Απάντηση σε μια αντικομμουνιστική σοφιστεία

Βρήκαμε την παρακάτω σοφιστεία σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία προφανώς προέρχεται απο την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, και έχει σκοπό να συκοφαντήσει τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, χρησιμοποιώντας τάχα μου, ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε σε αμερικάνικο κολλέγιο. Φυσικά το παρακάτω κείμενο είναι τραγικά αντεπιστημονικό και η αναφορά στον σοσιαλιστή Obama είναι για γέλια μέχρι δακρύων, αλλά ο αναγνώστης του μπλογκ Christos04, ασχολήθηκε με το θέμα και απαντάει παρακάτω. Διαβάστε όμως πρώτα την αντικομμουνιστική αυτή σοφιστεία.

Ένας καθηγητής οικονομικών σε ένα τοπικό κολλέγιο δήλωσε ότι  δεν είχε αποτύχει ποτέ κάποιος σπουδαστής πριν, αλλά άφησε μεταξεταστέα πρόσφατα μια ολόκληρη τάξη. Αυτή η τάξη επέμενε ότι ο σοσιαλισμός του Obama (??) θα λειτουργούσε και ότι αν κανένας δεν ήταν φτωχός και κανένας δεν ήταν πλούσιος, το σύστημα θα λειτουργούσε ως ένας μεγάλος εξισωτής.

Ο καθηγητής έπειτα είπε
 «ο.κ., θα κάνουμε κι εμείς ένα πείραμα σε αυτήν την τάξη με το σχέδιο Obama». Όλοι οι βαθμοί στα γραπτά διαγωνίσματα θα υπολογίζονται κατά μέσο όρο και ο καθένας θα λάβει τον ίδιο βαθμό - έτσι κανένας δεν θα αποτύχει αλλά και κανένας δεν θα πάρει Α (άριστα) !

Μετά από το πρώτο τέστ, οι βαθμοί υπολογίστηκαν κατά μέσο όρο και ο καθένας πήρε ένα Β (λίαν καλώς). Οι σπουδαστές που μελέτησαν σκληρά στενοχωρήθηκαν και οι σπουδαστές που μελέτησαν λίγο ήταν ευτυχείς. Καθώς το δεύτερο τέστ διεκπεραιώθηκε, οι σπουδαστές που μελέτησαν ελάχιστα είχαν μελετήσει ακόμα λιγότερο και αυτοί που μελέτησαν σκληρά μελέτησαν λιγότερο. Ο δεύτερος μέσος όρος των διαγωνισμάτων ήταν ένα Γ (βάση)! Μετά το τρίτο τέστ, ο μέσος όρος ήταν ένα Δ (κάτω από τη βάση). Κανένας δεν ήταν ευτυχής.

Καθώς τα τέστ προχωρούσαν, το αποτελέσματα δεν βελτιώνονταν. Ξεσπούσαν μικροκαυγάδες , οι μαθητές κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο και όλο αυτό το κακό κλίμα οδήγησε στο να μην διαβάζει κανένας για το όφελος του άλλου.

Προς μεγάλη τους έκπληξή, όλοι τελικά έμειναν μετεξεταστέοι και ο καθηγητής τους είπε ότι ο σοσιαλισμός είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Όταν η ανταμοιβή είναι μεγάλη, η προσπάθεια των ανθρώπων να πετύχουν είναι μεγάλη, αλλά όταν η κυβέρνηση παίρνει όλη την ανταμοιβή, κανένας δεν θα προσπαθήσει ή θα θελήσει να πετύχει. Δεν θα μπορούσε να είναι πιό απλό από αυτό. 

Ύστερα το κείμενο καταλήγει σε 5 υπεραπλουστευμένα συμπεράσματα, ώστε να περάσει εύκολα και η αστική παραπλάνηση που επιχειρείται.

1. Δεν μπορείς να οδηγήσεις τους φτωχούς σε ευημερία με το να θέσεις εκτός ευημερίας τους πλούσιους.

2. Για να λάβει οτιδήποτε ένα άτομο που δεν εργάζεται, πρέπει κάποιο άλλο άτομο να εργάζεται χωρίς να λαμβάνει.

3. Για να δώσει κάτι η κυβέρνηση σε κάποιον, πρέπει πρώτα να το στερήσεις από κάποιον άλλο.

4. Δεν μπορείτε να πολλαπλασιάσετε τον πλούτο διαιρώντας τον!

