Άλλο “αριστερή κυβέρνηση”, άλλο ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Σήμερα, ένα τμήμα της “αριστεράς”, διακηρύττει πως μια “αριστερή κυβέρνηση”, μπορεί να αποτελέσει πράγματι “φιλολαϊκή” λύση. Η αριστερή αυτή κυβέρνηση βέβαια, δεν πρόκειται να ενοχλήσει ιδιαίτερα τα μονοπώλια, ούτε θα αγγίξει τις δομές του συστήματος, όμως θα είναι “μαχητική”, “αντιμνημονιακή”, και με τσαμπουκά θα προτείνει λύσεις, μέσα στα πλαίσια του συστήματος μεν, που όμως θα αποστομώσουν τους νεοφιλελεύθερους που ταλαιπωρούν το λαό!
Οι αντιλήψεις αυτού του κομματιού της “αριστεράς”, είναι στην καλύτερη περίπτωση, ένα μάτσο από αυταπάτες. Ακόμα και αν οι σύντροφοι έχουν καλές προθέσεις, και πράγματι πιστεύουν αυτά που λένε, ακόμα δηλαδή κι αν πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει ένας “φιλολαϊκός” καπιταλισμός, η πραγματικότητα, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, πως θα τους διαψεύσει.
Οι μηχανισμοί του καπιταλισμού, έχουν γίνει τόσο ισχυροί και έχουν αποκτήσει τόσο συγκεκριμένους στόχους, που καθιστούν αδύνατη την παραμικρή πιθανότητα για μια πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική, στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Στην χειρότερη περίπτωση, θα μπορούσε να πει κάποιος, πως οι αντιλήψεις αυτής της “αριστεράς”, είναι ένας αερόσακος του συστήματος, που θα μπορούσε να αποτελέσει το έσχατο καταφύγιο των μονοπωλίων, μπροστά σε ένα διογκούμενο λαϊκό κίνημα.
Σύμφωνα με τον Λένιν: “Οι μεταρρυθμίσεις είναι παραχωρήσεις που αποσπώνται από την κυρίαρχη τάξη, ενώ διατηρείται η κυριαρχία της.” Η (εμφανιζόμενη ως) τσαμπουκαλεμένη “αριστερά” λοιπόν, στην ουσία, λέει στον λαό πως η κυρίαρχη τάξη πρέπει να διατηρήσει την κυριαρχία της, αλλά να μην ανησυχεί (ο λαός), καθώς θα υπάρξουν κάποιες παραχωρήσεις (ίσως ένα ξεροκόμματο παραπάνω), από τη μεριά του κεφαλαίου. Είναι η ξαναζεσταμένη σούπα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που πρωτολάνσαρε πριν λίγες δεκαετίες το “αγωνιστικό” ΠΑΣΟΚ, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών. Όμως, το παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί. Πλέον, ξέρουμε που τελικά οδηγούν, οι “αριστερές κυβερνήσεις” που λειτουργούν στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Από την άλλη, η Αριστερά, προτιμά να μιλήσει με την γλώσσα της αλήθειας (έστω κι αν μερικές φορές, αυτή η γλώσσα δεν ηχεί και τόσο όμορφα στα αυτιά), λέγοντας πως φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, και προτείνοντας ως μόνη ρεαλιστική εναλλακτική που μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού, την κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων από μια εξουσία που θα προκύψει μέσα απ’ τον λαό, την αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε., και την μονομερή διαγραφή του χρέους.
Στην πραγματικότητα, η Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ) και η “αριστερά” (δηλαδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), προτείνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα, έχουν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές, και στην ουσία πρεσβεύουν εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις.

Πηγη