Αναπτυχθείτε, μας έλεγαν...

Από το Cogito Ergo Sum 

Δυο πράγματα είναι προφανές ότι θεοποιούνται με τα απανωτά μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους που υπογράφουν οι αστικές κυβερνήσεις τούτου του δόλιου τόπου: η προστασία τής "διεθνούς των τοκογλύφων" και η ανάπτυξη της οικονομίας. Επειδή, όμως, προσωπικά τάσσομαι αντίθετος σε οποιαδήποτε θεοποίηση (ή, έστω, αγιοποίηση), ας ρίξουμε μια ματιά σήμερα σ' αυτή την πολυθρύλητη ανάπτυξη.

Πρώτα-πρώτα, ας συμφωνήσουμε ότι η οποιαδήποτε ανάπτυξη δεν είναι αυτοσκοπός. Υποτίθεται, δηλαδή, ότι επιδιώκω ανάπτυξη προκειμένου να πετύχω κάτι άλλο μέσω αυτής. Εκτός, βέβαια, εάν αυτοϊκανοποιούμαστε (κοινώς, μαλακιζόμαστε) βλέποντας τους σχετικούς δείκτες να βελτιώνονται. Πάει καλά ως εδώ και πάμε παρακάτω.

Εργαλείο, λοιπόν, η ανάπτυξη. Ναι, αλλά για να φτιάξουμε τί; Παιδεία δεν βλέπω να φτιάχνουμε, αφού κλείνουμε σχολεία, καταργούμε τα βιβλία, περικόπτουμε θέσεις εκπαιδευτικών και κάνουμε ότι μπορούμε για να σπρώξουμε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην αγκαλιά τού ιδιωτικού κεφαλαίου. Κοινωνική πρόνοια δεν βλέπω να φτιάχνουμε, αφού κλείνουμε παιδικούς σταθμούς, καταργούμε επιδόματα ευπαθών ομάδων, ξυρίζουμε κόντρα τις συντάξεις, κλείνουμε οργανισμούς που πρόσφεραν στον λαό εργατικές κατοικίες και ισοπεδώνουμε κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Υγεία δεν βλέπω να φτιάχνουμε, αφού παραδίνουμε τα νοσοκομεία στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αυξάνουμε την συμμετοχή των ασφαλισμένων σε φάρμακα και περίθαλψη και βάζουμε εισιτήριο προκειμένου να πάει κάποιος στο νοσοκομείο. Υποδομές δεν βλέπω να φτιάχνουμε, αφού εκχωρούμε τα πάντα στους ιδιώτες προς εκμετάλλευση, από ορυχεία και δρόμους μέχρι λιμάνια, αεροδρόμια και υποθαλάσσιο πλούτο. Οπότε, τί στο διάολο την θέλουμε αυτή την πουτάνα την ανάπτυξη;


Αλλά ας αλλάξουμε γωνία θέασης (point of view, που λένε και τα αμερικανάκια), να δούμε πώς θέλουμε να πετύχουμε ανάπτυξη. Με το μπαρδόν, αλλά εγώ ο μύωψ δεν βλέπω να ακολουθούμε άλλο δρόμο παρά αυτόν που λέγεται "ενίσχυση των κεφαλαιούχων". Τους δίνουμε "γη και ύδωρ", προκειμένου να μας κάνουν την χάρη να μας...αναπτύξουν: μειώνουμε την φορολογία τους, τους μειώνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ή τους απαλλάσσουμε και πλήρως άμα λάχει, τους φτιάχνουμε γαμάτα νομοθετικά πλαίσια ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους όσο το δυνατόν περισσότερο, καταργούμε τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας ώστε να μένουν ασύδοτοι και, γενικά, δεν τους χαλάμε κανένα χατήρι. Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Μα, για να μας λυπηθούν και να μη κλείσουν τα εργοστάσιά τους και εν γένει τις επιχειρήσεις τους, οπότε θα βουλιάξουμε στην ανεργία και...αντίο ανάπτυξη.

Άντε να ξαναλλάξουμε γωνία θέασης. Ας πούμε, λοιπόν, ότι καταργούμε και ισοπεδώνουμε ό,τι έχει μείνει ακόμη όρθιο, πέφτει ο βασικός μικτός μισθός στα 400 ευρώ και στα 300 για τους νέους, πάνε οι συντάξεις στα 150 ευρώ και, γενικά, όχι μόνο κατεβάζουμε τελείως τα βρακιά μας αλλά τα βγάζουμε και τους τα χαρίζουμε. Αρχίζει, λοιπόν, η περίφημη ανάπτυξη, παίρνουν μπρος οι φάμπρικες, αβγαταίνει η παραγωγή, γίνονται άκρως ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα, εισρέει το χρήμα και το ΑΕΠ εκτινάσσεται. Εν τάξει, μαλακίες λέω τώρα αλλά αφού αυτό είναι το πλάνο εκείνων που μας διαφεντεύουν, ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ' ευχή. Το ερώτημα είναι απλό: ποιός βγαίνει κερδισμένος απ' αυτή την ιλιγγιώδη ανάπτυξη;

Λυπάμαι αλλά εγώ ο μύωψ δεν βλέπω να βγαίνουν κερδισμένοι παρά μόνο οι πάντοτε κερδισμένοι: οι λεφτάδες. Ας μου πει κάποιος έναν λόγο για τον οποίο θα δεχτούν όλοι αυτοί να μοιράσουν έστω ένα ψίχουλο. Τί θα κάνει το αστικό κράτος; Θα τους αυξήσει την φορολογία; Θα τους βάλει να ξαναπληρώσουν ασφαλιστικές εισφορές; Θα επαναφέρει νομοθετικές διατάξεις που θα προασπίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων; Ή θα τους τρίξει τα δόντια με οποιονδήποτε άλλο τρόπο; Παπάρια μάντολες! Λες και τότε δεν θα υπάρχει η σημερινή "απειλή" περί κλεισίματος των επιχειρήσεων και μεταφοράς τους στην Άπω Ανατολή.

Ζαλίστηκα από την εναλλαγή γωνιών θέασης αλλά στο ερώτημα "ανάπτυξη ναι, αλλά για ποιόν και γιατί;" απάντηση δεν προέκυψε. Λυπάμαι που δεν είμαι καλός στο σκιτσάρισμα γιατί θα ήθελα να φτιάξω ένα καρεδάκι βγαλμένο από τις ιστορίες τού Αστερίξ: σωριασμένοι και σακατεμένοι έλληνες να παραμιλούν "αναπτυχθείτε, μας έλεγαν"...