Σ' εσένα απεργοσπάστη που μ' έβριζες σήμερα.

Δεν μου φτανε ο κωλοχειμώνας που δεν έχει τελειωμό και δεν μπορώ να σταθώ απ' το ψοφόκρυο, δεν μου φτανε ο απόλυτος εξευτελισμός του τόπου μου στας ευρώπας, δεν μού φτανε το κοπάδι από μοβόρους λύκους που μπήκαν με το έτσι θέλω να “κυβερνήσουν”, δεν μού φτανε το δεύτερο μνημόνιο της απόλυτης εξαθλίωσης, δεν μού φταναν οι προκλητικές μαλακίες των Σαμαράδων και Καρατζαφεραίων (καλά δεν το συζητάμε για το Γιωργάκη που είναι το άκρον άωτο του καραγκιοζιλικίου), δεν μου φταναν όλ' αυτά, έπρεπε βρε ξεφτιλισμένε απεργοσπάστη εργάτη να με κάνεις να κοκκινίσω ολάκερος, να πεταχτούν οι φλέβες απ' το λαιμό και τα μηνίγγια, έπρεπε να ανεβάσω θερμοκρασία διακόσους βαθμούς κελσίου (με σκέφτηκες, σου λέει κρύο έχει, να ζεσταθώ), έπρεπε να με φέρεις στο αμήν ρε ταξική σκλήθρα σήμερα, έτσι για επιβεβαιώσεις το πόσο μεγάλη ευθύνη έχεις.

Η ξεφτίλα δεν έχει τελειωμό. Ο “περήφανος” έλληνας, ο λεβέντης απόγονος του Κολοκοτρώνη που πρόσταζε: “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους” είναι πια ένα ελεεινό δουλοπρεπές ανθρωπάριο που για να καλύψει τη σιχαμερή ενοχή του για το ότι δεν ξεσηκώνεται γίνεται ένα γλοιώδες σκουλήκι, αφεντικότερος του αφεντικού.

Ε, όχι δεν θα πας για δουλειά σήμερα ρε σκουλήκι. Όχι όσο είμαι εγώ εδώ και σου κλείνω το δρόμο. Χάνω το μεροκάματο (αν δεν είναι ήδη χαμένο απ' την ανεργία και την αναδουλειά) κι έρχεσαι εσύ ρε προσκυνημένο απολειφάδι και με αποκαλείς “φασίστα”; Που οι σύντροφοί μου, μια και δυο γενιές πριν από μένα, κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν, εξευτελίστηκαν, εκτελέστηκαν από τους βρωμοφασίστες για να με αποκαλέσεις εσύ ρε αξιοθρήνητο υποκείμενο, “φασίστα”;

Ε, όχι δεν θα πας για δουλειά. Σε βλέπω που είσαι συνάδελφος και μού' ρχεται να ξεράσω απ' τη θλιβερή κατάντια σου, να γίνεσαι ίσα κι όμοια με το βρωμιάρη το αφεντικό σου, που κάθεσαι στο ίδιο μετερίζι και με βρίζεις, μου λες ότι τα παίρνω κι ότι είμαι βολεμένος. Θα σε λιώσω ρε ξεφυσίδι της γενιάς σου! Το ξέρω, το ξέρω ότι δεν πρέπει να σηκώνεις χέρι στους “συναδέλφους” αλλά εσύ ρε δεν είσαι συνάδελφος, είσαι ένας λιγδιάρης προδότης που ούτε να σε φτύσω δεν αξίζεις!

Δε με πειράζει στην τελική που δεν απεργείς, αν δεν το κανες ποτέ σου. Μπορεί ο καθένας να φοβάται, να τρέμει μη χάσει τη γη κάτω απ' τα πόδια του, να μην έχει καταλάβει τη δύναμή του. Μια στάλα ταξικό ένστικτο αν έχεις, μια στάλα ενοχή θα ένιωθες κι εσύ και θα καθόσουν ήσυχα στη γωνίτσα σου, να ρουφάς το αυγουλάκι της απεργοσπασίας και θα περίμενες πότε να φύγω να πας με σκυμμένο το κεφάλι στη δουλειά. Αυτό το καταλαβαίνω, την βλέπω την ενοχή στα μάτια σου, ξέρω ότι το δουλεύεις μέσα σου κι όλο και κάτι σωστό θα βγει απ' το ξεροκέφαλό σου βρε τζερεμέ.

