Περί του «λογιστικού ελέγχου» του χρέους

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

H «χρεο-τρομοκρατία» είναι μια «μηχανή» που κατασκευάστηκε για να επαναλαμβάνει ότι βρισκόμαστε στο «χείλος του γκρεμού», με στόχο να σοκάρει τα λαϊκά στρώματα με την απειλή της χρεοκοπίας.
Υπήρξε και παραμένει ένα κατ' εξακολούθηση πρόσχημα
για την επιβολή του προαποφασισμένου κοινωνικού βανδαλισμού και του πρωτοφανούς εργοδοτικού κανιβαλισμού, που ουδόλως σχετίζονται με το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών του ελληνικού κράτους.

Ο στόχος των εμπνευστών της ήταν εξ αρχής άλλος:
Από τη μια, επιδίωξαν τη συναίνεση του λαού, που κλήθηκε να αναπτύξει την ψυχολογία του «συνενόχου» και του «συνυπεύθυνου» για τα χρέη που οι εκμεταλλευτές του δημιουργούν, αλλά εκείνος «πρέπει» να τα πληρώνει.
Από την άλλη, η θεωρία του χρέους έγινε το προπέτασμα καπνού που, στο όνομα του «κοινού μας σπιτιού που καίγεται», προσπάθησε να αφοπλίσει τις λαϊκές αντιστάσεις απέναντι στην πολιτική που διασφαλίζει στην πλουτοκρατία «εργασιακούς κανόνες» τύπου «Αουσβιτς».

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή κάλεσε το λαό να αποτινάξει την «χρεοτρομοκρατία» και να αντιμετωπίσει το ζήτημα του χρέους στην πραγματική του διάσταση.
Ελεγε η ανακοίνωση του ΚΚΕ στις 4/6/2010:
«Τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, οι φοροαπαλλαγές τους και οι κρατικές χρηματοδοτήσεις δημιούργησαν την κρίση και το δημόσιο χρέος, που ο λαός πρέπει να αρνηθεί να πληρώσει, θυσιάζοντας τα δικαιώματά του στη δουλειά, στους μισθούς, στην Ασφάλιση και στις συντάξεις».

Επομένως:
Ούτε «διαπραγμάτευση», ούτε «αναδιαπραγμάτευση», ούτε «διάρθρωση», ούτε «αναδιάρθρωση» του χρέους, ούτε «ελεγχόμενη», ούτε... ανεξέλεγκτη «πτώχευση», ούτε «στάση», ούτε «παράταση» πληρωμών, ούτε «ευρωομόλογα», ούτε «επιμήκυνση», ούτε «κούρεμα», καμία απ' όλες αυτές τις διαχειριστικές στην ουσία τους προτάσεις δεν αποτελεί «λύση» για το λαό.
Ούτε, βεβαίως, «λογιστικός έλεγχος του χρέους» με το πρόσχημα να δούμε, όπως ισχυρίζονται οι εισηγητές του, ποιο ακριβώς μέρος του χρέους «οφείλει» να το πληρώσει ο λαός. Διότι - πολύ απλά - ο λαός δεν οφείλει τίποτα.

• Γιατί, κανένα μέρος αυτού του χρέους δεν είναι χρέος του λαού.
• Γιατί, κανένα μέρος αυτού του χρέους δεν πήγε σε μισθούς, σε συντάξεις, σε Υγεία, Παιδεία ή Πρόνοια υπέρ του λαού, αλλά όλο πήγε σε προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο.
• Γιατί όλο αυτό το χρέος είναι επαχθές και ειδεχθές και όχι μόνο ένα «μέρος» του.
• Γιατί ο λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανένα.
• Γιατί όλο αυτό το χρέος είναι παράνομο.

Οταν, λοιπόν, κάποιοι μας λένε «να δούμε τι πραγματικά χρωστάμε»
- και μάλιστα το λένε στο όνομα της εξυπηρέτησης του λαού -
στην πραγματικότητα εισάγουν από το παράθυρο την πολιτική των μνημονίων, που μια πλευρά τους έχει να κάνει με τη διευθέτηση του χρόνου και του τρόπου με τον οποίο θα ικανοποιηθούν οι δανειστές, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι.
Πρόκειται, τελικά, για προτάσεις που εισηγούνται στον καπιταλισμό διάφορες εναλλακτικές μανούβρες και διαχειριστικά σχέδια, για να ξεπεράσει την κρίση του φορτώνοντάς την, πάντα, στο λαό.