5. Όταν οι μισοί νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να δουλέψουν γιατί θα τους φροντίσουν οι άλλοι μισοί, και όταν οι μισοί που δουλεύουν καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούν γιατί τον κόπο τους τον μοιράζονται με τους άλλους μισούς, τότε πλησιάζει η αρχή του τέλους για οποιοδήποτε έθνος.

Απάντηση του blog 

από τον αναγνώστη Christos04

Η αποδοχή ενός θεωρήματος - αξιώματος απαιτεί κατ’ αρχήν την εξήγηση του με βάση την αντικειμενική πραγματικότητα και την επιστημονική θεμελίωση της. Στο παρόν «σόφισμα» προβάλλεται η ανισότητα ως δίκαιο και το δίκαιο της ανισότητας ως αντικειμενικά αποδεκτό και κυρίως λογικό και άρα σωστό χωρίς όμως καμιά επιστημονική θεμελίωση..

Προβάλλεται δηλαδή ανισότητα ανάμεσα στους μαθητές και αντιπαραβάλλεται με την κοινωνική ανισότητα.

Σκοπός είναι να δικαιολογηθεί η κοινωνική ανισότητα και οι αιτίες που την δημιουργούν οι οποίες αποτελούν την αντανάκλαση της βίας και της επιβολής πάνω στη φύση, στο κοινωνικό "είναι", ως δίκαιο και η επιβολή πάνω στην φύση του ανθρώπου,  όπως ακριβώς συμβαίνει και στο παράδειγμα με το μαθητή, όπου η Φύση (η εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου και οι φυσικές του δυνατότητες) καταργούνται βίαια στο όνομα της επιβολής ενάντια στην φύση ( επιβολή ανισότητας στις μαθησιακές ικανότητες).

Η κοινωνική ανισότητα δεν αποτελεί όρο αυθύπαρκτο. Οι κοινωνικές τάξεις δημιουργήθηκαν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες που έχουν σχέση με τις σχέσεις παραγωγής και την θέση των κοινωνικών δυνάμεων σε αυτήν. Η ύπαρξη εκμεταλλευτών  και εκμεταλλευομένων δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη της κοινωνίας αλλά βίαιη επιβολή της μιας τάξης (των ισχυρων του πλούτου) ενάντια στην άλλη.

Επομένως η κατοχή του κοινωνικού πλούτου ο οποίος αποτελεί προϊόν της εργασίας μιας τάξης (της εργατικής) και ιδιοποιείται εξ ολοκλήρου από τους εκμεταλλευτές δεν αποτελεί ισότητα αλλά ανισότητα. Το ότι αποτελεί «δίκαιο» δεν σημαίνει ότι είναι δίκαιο, γιατί αποτελεί το δίκαιο του ισχυρού που επιβάλλεται απέναντι στον αδύνατο (φτωχό) και φυσικά δεν αποτελεί φυσική νομοτέλεια.

Άρα το παράδειγμα της συγκρισης δυο «πραγματικοτήτων» που δεν ταυτίζονται, ούτε στηριζονται στην αντικειμενικη πραγματικότητα και στην επιστημονικη της επεξηγηση, παρά μονάχα αποτελουν «κατασκέυασμα»  έξω από την αντικειμενικη πραγματικότητα, δεν μπορεί να θεμελιώσει το κυριο επιχειρημα του συγγραφέα του κειμένου ότι ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος γιατι προσπαθεί να εξισώσει ανισότητες.

Ειδικότερα θα ηθελα να επισημάνω:

Ο συγγραφέας παραποιεί εσκεμμένα την ουσία του Σοσιαλισμού με σκοπό να τον φέρει στα μέτρα του για να αποδείξει , όπως γράφω πιο πάνω, ότι οι επιδιώξεις του αποτελούν και την αντικειμενικη πραγματικότητα.

Κατ αρχην όπως τίθεται το ζητημα με βαση τις ΗΠΑ και την οικονομια τους, δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί αξίωμα που να αποδεικνυει την αποτυχία του Σοσιαλισμού μεσα στην κατ’ εξοχην καπιταλιστικη οικονομία. Άρα το παράδειγμα καταρρίπτεται ως εχον ψευδη βαση εν τη γενέση του, και δεν ισχυει.

Παμε παρακάτω, με τη σειρα των αριθμήσεων των συμπερασμάτων του παραπάνω σοφίσματος :

1. Δεν μπορείς να οδηγήσεις τους φτωχούς σε ευημερία με το να θέσεις εκτός ευημερίας τους πλούσιους.

