Ο συνωστισμός είναι πολύ μεγάλος για το ποιος θα εκφράσει τον χώρο (δηλαδή το ποιος θα έχει το ρόλο) που είχε μέχρι και πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ, ως βασικός εταίρος του παλιού δικομματισμού και πυλώνας και του ευρωμονόδρομου, και ο οποίος κομματιάστηκε κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης και των άγριων αντιλαϊκών μνημονίων - μέτρων.
Έτσι τώρα έχουμε:
Από την μια είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου που ψάχνει τρόπους, με συμμαχικά σχήματα, να συγκρατήσει δυνάμεις ώστε να μπορεί να έχει κάποιο ρόλο στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού.
Από την άλλη βρίσκεται το «νέο» ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να γίνει αυτός «ο νέος Χαλίφης στη θέση του παλιού» και έχει ήδη αντιγράψει και εμπεδώσει τις θέσεις, τις μεθόδους του παλιού ΠΑΣΟΚ, έχει ενσωματώσει πολλά ηγετικά του στελέχη από όλους τους τομείς και ειδικά από τον σάπιο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Στη «μέση» κινείται το κεντροΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ η οποία κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει και να αναβαθμίσει το ρόλο της πάντα έτοιμη και να προσφέρει και ως εφεδρεία, να ξαναγίνει κυβερνητικό στήριγμα είτε από εδώ, είτε από εκεί, και αν χρειαστεί να συμβάλει και σε ένα μεγάλο συνασπισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ..
Παράλληλα, ανάμεσα και δίπλα σε αυτούς κινούνται και πρώην ηγετικά και κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Λοβέρδος, ο Μόσιαλος, η Διαμαντοπούλου, η Κατσέλη και άλλοι πολλοί πρώην και νυν ευρωβουλευτές και βουλευτές, αλλά στελέχη και παράγοντες ο καθένας με τις δικές του φιλοδοξίες, συμμαχίες και στηρίγματα.
Από κοντά βρίσκονται και διάφοροι προερχόμενοι ή και ανήκοντες στους «Οικολόγους Πράσινους», δηλαδή τις «οικολογικές » ΜΚΟ.
Επιπλέον το δικό τους παρών δίνουν πρόσωπα από τον χώρο του καθηγητικού κατεστημένου, της δημοσιογραφίας, των επιχειρήσεων, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Άνθρωποι που έχουν διαπρέψει, άλλοι ως σύμβουλοι πρωθυπουργών και υπουργείων, άλλοι ως θεωρητικοί κήρυκες των αντιλαϊκών επιλογών, άλλοι ως τεχνοκράτες και άλλοι ως χαϊδεμένοι διανοητές και καλλιτέχνες των μεγάλων ΜΜΕ και του συστήματος όπως η «Κίνηση των 58», και μόλις τελευταία εμφανίστηκε και «το Ποτάμι» του δημοσιογράφου Στ. Θεοδωράκη, οι οποίοι διεκδικούν ρόλο στην ανοικοδόμηση της «νέας» Κεντροαριστεράς, ως δυνάμεις «νέες», «άφθαρτες», «ηθικές», «ικανές» και «άξιες»!
Ο ένας μιλάει για «Ελιά και Δημοκρατική Παράταξη», ο άλλος για «Ελιά - Συμπαράταξη», ο τρίτος για «Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς», ο τέταρτος για «Πόλο της Προοδευτικής Παράταξης», ο πέμπτος «για νέα και άφθαρτα πρόσωπα» και πάει λέγοντας.
Όμως όλοι αυτοί έχουν κοινό παρανομαστή, υμνούν και υπερασπίζονται την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Ο καθένας «πουλάει» την δική του αφήγηση, όπως αρέσκονται να λένε, για το πώς αυτή η λυκοσυμμαχία κατά των λαών «θα αλλάξει», «θα βελτιωθεί», «θα μεταρρυθμιστεί».
Όλοι αυτοί οι μνηστήρες της κεντροαριστεράς, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και ανεξάρτητα τα συνθήματα και τις περικοκλάδες που λέει, επί της ουσίας υπόσχεται και επαναλαμβάνει το ίδιο ψέμα: Ότι μπορούν, ευρισκόμενοι στον ευρωμονόδρομο και στηρίζοντας την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματιών, δηλαδή εφαρμόζοντας την στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να μην φέρουν τα αποτελέσματα!
Δηλαδή να παίρνουν μέτρα υπέρ των μονοπωλίων χωρίς κρίσεις, βάρβαρα μέτρα, ανεργία, φτώχεια, χωρίς διαφθορά και σήψη. Ναι, αυτό το χιλιοσερβιρισμένο χαλασμένο φαγητό προσπαθούν να το εμφανίσουν στο λαό ως φρέσκο και υγιεινό, αλλάζοντας, άλλοι τον σερβιτόρο, άλλοι τα σερβίτσια και άλλοι τα μπαχαρικά!
Όλοι αυτοί μιλάνε και υπόσχονται μια σοσιαλδημοκρατία όπου θα τα καταφέρει το ίδιο καλά όπως έκανε σε άλλες χώρες της ΕΕ!
Κανένας του όμως δεν μπαίνει στον κόπο και να πει σε ποια χώρα της ΕΕ δεν ισοπεδώνονται τα λαϊκά δικαιώματα, δεν θεριεύει η ανεργία, η φτώχεια, ο αυταρχισμός, η σήψη και η διαφθορά; Ποια κεντροαριστερή - αριστερή, κεντροδεξιά κυβέρνηση, ειδικά μετά το Μάαστριχτ, βελτίωσε τη ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας; Μήπως στη Γερμάνια; Μήπως στη Γαλλία του Ολάντ, την Δανία με την αριστερή κυβέρνηση, στη Σουηδία; Που τέλος πάντων, μήπως στις ΗΠΑ του προοδευτικού Ομπάμα;
Η απάντηση είναι πουθενά και αυτό το γνωρίζουν όλες οι αποχρώσεις τις κεντροαριστεράς. Όμως η αλήθεια δεν τους νοιάζει, γιατί δεν τους συμφέρει, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα εξαπατήσουν λαϊκά τμήματα άλλοι για έχουν κυβερνήσουν σήμερα και άλλοι να λειτουργήσουν ως εναλλακτικές λύσεις αύριο. Όλοι ενδιαφέρονται για το πώς και πόσο θα συμβάλουν στην μεταμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και πως θα αποσπάσουν τη στήριξη της πλουτοκρατίας.
Πολλές είναι λοιπόν οι μάσκες της κεντροαριστεράς σε αυτό το καρναβάλι, όμως, όποια και αν σκίσεις από πίσω θα βρεις το ίδιο αποκρουστικό πρόσωπο: Τα μνημόνια διαρκείας που έχουν αποφασίσει στην ΕΕ για όλους τους λαούς, την βαρβαρότητα του καπιταλισμού που σαπίζει και γεννά φτώχεια, κρίσεις και πολέμους.
902
Στο παρελθόν, όταν διάφοροι πικραμένοι τύπου Σ.Θ. κατέβαιναν στην πολιτική είχαν την αντιμετώπιση που τους άρμοζε: την καζούρα. Το ότι τώρα προσπαθούν να κάνουν διάφορους τέτοιους, πολιτικά ανύπαρκτους, παράγοντες της πολιτικής ζωής, δείχνει την κατάντια αλλά και την απελπισία που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή