"Ενας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται..." (ή μήπως ένας Στάλιν;) ή Ξανά προς το χείλος του Κομμουνιστικού Γκρεμού

Από Αλέξανδρο Δελάρτζ

Ο άνθρωπος που μας γλίτωσε
από τον Κομμουνιστικόν Κρημνόν

Τέτοιες μέρες πριν σαραντατέσσερα χρόνια, κάτι τανκς πιάσαν όλα τα καίρια σημεία στις μεγάλες πόλεις κι ένας τύπος με οξεία και εκνευριστικότατη φωνή διήγγειλε ότι η Ελλάς ετέθη επί της χειρουργικής κλίνης. Είχαμε την περιβόητη χούντα, τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Δεν θα τα ξαναπούμε, τα ξέρετε λίγο πολύ.

Παρατήρησις 1η. Ο δικτάτωρ είχε ίσως το πιο συνηθισμένο ονοματεπώνυμο στην Ελλάδα, και Γιώργος και Παπαδόπουλος, πώς λέμε Τζων Σμιθ. Δεν είχε κάτι το εξτρίμ, κάτι το πιασάρικο, ένα απολύτως συνηθισμένο όνομα, στη μέση της στρατιωτικής ιεραρχίας, η επιτομή της μετριότητας, άρα της βλακείας. Ο Παπαδόπουλος βεβαίως τόσο βλαξ δεν ήταν, ο Πατακός ήταν. Ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για την κατάλληλη δουλειά, και μια χαρά ευοδώθηκαν τα σχέδια του διεθνούς κεφαλαίου στην περιοχή ενώ αυτός έκαμνε εσωτερική πολιτική με χορούς, τραγούδια, χοροεσπερίδες και μπόλικο κυνηγητό, σώζοντας την λατρεμένη μας πατρίδα από τον Κομμουνιστικόν κρημνόν. Πλάκα πλάκα, απ' αυτόν κόλλησα την καθαρεύουσα στην πιο γελοία -φυσικά- εκδοχή της. Από όλους μπορείς να κερδίσεις!

το όχημα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης

Παρατήρησις 2α. Η χούντα καθιέρωσε έναν προσφιλή στα καθ' ημάς όρον, τη λέξη “δικτατορία” την οποία χρησιμοποιεί και ο Μαρξ, ούτω και προκαλεί μιαν αρχικήν αποστροφή το άκουσμα της φράσης “δικτατορία του προλεταριάτου”. Θα μας πάρουν τα σπίτια. Θα πρέπει να εξηγήσουμε εδώ ότι ο όρος “δικτατορία” είναι επιστημονικός-πολιτικός. Βεβαίως έχει φορτιστεί αρνητικά, αλλά κατα τ'άλλα δεν σημαίνει άλλο παρά εξουσία και επομένως οποιεσδήποτε συγχίσεις και ταυτίσεις είναι ουχί μόνον ατυχείς αλλά και ανιστόρητες. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια μορφή δημοκρατίας κατά την οποία η δομή και το νομικό εποικοδόμημα του μηχανισμού “κράτος” ανήκει, εκφράζει και προωθεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξεως που είναι πρώτης τάξεως! Όπως επίσης και η λαθροχειρία της χρήσεως της λέξης “επανάσταση”. Η “εθνοσωτήριος” που μας έσωσε από τον Κομμουνιστικόν Κρημνόν, είναι η απόλυτη γελοιοποίηση της έννοιας. Αλλά ευτυχώς βρέθηκαν μέχρι σήμερα αρκετοί που διέσωσαν τη φήμη της λέξεως μέσω της καθημερινής γυμναστικής. Μετά τη σουηδική γυμναστική υπό τους ήχους των ABBA υπάρχει ενίοτε και η επαναστατική γυμναστική, ένας όμορφος προλεταριακός όρος για τον θεατρινίστικο ακτιβισμό υπό τους ήχους της διεθνούς, των Goin Through, του Jello Biafra, των Rage Against The Machine, της Μαρίας Φαραντούρη. Εσώθη η ύπαρξή της βεβαίως, αλλά ντύνει όμορφα τον νεανικό και ασυγκράτητο ενθουσιασμό που με τα χρόνια και την ασθενική αυτομόρφωση οδηγεί κατευθείαν στο ΙΚΕΑ που έχει καλούς -και φτηνούς- καναπέδες. Και ως γνωστόν, ο καναπές είναι -ακόμη- το κυρίαρχο όχημα διαμόρφωσης πολιτικής άποψης.

ο πατερούλης στα μικράτα του. Προβοκατόρικη
επιλογή της φωτό απ' τα νιάτα του, για να πείτε
"τι όμορφο παλληκάρι" και να τον συμπαθήσετε

Παρατήρησις 3η. Πολύς κόσμος, ακόμα και σήμερα την εποχή του ΔΝΤ, αλλά πολύ περισσότερο καμμιά δεκαετία πριν, όταν είχαν λήξει πια τα παπανδρεϊκά eighties των παχιών σοσιαλιστικών αγελάδων και άρχισε η βαθμιαία κατάρρευση του παραδείσου της μεταπολίτευσης, νοσταλγεί τον Παπαδόπουλο και την εποχή του, εστιάζοντας στα “καλά” που είχε η δικτατορία όπως η ευνομία, η ομαλή λειτουργία του δημοσίου, η ρύθμιση ως και παραγραφή των χρεών πολλών αγροτών κλπ. Με λίγα λόγια, με την “επανεκκίνηση” της καπιταλιστικής οικονομίας που λεν σήμερα οι μοντέρνοι μεταπολιτευταί, ενταγμένη σε ένα γενικότερο σχέδιο του διεθνούς ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Σήμερα, λόγω της ημέρας, λέω να σας ψοφήσω σε ατόφια, ξύλινη, προλεταριακή κουκουέδικη γλώσσα. Σας αξίζει τέτοια τιμή!

Πολύς κόσμος λοιπόν, στα χρόνια της φθοράς, της σήψης, της αναξιοκρατίας και όλων αυτών των αρετών που ανεπτύχθησαν εις το εύφορον έδαφος του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, νοστάλγησαν τον Παπαδόπουλο γιατί “εσβηνε τα χρέη”, “το δημόσιο λειτουργούσε ρολόι” και τέτοια. Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται και σήμερα λεν. Ο αγκιτάτορας-προπαγανδιστής κουκουές, που είναι γατόνι σε κάτι τέτοια, ζυμώνεται (και ωριμάζει ταυτόχρονα που λέει και η διαφήμιση) με τις μάζες, γίνεται ένα με δαύτες χωρίς ούτε χιλιοστό να ξεπουλάει τις ιδέες του, απαντάει: “ε, τι σε πειράζει άμα δεν είναι Παπαδόπουλος; ένας Στάλιν μας χρειάζεται!” “Ε, όχι κι ο Στάλιν! Αυτός σφαγέας ήταν!”. Ενώ ο Παπαδόπουλος ήταν μελιστάλαχτος ηγέτης, τους είχε όλους στα όπα-όπα βλέπεις. Άλλο τα γκούλαγκ της Σιβηρίας, ήταν πιο απάνθρωπα βεβαίως απ' τα Μακρονήσια και τους Αϊ Στράτηδες. Εκεί ο κόκκινος στρατός έδερνε αβέρτα, εδώ οι ΕΑΤ/ΕΣΑ ήταν εξωραϊστικοί σύλλογοι, ομάδες εθελοντών που χαμογελαστοί βοηθούσαν τις γριούλες να περάσουν το δρόμο. Α να μου χαθείτε βρε τζερεμέδες!

Όχι δεν είμεθα οπαδοί ηγετών. Είμεθα οπαδοί της εξέλιξης και της προόδου. Επίσης είμεθα οπαδοί της σκληρής, άτεγκτης και ψυχρής σαν τα γκούλαγκ της Σιβηρίας προσέγγισης της πραγματικότητας. Ο ταξική προσέγγιση των πραγμάτων είναι η πιο ωμή, η λιγότερο ιδεολογικοποιημένη, η πιο καθαρή ματιά στα πράγματα. Και αυτή η ματιά μας λέει: κάθε σύστημα, ανάλογα με το ποια τάξη είναι στα πάνω της, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Υπάρχουν και αντικειμενικοί παράγοντες που δεν μπορείς να τους ξεπεράσεις, π.χ του καπιταλισμού σώνονται τα ψωμιά του, δεν υπάρχει αμφιβολία επ' αυτού. Το ξέρουν καλά όμως οι θιασώτες του και παίζουν όλα τα χαρτιά τους: σοσιαλδημοκρατία, κεϋνσιανό μοντέλο, προπαγάνδα, αντικομμουνισμός, Φουκουγιάμα, πράσινη ανάπτυξη, ΔΝΤ, δικτατορίες και χούντες, άγρια καταστολή, ΜΑΤ, ασκήσεις με το ΝΑΤΟ, έχει πολλά. Όταν με το καλό έρθει ο σοσιαλισμός -γιατί θαρθει, όχι επειδή το λέω γω, επειδή κατα κει κινείται η ιστορία-, πάλι σύστημα θα είναι. Που σημαίνει πάλι κράτος, πάλι εξουσία, πάλι νόμοι, πάλι αντιδράσεις, πάλι καταστολή. Αλλά με μια διαφορά: θα αρθεί η αιτία που αναπαράγει τη φτώχια που είναι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής! Ωωωωω, βαριές κουβέντες θα μου πείτε, επιστημονικές κουκουέδικες παπαριές που δεν τις καταλαβαίνει κανένας. Μωρέ θα σας τις λέω μέχρι που να αναστενάξετε, μπας και συγκινηθείτε κι ανοίξτε κάνα βιβλίο να καταλάβετε τι είναι αυτό. Τι ανέκδοτα σας λέω, τι ταινίες σας περιγράφω, τις μαντινάδες σας γράφω, τι άλλο θέλετε; να μη σας πω κι εγώ κανένα κουκουέδικο;

