16 Απριλίου 2011

Θέλετε ανάπτυξη ; "Κινεζοποιηθείτε"!


Αναδημοσιευση απο Βαθυ Κοκκινο

Να τη και η ανάκαμψη! Έρχεται!

Αχ και να να ήταν αλήθεια αυτό - χαρές και πανηγύρια που θα έκανε πολύς κόσμος, που ποτέ στη ζωή του δεν πάλεψε για τίποτα, και ούτε σκόπευε να το κάνει μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης. Θα ήταν πράγματι υπέροχο οι κεφαλαιοκράτες να επένδυαν τα κεφάλαια τους στη Δύση, να βρει δουλειά ο κόσμος, κάπως σαν το Θεό που έριξε το "μάνα εξ ουρανού" στους πεινασμένους Εβραίους. Άλλωστε, ο κεφαλαιοκράτης όντως "είναι ο Θεός" στη σκέψη πολλών ανθρώπων σήμερα, και αν είμαστε "καλά παιδιά" θα μας ανταμείψει.

Και να που όντως "μας ανταμείβουν" αν είμαστε καλά παιδιά! Εδώ μια είδηση από το salon.com:

Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στην κίνηση των κεφαλαιοκρατών να μεταφέρουν την παραγωγή, την οποία ελέγχουν εντελώς ολιγαρχικά, σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κτλ, όπου μπορούν να μεγιστοποιήσουν τα δικά τους κέρδη σε βάρος των εργατών.

Έχουμε όμως επίσης πει ότι θα ξανάρθει ανάπτυξη στη Δύση, τουλάχιστον αυτό θα ήθελαν, αν και όταν οι εργάτες της Δύσης δεχτούν να "κινεζοποιηθούν" όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να βγάζουν το επιθυμητό κέρδος οι κεφαλαιοκράτες.


Όπως λοιπόν μας λέει το salon.com στο παρακάτω άρθρο του, η γνωστή εταιρεία επίπλων ΙΚΕΑ αποφάσισε να επενδύσει όχι στη Σουηδία όπου είναι η έδρα της, αλλά...στην Αμερική.

Ο λόγος είναι ότι στη Σουηδία οι εργάτες έχουν μεγαλύτερους μισθούς, άδειες, επιδόματα, είναι οργανωμένοι σε συνδικάτο, κτλ. Η "αχαριστία" και η "ασέβεια" που επέδειξαν απέναντι στο "Θεό" τους (τον εργοδότη τους) εννοείται πως έπρεπε να τιμωρηθεί αναλόγως, και έτσι η διοίκηση της ΙΚΕΑ αποφάσισε να φτιάξει ένα εργοστάσιο αλλού, όπου οι εργάτες είναι πιο "ενάρετοι" από τους "καλομαθημένους" εργάτες στη Σουηδία.

Ως εδώ η ιστορία είναι γνωστή, καθώς αυτά τα βλέπουμε καθημερινά εδώ και χρόνια. Η "έκπληξη" στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν και προφανώς πρόκειται -προς το παρόν- για "μεμονωμένο περιστατικό", είναι πως η ΙΚΕΑ επέλεξε να πάει...στις ΗΠΑ, όχι στην Κίνα ή την Ινδία. Και αυτό διότι πλέον οι εργάτες στην Αμερική έχουν αρχίσει να δέχονται πολύ χαμηλούς μισθούς, part-time εργασία, κτλ.

Ας δούμε ένα απόσπασμα από το άρθρο του salon.com:

Ikea seems to be treating its American workers at a furniture plant in Danville, Virginia a good deal worse than it does its Swedish workers back at home.

Laborers in Swedwood plants in Sweden produce bookcases and tables similar to those manufactured in Danville. The big difference is that the Europeans enjoy a minimum wage of about $19 an hour and a government-mandated five weeks of paid vacation. Full-time employees in Danville start at $8 an hour with 12 vacation days -- eight of them on dates determined by the company.

What's more, as many as one-third of the workers at the Danville plant have been drawn from local temporary-staffing agencies. These workers receive even lower wages and no benefits, employees said.

Swedwood's Steen said the company is reducing the number of temps, but she acknowledged the pay gap between factories in Europe and the U.S. "That is related to the standard of living and general conditions in the different countries," Steen said.

Η κατάσταση περιπλέκεται όταν οι εργάτες στο εργοστάσιο της Αμερικής προσπάθησαν να οργανωθούν σε σωματείο - τότε η ΙΚΕΑ έφερε μια εταιρεία που ειδικεύεται...στο να μπλοκάρει τη δημιουργία-λειτουργία εργατικών σωματείων. Στη Σουηδία, το δικαίωμα για να δημιουργούν οι εργάτες σωματείο είναι κατακτημένο, και δεν τολμούν να το αμφισβητήσουν οι εργοδότες. Στις ΗΠΑ όμως, οι κατακτήσεις του παρελθόντος χάνονται, καθώς οι εργάτες έχουν πάψει να παλεύουν (που είναι οι εργάτες που στο Σικάγο, έναν αιώνα πριν έδωσαν και το αίμα τους για το 8ωρο; ).



Και αφού οι εργάτες δεν οργανώνονται σε σωματεία, οι εργοδότες επελαύνουν, και έτσι η ΙΚΕΑ στις ΗΠΑ προσπαθεί να σταματήσει την ίδρυση σωματείου. Ας δούμε σχετικό άρθρο των LA Times:

When home furnishing giant Ikea selected this fraying blue-collar city to build its first U.S. factory, residents couldn't believe their good fortune.

Beloved by consumers worldwide for its stylish and affordable furniture, the Swedish firm had also constructed a reputation as a good employer and solid corporate citizen.

State and local officials offered $12 million in incentives. Residents thrilled at the prospect of a respected foreign company bringing jobs to this former textile region after watching so many flee overseas.

But three years after the massive facility opened here, excitement has waned. Ikea is the target of racial discrimination complaints, a heated union-organizing battle and turnover from disgruntled employees.

Workers complain of eliminated raises, a frenzied pace and mandatory overtime. Several said it's common to find out on Friday evening that they'll have to pull a weekend shift, with disciplinary action for those who can't or don't show up.

Some of the Virginia plant's 335 workers are trying to form a union. The International Assn. of Machinists and Aerospace Workers said a majority of eligible employees had signed cards expressing interest.

In response, the factory — part of Ikea's manufacturing subsidiary, Swedwood — hired the law firm Jackson Lewis, which has made its reputation keeping unions out of companies. Workers said Swedwood officials required employees to attend meetings at which management discouraged union membership.

