Το σχέδιο του Παναγιώτη Λαφαζάνη, όπου ανακαλύπτουμε ότι η λύση στη χρεοκοπία είναι να έχεις πολλά λεφτά

Η πρώτη και μεγαλύτερη πρόκληση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι να ανακόψει την ύφεση και να θέσει τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά. Αλληλένδετα με αυτήν την πρόκληση, η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει, ταυτόχρονα, να δώσει με μια συμβολική, έστω, δέσμη μέτρων, ένα σαφές στίγμα αναδιανομής του πλούτου, στήριξης των εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τα δύο αυτά απαιτούν άμεσες ριζοσπαστικές αλλαγές, που μπορεί να φτάσουν και σε πολύ μεγάλες ρήξεις, ανάλογα με το μέγεθος της αντίστασης και υπονόμευσης από τα μεγάλα εγχώρια και ευρωατλαντικά συμφέροντα;. Το σίγουρο είναι ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ξεκινήσει άμεσα, τολμηρά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ταχύτατα και αποφασιστικά, με την ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, τη διαγραφή του κρατικού χρέους, τη γενναία ρύθμιση των προβληματικών ιδιωτικών χρεών έως τη διαγραφή τους για τις πιο ευάλωτες κατηγορίες, την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας και βεβαίως, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, την αναζήτηση ενός μεγάλου κύματος ευνοϊκής ρευστότητας που θα στηρίξει ένα ευρύ παραγωγικό επενδυτικό πρόγραμμα. [...]

Οι εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός, οφείλουν να καταστούν οι διαμορφωτές και πρωταγωνιστές της προοδευτικής και σοσιαλιστικής επαναθεμελίωσης της χώρας.
Η προσωπική μου θέση είναι η συνολική διαγραφή του χρέους. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για άνευ όρων διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αν χρειαστεί και μονομερώς, είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει. Άλλωστε, ακόμα και μετά τη διαγραφή του χρέους, το πρόβλημα για ένα αναπτυξιακό κοινωνικό προϋπολογισμό, ικανό να δώσει ώθηση διεξόδου από την κρίση, παραμένει και τότε δυσεπίλυτο. Το κύριο για μια τέτοια διέξοδο, μετά τη διαγραφή του χρέους, είναι η εξασφάλιση ισχυρής ρευστότητας στην οικονομία με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους, η οποία είτε θα υπάρξει από ευρωπαϊκούς πόρους, πράγμα μάλλον δύσκολο, ή από εθνικούς πόρους. Και αναφέρομαι από τη μια σε ρευστότητα για ένα διπλάσιο – τριπλάσιο, καλά σχεδιασμένο και στοχευμένο πρόγραμμα δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων και από την άλλη σε εξασφάλιση ευνοϊκότατης ρευστότητας προς τις πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις με ρήτρες απασχόλησης. Αυτά για να γίνουν, απαιτούν ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Ελλείμματα, όμως, παραγωγικά και επενδυτικά που θα επιφέρουν μεγαλύτερη ανάπτυξη ως ποσοστό του ΑΕΠ από το εύρος τους.
Ίσκρα

Αφού λοιπόν το κράτος, που δεν έχει πεντάρα τσακιστή, διαγράψει μονομερώς το χρέος του και έτσι αποκλειστεί από κάθε δυνατότητα περαιτέρω δανεισμού, θα έλθει μετά το ίδιο αυτό κράτος να χρηματοδοτήσει με "ισχυρή ρευστότητα" την οικονομία ώστε να γίνουν δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις και να δοθούν λεφτά στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, για να επέλθει η ανάπτυξη και να σταματήσει η ύφεση. Αυτό δε, θα αποτελεί "σοσιαλιστική επαναθεμελίωση", η οποία θα ξεκινήσει με "συμβολικά" μέτρα για να αισθάνεται ο κόσμος ότι γίνεται "αναδιανομή του πλούτου".

Νομίζω θα πάω με το λάδι που το βάζεις σε ωραίο μπουκάλι και κερδίζεις 120 ευρώ το λίτρο...

Πηγή: Lenin reloaded

Και ένα εύστοχο σχόλιο από την αρχική ανάρτηση:

waltendegewalt 2 Φεβρουαρίου 2014 - 12:15 π.μ.

Να σε πω εγώ τη μοίρα σου, να σε πω το ριζικό σου, για τους «εθνικούς πόρους». 10% φορολόγηση επί του «ιδιωτικού πλούτου» (ακίνητα & αγροτεμάχια, οικόπεδα, [υποθηκευμένα ή μη] καταθέσεις, μισθοί, ως έκτακτη αλληλέγγυα [επαν]εισφορά σοσιαλιστικής [επάνα!]θεμελίωσης, η οποία αν δεν μπορεί να καταβληθεί θα μετατρέπεται σε υποθήκη και θα εξοφλείται μηνιαίως, έτσι ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, βιομήχανοι, τραπεζίτες και απλοί, ανώνυμοι επαναστάτες τής αριστεράς πτέρυγας). Αυτό συστήνει άλλωστε και η πρόσφατη έκθεση τής Bundesbank, πράγμα που αποδεικνύει ότι η ανατροπή είναι πλέον εδώ.