Was ist Αστικό Κοινοβούλιο;

Από το Lenin Reloaded

 

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια πολύ συνοπτική ανασκόπηση των βασικών γεγονότων από την κοινοβουλευτική σκοπιά, από τον Απρίλιο του 2010 έως την χθεσινή νύχτα.

Στις 23 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, υπό την εποπτεία της ΕΕ. Στις 2 Μαϊου, ανακοινώνονται τα μέτρα του πρώτου μνημονίου. Ακολουθεί, στις 5 του Μάη,  μεγάλη λαϊκή διαδήλωση, που καταλήγει στα γνωστά τραγικά γεγονότα στην Marfin. Στις 6 Μαϊου 2010, το πρώτο μνημόνιο μπαίνει σε ψηφοφορία στη Βουλή. Υπέρ του μνημονίου ψήφισαν 172 βουλευτές. Το μνημόνιο δεν ψηφίστηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Σακοράφα, Δημαρά και Οικονόμου, οι οποίοι διαγράφηκαν.

Στις 29 Ιουνίου 2011 ψηφίστηκε στην Βουλή το "Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015". Έξω από τη Βουλή πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις για δεύτερη φορά, και υπήρξε πάλι μαζική καταστολή από τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις ασφαλείας. Το Μεσοπρόθεσμο, ή Μνημόνιο υπαριθμ. 2, ψηφίστηκε με 155 ψήφους, εκ των οποίων οι 154 ήταν του ΠΑΣΟΚ και ο 1 της ΝΔ.

Στις 31 Οκτωβρίου 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την πρόθεσή του να υποβάλλει την νέα δανειακή σύμβαση σε δημοψήφισμα, προκαλώντας την άμεση αντίδραση των πρωθυπουργών της Γαλλίας και της Γερμανίας, της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, και στελεχών του δικού του κόμματος. Ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε της πρότασης δημοψηφίσματος, όχι όμως και της θέσης του. Στις 4 Νοεμβρίου, έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή με 153 ψήφους και η κυβέρνηση δεν έπεσε, αποκλείοντας έτσι το ενδεχόμενο άμεση διενέργειας εκλογών. Στις 6 Νοεμβρίου, ο πρωθυπουργός σύναψε συμφωνία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για "κυβέρνηση συνεργασίας". Μετά από τέσσερις μέρες διαβουλεύσεων, στις 10 Νοεμβρίου 2011, συμφωνείται ο διορισμός του Λουκά Παπαδήμου, που δεν κατέχει βουλευτικό αξίωμα, ως πρωθυπουργού.

Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα αναλυτικά στο αναλυτικό λήμμα της Βικιπαίδεια "Ελληνική κρίση χρέους 2010-2012" και μπορείτε να τα φρεσκάρετε στην μνήμη σας εκεί.

Εχθές, 12 Φεβρουαρίου 2012, τέθηκε σε ψηφοφορία στην Βουλή το νέο, τρίτο κατά σειρά μνημόνιο. Η ψηφοφορία ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και καθώς στην Αθήνα μαίνονταν ακόμα μια σειρά από συγκρούσεις και πυρκαγιές, ενώ νωρίτερα είχαν προηγηθεί ιδιαίτερα ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Όπως όλοι γνωρίζουν, το νέο μνημόνιο εγκρίθηκε με 199 ψήφους υπέρ. 22 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και 21  βουλευτές της ΝΔ που δεν απάντησαν "ναι σε όλα" έχουν διαγραφεί από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων τους, ενώ από το ΛΑΟΣ διαγράφηκαν οι Βορίδης, Γεωργιάδης, οι οποίοι υπερψήφισαν το μνημόνιο, ερχόμενοι σε σύγκρουση με τον αρχηγό του κόμματος Γ. Καρατζαφέρη και την κομματική γραμμή μη συμμετοχής στην ψηφοφορία.

Αν συστηματοποιήσουμε λίγο τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν συνοπτικά πιο πάνω, έχουμε:

Μνημόνιο #1 (6/5/2010): 172/300

Μνημόνιο #2 (29/6/2011): 155/300

Μνημόνιο #3 (12/2/2012): 199/300

Γίνεται έτσι εφικτό να αποκτήσουμε μια βασική εικόνα του τι σημαίνει "αστικό κοινοβούλιο" και "σύγχρονη δημοκρατία": πρόκειται για έναν μηχανισμό παραγωγής πλειοψηφιών, ανεξάρτητων από οποιαδήποτε αρχή "λαϊκής βούλησης", απρόσβλητων στις "από τα κάτω" πιέσεις και διαμαρτυρίες· για ένα μηχανισμό ικανό να ανταπεξέλθει στην αποστολή που τού δίνεται υπό το "κράτος εξαίρεσης" που έχει κυρηχθεί από το κεφάλαιο παγκόσμια, προσφέροντας κάθε φορά την απαραίτητη πλειοψηφία ώστε να αποκτήσουν την στάμπα της "δημοκρατικής νομιμότητας" τα μέτρα που αποφασίζονται από τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές ελίτ. 

