Η «μαστούρα» του συστήματος και η …«ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ

Απευθύνομαι  σε όσους –μεταξύ των οποίων και φίλοι-  επιμένουν να υποστηρίζουν και να ελπίζουν πως αυτό που ζούμε είναι μια «βαριά χειμωνιάτικη καταιγίδα», και πως κάνοντας υπομονή όλα θα περάσουν κι ο ήλιος της άνοιξης που ακολουθεί, θα μας «ζεστάνει» ξανά όπως παλιά (αν βέβαια γλιτώσουμε, προσθέτω). Δέχομαι την καλή πρόθεση μερικών, η οποία  όμως δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την επικινδυνότητα αυτής της άποψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων σήμερα.

Απευθύνομαι επίσης σ’ αυτούς που εξακολουθούν να αποστρέφουν τα βλέμμα και τα ώτα τους στους κομμουνιστές που μιλούν για «ταξικό πόλεμο», για την «επίθεση»  που δέχεται η «εργατική τάξη» από το «κεφάλαιο» και για την ανάγκη «αντίδρασης» του λαού και «αντεπίθεσής» του, θεωρώντας πως χρησιμοποιούν «την ίδια ξύλινη γλώσσα όπως παλιά», πως «έχουν αλλάξει τα πράγματα», «ο κόσμος πήγε μπροστά» και οι κομμουνιστές ...«το χαβά τους», κλπ.

Βάζουν στο ίδιο τσουβάλι σαν συνυπεύθυνες όλες τις πολιτικές
δυνάμεις της χώρας, αφορίζουν με μεγάλη ευκολία και τους «300», «στήνουν» …κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος και …άλλα κεντρικά σημεία, ενώ ταυτόχρονα δέχονται χωρίς να αντισταθούν ουσιαστικά,  κάθε αντιλαϊκό μέτρο που φορτώνει στις πλάτες μας η συγκυβέρνηση-ορντινάντζα των   ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών, και βοηθούν να συντηρείται με αυτόν τον τρόπο ένα κλίμα μιζέριας και σαπίλας που απειλεί να προσβάλλει μαζί με τους ίδιους και κάθε υγιή αντίδραση από τη μεριά του λαού.

Διαβάστε ένα απόσπασμα κλασικής «ξύλινης γλώσσας», από την πένα ενός παλιού κομμουνιστή, γραμμένο πριν 25 χρόνια:

«Ο ταξικός αγώνας ολοένα και περισσότερο θα γίνεται πιο οξύς, γιατί τα μονοπώλια θα γίνονται περισσότερο αχόρταγα. Στόχος τους είναι η υποταγή της οικονομίας της χώρας στα δικά τους συμφέροντα, αυξάνοντας το βαθμό της εκμετάλλευσης όσο μπορούν πιο πολύ, περιορίζοντας και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, δικαιώματα που είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονων σκληρών αγώνων».(¹)

Νιώθετε στις πλάτες σας την πίεση αυτού του ταξικού αγώνα;

Νιώθετε να συνθλίβεστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο, στον εργασιακό τομέα, οικονομικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά;

Βλέπετε να περιορίζονται δικαιώματα και κατακτήσεις που οι παππούδες και γονείς σας, ακόμα και κάποιοι από εσάς τους ίδιους, αγωνίστηκαν και μάτωσαν για να γίνουν κατακτήσεις ολόκληρου του λαού;

Ποιοι ήταν πάντα μπροστάρηδες σ’ αυτούς τους αγώνες;

Τι έλεγαν οι κομμουνιστές, με την «ξύλινη γλώσσα» τους  τότε;

Δεν αρκείται όμως στα προηγούμενα, συνεχίζει ο παλιός κομμουνιστής, το πηγαίνει πιο πέρα:

«Ο αυξανόμενος βαθμός εξάρτησης της χώρας από το μονοπωλιακό κεφάλαιο δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους όχι μόνο να χάσουμε την οικονομική και εθνική μας ανεξαρτησία αλλά ακόμα και τα ιδιαίτερα εθνικά μας χαρακτηριστικά. Σ’ αυτό συντελεί σημαντικά και η ένταξή μας στην ΕΟΚ. Γι’ αυτό, η πάλη για την αποχώρησή μας από τους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς παίρνει χαρακτήρα εθνικό».(²)

Σας θύμισε κάτι αυτό;

Την «κακή» τρόικα μήπως;

Τους «κακούς» Γερμανούς;

Τη νέα «κατοχή»;

