Ταινιοπροτάσεις (για περίεργα γούστα)

1. Eraserhead (1977) - David Lynch

Ο Henry ζει σε ένα περίεργο βιομηχανικό περιβάλλον (το οποίο μοιάζει να έχει βγει από βιντεοκλίπ των Rammstein). Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα ζωντανό ή πράσινο (πέρα από τα διάφορα άτομα που είτε εισβάλλουν στη ζωή του Henry είτε απλά τον περιστοιχίζουν και από το σάπιο φυτό που ο Henry έχει στο μικρό κλειστοφοβικό του σπίτι).

Μία ακόμη δυστοπική ταινία ή απλά οι φόβοι του δημιουργού για την αστικοποίηση, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την πατρότητα? Όπως και να το δει κανείς (και με γνώμονα το γεγονός ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο θεατής με μια ταινία του Lynch είναι να προσπαθήσει να την εκλογικεύσει/ αναλύσει/ εξηγήσει) μία πολύ καλή ταινία -η πρώτη μεγάλου μήκους του Lynch-η οποία έδωσε από πολύ νωρίς σημεία γραφής για αυτό το τεράστιο ταλέντο.

2. Tetsuo (1989) - Shinya Tsukamoto

Μία συνηθισμένη βόλτα στο μετρό καταλήγει σε μεγάλη περιπέτεια για τον ήρωα της ταινίας αφού βρίσκεται κυνηγημένος από μία παράξενη γυναίκα (η οποία μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από κάποιο επίπεδο της κόλασης του Δάντη). Στη συνέχεια ο ήρωάς μας διαπιστώνει ότι σιγά σιγά μετατρέπεται σε μέταλλο (δεν μακραίνουν τα μαλλιά του ούτε νιώθει μια ακατανίκητη έλξη για μπύρα, αλλά το σώμα του αποκτά μεταλλικά μέρη). Κατά κάποιο τρόπο η ταινία (τουλάχιστον στο μυαλό μου) συνδέεται θεματικά με την προηγούμενη, επίσης ασπρόμαυρη και ατμοσφαιρική αλλά με αισθητική που παραπέμπει σε ασιατικό θρίλερ/κομικ/video game (είναι όντως δύσκολο να περιγραφεί).

3. Holy mountain (1973) - Alejandro Jodorowsky

Μία μεσσιανική φιγούρα (οι ομοιότητες με τον Ιησού είναι παραπάνω από προφανείς) περιφέρεται σε ένα κόσμο γεμάτο από θρησκευτικούς συμβολισμούς (πάρα πολύ αιρετικούς που σίγουρα θα ενοχλήσουν τον θρησκευόμενο θεατή) μέχρις ότου γνωρίσει τον αλχημιστή (που τον παίζει εξαιρετικά ο ίδιος ο Jodorowsky) και ακολουθεί η τελείως ανορθόδοξη συνέχεια η οποία περιλαμβάνει μια σειρά ανθρώπων με ονόματα πλανητών του ηλιακού συστήματος και ένα "προσκύνημα"/ ταξίδι αναζήτησης, ανάμεσα σε όλα τα άλλα.
Μια λίστα ταινιών που περιλαμβάνει κομμάτι από το έργο του David Lynch επιβάλλεται να συνοδεύεται και από μία ταινία του Jodorowsky (ενός δημιουργού που τον έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό). Πολύχρωμη, με χιούμορ και περίεργη αισθητική (ο δημιουργός εκτός των άλλων ήταν clown και έπαιζε κουκλοθέατρο), με κάθε καρέ να βρίθει από σύμβολα και διάθεση για έντονο σχολιασμό καταστάσεων και ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

4. Der Siebente Kontinent (1989) - Michael Haneke


Η οικογένεια Schober μοιάζει να είναι μία τυπική μέση οικογένεια, με το όμορφο σπίτι, τις καλές δουλειές των γονιών και την μικρή κορούλα τους. Μοιάζει δηλαδή να ζει σε ένα μικροαστικό παράδεισο. Τι την οδηγεί όμως στη αποξένωση και την καταστροφή? Ο Haneke μας δείχνει με εκπληκτικό τρόπο την καθημερινότητα μιας τέτοιας οικογένειας, τις μηχανιστικές καλοσυγχρονισμένες κινήσεις που επαναλαμβάνονται (σχεδόν βασανιστικά) κάθε μέρα. Την έλλειψη επικοινωνίας (και ουσίας) στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Βέβαια αν δώσει κανείς βάση σε αυτά που ακούγονται από το ραδιόφωνο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και στα εξώφυλλα των εφημερίδων, μπορεί ενδεχομένως να βρεί ένα δεύτερο, άκρως πολιτικό, επίπεδο ανάγνωσης (hint: η χρονιά που βγήκε η ταινία).


5. Sweet Movie (1974) - Dusan Makavejev

Οι παράλληλες ιστορίες δύο γυναικών, μίας σχεδόν μουγκής νεαρής καλλονής που παντρεύται έναν μεγιστάνα και μίας ωριμότερης γυναίκας-καπετάνιου ενός πλοίου που κουβαλάει ζάχαρη.
Μία πολύ αμφιλεγόμενη ταινία από τον "σεσημασμένο ταραχοποιό" του Γιουγκοσλαβικού κινηματογράφου, γυρισμένη ενόσω ήταν εξόριστος στον Καναδά. Η ταινία έχει αρκετά τμήματα που έχουν στο παρελθόν χαρακτηριστεί ως πορνογραφικά και έχουν λογοκριθεί. Μπορεί όντως να σοκάρει (όχι βέβαια στα επίπεδα που σοκάρουν πιο γνωστές ταινίες όπως το Salo) με το μείγμα σεξουαλικής ψυχοθεραπείας και κριτικής στο σύστημα που προσφέρει, οπότε απευθύνεται σε κοινό που διαθέτει γερό στομάχι (σας προειδοποιήσαμε λοιπόν!). Είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες και πολύ χαρακτηριστική 70's αισθητική.
Η κριτική που γίνεται μέσα απο την ταινία είναι ωστόσο ιδιαίτερα αυστηρή και σε αρκετά σημεία, ίσως άδικη, ως προς τον Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, καθώς υπερτονίζει τις αρνητικές πτυχές και ξεχνά όπως φαίνεται τις θετικές. Δείγμα της εποχής της και του κλίματος που επικρατούσε σε μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής -και όχι μόνο- αριστεράς.

Bonus: το soundtrack περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα τραγούδια κατά την -όχι και τόσο ταπεινή- μου άποψη, του Μάνου Χατζιδάκη.