The dust-up has garnered little attention in the U.S. But it's front-page news in Sweden, where much of the labor force is unionized and Ikea is a cherished institution. Per-Olaf Sjoo, the head of the Swedish union in Swedwood factories, said he was baffled by the friction in Danville. Ikea's code of conduct, known as IWAY, guarantees workers the right to organize and stipulates that all overtime be voluntary. (αυτά όμως μόνο στη Σουηδία, όπου "δεν τους παίρνει" να κάνουν κάτι άλλο. Ο κακομοίρης ο ηγέτης του εργατικού συνδικάτου του σουηδικού εργοστασίου προφανώς δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι η ΙΚΕΑ κατά βάθος ΔΕ θέλει σωματεία και υψηλούς μισθούς, γι' αυτό και μεταφέρει την παραγωγή αλλού άλλωστε)

27 σχόλια:

  1. Θα εστιάσω μόνον σε αυτό.
    "Στις ΗΠΑ όμως, οι κατακτήσεις του παρελθόντος χάνονται, καθώς οι εργάτες έχουν πάψει να παλεύουν" (που είναι οι εργάτες που στο Σικάγο, έναν αιώνα πριν έδωσαν και το αίμα τους για το 8ωρο; ).

    Έτσι ακριβώς συμβαίνει όταν πια η ταξική συνείδηση έχει υποχωρήσει, όταν πια δεν αναπτύσσονται αγώνες για την κατάκτηση δικαιωμάτων.
    Τότε, όχι μόνον η ταξική συνείδηση υποχωρεί, αλλά εξαγοράζεται για ένα πιάτο ρύζι ή για ένα πιάτο φακή, κατά την παλαιά διαθήκη ή μήπως στην καινή;
    Πάντως κατά τας δικάς μας γραφάς, λουμπενοποίηση!
    Γι΄αυτό αρκετές φορές λέω,ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος γι΄αυτό λέω συμφωνώ με την Αλέκα που είπε σε κάποια ομιλία της ότι:
    [..] Το ΜΛΚ έπρεπε να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτήν την επίθεση[..]

    Αλλά γι΄αυτό επίσης λέω κατά πως το διατυπώνει και ο Λένιν,ότι η ευθύνη για την μετουσίωση του ταξικού ένστικτου σε ταξική συνείδηση,ανήκει στον πολιτικό φορέα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
    Και αυτός ο φορέας,δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης από το να οδηγήσει στην οργανωμένη πάλη την εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο,που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, μην πω την εξουσία της εργατικής τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο "Ανώνυμος" χτυπά μολύνοντάς σας με "αναθεωρητικούς " ιούς. Καλή ανάρρωση.

    Ο Τζερόνιμο και η Αλέκα
    Πηγή: Αυγή
    Καρτερός Θανάσης
    Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/04/2011
    Η αποδοκιμασία της Αλέκας Παπαρήγα για τις συζητήσεις και τη σύγκλιση ανάμεσα στο Μπλόκο και το ΚΚ Πορτογαλίας, υπήρξε κατηγορηματική: Θα περάσουν κι αυτοί -οι Πορτογάλοι κομμουνιστές εννοείται- ετεροχρονισμένα τις δραματικές εμπειρίες που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1974 και το 1989. Υπολόγισε μάλιστα η γ.γ. του ΚΚΕ με μαρξιστική ακρίβεια το προσδόκιμο ζωής μιας πορτογαλικής αριστερής συμμαχίας: Ενάμισης χρόνος!!!
    Δικαίωμά της φυσικά να λέει ό,τι θέλει, αν και υπάρχει ένα ζητηματάκι ήθους στον τρόπο που δίνει συμβουλές στους Πορτογάλους. Ακόμα κι αν πιστεύει ότι είναι η λευκή του κομμουνισμού, πάλι θα έπρεπε να το σκεφτεί δυο φορές, γιατί επικεφαλής των Πορτογάλων Ινδιάνων είναι ο Τζερόνιμο (ντε Σόουζα). Ο οποίος ασφαλώς θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι γνωρίζει καλύτερα από τα χλωμά πρόσωπα του Περισσού τι χρειάζονται οι ερυθρόδερμοι της χώρας του και τι είναι πιο σωστό για το κόμμα του στις δεδομένες συνθήκες.

    Αφού όμως κινούμαστε στον αστερισμό της επαναστατικής εμπειρίας, πώς θα φαινόταν στους καλούς κομμουνιστές του ΚΚΕ η άποψη ότι όντως οι Πορτογάλοι πήραν υπόψη για το δικό τους μέλλον και το μέλλον της χώρας τους τις δραματικές ελληνικές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος; Του πολύ πρόσφατου μάλιστα και όχι μόνο του 1974 ή του 1989; Και κατάλαβαν αυτό που η κυρία Παπαρήγα αρνείται να καταλάβει, ότι η διάσπαση της αριστεράς σε στιγμές όπως οι σημερινές, καμιά επανάσταση δεν προετοιμάζει και καμιά συνείδηση δεν βοηθάει να αφυπνιστεί; Το αντίθετο μάλιστα, σπέρνει απογοήτευση και καθηλώνει συνειδήσεις;
    Αν αλήθεια οι χωριστές απεργίες, οι χωριστές διαδηλώσεις, τα κηρύγματα για αναχώματα της αστικής τάξης, οι εκτός πολιτικού ήθους καταγγελίες για ό,τι κινείται εκτός ΚΚΕ, το κομμουνιστικό νταηλίκι -όλα αυτά να φαίνονται ελεεινά στους Πορτογάλους κομμουνιστές; Αν τους φαίνεται βλακώδες να μη συντονίζονται με όσους αντιστέκονται στο καθεστώς του μνημονίου, έστω κι αν κάποιοι από αυτούς είναι ταλαντευόμενοι, με ανεπαρκή επαναστατική συνείδηση -για να θυμηθούμε τον Λένιν; Αν κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα οι τροϊκανοί βολεύονται με την πολιτική Σπιναλόγκα -όλοι οι λεπροί μαζί και το ΚΚΕ υγιές και χώρια;
    Αν όλα αυτά, μήπως κακώς κατηγορούνται ότι δεν παίρνουν υπόψη την ελληνική εμπειρία; Και μήπως, ακόμα χειρότερο, έχει δίκιο ο Τζερόνιμο και όχι η Αλέκα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.youtube.com/watch?v=9jj-95n6DQc&feature=youtu.be

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για τον ανώνυμο 11:05

    http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/4/2011&id=13377&pageNo=9&direction=-1

    Και εδώ δεν γράφει ότι το Μπλόκο (στην ριζοσπαστικοποίηση) υποστήριξε και μάλλον θα υποστηρίξει ξανά κοινό υποψήφιο με το Σοσιαλιστικό κόμμα του Σόκρατες... Οπορτουνισμός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με πλησίασε ένα παλικάρι γύρο στα 25 για να με ρωτήσει ποια είναι τα οπορτουνιστικά κόμματα.

