Μια σύντομη αρχική εκτίμηση για τις εξελίξεις, 10/2/2012

Από το Lenin Reloaded

Την στιγμή που οι υπουργοί της Ευρωζώνης παραμένουν "ασυγκίνητοι" από τα αποτελέσματα του "θρίλερ" ολονύχτιων διαπραγματεύσεων για την "σωτηρία" της ελληνικής οικονομίας, και καθώς το παγκόσμιο μηντιακό σκηνικό στήνει ένα ακόμα μελόδραμα της ικέτριας Ελλάδας και των "σκληρών" του Βορρά (ενώ έχει εδώ και αρκετό καιρό περάσει σε δεύτερη μοίρα το θέμα "Ιταλία", το θέμα "Ιρλανδία", κλπ), στην Ελλάδα αναδύεται μια πρωτοφανής ως τώρα κατάσταση: μια κατάσταση γενικευμένης πρόθεσης μαζικής κινητοποίησης. Λέω "πρόθεσης" γιατί η ως τώρα εικόνα στον δρόμο (μέχρι χθες το βράδυ τουλάχιστο) δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα κελεύσματα. Αλλά θεωρώ καινοφανές ότι σχεδόν όλο το εύρος των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων οργανώνεται για κινητοποίηση ή προαναγγέλει κινητοποιήσεις: στην κομματική αριστερά, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στα "εξωκοινοβουλευτικά" κινήματα, το ΕΠΑΜ και το Δεν Πληρώνω. Στην "κινηματική" άκρα δεξιά, η Χρυσή Αυγή. Και βέβαια επίσης οι αναρχικοί. 

Στο πλαίσιο αυτό γενικευμένης πρόθεσης μαζικής κινητοποίησης, που προκαλείται από μια καθολική πια επιθυμία να μην "μείνει έξω" κάποιος χώρος από το πεδίο της πολιτικής που ορίζει ο δρόμος, θα αρχίσουν να αναδύονται και να γίνονται αξιολογήσιμα κάποια κρίσιμα για το εγγύς πολιτικό μέλλον στοιχεία: 

α) Η ικανότητα του κάθε πολιτικού κόμματος ή μορφώματος που προαναφέρθηκε να "κατεβάσει κόσμο στον δρόμο" μαζικά και σε κατά το δυνατόν συχνότερη βάση. Αυτή η ικανότητα θα διαμορφώσει συγκριτικά "πρεστίζ" διαφορετικού είδους και εμβέλειας από αυτά που διαμορφώνουν οι εκλογικές δημοσκοπήσεις, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένης της ντε φάκτο απαξίωσης της συγκριτικής κρισιμότητας των εκλογών καθώς η οικονομική κατάσταση μπαίνει πια ορμητικά στη σφαίρα του "δραματικού".

β) Οι δυνατότητες συσχετισμού των διαφορετικών δυνάμεων που θα εκπροσωπηθούν στον δρόμο: i) πρακτική, αν όχι και ρητορική, συμπόρευση ii) αμοιβαία αδιαφορία iii) σύγκρουση, τόσο υλική/σωματική όσο και ρητορική.

γ) Η πρακτική διαμόρφωση συσχετισμού δυνάμεων ως αποτέλεσμα αυτών των δυνατοτήτων, όχι πια με κυρίαρχους τους όρους κοινοβουλευτικής συνεργασίας, αλλά με αυτούς της έμπρακτης προδιάθεσης των φορέων τους απέναντι στους φορείς άλλων οργανώσεων, κομμάτων, σχημάτων κλπ.

δ) Η δυνατότητα ή όχι της συγκυρίας να αναδείξει κυρίαρχο πόλο στην φάση μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού στον δρόμο. Από αυτό θα εξαρτηθεί και το άμεσο τακτικό μέλλον αυτής της μετατόπισης ως ενσυνείδητης πολιτικής επιλογής του πόλου που θα την βρει συμφέρουσα για τους στόχους του.

ε) Ο βαθμός διάδρασης ανάμεσα στα τεκταινόμενα στον δρόμο και i) στους "θεατές" των εξελίξεων, είτε αυτοί βρίσκονται έξω στην πόλη είτε είναι μπροστά από έναν δέκτη τηλεόρασης και ii) στην κλίμακα κινητοποίησης γεωγραφικά, και συνεπώς στην δυνατότητα γενίκευσης της πολιτικής έντασης από πόλη σε πόλη, από την πλατεία σε χώρους εργασίας και αντίστροφα, κλπ.

Οι ενδείξεις είναι ότι αρχίζει δειλά-δειλά ένα τρίτο στάδιο, μετά τις κινητοποιήσεις στις πλατείες τον Ιούνη και την δυναμικότερη εμφάνιση του οργανωμένου εργατικού κινήματος στα τέλη του Οκτώβρη. Όχι τυχαία, το τρίτο αυτό στάδιο χαρακτηρίζεται, σε αρχική τουλάχιστον φάση, από την είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του δρόμου και των δύο πόλων, που αντικατοπτρίζουν βέβαια και τις πολιτικές βουλήσεις διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και θεμελιακών ιδεολογικών προσανατολισμών.

Από το αν οι δύο αυτοί πόλοι, που χονδρικά μπορούν να μεταφραστούν με όρους μικροαστικής δυσαρέσκειας και εργατικής ταξικής πολιτικής, θα καταλήξουν σε έναν κατά βάση συντονισμό και συμπόρευση, ή αντίθετα, στην σύγκρουση μεταξύ τους (ή, τρίτον, στην αμοιβαία αποτυχία μαζικής κινητοποίησης), θα κριθεί και το άμεσο πολιτικό μέλλον της χώρας.