Γράφει ο Γιώργος Κακουλίδης
Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, που φόρτωσε στη χώρα η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι κάποια στιγμή θα έμπαινε στην ημερήσια διάταξη, αφού όταν έπεφταν οι υπογραφές στο αντιλαϊκό μνημόνιο, οι υπογράφοντες γνώριζαν ότι το κρατικό χρέος θα εκτοξευόταν σε επίπεδα που θα ξεπερνούσαν το 170% του ΑΕΠ. Τέτοια χρέη δεν μπορούν να αποπληρωθούν κι αυτό το γνώριζε και η τρόικα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που με πρόσχημα το χρέος ξεδίπλωσε ένα πρωτοφανές πογκρόμ σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι το κρατικό χρέος, ούτε η πληρωμή του. Είναι η οικονομική κρίση και οι συνέπειες που αυτή, αντικειμενικά, προκαλεί. Ετσι, με δεδομένο ότι μπροστά μας έχουμε μια κρίση που προκλήθηκε από την τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σε τέτοια επίπεδα που δεν ήταν πλέον δυνατό να επενδύονται, να διευρύνεται η παραγωγή και να βγαίνουν ικανοποιητικά κέρδη για το σύνολο της πλουτοκρατίας, η «λύση» που μπορούσε να βρεθεί, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, ήταν η ...μείωση του όγκου των κεφαλαίων. Αυτό που με μια κουβέντα λέμε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.
Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το δείχνουν τα εφιαλτικά στοιχεία για την ανεργία και την υποαπασχόληση, η μαζικοποίηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, οι ρυθμίσεις για τη μείωση των μισθών και των ημερομισθίων, η ακύρωση εργασιακών κατακτήσεων ολόκληρων δεκαετιών. Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων αγγίζει ήδη και τμήματα του κεφαλαίου, με βιομηχανικές μονάδες να μετατρέπονται σε κουφάρια, εργοστάσια να κλείνουν, μηχανολογικό εξοπλισμό να απαξιώνεται. Την ίδια στιγμή, διάφοροι κεφαλαιοκράτες καραδοκούν πότε θα εμφανιστούν οι νέες ισορροπίες, ώστε με πιο φτηνή εργατική δύναμη και λιγότερες επιχειρήσεις να συνεχίσουν την κερδοφόρα δράση τους.
Τώρα έρχεται η σειρά του, επίσης υπερσυσσωρευμένου, τραπεζικού κεφαλαίου και των ανακατατάξεων που πρέπει να γίνουν στους κόλπους του. Οι μεγάλες, ντόπιες και ξένες, τράπεζες, που έχουν θησαυρίσει και μέσα από τη διαχείριση των κρατικών χρεών, δεν μπορεί να μείνουν αλώβητες. Ολοι συνομολογούν ότι μέρος από τα δάνεια - κεφάλαια που τους χρωστά η Ελλάδα (και άλλες χώρες), πρέπει να ...αναδιαρθρωθούν, ώστε να επέλθει και εδώ μια νέα ισορροπία, ως αποτέλεσμα των κεφαλαίων που θα καταστραφούν - διαγραφούν. Εδώ αναδύονται τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και χώρες - δυνάμεις που τα εκπροσωπούν, με την κάθε πλευρά να προσπαθεί να μειώσει τη δική της χασούρα, γι' αυτό και καθημερινά προβάλλονται διαφορετικές γνώμες για το θέμα.
Η μορφή που θα πάρει η όποια αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα», επιμήκυνση, επαναχρηματοδότηση, επαναγορά φτηνών ομολόγων) είναι κάτι που δεν αφορά στο παραμικρό τους εργαζόμενους. Πρώτα και κύρια επειδή αυτοί δε χρωστάνε δεκάρα σε κανέναν. Αλλά και επειδή με δεδομένους τους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς, αυτοί πληρώνουν και μάλιστα πολύ ακριβά τη νύφη. Είτε σε περιόδους ανόδου της οικονομίας, είτε σε περιόδους κρίσης. Για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μοναδική προοπτική διεξόδου μπορεί να υπάρξει μέσα από την αγωνιστική απόρριψη της πολιτικής που στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες. Μέσα από τη συστράτευση με το ΚΚΕ, την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας για την οριστική τους ανατροπή και τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Σε όλα αυτα να προστεθεί και το ότι η αναδιάρθρωση χρέους πρόκειται να αναληφθεί από συγκεκριμένες τράπεζες και που θα τους αποφέρει παχουλές προμήθειες αρκετών εκατομμυρίων. Προφανώς και οι κεφαλαιούχοι μεταξύ τους τρώγονται, με τους τραπεζίτες πάντα να κερδίζουν έδαφος έναντι των μικροβιομήχανων γιατί τους δάνεισαν. Η έκβαση ποσώς μας ενδιαφέρει βέβαια, γιατί η ουσία είναι ότι ακόμα περισσότερα λεφτά θα πάνε από τους πολλούς στους λίγους.
ΑπάντησηΔιαγραφή