Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ

Είναι επιθυμία του Γιώργου Νταλάρα να βρεθεί κοντά στους μισθοσυντήρητους, τους άνεργους, τους ανθρώπους που παίζουν τη σκληρή ζωή του μνημονίου, με συναυλίες στις συνοικίες της Αθήνας.

Αφιλοκερδώς φυσικά. ΄Οπως κάνει πάντα, εδώ και χρόνια, τραγουδώντας υπέρ της Κύπρου (έχει πάρει βραβείο για τη συνεισφορά του στην...επίλυση του Κυπριακού), των αγωνιστών στη Χιλή, των σεισμόπληκτων στην Τουρκία, των καρκινοπαθών, των ελληνορθόδοξων, του Μουσείου της Ακρόπολης, των σπαστικών, των διαβητικών κ.λ.π., χτίζοντας με επιμέλεια το προφίλ του στρατευμένου και φιλεύσπλαχνου καλλιτέχνη.

Πριν από λίγες μέρες είπε ότι δεν πάει άλλο.

Αγανάκτησε με την ελληνική φτώχεια και αποφάσισε να πάρει τους δρόμους με την ορχήστρα του για να γελάσει λιγάκι το χειλάκι κάθε πικραμένου σε Νίκαια, Περιστέρι, Αιγάλεω , Ίλιον, Καλλιθέα, Ηλιούπολη, Δάφνη κ.α.

Με ελεύθερη είσοδο για τους πολλούς και με προτροπές στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον (όποιο) οβολό τους για έναν κοινωνικό σκοπό που θα επιλέξουν οι δήμοι, με τους οποίους συνεργάζεται, και οι οποίοι... όλως τυχαίως βρίσκονται στην εκλογική περιφέρεια της συζύγου του Άννας Νταλάρα (Β' Αθηνών).

Ο λαοπρόβλητος καλλιτέχνης με την τεράστια αναγνώριση και προβολή ταυτίστηκε με τους αναξιοπαθούντες που δημιούργησε η τρόικα διαγράφοντας μονοκοντυλιά τις πρόσφατες (μετά το μνημόνια νούμερο ένα) φιλοπαπανδρεικές δηλώσεις του (μόνο ο Γιώργος μπορεί να σώσει την Ελλάδα) αλλά και ολόκληρο το παρελθόν του, που αποτελεί κατ' εξοχήν μέρος του συστήματος αξιών που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε.

Ξεχνώντας εν ριπή οφθαλμού τα Μέγαρα, τα Ηρώδεια, τις Επιδαύρους (κορυφαίους του χορού στον... κιμούλειο Οιδίποδα), τις πολιτιστικές Ολυμπιάδες στη Νέα Υόρκη (2003, αξίας 2.000.000 ευρώ), την Ιερά Οδό του Μοροσούλη και τόσα άλλα, έγινε ένας από μας.

Χωρίς να αμφισβητούμε τη μεγάλη καλλιτεχνική αξία του Γιώργου Νταλάρα (θα ήμασταν το λιγότερο ανόητοι), γνωρίζουμε ότι κανένας δεν χτίζει μεγάλες καριέρες με φιλανθρωπικά γκαλά και κοινωνικές ευαισθησίες.

Τις φτιάχνει με τη βοήθεια του θεσμικού συστήματος που τον πλάσαρε, τον ανέδειξε, τον επέβαλε, τον καθιέρωσε και τον βράβευσε.

Και πάντα με το αζημίωτο.

Το κοινωνικό κοστούμι φοριέται εκ των υστέρων, πάνω από τα εσώρουχα, ας είναι και μεταξωτά.

Ας κάνει, λοιπόν, ο κ.Νταλάρας όσα δώρα θέλει στους φτωχούς, αλλά να μη νομίζει ότι μιας πιάνει κότσους.

Πάντως , ο άνθρωπος το είχε πει. Και μάλιστα νωρίς. Με το τραγούδι " Ήταν πέντε ήταν έξι " του Σταύρου Κουγιουμτζή, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που πάει έτσι:

Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά

πλένει με μια νέα σκόνη και είναι αστραφτερά

με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά

ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά ...

Της Κ. Αγγελιδάκη, "Το ΠΟΝΤΙΚΙ", 23/02/2012