Αριστεροι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ του Καπιταλισμου

Είναι ξεκάθαρο πως τις μορφές πάλης του κινήματος ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, τις αποφασίζει το ίδιο μέσα από τα συλλογικά του όργανα, όπως και την περιφρούρησή του ενάντια στην κρατική και παρακρατική καταστολή.

Προσωπικά πιστεύω ότι η σύγκρουση δε θα γίνει με την αστυνομία όπως πιστεύουν κάποιοι ψευτοεπαναστάτες με κουκούλα, αλλά με το σύστημα. Μπορεί το σύστημα να χρησιμοποίησει την αστυνομία τον στρατό την πυροσβεστική και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, μην είστε όμως σίγουροι ότι το σύνολο των σωμάτων ασφαλείας θα πάει με το μέρος του συστήματος, μην ξεχνάτε ότι αποτελούνται από λαϊκούς ανθρώπους, θύματα είναι και αυτοί. Να λοιπόν που καταλήγουμε στην κατάλληλη στιγμή που όσο κι αν ακούγεται εξοργιστικό, δεν έχει έρθει ακόμα. Η κατάλληλη στιγμή θα είναι όταν το επίπεδο ετοιμότητας, ωριμότητας και συνειδητότητας του εργατικού και λαϊκού κινήματος θα είναι τέτοια ώστε να στηρίξει την προοπτική των αναγκαίων και ώριμων αντικειμενικά αλλαγών. Γιατί αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την ενεργό λαϊκή συμμετοχή.

Εδώ συναντάμε τον Ιστορικό προορισμό της εργατικής τάξης, γιατί χωρίς εργατική τάξη δεν υπάρχει τίποτα, ούτε δρόμοι, ούτε πεζοδρόμια, ούτε γέφυρες. Ούτε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, ούτε Καρλόβασι, ούτε Ελλάδα ούτε Τουρκία, ούτε Γερμάνια. Κάνεις δεν πρέπει να υποτίμα το μεγάλο όπλο της εργατικής τάξης, την οργανωμένη και περιφρουρημένη απεργία. Όσοι αμφιβάλουν γι’ αυτό ας βάλουν μετά από κάποια απεργιακή μέρα να δουν «ειδήσεις» στον ΣΚΑΪ του εφοπλιστή Αλαφούζου. Θα διασκεδάσουν με το παλικαράκι τον Προτοσάλτε να είναι πάντα τρελαμένος με τα διαφυγόντα κέρδη του αφεντικού του. Και κάτι ακόμα χρήσιμο για συμπεράσματα. Την εποχή που ήταν της μόδας, η πλατειά Συντάγματος, το «μαντρόσκυλο» του συστήματος ο Καρατζαφέρης γάβγιζε από τα έδρανα τις βουλής «Η πλατεία είναι αυθόρμητη. Το οργανωμένο να φοβάστε, όπως αυτό που γίνεται στα λιμάνια και όχι το αυθόρμητο».

  Φυσικά, η ροπή του προς τον κουκουλοφορισμό είναι εξηγήσιμη. Εδώ θα συναντήσουμε την μεγάλη σύμμαχο του καπιταλιστικού συστήματος συνομοταξία των οπορτουνιστών, που εκκολάπτουν δυνάμεις συμβιβασμένες με το σύστημα και την κυριαρχία των μονοπωλίων, δεν πιστεύουν στην ταξική πολιτική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και προβάλλουν σαν δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, μια κυβέρνηση που θα συμβιβάσει τάχα εχθρικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά του λαού, εξωραΐζοντας τον καπιταλισμό. Τι μας λένε δηλαδή; Ότι θα περιορίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων, για να ανακουφιστεί ο λαός με αναδιανομή εισοδημάτων. Ναι, και μετά ήρθαν οι μέλισσες! Το ωραίο είναι ότι αυτοπροβάλλονται και ως… ρεαλιστές!

Βέβαια εκεί έξω δεν κυκλοφορούν μόνο συμβιβασμένοι μικροαστοί, υπάρχουν και οι «ανυπόμονοι» μικροαστοί, που νομίζουν πως μια «έφοδος στο κοινοβούλιο», θα ανατρέψει την αντιλαϊκή κυβέρνηση και θα δώσει φιλολαϊκή λύση. Έτσι, η χούντα των μονοπωλίων με όλα τα επιτελεία της, με δεδομένη τη λαϊκή αγανάκτηση, προσπαθεί να στρέψει το λαό σε ανώδυνες για το σύστημα ενέργειες, που φαντάζουν ανατρεπτικές, αλλά αφήνουν ανέγγιχτη και την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το αστικό κράτος. Γενικά, σε συνθήκες κρίσης και μαζικής έκφρασης της λαϊκής αγανάκτησης, οι συμμαχικές του συστήματος δυνάμεις του οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων κυριαρχούνται από την πεποίθηση ότι ένα «ντου» μπορεί να φέρει εκλογές και μέσα από αυτές να αναδειχτεί τάχα φιλολαϊκή κυβέρνηση.

Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κτλ., έχει αναλάβει πρωτοβουλίες για τη συνεργασία της «αριστεράς», συμμετέχοντας σε διεργασίες με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Άρμα Πολιτών του Γ. Δημαρά, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αποχώρησαν, όπως η Σακοράφα και ο Κουρουμπλής, και άλλους. Σε τι πιστεύουν αυτοί οι αριστεροί διαχειριστές του καπιταλισμού; Πως θα αναβαθμιστεί ο ρόλος τους στην αστική διαχείριση! Σε τι άλλο;… από την στιγμή που ποτέ – πουθενά – και για κανένα λόγο, κανένας από δαύτους ΔΕΝ αμφισβητεί την αστική εξουσία και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ΟΛΟΙ τους θέλουν να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και ζητάνε καλύτερη διαπραγμάτευση για τα επόμενα δάνεια και μνημόνια. Μια τέτοια κυβέρνηση επιδιώκουν και επαγγέλλονται φιλολαϊκή διαχείριση με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις. Πιστεύουν μάλιστα ότι αν ο κόσμος φοβηθεί από φωτιές, συγκρούσεις, κ.ά., θα πέσει στα μαλακά με μια κυβέρνηση που θα εμφανίζεται να κάνει «αγωνιστική» δήθεν διαχείριση στο σύστημα.

Γυρίστε τους την πλάτη. Μόνο με οργανωμένη ταξική πάλη γίνεται η ρήξη με το σύστημα και όχι με δυνάμεις συμβιβασμένες με το σύστημα, ούτε με τις καρικατούρες «άμεσης δημοκρατίας» στις πλατείες, ούτε με τα άνευ σκοπού (αλλά όχι αιτίας) μπάχαλα.

Πηγη