Ενώ το να ευημερούν οι πλούσιοι ιδιοποιούμενοι το αποτέλεσμα της εργασίας των εργαζομένων  είναι σωστό ! Σε αυτήν εδώ την πρόταση αποκρύβει το κύριο. Ότι δηλαδή ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ και τον οποίο στερείται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ενώ τον παράγει ο ίδιος ο λαός, γινεται οφελος ελαχίστων πλουτοκρατών που τον απέκτησαν ληστεύοντας τον. Έτσι δημιουργήθηκαν εξαρχής, οι πλούσιοι και οι φτωχοί.

Αρα το μυαλό του μαθητη που είναι αποτέλεσμα της φυσης δεν μπορεί να εξισωθεί με το αποτέλεσμα της βιας πανω στη φυση και την επιβολή της. Αυτό δεν αποτελεί θεμελίωση αξιώματος αλλά σοφιστεία. Και μην μου πειτε ότι αποτελούν ιδιοκτησια των πλουσιων τα μεσα παραγωγής γιατι η απαντηση είναι ... αυτόματη, μην αναλύω τα προφανή.

2. Για να λάβει οτιδήποτε ένα άτομο που δεν εργάζεται, πρέπει κάποιο άλλο άτομο να εργάζεται χωρίς να λαμβάνει.

Εδώ καταρρίπτει μόνος του το συμπέρασμα που βγαινει από αυτην την πρόταση διότι: Στην καπιταλιστικη κοινωνια, η ταξη που δεν εργαζεται (καπιταλιστες) και δεν παράγει, παίρνει το αποτέλεσμα της εργασίας των πολλών και το ιδιοποιείται εξ ολοκληρου (υπεραξία) δινοντας από αυτό ένα ελάχιστο μέρος της (μισθός), ενώ στην ουσια η υπεραξία ανηκει εξ ολοκληρου στους παραγωγούς της (εργαζόμενους- λαικά στρώματα).

Επομένως τοπαράδειγμα είναι αστηρικτο και ψευδές. Ο πλούτος υπάρχει και είναι υπεραρκετος αλλά δεν τον εχουν αυτοί που τον παράγουν και αν λειψει από τον πλούσιο που τον ιδιοποιείται ολόκληρο θα ευημερήσουν οι φτωχοί εργατες- εργαζόμενοι.

Οπότε, η συγκριση του παραδείγματος μαθητών κοινωνικών τάξεων, δηλαδή ενός προιόντος της φυσης (εγκέφαλος) με την κοινωνική ανισότητα που είναι αποτέλεσμα ΒΙΑΣ πανω στους αδυνάτους, είναι και αυτό σόφισμα και όχι αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας μεσω της επιστημης που αποκρυσταλώνεται ως θεώρημα και επαληθεύεται.

3. Για να δώσει κάτι η κυβέρνηση σε κάποιον, πρέπει πρώτα να το στερήσεις από κάποιον άλλο.

Η κυβέρνηση αποτελει το εποικοδόμημα των σχέσεων παραγωγής, δηλάδη στο παράδειγμά μας πρόκειτα για μια αστική κυβέρνηση ή κυβέρνηση των καπιταλιστών.

Το εποικοδόμημα υπάρχει χάριν της υπάρχουσας κοινωνικής ανισότητας, διότι μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να κανει το αντίστροφο να στερήσει τους πλούσιους και να τα δώσει στους φτωχούς. Αυτή όμως θα ηταν μια κυβέρνηση των φτωχών που θα ανετρεπε την κυβερνηση των πλουσιων.

Επομένως  ο όρος «κυβέρνηση» δεν αντιστοιχεί σε κάποιον ουδέτερο διεκπεραιωτή, αλλά αποτελεί όργανο της ταξης εκείνης που κατεχει τα μεσα παραγωγής και ιδιοποιείται τον παραγόμενο πλούτο (κυβέρνηση καπιταλιστών). Άρα το να «δωσει»μια καπιταλιστικη κυβέρνηση (κυβέρνηση των πλουσίων) την παραγωγή στους φτωχούς και να τους εξισώσει με τους πλούσιους θα αποτελούσε γελοιότητα ως επιχείρημα  γιατι ποτέ μια τάξη δεν αυτοχειριάστηκε ! Επομένως το εν λογω επιχειρημα δεν ευσταθεί.

4. Δεν μπορείτε να πολλαπλασιάσετε τον πλούτο διαιρώντας τον!