    Άρχισα να του λέω χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων κομμάτων, μέχρι που με διέκοψε λέγοντας μου ότι δεν θέλει ονόματα, αλλά τα στοιχεία εκείνα που θα τον κάνουν να καταλάβει ότι ένα κόμμα είναι οπορτουνιστικό.

    Λοιπόν, για τον φίλο μου και για όποιον άλλον ενδιαφέρεται. Χωρίς να μπούμε σε αναλύσεις στα πλαίσια του επιστημονικού σοσιαλισμού. Απλά και κατανοητά:

    Οπορτουνιστικά είναι εκείνα τα κόμματα που καλύπτουν το αντεπαναστατικό τους έργο με επαναστατικά συνθήματα και επαναστατικές αποφάσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απ' την Ανάσταση στην Επανάσταση

    Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια κι ακόμα ηχεί σ' αυτιά μου η φράση του Παπαδόπουλου «πριν από την επανάστασιν η χώρα ευρίσκετο ενώπιον γκρεμού. Σήμερον η χώρα κάνει ένα βήμα - άλμα (;) - προς τα εμπρός!...». Ημουνα στην Πρώτη Γυμνασίου και 21η Απριλίου δεν πήγα ποτέ στην εκδρομή στους Αγίους Αποστόλους. Θα ήταν και με λεωφορείο, η παρθενική της εφηβείας μου, μεγάλο πράγμα εκείνα τα χρόνια... Το Πάσχα, η Ανάσταση, εκείνο το μεγαλειώδες και βαθύτατα επαναστατικό «θανάτω θάνατον πατήσας», μας πήρε λίγο καιρό της πιτσιρικαρίας της εποχής να συνειδητοποιήσουμε ότι είχε μολυνθεί από την «εθνοσωτήριον». Ο πατέρας μου έκλαψε τους αγώνες του, η μάνα μου τη χαμένη προίκα της κι εγώ με την αδερφή μου, αντιεπικοινωνιακά μικρότερη τρία χρόνια, είχα εμπιστοσύνη στα νιάτα μου με την παντοδυναμία που εμπνέει η υγεία, η διαμόρφωση της ζωής, το σπαρτάρισμα της εφηβικής φρεσκαδούρας.

    Με σχεδόν μισόν αιώνα στην πλάτη έχοντας ζήσει ζωή, δράστης κι όχι θεατής, αυτά τα βιώματα δεν σβήνονται απ' το πετσί του μυαλού μου. Είμαι αυτά κι άλλα τόσα διαμορφωτικά, όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της Γης οι λιγότερο ή περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι κι αντιστεκόμενοι στο μέσα τους κτήνος. Για παράδειγμα, θυμάμαι από την 22α Απριλίου του '67 το όνομα Ελής, συλληφθέντος και μεταφερθέντος στον Ιππόδρομο, εκεί που κείται σήμερα το ...υπό κατάρρευση Ωνάσειο Ιδρυμα. Αυτή τη μνήμη την έχω από τότε συνυφασμένη με μια εικόνα που σήμερα ακόμα στο κεφάλι μου είναι ίδια κι απαράλλαχτα οδυνηρή σαν ποίημα μαχαίρι. Ο Ελής ως εληά, απ' τ' αγαπημένα μου δέντρα, τσαλαπατημένος σ' έναν ιππόδρομο χειρότερο απ' τον βυζαντινό, στασιαστής του φαιόχρωμου των τανκς με ακατάληπτο το «εν τούτω» και βαθύτατα ηττημένο μέσα μου το «νίκα». Ηταν η προστακτική του ακατανόητου, άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Ηταν από τότε που πείστηκα πως άμα κατέχεις τη γλώσσα δε σε ξεγελάνε οι ανώμαλοι της Ιστορίας και να περνάνε για επαναστάτες οι βιαστές της. Ηταν από τότε που εδραίωσα την πεποίθηση πως η ανάσταση προηγείται της επανάστασης. Ανασταίνεται η συνείδηση του υποκειμένου και του συλλογικού υποκειμένου μαζί κι ύστερα επαναστατεί. Τότε το «θανάτω θάνατον» γίνεται θυσία του κοινού καλού, που όσο κι αν οι Σόροι ξεφυσάνε τα λεφτά τους, τη λεία τους πάνω στις σορούς των πολλών, ούτε τους ανασταίνουν, μήτε οι ίδιοι γίνονται αθάνατοι.

    Εχουμε 2011. Περνάω στην τρίτη ηλικία, κι ας το λέει η καρδούλα μου ακόμη. Το Πάσχα έρχεται μαύρο κατάμαυρο κατά πάνω μας. Τα δώδεκα ευαγγέλια της φετινής 21ης Απριλίου - μαύρης επετείου, είναι οι θλιβερές αξιολογήσεις των οίκων των αφεντικών του κεφαλαίου. Ο λαός τη Μεγάλη Παρασκευή αγωνίζεται να μην κλάψει για τα ολοζώντανα παιδιά του, που ως γλυκύτατον έαρ βλέπει την άρχουσα αστική τάξη να τα προετοιμάζει για κάρβουνο και δούλους. Αυτή η Ανάσταση σηματοδοτεί περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε. Εχω εμπιστοσύνη στην επαναληπτικότητα του λαϊκού μεγαλείου. Οι εληές ακόμα και εγκαταλειμμένες, αγριεληές γίνονται και πολλαπλασιάζονται ερήμην των αφεντικών. Τρέφουν αναστάσεις κι επαναστάσεις. Είναι τα νιάτα που δεν απαντούν στο ερώτημα όπως τους τίθεται, αλλά όπως το θέτουν. Βάστα καρδιά μου οι υπόλοιποι κι εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...