Αν είχες μια στάλα ταξικό ένστικτο, ίσως να χρειαζόσουν λίγο παραπάνω σπρώξιμο να σηκώσεις ανάστημα και να μην το βρήκες. Με το καλό θα σε πάρω, με το καλό θα σου μιλήσω.

Να γίνεσαι όμως υβριστής του απεργιακού φρουρού και να έρχεσαι στα χέρια με τον απεργό για να ασκήσεις το “δικαίωμά σου” να... δουλέψεις, και να με αποκαλείς και “φασίστα”, ε, αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ με τίποτα. Εκεί μ' ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, γεμίζει το στήθος και το μυαλό μου οργή γεμάτη δηλητήριο και θέλω να σε περιλάβω βρε κεράτα, περήφανε Έλληνα λεβέντη και να σε κόψω ψιλές φέτες. Ου να μου χαθείς βρε τσουτσέκι!

Δεν θα σε λυπηθώ καθόλου όταν έρθει η στιγμή, θα σε σιάξω τη γούνα κανονικά. Και θα μυξοκλαίτε κάποιοι από σας και θα λέτε “αχ καλέ αυτός βαράει! Τι μπρουτάλ!”. Κι άλλο που δεν θέλουν να βγούν τίποτα μυξοακκίτες να με πουν “σοσιαλφασίστα” και “κνατ” που μου βγάλανε την εμετικότερη ανακοίνωση όλων των εποχών για την περιφρούρηση στο Βόλο τα κιρίζια του μισού τοις χιλίοις της ελληνικής κοινωνίας. Θα μου πεις τι ασχολείσαι, ε, αφού το επίσημο κόμμα δεν θα ασχοληθεί μ' αυτά τα ξερατά, θα ασχοληθώ εγώ στα μπλογκς. Ήθελα να σας δω εσάς ρε τρεις και το λουρί της μάνας, τι θα λέτε για το “δημοκρατικό” λαό των απεργοσπαστών της γενικής απεργίας που με βρίζουν “φασίστα”, ήθελα να δω ποιανού μέρος θα έπαιρνες. ΕΣΕΙΣ κάνετε σαν τα φασισταριά τους προβοκάτορες, που με βρίζεις και με προσβάλλεις επειδή ξέρεις ότι στο τέλος θα χάσω την υπομονή μου, θα σε βρίζω και θα σε ξυλοφορτώσω και θα γυρίσεις και θα με δείξεις μετά και θα πεις “να, φαιοκόκκινος σοσιαλφασίστας!”. Έτσι και τολμήσετε και πείτε τίποτα ρε τσουτσέκια του Μητσοτάκη και της Μπακογιάννη δεν θα ξέρετε από που να φύγετε, και μετά να σας δω τι σκατά “πρωτοπόροι” είστε στις δουλειές σας. Να δούμε που αρχίζει η πραγματική μαγκιά σας.

Τα πα και ξαλάφρωσα γιατί δεν αντέχω άλλο. Λέει το κουκουέ, “έχεις κι εσύ εργαζόμενε ευθύνη”. Νταξει, είπαμε, εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, εμπιστοσύνη στο λαό, αλλά όταν έχεις γίνει τέτοιο φάντασμα ταξικής αξιοπρέπειας, όταν ο κόσμος από κάτω βράζει και θέλει να ξεσηκωθεί και μου' ρχεσαι ΕΣΥ, ε δεν θα σε λυπηθώ άλλο ρε. Όσο στέκομαι στην απεργιακή φρουρά, δεν θα περάσεις. Θα μείνεις να ξεφτιλιστείς εδώ μπροστά μας να σε κοιτάμε. Άντε γεια. 

Γράφει ο Αλέξανδρος Δελάρζ