Τους σύγχρονους «δοσίλογους»;

Τους «επιτηρητές»;

Για «οικονομική ανεξαρτησία» μην το συζητήσουμε, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Για την εθνική μας ανεξαρτησία;

Νιώσατε ανεξάρτητοι σαν πολίτες αυτής της χώρας;

Πότε νιώσατε πραγματικά ασφαλείς και περήφανοι σαν Έλληνες;

Που είναι η μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά-οικογένεια που θα διακινούσαμε ελεύθερα τα προϊόντα μας, η χώρα μας θα γίνονταν δυνατή και υπολογίσιμη διεθνώς και οι πολίτες της θα ευημερούσαν ευτυχισμένοι;

Φταίνε λοιπόν και οι «300» για όλα αυτά;

Μήπως φταίει και η «ξύλινη γλώσσα» των κομμουνιστών;

Δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω παράθεση «γραφών» και «τσιτάτων» κι ύστερα, αυτάρεσκα, να ζητήσω την επιβεβαίωσή σας, στο: «σας τα ‘λεγε το ΚΚΕ από παλιά, ή όχι;». Κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε ούτε εσάς, ούτε το ΚΚΕ, ούτε βέβαια και μένα τον ίδιο. Ούτε έχω πρόθεση  να μπω σε χωράφια οικονομικοκοινωνικών αναλύσεων, ξεπερνούν το βεληνεκές μου. Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση πήρα από το (ξανα)διάβασμα μετά από πολλά χρόνια, του βιβλίου του Κώστα Κάππου: «Κοινωνικοπολιτικά ζητήματα του εργατικού κινήματος» που εκδόθηκε από την «Σύγχρονη εποχή» το 1987.

Τις τελευταίες μέρες η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου προωθεί για ψήφιση ένα νομοσχέδιο που  αθωώνει τα ναρκωτικά, απελευθερώνει τη χρήση τους και διευκολύνει στην ουσία τη διάδοσή τους. Και μπορεί να ρωτήσει –καλοπροαίρετα πάντα- κάποιος, «μα καλά το κράτος θέλει να έχει τοξικομανείς; Για ποιο λόγο;». Σας μεταφέρω ένα κομμάτι από το βιβλίο του Κάππου, που αναφέρεται ακριβώς σε αυτό το θέμα και αποδεικνύει και στον πιο …καλοπροαίρετο πως τίποτα δεν είναι τυχαίο από όσα μας συμβαίνουν. Ή μάλλον από όσα εμείς επιτρέπουμε να μας συμβούνν. Διαβάστε με προσοχή:

«Η προοπτική της μόνιμης ύπαρξης ανέργων στον καπιταλισμό ομολογείται σήμερα (σημ. Οικοδόμου: γράφτηκε το 1987) ανοιχτά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ορισμένοι, μάλιστα, πάνε και πιο μακριά, και σε μελλοντολογικές προβλέψεις τους «οραματίζονται» και την επίσημη διάδοση ναρκωτικών για την αντιμετώπιση των ανέργων. Συγκεκριμένα, ο Μάθιους Χάξλεϋ, γιος του Άλντους, του διάσημου συγγραφέα του «Γενναίου Νέου Κόσμου» και πρώην σύμβουλος στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, προβλέπει για το 2036 τα εξής: «[Η] αμερικανική κυβέρνηση θα πάρει μια σειρά μέτρα, όπως ένα κοινωνικά αποδεκτό ψυχεδελικό φάρμακο-ναρκωτικό και θα κατασκευάσει μια αλυσίδα από ‘κόσμους του Ντίσνεϋ’, με στόχο τον έλεγχο του λαού και, βασικά, των ανέργων (εφημερίδα Θεσσανονίκη, 14.9.1984)»(³)

Δεν μου φαίνονται για «ξύλινη γλώσσα» όσα γράφει ο Κάππος, κομμουνιστής ο ίδιος και βουλευτής τότε του ΚΚΕ. Του ίδιου κόμματος  που  σήμερα κάποιοι από εσάς θεωρούν συνυπεύθυνο για την κρίση. Παρουσιάζει με στοιχεία τα διαχρονικά σχέδια της παγκόσμιας τάξης των καπιταλιστών  που κατάλαβε πως δεν αρκούν πια τα ήδη νόμιμα «ναρκωτικά» με τα οποία διέφθειρε τις συνειδήσεις μας («σύγχρονος» τρόπος ζωής, τηλεόραση κλπ)  και προχωράει στη νομιμοποίηση των ουσιών που θα μας αφαιρέσουν εντελώς την συνείδηση.