    Της
    Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι περισσοτεροι
    ακομα πιστευουν σε εναν ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ,
    ακομα πιστευουν στην Αστικη Δημοκρατια,
    ολα αυτα τα γιαουρτια, ολα αυτα τα αυγα, ολα αυτα τα μπινελικια στους Υπουργους κ Βουλευτες,
    το ντου χθες στο Λοβερδο, οι μαπες στον Χατζηδακη, τα γιαουρτια στον Παγκαλο,
    αλλα ΑΚΟΜΑ κ οι πολυ αξιολογες προσπαθειες οπως το ντοκυμανταιρ DEBTOCRACY του Χατζηστεφανου,οι ΕΛΕ κτλ
    ολα τα παραπανω δεν ειναι παρα μια απεγνωσμενη κραυγη προς το Συστημα, να "δειξει επιτελους το ανθρωπινο του προσωπο"
    Δεν ειναι αντιθεση στο Συστημα, δεν ειναι θεληση για οργανωμενη ανατροπη του, δεν ειναι ΟΧΙ στο Συστημα, στο Καθεστως, στις αγορες κ τη νεοφιλελευθερη ανθρωποφαγια.
    Ειναι απλα μια προσπαθεια να "λογικευτουνε επιτελους" οι κυβερνωντες και να σταθουν διπλα στον λαο,προσπαθωντας να αναβιωσουν τη κοινωνικη ευαισθησια τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς τον από πάω ανώνυμο
    Πιο πιθανό είναι όμως να γίνει πιο "ανθρώπινο" το σύστημα παρά να ξεσηκωθούν από την μια μέρα στην άλλη τόσοι άνθρωποι που ζουν στη δική τους φούσκα.Αυτή είναι δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα και κανένας δε μπορεί να το αρνηθεί. Προσπαθώντας λοιπόν τον "εξανθρωπισμό" του συστήματος μπορεί να μην φτάσουμε σε μια κατάσταση ιδανικής εφαρμογής ενός κομμουνιστικού συστήματος,αλλά θα έχει γίνει μια απαραίτητη προεργασία και προετοιμασία του ανθρώπου,που θα επιτρέψει πιθανώς να συμβεί στο μέλλον.Ένα μέλλον που εμείς δε θα το φτάσουμε με τους ρυθμούς που θα γίνει,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε πρέπει να προσπαθήσουμε.Που θέλω να καταλήξω?Στο γεγονός ότι δε πρέπει να περιμένουμε να πέσει το καπιταλιστικό σύστημα από τη μια μέρα στην άλλη ή να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους τόσοι άνθρωποι,αλλά να "συμβιβαστούμε" με μια σύγκλιση προς περισσότερο εφικτούς στόχους στο άμεσο μέλλον για να λύσουμε τα προβλήματα που μας αφορούν αυτή τη στιγμή και να μπορούμε να ελπίζουμε σε μια συνειδητή ανατροπή του συστήματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μεσοβεζικες λυσεις ΔΕΝ οδηγουν στο Ανωτερο επιπεδο οργανωσης της κοινωνιας....τον Κομμουνισμο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και οι λύσεις και οι προτάσεις της σημερινής αριστεράς οδηγούν ε?Βγάλτε τα γυαλιά ρε παιδιά.Δείτε λίγο αντικειμενικά τα πράγματα.Μην είμαστε θεωρητικοί.Στη πράξη τι μπορεί να γίνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και τι ειναι αντικειμενικο ?
    Να ζουμε μεσα στις σπηλιες νγιατι εξω ειναι τα θηρια ?
    Εαν σκεφτοταν ετσι ο ανθρωπος ακομα θα ζουσε μεσα σε τρυπες και θα κυνηγουσε ζωα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σκέψου αυτό που λέω και μη το απορρίπτεις χωρίς επιχειρήματα.Το να βγάζουμε άναρθρες κραυγές και να γράφουμε φράσεις εντυπωσιασμού(βλέπε Να ζουμε μεσα στις σπηλιες νγιατι εξω ειναι τα θηρια?Εαν σκεφτοταν ετσι ο ανθρωπος ακομα θα ζουσε μεσα σε τρυπες και θα κυνηγουσε ζωα!!!)πίστεψε με είναι το μόνο εύκολο.Αν θες έναν υγιή διάλογο κάνε μια προσπάθεια για "συζήτηση",έστω και μέσω pc,και αντιπρότεινε μια άλλη εκδοχή,τη δική σου,η οποία με επιχειρήματα θα αποδείξεις ότι είναι εφικτή και βιώσιμη.Δε ζητάω πολλά,αλλά ούτε και λίγα...Και πάνω από όλα προσπάθησε να δεις όσο περισσότερο αντικειμενικά γίνεται τα δεδομένα σου,γιατί πρέπει πάνω από όλα να είμαστε πολιτικοποιημένοι και όχι κομματικοποιημένοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ας δουμε ορισμένα θέματα τακτικής-στρατηγικής λοιπόν... Πρώτα από όλα τι είναι τακτική και τι σταρτηγική? Τακτική είναι μια μάχη και στρατηγική ο όλος πόλεμος. Στρατηγικός στόχος ενός επαναστατικού κόμματος είναι η σοσιαλιστική επανάσταση προφανώς, τακτική είναι οι μάχες που θα σε οδηγήσουν εκεί. Προφανώς οι μάχες είναι μέρος του όλου πολέμου. Και εδώ ανοίγονται τρεις δρόμοι.
    1) Η άρνηση του τελικού σκοπού δηλαδή αυτό που ο ΜΠερστάϊν έλεγε "το κίνημα είναι το παν ο σκοπός τίποτα", να υπάρχει δηλαδή μια κίνηση στην κοινωνία, να γίνονται αγώνες αλλά στα πλαίσια του σύστηματος, η λογική αυτή από τη μεριά των σοσιαλιστικών κομμάτων στηρίζεται στην αντίληψη ότι ο καπιταλισμός θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, είναι η λογική του οικονομισμού του οπορτουνισμού, μια μέρα οι αστοί θα παραδώσουν την εξουσία, αφού εμείς θα έχουμε επιτύχει μικρές νίκες και παραχωρήσεις... Στο παρελθόν αυτή η λογική εκφραζόταν από την σοσιαλοδημοκρατία, σήμερα από το ΚΕΑ και στην Ελλάδα τόσο από ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

    2) Η αντίληψη ότι δεν χρειαζόμαστε ενδιάμεσες μάχες για τον σκοπό μας, αύριο όλα θα λείξουν με μια εξέγερση και ο κόσμος θα προχωρήσει άμεσα στον κομμουνισμό, έτοιμος από πάντα για αυτόν. Η άποψη του αριστερισμού, όχι αυτού που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να λέμε έτσι που δεν είναι τέτοιος στην πραγματικότητα. Δογματική αντίληψη που ταυτίζει την στρτηγική με την τακτική και δεν βλέπει την π[ορεία της συνείδησης...