Αντίθετα, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που ο λαός έχει πληρώσει την τελευταία δεκαετία πάνω από μισό τρισ. ευρώ για τοκοχρεολύσια, αλλά τώρα άλλοι του λένε ότι «χρωστάει» τα διπλά, κι άλλοι του λένε «έλα να δούμε πόσα ακόμα χρωστάς»,
σε μια χώρα που για να καταβληθούν αυτά τα 500 δισ. σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος των 1.500 ευρώ μηνιάτικο τα πέντε από τα δέκα (!) χρόνια μετά το 2000 τα δούλεψε για να πληρώνει δανειστές, πιστωτές, τοκογλύφους και κερδοσκόπους,
σε μια χώρα που οι κυβερνήσεις, το αστικό πολιτικό κατεστημένο, το ΔΝΤ και η ΕΕ μαζί με όλους τους θιασώτες της λειτουργούν σαν «χωροφύλακες», σαν «φουσκωτοί» και σαν «εισπράκτορες» των τοκογλυφικών για λογαριασμό των ντόπιων «πατριωτών» και των «φιλελλήνων» δανειστών «μας»,

οι κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή της «τρομοκρατίας» του χρέους και των ελλειμμάτων, τονίζουν, καθαρά και ξάστερα:

1) Η μόνη πολιτική που μιλά από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων είναι αυτή που λέει ότι ο λαός δεν έχει καμία υποχρέωση να αποδεχτεί σαν δικό του χρέος όσα αφαιρούνται από το δημόσιο ταμείο, για να γίνουν κέρδη της πλουτοκρατίας.

2) Ριζοσπαστική πολιτική δεν είναι αυτή που αυτοαναγορεύεται ως τέτοια, αλλά εκείνη που εν τοις πράγμασι το αποδεικνύει, καλώντας το λαό να αρνηθεί να πληρώσει για τα δάνεια της ολιγαρχίας.

3) Η πραγματικά ασυμφιλίωτη πολιτική με το καθεστώς που λεηλατεί το λαό, είναι εκείνη που προειδοποιεί τόσο τους εντός όσο και τους εκτός Ελλάδας «γύπες», ότι ο λαός δεν αναγνωρίζει σαν «δημόσιο χρέος» τα προνόμια της άρχουσας τάξης. Είναι η πολιτική που διακηρύσσει ότι το λεγόμενο «δημόσιο χρέος» δεν είναι παρά ο δημόσιος πλούτος που τα μονοπώλια τον σφετερίστηκαν από το λαό, και που ο λαός απαιτεί να του επιστραφεί, χωρίς να μπαίνει στο παζάρι αν θα του τον κλέψουν διά της «επιμήκυνσης», διά της «λογιστικής αποτίμησης» ή όποιας άλλης μορφής διαρρύθμισης της κλοπής.

4) Η μόνη φιλολαϊκή πολιτική είναι αυτή που σημειώνει ότι είτε σε ευρώ, είτε σε δραχμές, είτε σε δολάρια, είτε σε αρχαίες μνες, τα λαϊκά στρώματα πρέπει οργανωμένα και μαζικά να βροντοφωνάξουν πως «δεν πληρώνουμε» ούτε πεντάρα στους εγχώριους και ξένους ομολογιούχους - τοκογλύφους.

Με δυο κουβέντες:
Ο λαός δε χρωστάει τίποτα, σε κανέναν και πολύ περισσότερο σε εκείνους που του πίνουν το αίμα και που τους πληρώνει - αδιαλείπτως - από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Αυτή η πολιτική, που συμπυκνώνεται σε μια φράση, «ή θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία», είναι απόλυτα συνυφασμένη με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, της μόνης ικανής να επιβάλει τους όρους του λαού και να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι στους ντόπιους και διεθνείς κεφαλαιοκράτες και τους οργανισμούς τους. Αυτή η πολιτική είχε περιγραφεί από τον Λένιν με τα παρακάτω λόγια:
«"Δημόσια χρέη"! Η εργατική τάξη ξέρει ότι αυτά τα χρέη δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν»¹.

1 Λένιν, Απαντα, τόμος 33, σελ. 203, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»