Προσέξατε το κείμενο; Οι προβλέψεις τους ήταν για το 2036, να όμως που η «ανάγκη» για το σύστημα προέκυψε νωρίτερα. Δεν είναι βέβαια τυχαία και η στήριξη που με μεγάλη ευχαρίστηση δέχεται η συγκυβέρνηση από μερίδα της Αριστεράς, με την επίθεση και κατασυκοφάντηση από μέρους της των θέσεων του ΚΚΕ για τα ναρκωτικά, ως παρωχημένες και αναχρονιστικές και έντεχνα ταυτίζοντάς τις με ακροδεξιές θέσεις. Ένα ακόμα «προοδευτικό» δεκανίκι εξ αριστερών, στο σύστημα που τρίζει.

Όμως δεν θα μείνω στην ορθότητα των θέσεων των κομμουνιστών και τη δικαίωση των προβλέψεών τους από τις εξελίξεις. Δεν έχουμε να κάνουμε με μέντιουμ ούτε με χαρτορίχτρες. Τα πράγματα είναι απλά, είναι μπροστά μας και κλείνοντας   τα μάτια και τ’ αυτιά μας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βαδίσουμε πιο γρήγορα προς τον αφανισμό. Από τη μια μεριά είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι κι από την άλλη οι εκμεταλευτές μας κεφαλαιοκράτες. Οι τελευταίοι δε νιάζονται για τίποτ’ άλλο πέρα από την γιγάντωση των κερδών τους.

Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για την επίτευξη του στόχου τους. Ό,τι μας έδωσαν ως τώρα, είχαν το περιθώριο για να το κάνουν, κάτω κι από την πίεση τη δική μας. Σήμερα τα περιθώρια στένεψαν. Μας αφαιρούν μια μια τις κατακτήσεις μας. Μας συμπιέζουν καθημερινά με συνεχείς εκβιασμούς για το δήθεν καλό της πατρίδας, και σε λίγο αν δεν αντισταθούμε θα μας συνθλίψουν κυριολεκτικά, θα μας αφανίσουν. Αυτά δεν είναι «ξύλινη γλώσσα».

Αφήστε λοιπόν τα αντι-κομμουνιστικά σας στερεότυπα στην άκρη. Δείτε με καθαρή ματιά ποιοι ευθύνονται για όσα μας συμβαίνουν. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Δεν είναι κοινά τα συμφέροντα των τάξεων που τα κόμματα  υπηρετούν με τις πολιτικές τους. Αφήστε την εύκολη λύση του «δε βαριέσαι, δεν αλλάζει τίποτα». Ξεβολευτείτε και πάρτε αποφάσεις αντάξιες της Ιστορίας αυτού του τόπου. Βγείτε στο δρόμο, ελάτε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, των ταξικών συνδικάτων, βρεθείτε ανάμεσα σε ανθρώπους σαν όλους εμάς, εργάτες, άνεργους, αγωνιστές αποφασισμένους που δρουν. 

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείτε σε όλα με τους κομμουνιστές για να τους ακούσετε  και να αντι-δράσετε μαζί τους. Η συμμετοχή σας στον αγώνα θα επιστρέψει το χαμένο νόημα στη ζωή σας. Με ξεκάθαρη σκέψη, καθαρό βλέμμα, καθαρή δυνατή φωνή, ενάντια σε κάθε «μαστούρα», μοιρολατρεία, φόβο και υποταγή. Δεν υπάρχουν ξύλινες γλώσσες, μόνο ατσάλινες γροθιές.

Παραπομπές: (¹) και (²) Κώστας Βασάλος, πρόλογος στο βιβλίο του Κώστα      Κάππου: «Κοινωνικοπολιτικά ζητήματα του εργατικού κινήματος», Σύγχρονη εποχή, Αθήνα 1987.

(³) Κώστας Κάππος, από το ίδιο.

«Τρίτος δρόμος φίλε δεν υπάρχει, ή με το κεφάλαιο ή με τον εργάτη»

Για να κλείσουμε λίγο αισιόδοξα, αλλά πάντα ρεαλιστικά, ακούστε το πολύ καλό τραγουδάκι που έγραψε ο tanstil από to http://yperboles.wordpress.com/. Ελπίζω να μην τον κατηγορήσετε κι αυτόν για «ξύλινη γλώσσα».

Καλή δύναμη!

Πηγη