    3) Η σωστή άποψη είναι ότι κοιτάμε την "ουτοπία" τον τελικό μας στόχο, δηλαδή τον κομμουνισμό και όλες μας οι ενέργειες οι τακτικές έχουν σκοπό να στρώνουν το δρόμο για αυτόν. Το κίνημα βάζει αιτήματα, αλλά που δεν ενσωματόνονται, αξιοποιεί κάθε κινητοποίηση, κάθε δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για να ανεβάζει το επίπεδο της συνείδησης της, δεν υποχωρεί από το σταρτηγικό στόο μπροστά στις δυσκολίες (και είναι πολλές) της ταξικής πάλης. Η άποψη ότι είναι ευκολότερες οι υποχωρήσεις από το να ξυπνήσουν οι πολλοί είναι ολότελα αντιδιαλεκτική. Η συνείδηση του ανθρώπου είναι αντανάκλαση της κατανόησης της παργματικότητας, σε μια πορεία αγώνων και ικανότητας να μπαίνουν τα κατάλληλα συνθήματα που ξυπνούν τις μάζες όχι τις αποκοιμίζουν το προχώρημα της συνείδησης θα τρομάξει πολλούς που έχουν μάθει να σέρνοντα πίσω από το τι θέλει ο κόσμος τώρα και να περιορίζονται στα μέτρα του. Για ένα κομμουνιστικό κόμμα αυτός είναι ο ρόλος του να πάει μπροστά, να κατανοεί με το εργαλείο της διαλεκτικής το τι συμβαίνει και να ανοίγει τα μάτια του κόσμου, προς την έφοδο στον ουρανό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. όσο αναφορά τους αριστεριστές επειδή η αντίληψη τους για την επανάσταση χρεοκοπεί καθημερινά, καταλήγουν στην πρώτη κατηγορία, δηλαδή να αφήνουν τον τελικό σκοπό στο βάθος και να αφήνοντα σε κίνημα για το κίνημα, συχνά θεοποιόντας μορφές πάλης. Σε αυτή την κατηγορία εντάσονται αριστεριστες στην Ελλάδα αλλά και οι νεοαναρχικοί. Και εδώ γίνεται προφανές το πλησίασμα που γίνεται μεταξύ των χώρων αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οπορτουνισμός δρα δηλαδή και με τις δυο αυτές μορφές και συχνά η μια πλευρά της αντίθεσης μετατρέπεται στην άλλη... αυτά τα ολίγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η συνείδηση είναι αντανάκλαση της πραγματικότητας... δηλαδή η συνείδηση διαμορφώνεται από τις αλλαγες που η πραγματικότητα επιφέρει σε αυτήν. Ακόμα καλύτερα ας το γράψω περιγράωντας πως το ε'ιπε στο περίπου ο Σπινόζα όταη οι παπάδες τον ρωτούσαν τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίσει το κακό από το καλό και γιατ΄θι υπάρχει αμαρτία. Ο Σπινόζα απάντησε ότι τα υποκειμενικά λάθη γίονται όσο ο άνθρωπος έχει κλειστότερη προσέγγιση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Αυτό σημαίνει ότι όσο περισσότερο κατανούμε τόσο περισσότερο ξεπερνάμε υποκειμενικά λάθη. Ο Μαρξισμός προσθέτει ότι αυτή η διαδικασία γίνεται μέσα από τη διαμεσολάβηση της πράξης. Της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με το περιβάλλον του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Άργησα να διαβάσω την απάντηση σου(αν είσαι ο ίδιος ανώνυμος)και να απαντήσω γιατί έχω τρελό διάβασμα(οι πανελλήνιες όπως θα ξέρεις είναι δύσκολη περίοδος...).Ωραία αυτά που έγραψες δε μπορώ να πω,αλλά μένουμε πάλι σε θεωρητικά μονοπάτια δυστυχώς.Είναι πολύ όμορφο το γεγονός ότι άτομα αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον τρίτο δρόμο,που ανέφερες,και να μη τα θυσιάσουν ιδανικά και οράματα τους,αλλά να τα κρατήσουν όσο το δυνατόν πιο "καθαρά"/"αγνά" χωρίς συμβιβασμούς.Ωστόσο οι εποχές αλλάζουν και η θεωρία δε μπορεί να γίνει πράξη,χάνοντας μέρος της ουσίας της(άποψη μου).Οι μέρες μας είναι αρκετά δύσκολες και για να μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι και να μη μένουμε στα λόγια και στις υποθέσεις,πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα.Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παραμερίσουμε σε κάποιο βαθμό τον εγωισμό μας,να ρίξουμε νερό στο κρασί μας και να κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε για το τώρα,για άμεσες λύσεις στα προβλήματα που έχουμε.Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει η αριστερά,στο σύνολο της,να ενωθεί και να παραμερίσει όποιες διαφορές έχει,για γίνει περισσότερο προσιτή σε ευρύτερο κοινό,να εμπνεύσει πιθανών ένα φάσμα ανθρώπων και να γίνει πιο ουσιαστική.Όταν με το καλό στραφεί η πλειοψηφία στη αριστερά,τότε ίσως δημιουργηθεί πάλι η ανάγκη να διασπαστεί ώστε να εκφράζει συγκεκριμένες ομάδες.Μέχρι τότε,όμως,πρέπει να προσπαθήσει να δείξει κατανόηση,να πλησιάσει περισσότερο τους ανθρώπους του σήμερα,που ζουν στις φούσκες τους,και να είναι πιο άμεση σε αυτά που τους απασχολούν τώρα(δηλαδή να κάνει μια διαφορετική προσέγγιση ώστε να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για μελλοντική επίτευξη του στόχου,που όπως είπες είναι ο κομμουνισμός).:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η "κρίση" στην πραγματικότητα είναι απλώς η προσπάθεια βίαιης προσαρμογής των δυτικών κοινωνιών στο νέο, "ανταγωνιστικό" κόσμο του Ακόμη Πιο Ξέκωλου Φιλελευθερισμού, όπου οι κοινωνίες θα αρχίσουν ξανά να μοιάζουν με τον κόσμο όπως ηταν πριν το 1930 και το μεγάλο κραχ (και την καθιέρωση του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" που ακολούθησε). Οι "αδύναμοι κρίκοι" (Ελλάδες, Πορτογαλίες, Ιρλανδίες και τα ρέστα) είναι οι πρώτες στις οποίες δοκιμάζονται στην πράξη οι νέες νόρμες, και ταυτόχρονα δοκιμάζονται οι αντοχές του κοσμάκη. Προσπαθούν να διαπιστώσουν πόσο μπορούν να προχωρήσουν τον εξανδραποδισμό μας, δίχως να αντιδράσουμε. Μια χαρα τόχουν πάει μέχρι τώρα, το αγγούρι έχει περάσει το λεπτό έντερο, βρίσκεται στο στομάχι και ετοιμάζεται για τον οισοφάγο κι δεν έχει ανοίξει μύτη. Οπότε, προχωράνε κανονικά με τα σχέδιά τους και όποιον πάρει ο χάρος (εμάς θα πάρει, φυσικά).