Χαρακτηρίσαμε αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής εκτελεστικής πλειοψηφίας πλήρως ελεγχόμενης από τα οικονομικά συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου "απρόσβλητο" στις πιέσεις και διαμαρτυρίες όχι γιατί θέλουμε να υποτιμήσουμε την σημασία και αξία τους (το αντίθετο, η χθεσινή παρουσία του λαού ήταν μεγαλειώδης και ηρωϊκή), αλλά επειδή η ωμή γλώσσα των αριθμών αποκαλύπτει ότι όταν η λαϊκή πίεση φτάνει στο σημείο εκείνο που καταφέρνει πλήγματα στην εσωκομματική (δηλαδή, κεφαλαιοκρατική) πειθαρχία και κοστίζει "κεφάλια" στην παραγωγή πλειοψηφιών, τότε ο μηχανισμός αναπτύσσει τις δικές του στρατηγικές και μεθόδους παράκαμψης και υπερκέρασης των "απωλειών."

Με πολύ απλά λόγια, για να το καταλάβουν όλοι: από τον Μάιο του 2010 ως τον Φεβρουάριο του 2012, από το Μνημόνιο #1 στο Μνημόνιο #3, ο κοινοβουλευτικός μηχανισμός ως εκτελεστικό όργανο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου όχι μόνο απόσβεσε όλες του τις απώλειες σε ψήφους, αλλά και ξεπέρασε τα ποσοστά συναίνεσης που είχε στην αρχή. Το κρίσιμο σημείο της παρολίγον απώλειας της απαραίτητης πλειοψηφίας που επήλθε τον Ιούνιο του 2011 θεραπεύτηκε με την ευφυή πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου που "θυσιάστηκε" για να εξασφαλίσει στον εκτελεστικό μηχανισμό μεγαλύτερη δύναμη επιβολής μέτρων από ότι είχε στην αρχή. Και αυτό παρά την όλο και χειρότερη βύθιση της οικονομίας, την όλο και μεγαλύτερη εξαθλίωση των μαζών, την όλο και πιο καλπάζουσα ανεργία, την όλο και αγριότερη στέρηση του μέσου ψηφοφόρου. 

Τον αποπροσανατολισμό από αυτό το πολύ βασικό γεγονός θα τον αναλάβει η γνωστή μηχανή δραμάτων και μελοδραμάτων των καναλιών και εφημερίδων, που θα αναλάβει για μια ακόμα φορά να μας γεμίσει με ψευδο-ειδήσεις για την "ένταση" στο κοινοβούλιο, τις "δραματικές αποφάσεις" των βουλευτών, τις συγκρούσεις και τους καυγάδες τους, το ιπτάμενο μνημόνιο του Γιώργου Μαυρίκου που δεν βρήκε τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο δόξα πατρί, τα σκληρά αντράκια Γιώργο και Αντώνη που διαγράφουν τους "τζάμπα μάγκες" προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, τις επευφημίες για την "ανδρεία" των αποστατών της προδοτικής συναίνεσης από την άλλη πάντα, την απείθεια του Άδωνι και του εκπολιτισμένου πρώην ΕΠΕΝίτη, που σαγηνεύτηκαν από την γλύκα του εδράνου, τα σχέδια των αποσχισθέντων, την καμαρίλα και το παρασκήνιο του μηχανισμού που συμβολίζει, λένε, την σύγχρονη αστική δημοκρατία.

Ας πάρουμε τις δέουσες αποστάσεις από όλο αυτό το κακόγουστο θέαμα και ας αναλογιστούμε λίγο πιο σκεπτικιστικά την επάρκεια των δικών μας στρατηγικών αγώνα και αυτής των δικαίως ξεκουραζόμενων σήμερα αντιπάλων και εχθρών μας. Και, πάνω από όλα, ας μην αναλωθούμε σε μάταιες και άσκοπες αντιπαραθέσεις για "κουκουλοφόρους." Ο μηχανισμός της ταξικής δικτατορίας των αστών θριάμβευσε χωρίς την ανάγκη προσφυγής στην κουκούλα. Το ταξικό κίνημα δεν έχει άλλη επιλογή απ' το να συνεχίσει να ωριμάζει και να δυναμώνει, μαθαίνοντας με ηρεμία και προσήλωση από τις νίκες των αντιπάλων του.