Φέρ΄το Αριστερά

Γράφει ο Θύμιος Καλαμούκης

Όπως και να έχει η Γή θα γίνει κόκκινη, λέει περίπου ο ποιητής και επειδή με την ψήφο του ο ελληνικός λαός προχτές έβαψε την ελληνική Γη… ροζ, όπως έδειξε ο χάρτης του υπουργείου Εσωτερικών, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε τα βασικά, αφού κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει.

Η αριστερά είναι πολλά πράγματα, στο μυαλό του καθενός. Έτσι και στο δικό μου. Είναι κοινωνική ευαισθησία, είναι κοινωνική φροντίδα. Είναι πολιτισμός, αλληλεγγύη, ειλικρίνεια. Είναι σοβαρές προτάσεις, τεκμηριωμένες προτάσεις. Είναι ευθύνη και θυσία.

Αυτά περίπου είναι, αριστερά στο μυαλό μου. Τι ΔΕΝ είναι αριστερά, για μένα. Δύο πράγματα. Ευρωπαϊσμός και κυβερνητισμός.  Και εξηγούμαι: 

Α. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι Αριστερός όποιος δηλώνει Ευρωπαϊστής, με δεδομένη την σημερινή Ευρώπη. Των μνημονίων, των εκβιασμών, των απειλών, των συμφερόντων και των τραπεζών. Αριστερά και τέτοια Ευρώπη, δεν μπορεί να ταιριάξουν, δεν μπορεί να συναντηθούν παρά μόνο για να καταστρέψει η μία την άλλη… 

Β. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι Αριστερός όποιος δηλώνει κυβερνητιστής. Έτοιμος δηλαδή να φτιάξει κυβέρνηση, που να κινηθεί εντός των πλαισίων που του δίνει το υπάρχον οικονομικό σύστημα. Για τον απλό λόγο, ότι όποια κυβέρνηση σχηματιστεί, θα κληθεί να διαχειριστεί την ανεργία, που θα υπάρχει πάντα, την φτώχεια που θα υπάρχει πάντα, τους εφοπλιστές που θα υπάρχουν πάντα, τους καναλάρχες που θα υπάρχουν πάντα, τους αιμοβόρους τραπεζίτες που θα υπάρχουν πάντα. Τις αδικίες που θα υπάρχουν πάντα.


Εν ολίγοις. Η Αριστερά δεν πρέπει να διαχειρίζεται αυτά που «παράγει», ο καπιταλισμός. Η Αριστερά πρέπει να καταργήσει τον καπιταλισμό. Αλλιώς ο καπιταλισμός θα καταργήσει και θα καταπιεί την αριστερά και κυρίως τον λαό (παραδείγματα πάμπολλα).

Γιατί όλα αυτά; Διότι ακούω συζητήσεις συντρόφων από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστηρίζουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση, θα λύσει, ή θα επιχειρήσει να λύσει, φαινόμενα παθογένειας που έχουν δημιουργηθεί στην χώρα μας. Και θα προσπαθήσει να λύσει τα τραγικά αποτελέσματα μιας πολιτικής, χωρίς να αλλάξει την πολιτική, αλλά υπηρετώντας την πολιτική.

Και επειδή ο κόσμος διακρίνεται από μια βιασύνη και μια «τεμπελιά» και πιστεύει ότι ρίχνοντας απλά και μόνο ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη, μπορεί και να φύγει το μνημόνιο, οφείλουμε να πούμε ότι αυτό δεν θα γίνει. Μπορεί να γίνουν ένα σωρό άλλα ωραία πράγματα, αλλά μνημόνιο έτσι δεν φεύγει. 

Οι χειροπέδες, μόνες τους, ποτέ δεν ξεκλειδώνονται. Πόσο μάλλον οι αλυσίδες. Δεν θα αλλάξει τίποτα, αν δεν αλλάξει ο λαός. Τρόπο σκέψης, τρόπο δράσης, τρόπο σύγκρουσης. Μα προχτές, έγινε ένα βήμα, θα πουν πολλοί. Σωστά έγινε ένα βήμα. Σημαντικό. Καταβαραθρώθηκαν τα ξεπουλημένα κόμματα του μνημονίου. Άριστο. Θεσπέσιο. Σημαντικό. Αλλά δεν φτάνει. Ήταν μια καλή αρχή, που αν δεν έχει συνέχεια, θα οδηγήσει σε τέλος.

ΥΓ 1. Πριν μέρες, είχα αναφέρει την φράση, «στις 6 Μαΐου ή θα γράψουμε ιστορία, ή θα μας γράψει η ιστορία». Υπό αυτό το πρίσμα, προχτές σαν λαός, ακόμη και αν κινηθήκαμε εκ του ασφαλούς και αν και γενικώς κινηθήκαμε δεξιά… γράψαμε ιστορία. Και πολύ το χαίρομαι. Και νιώθω ότι πρέπει να αλληλοευχηθούμε συγχαρητήρια και  πάντα τέτοια.

ΥΓ 2 Συμπληρώνοντας το προηγούμενο και αφού πια δεν έχουμε ΠΑΣΟΚ… ας έχουμε τα συνθήματα του «Μαζί καταφέραμε πολλά, μπορούμε περισσότερα».

ΥΓ3 Αν ήμουν Συριζαίος, θα ευχόμουν, σε τέτοιες εποχές, να είχα πολύ σκληρή κριτική από τα αριστερά μου…