    Ο Τσόμσκι, ένας από τους πλέον διαυγείς και διορατικούς διανοούμενους της Αριστεράς, είχε δει αυτήν την εξελιξη μιάμιση δεκαετία πριν και την είχε προβλέψει. Είχε μιλήσει για τη "Νέα Φεουδαρχία", όπου οι καπιταλιστές θα μετατρέψουν εκ νέου την working class σε κολίγους. Τη ζούμε αυτή τη μετατροπή σήμερα, στο πετσί μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σηκώνω τα χέρια ψηλά(αν συζητάω με τον ίδιο ανώνυμο ακόμα εννοείται)...Παραιτούμαι,γιατί συζητάω με ένα τοίχο,που παραθέτει κατεβατά που δεν λένε ψέματα(σε κάποιο βαθμό)αλλά δε απαντάνε και σε αυτά που του θέτω.Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αυτό που προτείνω χολώνει.Μπορεί να είμαι ηλίθιος,τι να πω?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Βρε παιδια εσεις οι ανωνυμοι, βαλτε ενα nickname στο τελος του ποστ σας (δεν χρειαζεται να κανετε log in απλα γραψτε κατι για να ξεχωριζουμε ποιος λεει τι και να μπορουμε να απαντησουμε).

    Ειπε καποιος απο ολους:
    "Πιο πιθανό είναι όμως να γίνει πιο "ανθρώπινο" το σύστημα παρά να ξεσηκωθούν από την μια μέρα στην άλλη τόσοι άνθρωποι που ζουν στη δική τους φούσκα.Αυτή είναι δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα και κανένας δε μπορεί να το αρνηθεί. Προσπαθώντας λοιπόν τον "εξανθρωπισμό" του συστήματος μπορεί να μην φτάσουμε σε μια κατάσταση ιδανικής εφαρμογής ενός κομμουνιστικού συστήματος,αλλά θα έχει γίνει μια απαραίτητη προεργασία και προετοιμασία του ανθρώπου,που θα επιτρέψει πιθανώς να συμβεί στο μέλλον.Ένα μέλλον που εμείς δε θα το φτάσουμε με τους ρυθμούς που θα γίνει,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε πρέπει να προσπαθήσουμε."

    Φιλε μου το συστημα δεν εχει περιθωρια για εξανθρωπισμο..πολυ φοβαμαι οτι οι ανταγωνισμοι των καπιταλιστων σε παγκοσμιο επιπεδο (και με ανερχομενες χωρες οπως η Κινα και η Ινδια που διαθετουν πολυ φτηνα εργατικα χερια) αυτο πλεον ειναι αδυνατο.

    Οι καπιταλιστες δεν ειναι απαραιτητως κακοι και βιτσιοζοι ανθρωποι που θελουν να δουν τους λαους να υποφερουν και τους δρομους γεματους με τουμπανιασμενα πτωματα νεκρων Ελληνων, γερμανων and so on..
    Αλλα ο ανταγωνισμος μεταξυ τους ειναι αδυσωπητος..πρεπει να επεκτεινονται συνεχεια, νε επενδυουν συνεχεια προκειμενου να επιβιωσουν και να βγαλουν απο το παιχνιδι τους ανταγωνιστες τους..αυτο εχει σαν αποτελεσμα να πρεπει συνεχως να μειωνουν τα λειτουργηκα τους εξοδα (να συμπιεζουν τα ημερομισθια, να απαιτουν εκβιαστικα απο τις κυβερνησεις των χωρων για μειωση της φορολογιας των επιχειρησεων τους κτλ) Υπαρχει και ενα σχετικο αρθρο εδω, ριξε μια ματια, περιγραφει την πτωση του ποσοστου κερδους
    (φανταζομαι οτι ο Redfly θα εχει και αλλα αρθρα να σου προτεινει)

    http://redflyplanet.blogspot.com/2011/04/blog-post_2020.html

    Οταν λες:
    "Προσπαθώντας λοιπόν τον "εξανθρωπισμό" του συστήματος μπορεί να μην φτάσουμε σε μια κατάσταση ιδανικής εφαρμογής ενός κομμουνιστικού συστήματος,αλλά θα έχει γίνει μια απαραίτητη προεργασία και προετοιμασία του ανθρώπου,που θα επιτρέψει πιθανώς να συμβεί στο μέλλον."

    ..τι ακριβως εννοεις? (γιατι ενδιαμεσο σταδιο κατα τροπον τινα πριν την κομμουνιστικη αταξικη κοινωνια ειναι και ο σοσιαλισμος)

    "Που θέλω να καταλήξω?Στο γεγονός ότι δε πρέπει να περιμένουμε να πέσει το καπιταλιστικό σύστημα από τη μια μέρα στην άλλη ή να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους τόσοι άνθρωποι,αλλά να "συμβιβαστούμε" με μια σύγκλιση προς περισσότερο εφικτούς στόχους στο άμεσο μέλλον για να λύσουμε τα προβλήματα που μας αφορούν αυτή τη στιγμή και να μπορούμε να ελπίζουμε σε μια συνειδητή ανατροπή του συστήματος... "

    Τι εχεις στο μυαλο σου οταν λες πιο εφικτους στοχους? Για να σου δωσω μια αξιοπρεπη απαντηση και να συζητησουμε πρεπει να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. διορθωση

    πολυ φοβαμαι οτι με τους ανταγωνισμους των καπιταλιστων σε παγκοσμιο επιπεδο (και με ανερχομενες χωρες οπως η Κινα και η Ινδια που διαθετουν πολυ φτηνα εργατικα χερια) αυτο πλεον ειναι αδυνατο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Προς Manny Calavera(ο ανώνυμος που σχολίασες-έχω κάνει τα εξής σχόλια:
    17 Απριλίου 2011 2:36 μ.μ.,17 Απριλίου 2011 2:54 μ.μ.,17 Απριλίου 2011 3:57 μ.μ.,18 Απριλίου 2011 12:40 π.μ. και 18 Απριλίου 2011 1:40 μ.μ.)

    Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι σοσιαλισμός,ή ότι πιο κοντινό είναι δυνατόν να επιτευχθεί στα τωρινά δεδομένα.Πιστεύω λοιπόν ότι η αριστερά πρέπει να γίνει ένα,παραβλέποντας όποιες διαφορές έχει,και να προσπαθήσει να ασκήσει πολιτική,η οποία θα προσεγγίζει τους σημερινούς ανθρώπους σε μεγαλύτερο βαθμό,"νοθεύοντας" κάποιες στάσεις τις.Αλλά "νοθεύοντας" τις περιστασιακά.Να είναι παρών στις εξελίξεις και να έχει απαντήσεις στα προβλήματα,αλλά απαντήσεις όχι θεωρητικές,αλλά πρακτικές.Αυτό εννοώ εφικτούς στόχους,ενώ αντίθετα θεωρώ ανέφικτο στόχο το να γίνει λαϊκή "εξέγερση" για ανατροπή του συστήματος,τουλάχιστον όσο ζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πώς υπολογίζουμε την υπεραξία.
    Πως συμβάλλουν οι διάφοροι παράγοντες της παραγωγής στο τελικό προϊόν.?
    Παράγοντες της παραγωγής θεωρούνται η μισθωτή εργασία, το κεφάλαιο, ο εξοπλισμός, η τεχνογνωσία, το μάνατζμεντ, κλπ.
    Ποια είναι η συμβολή του καθενός και πώς υπολογίζεται.?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φιλε μου ανωνυμε (5.29μμ)

    Η πραγματοποιούμενη υπεραξία για να το πούμε απλά και χωρίς μεγάλη ανάλυση, είναι το καθαρό κέρδος του καπιταλιστή, το οποίο προστίθεται στην αξία της αρχικής επένδυσης, ώστε να σχηματιστεί η τελική αξία ενός προϊόντος. Είναι βέβαια δύσκολο στις μέρες μας να προσδιοριστεί επακριβώς η υπεραξία σε έναν πολυεθνικό όμιλο , λόγω οικονομικών και φοροτεχνικών τεχνασμάτων, αλλά ας δεχτούμε συντηρητικά πως η υπεραξία προσδιορίζεται απο το καθαρό κέρδος το οποίο δηλώνει η εταιρεία !

    Άρα για παράδειγμα, η Motor Oil η οποία δήλωσε καθαρά κέρδη για το έτος 2010, 130,7 εκατ €, είχε 130,7 εκατ € υπεραξία. Η Μοτορ Οιλ απασχολεί (δηλαδή εκμεταλλευεται) αυτην την περίοδο περίπου 1000 εργαζόμενους ... , άρα θα μπορούσαμε να πούμε πως απο τον κάθε εργαζόμενο, αντλείται μια υπεραξία των 130.000 € ετησίως !!!

    Για τα υπόλοιπα που ρωτάς, θα πρέπει να ψάξεις τους ισολογισμούς των εταιρειών, πράγμα αδύνατο μέσω του ιντερνετ, καθώς η συμβολή του κάθε παράγοντα, διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε επιχείρησης ! Βασικά στοιχεία στους ισολογισμούς είναι τα πάγια κεφάλαια τα οποία αντιπροσωπευουν κυρίως τις εγκαταστάσεις, τα μηχανήματα, ... η μισθοδοσία (ασφάλιση κλπ), και τα πάγια έξοδα λειτουργίας και πρώτης ύλης ! Αλλά όπως είπα, αυτά δεν είναι καθόλου εύκολο να αναζητηθούν ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Προϋπόθεση για να δουλέψουν οι εν λόγω 1000 είναι να υπάρχει εταιρεία, δηλαδή κάποιοι μέτοχοι να έβαλαν κάποτε Κεφάλαιο (και όχι μια φορά)