Ο σοσιαλισμός δεν ευαγγελίζεται τον πολαπλασιασμό του πλούτου για να «περισέψει περισσότερος από τους πλούσιους ώστε να εχουν και οι φτωχοι," όπως αφήνει να εννοηθεί, ο συγγραφέας,  αλλά ευαγγελίζεται το ότι ο πλούτος που υπάρχει με την σύγχρονη εξέλιξη της τεχνολογίας είναι τόσος που φτάνει να ικανοποιήσει στο έπακρο τις αναγκες αυτων που τον παράγουν.

Το μοίρασμα του πλούτου δικαια αναμεσα στους παραγωγούς  του, δεν σημαίνει ότι θα γινει περισσότερος απλά θα χαθεί η ευμάρεια και υπαρξη μιάς ταξης παρασιτικής των πλουσιων που ζουν σε βαρος των εργατων  παραγωγών ! Επομένως και εδώ το παράδειγμα ειναι άκαιρο και δεν στέκει.

5. Όταν οι μισοί νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να δουλέψουν γιατί θα τους φροντίσουν οι άλλοι μισοί, και όταν οι μισοί που δουλεύουν καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούν γιατί τον κόπο τους τον μοιράζονται με τους άλλους μισούς, τότε πλησιάζει η αρχή του τέλους για οποιοδήποτε έθνος.

Η βαση του συμπεράσματος αυτού είναι λανθασμένη. Οι μισοί άνθρωποι στη γη δεν είναι πλούσιοι. Πλούσιοι είναι μια ελάχιστη μειοψηφια.

Στον σοσιαλισμό δεν υπάρχουν κεφαλαιοκράτες, υπάρχει μόνο η μια κατηγορία, οι εργατες.
Στον σοσιαλισμό λοιπόν, όπου καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου δεν κεφαλαιοποιείται το προιόν της εργασίας ώστε να υποδουλώνει τον ανθρωπο δημιουργώντας την αρχικη ανισότητα με την δημιουργία της πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου, η κοινωνια και ο κοινωνικός πλούτος αποτελεί προϊόν μόνο της εργατικής ταξης το οποίο διαχέεται σε όλη την έκταση της κοινωνίας.

Μεσα στην εργατικη ταξη υπάρχουν και οι αδύναμοι, οι άρρωστοι, (οι χήρες και τα ορφανα, όπως λέει ο Μάρξ στο «πρόγραμμα της Γκόττα») οι γεροι, τα παιδια, η νεολαία , κ.λ.π. Οι άνθρωποι εκείνοι θα πάρουν ένα μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και θα ζουν ικανοποιώντας όλες τους τις ανάγκες, αφού η κοινωνία θα λάβει πρόνοια για αυτους, ειτε δημιουργώντας την νεα γενια της εργατικης ταξης (Νεολαια, Παιδεια) ειτε φροντίζοντας αυτό το τμημα της που αποχωρεί λόγω της ηλικίας της, είτε φροντίζοντας για την συντηρηση της (Υγεια).

Αυτό είναι το καθήκον των κοινωνικών παραγωγών να δινουν ένα μερος του πλούτου σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν συμμετέχουν στην παραγωγή αλλά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της. Επομένως στην κοινωνια όπου οι παραγωγοί του πλούτου ιδιοποιούνται τον πλούτο που παράγουν με την κατάργηση των εκμεταλλευτών τους μοιράζοντας στον καθένα αναλογα με τις ανάγκες του τον παραγόμενο πλούτο, δεν καταστρέφουν την κοινωνια αλλά τους εκμεταλλευτές τους.

Εν κατακλειδι, νομοτέλεια δεν αποτελει η αβασιμη επεξήγηση του κοινωνικού "είναι", μέσα από υποκειμενικές θεωρήσεις και σοφιστείες οι οποίες έχουν δημιουργηθεί χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τις κοινωνικές συνθήκες και τον κοινωνικό παράγοντα. Δεν αποτελει νομοτέλεια ο καπιταλισμός, δηλαδη η κοινωνική ανισότητα,συγκρινόμενος με την δημιουργία της φυσης και της διαδρομης της ανθρώπινης εξέλιξης (εγκέφαλος). Ο καπιταλισμός αποτελει ιστορικη εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων και των μεταξύ τους σχεσεων παραγωγής.

Τα "έθνη" και οι κοινωνίες, με την κατάργηση του Καπιταλισμού, θα περάσουν το κατώφλι της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΟΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΖΕΙ ΠΛΕΟΝ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, πολέμους και σφαγες.