια δεκαετία. Και φυσικά τη Γερμανία του «αρχιτεκτονικού οικοδομήματος» εντός της ΕΕ, ενός «οικοδομήματος» που δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τον σιδηρούν κανόνα της καπιταλιστικής ανισόμετρης ανάπτυξης. Τουτέστιν: Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. 'Η, όπως με όρους οικονομικούς το είχε πει η κυρία Λαγκάρντ τον Οκτώβρη του 2010: «Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας».

Τη Γαλλία των επίσης 8 εκατομμυρίων φτωχών, ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων, που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα.

Την Ολλανδία, που στην παρούσα φάση εκπροσωπεί με τον πιο καθαρό τρόπο τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής «ευημερίας»: Παρότι η χώρα εμφανίζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, εντούτοις οδεύει σε εκλογές με επίδικο την επιβολή λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ στις πλάτες του ολλανδικού λαού.

Την Ιταλία της σύμπραξης των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων που με τα μέτρα λιτότητας βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών...

Τη Βρετανία, όπου, αν και εκτός Ευρωζώνης και χωρίς την ανάγκη να βαφτίσει τη λιτότητα με τον όρο «μνημόνιο», εφαρμόζεται η πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας, στην οποία οι ίδιοι οι φορείς της έχουν προσδώσει τον κωδικό «δάκρυα και αίμα».

Αυτό το «ευρωπαϊκό πλαίσιο», εντός του οποίου υπόσχεται τη «λύση» του ελληνικού προβλήματος ο κ. Τσίπρας, συμπληρώνεται από τον τυφώνα της πολιτικής αγριότητας εναντίον των λαών σε Σλοβενία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Δανία, Ρουμανία και παντού.

Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα για να δούμε πώς αποτυπώνεται στη ζωή του ελληνικού λαού το «ευρωπαϊκό πλαίσιο», το πλαίσιο της ΕΕ, δηλαδή, εντός του οποίου η χώρα - κατά τον κ. Τσίπρα - θα αναζητήσει τη «λύση»:

• Η - προ μνημονίων - Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων φτωχών και χρεοκοπημένων, όπως και η - μετά μνημονίων - Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα των αστέγων, των συσσιτίων και των υποσιτιζόμενων παιδιών στα σχολεία, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα των υψηλών ρυθμών «ανάπτυξης» με τα 77 λεπτά του ευρώ «αύξηση» στο μεροκάματο, όπως και η Ελλάδα της κρίσης με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στα μικρομάγαζα και των ενεχυροδανειστηρίων που καλούν τα λαϊκά στρώματα να βάλουν ενέχυρο από γαμήλιες βέρες μέχρι χρυσά δόντια για ένα κομμάτι ψωμί, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα της - προ μνημονίων - εκ περιτροπής «απασχολησιμότητας», όπως και η Ελλάδα της - μετά μνημονίων - εκ περιτροπής ανεργίας, είναι η Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα της προ κρίσης υπερσυσσώρευσης αμύθητου πλούτου από τους τραπεζίτες, όπως και η Ελλάδα της μετά κρίσης τροφοδότησης των τραπεζιτών με πακτωλό «ενισχύσεων», είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα που ήταν πρώτη σε ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, προ κρίσης, με την Ελλάδα που είναι πρώτη σε ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, μετά κρίσης, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα του ξεπουλημένου ΟΤΕ, της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ, των διαλυμένων ναυπηγείων, της ξεκληρισμένης αγροτιάς, του παραγωγικού μαρασμού, της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας και της εξασφαλισμένης μαύρης ανεργίας, η Ελλάδα της μεταναστευτικής εξαθλίωσης, της «Ζήμενς» και των υποβρυχίων που γέρνουν, η Ελλάδα όπου «δεν υπάρχει σάλιο» για τους γέροντες, αλλά υπάρχει αθρόα εισαγωγή όπλων από Γερμανία και Γαλλία, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».
• Η Ελλάδα της τρόικας, των μεσοπρόθεσμων, των εφαρμοστικών και των δανειακών συμβάσεων, είναι η ίδια Ελλάδα του ίδιου «ευρωπαϊκού πλαισίου» που για να φτάσει στο «σύμφωνο του ευρώ» και της αιώνιας λιτότητας, πέρασε από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, από το Σύμφωνο Σταθερότητας και από τις οδηγίες Μπολκενστάιν.
• Η Ελλάδα που τούτη δω την ώρα - την ώρα του λαϊκού αποδεκατισμού - οι Ελληνες εφοπλιστές χτίζουν πλοία 11 δισ. ευρώ σε Κίνα και Νότια Κορέα και οι εισηγμένοι του Χρηματιστηρίου μετρούν λειτουργικά κέρδη ύψους 15 δισ. ευρώ για τη διετία 2009-2010, είναι η Ελλάδα του «ευρωπαϊκού πλαισίου».

Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
Και αυτό είναι το τόσο αγαπημένο και προσοδοφόρο για την ελληνική πλουτοκρατία «ευρωπαϊκό πλαίσιο», που κατάντησε την Ελλάδα και το λαό της εδώ που την κατάντησε.
Το ερώτημα, επομένως, είναι εύλογο:
Τι είδους «σωτηρία» μπορεί να αναμένει κανείς όταν
ως πλαίσιο αναζήτησης της «σωτηρίας» προσδιορίζεται - και μάλιστα προσδιορίζεται με τη μέγιστη δυνατή αυστηρότητα -
το ίδιο εκείνο πλαίσιο που έχει φέρει τη δυστυχία, το ίδιο εκείνο πλαίσιο εντός του οποίου συντελείται η συμφορά.
Και πόσο, τελικά, διαφέρει μια τέτοια πόζα, ένας τέτοιος εξωραϊσμός της βαρβαρότητας του «ευρωπαϊκού» (δηλαδή του «ευρωενωσιακού») πλαισίου, από άλλες πόζες, όπως αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ενώ είναι ολετήρες παριστάνουν τους «σωτήρες»;