    Επομένως μηπως σκοπίμως (η απο ασχετοσύνη βεβαίως) αμελείται η αναφορά στην απόδοση των ιδίων κεφαλαίων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Απορήσαντα ανώνυμε για την ενότηατ της αριστεράς
    Πρώτα από όλα καλή επιτυχία στις εξετάσεις…
    Είμαι ο ανώνυμος που σε απάντησα σε τρία ποστ το πρώτο μου ήταν αυτό για την τακτική και τη στρατηγική και τα επόμενα 2. Λοιπόν…
    Λες:
    «Είναι πολύ όμορφο το γεγονός ότι άτομα αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον τρίτο δρόμο,που ανέφερες,και να μη τα θυσιάσουν ιδανικά και οράματα τους,αλλά να τα κρατήσουν όσο το δυνατόν πιο "καθαρά"/"αγνά" χωρίς συμβιβασμούς».
    Ο τρίτος δρόμος της τακτικής που ανέφερα δεν μιλάει για μη συμβιβασμούς, αντιθέτως. Απλά οι συμβιβασμοί δεν πρέπει αν γίνονται σε θέματα αρχών. Αυτή είναι η έννοια της «ουτοπίας» που βάζω, του στόχου μας. Για να φτάσουμε εκεί πρέπει να κάνουμε κάποια πρακτικά βήματα προς τα εκεί. Το να μη κάνουμε καθόλου βήματα προς τα εκεί, κάνει την «ουτοπία» μας στο να γίνει πραγματική ΟΥΤΟΠΙΑ. Λογικό νομίζω. Αυτό που κατάλαβες ότι λέω είναι η κατηγορία 2 όπως σου γράφω. Τώρα προφανώς ο κόσμος σήμερα δεν βλέπει το βάθος, αλλά από την άλλη νιώθει μια πίεση, την οποία δεν γνωρίζει ακριβώς για πιο λόγο την υφίσταται. Εμείς τι του προτείνουμε; Σε πρώτη φάση να συμμετάσχει, σε συλλογικά όργανα, σε αγώνες κτλ και στην πράξη, στο κίνημα μέσα θα βλέπει όλο και πιο καθαρά, θα αποκτά εμπειρία. Όλα δεν θα έχουν λυθεί αλλά μπορούμε να ελπίζουμε στην επανάσταση, το θέμα είναι εμείς να του βάζουμε τα σωστά συνθήματα, το σωστό δρόμο, τον οποίο και εμείς λυμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες δεν έχουμε, βλέποντας και κάνοντας, απλά να έχουμε ξεκάθαρο για το τι θέλουμε να κάνουμε. Αυτά για τον απλό κόσμο, τώρα με τις ηγεσίες των άλλων χώρων της «αριστεράς» υπάρχει θέμα, ιστορικό πες το, θέμα εμπειρίας κερδισμένης πες το, ότι θα προσπαθήσουν πάλι να γαμήσουν την δουλειά.
    «Ωστόσο οι εποχές αλλάζουν και η θεωρία δε μπορεί να γίνει πράξη, χάνοντας μέρος της ουσίας της»
    Συμφωνώ απόλυτα, η θεωρία πρέπει συνεχώς να αναπτύσσεται όπως και η όλη ζωή.
    Μέχρι τότε,όμως,πρέπει να προσπαθήσει να δείξει κατανόηση,να πλησιάσει περισσότερο τους ανθρώπους του σήμερα,που ζουν στις φούσκες τους,και να είναι πιο άμεση σε αυτά που τους απασχολούν τώρα(δηλαδή να κάνει μια διαφορετική προσέγγιση ώστε να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για μελλοντική επίτευξη του στόχου,που όπως είπες είναι ο κομμουνισμός).:)
    Μα ποιο το πρόβλημα αυτό να γίνει από όλη την «αριστερά» ή από το ΚΚΕ; Κοίτα νομίζω τα προβλήματα του τα ξέρει ο κόσμος (κατά βάση), μερικά ίσως να μη τα καταλαβαίνει ακόμα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ψάχνει ένα γιατί και δεν θέλει εκεί να τον συσκοτίζεις θέλει ΞΥΠΝΗΜΑ. Το ξύπνημα αυτό φυσικά θα είναι με τα μέτρα του δυνατού, δεν υπάρχει κανένας τώρα που να τους απαιτεί τρελά πράγματα, απλά συμμετοχή και άνοιγμα του μυαλού τους-(που εξήγησα πάνω πως πρακτικά μπορεί να γίνει)- αν και οι εποχές απαιτούν πολλά περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ανώνυμε των 11:15, είμαι ο ίδιος με το παραπάνω ποστ

    Λοιπόν για το σχόλιο σου και την απόδοση του κεφαλαίου. Ο Μαρξ υπολογίζει ως εξής μια αφαιρετική σκοπίμως απλοποιημένη παραγωγική διαδικασία...

    ένας καπιταλιστής διαθέτει κεφάλαιο 100, με δεδομένες τις μηχανές δίνει λοιπόν 50 για πρώτες ύλες, 40 για μισθούς και 10 για μηχανές. Αν σε 4 ώρες εργασίας ο εργάτης παράγει το 40 που είναι ο μισθός του, σε οκτώ ώρες που θα τον βάλει να δουλεύει ο καπιταλιστής θα παράγει 80, έτσι ο καπιταλιστής έχει σαν αποτέλεσμα ένα προϊόν που ενσωματώνει μέσα του το 40+40= 80 από την ενσωματωμένη εργασία και την υπεραξία, το 50 για τις πρώτες ύλες που πέρνουν νέα μορφή τώρα μετά την επεξεργασία διατηρώντας την ίδια αξία και το 10 από τις μηχανές, σύνολο 140. Άρα αυξάνει σε κάθε παραγωγική διαδικασία το κεφάλαιο του από την κλοπή της υπεραξίας. Φυσικά το σχήμε είναι τελείως απλοποιημένο, είναι πολύ πιο περίπλοκο αλλά η ΟΥΣΙΑ του, Ο ΠΥΡΗΝΑΣ του είναι αυτός.
    Προφανώς θέλεις μια εξήγηση του 10 για μηχανές που λέω, σε κάθε παραγωγική διαδικασία οι μηχανές φθείρονται (επίσης φθείρονται-πχ σκουριά- και αν μείνουν ανενεργές, κάτι που δεν θέλει με τίποτα ο καπιταλιστής), η φθορά της μηχανής ενσωματώνεται στο προϊόν, αλλά δεν παράγει νέα αξία. Απαξίωση της μηχανής συμβαίνει όταν δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή όταν έχει δώσει την νεκρή εργασία που έχει μέσα της στα προϊόντα. Όταν η μηχανή απαξιωθεί ο καπιταλιστής αγοράζει καινούργια με την διατήρηση που κάνει η αξία μέσω των προϊόντων του. Γενικά ο καπιταλιστής σε συνθήκες ανταγωνισμού κερδίζει μόνο την υπεραξία και πάντα η τάση είναι να δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες, όταν δημιουργείται μονοπώλιο-νομοτέλεια στον καπιταλισμό, τα κέρδη από τις πωλήσεις του μπορεί να είναι παραπάνω, αφού καθορίζει πιο εύκολα την τιμή πώλησης. Βέβαια όπως είπα παραπάνω κανένα μονοπώλιο δεν μπορεί να μείνει σταθερό μόνο του, ο ανταγωνισμός αυξάνει πάντα. (αν και έχει σχέση με τη πτώση του ποσοστού κέρδους δεν εξηγείται έτσι πλήρως το συγκεκριμένο φαινόμενο)
    Το ρόλο της εργασίας σαν μοναδικού δημιουργού αξίας δεν είναι ιδέα του Μαρξ αντιθέτως ιδέα της κλασικής αγγλικής οικονομίας, αντιγράφω από Ρικάρντο «Η αξία ενός εμπορεύματος, ή η ποσότητα ενός άλλου εμπορεύματος για το οποίο αυτό θα ανταλλαχθεί, εξαρτάται από την σχετική ποσότητα εργασίας που είναι απαραίτητη για την παραγωγή του, και όχι για την μεγαλύτερη ή μικρότερη αμοιβή που πληρώνεται για αυτή την εργασία.» (Ricardo-The Principles of Political Economy and Taxation, Oxford University Press, κεφ. 1 On Value- μετάφραση δική μου), ανάλογη άποψη και στον Αντ. Σμιθ. Αυτή η άποψη ήταν μια μεγάλη κατάκτηση της επιστήμης της οικονομίας, το θόλωμα στα νερά γίνεται μετά ,για να μην ξυπνάν οι σκλάβοι, με την λεγόμενη νεοκλασική σχολή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.