στο σοσιαλισμό θα έχουμε τέτοιους; εδώ σας θέλω.
είναι του λαού παιδιά άλλωστε

Το λοιπόν ο σοσιαλισμός παράδεισος δεν είναι, να μαστε ξηγημένοι από τώρα! Δεν σας υποσχόμεθα μουσική, καθαρό αέρα και υπαίθρια σπορ, σαν το ταξίδι του γαλατικού χωριού με γαλέρα στην αρχαία Ελλάδα. Θα έχει δυσκολίες στην αρχή. Θα προσπαθούμε -όλοι μαζί- να οργανώσουμε το πράμα για πάρτη μας. Για όλους δουλειά, για όλους σκολειά και νοσοκομεία, για όλους τα βασικά να φάμε και να πιούμε αλλά ΟΧΙ ό,τι αρπάξει ο απαυτός μας, για όλους ένα κεραμίδι πάνω απ΄την κεφάλα. Αυτά για αρχή. Μετά όσο θα προχωράει το πράμα και θα συνεισφέρουν όλοι, όμορφα ωραία με σκέδιο και οργανωμένα, θαύματα θα γίνουν, να μου το θυμηθείτε. Κι ούτε πάει ο νους σας ακόμα τι κατακτήσεις έχουν να δουν τα μάτια των τρισεγγονιών μας. Αλλά μέχρι που να γίνουν αυτά, μέχρι που τα καινούρια και φρέσκα μυαλά σιγά-σιγά καταφέρουν να ξεκολλήσουν τα παλιά μυαλά, προβλήματα θα' χουμε, ααα όλα κι όλα. Μαθημένοι απ' τον χύμα καπιταλισμό ο κόσμος, στην αρχή θα είναι άλλος το μακρύ του κι άλλος το κοντό του. Πολλοί θα εναντιωθούν στο νέο σύστημα, καθοδηγημένοι απ' τα υπολείμματα της παλιάς άρχουσας τάξης. Ε, τι θα κάνει το σύστημα; θα προσπαθήσει να τα καταστείλει, όπως κακή ώρα έκαμε ο Παπαδόπουλος και είχε ψοφήσει στο κυνηγητό όλους τους αντιφρονούντες. Από τη μεριά του καλά έκανε και έτσι πρέπει να το βλέπεις το πράμα. Τα συμφέροντα μιας τάξης υπερασπιζότουνα, κι ο κομμουνιστής τα συμφέροντα μιας άλλης, έτσι είναι όλοι οι πολέμοι. Ταξικοί.

Όταν ο λαός λέει “ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται” εννοεί στο βάθος ότι θέλει μια τάξη, μια πειθαρχία, μια αξιοκρατία, μιαν ευκολία στη ζωή του να πούμε, ένα κράτος να τον υπηρετεί. Καλά κάνει και τα θέλει αυτά, αλλά δεν μπορεί να δει ακριβώς, με ποιον τρόπο θα τα επιτύχει αυτά και συνδέει τα καλά και τα κακά με τα πρόσωπα. Ο Καραμανλής μας έκανε δρόμους, ο Παπανδρέου κατάργησε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ο Σημίτης μας έβαλε στην ΟΝΕ κ.ο.κ. Παίζει ρόλο το πρόσωπο, αλλά δεν ήταν αυτός που τα κανε αυτά. Είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας που δεν είναι άλλη από την πάλη των τάξεων! Πάρτε κουκουέδικα τώρα να μάθετε. 

στο σοσιαλισμό θα εκπληρωθεί ο στόχος
"κολώνια Ζιβανσί και στα ποδάρια μο"

Όταν ο λαός λέει, δηλαδή στο σοσιαλισμό όλες οι κολώνιες ίδια μάρκα θα είναι; κι άμα θέλω εγώ Ζιβανσί; όταν δεν είναι βλαμμένος και κολλημένος στις μάρκες, στην πραγματικότητα εννοεί, τα προϊόντα στο σοσιαλισμό θα έχουν ποιότητα; θα έχουν “υψηλή” αξία χρήσης; Ας μάθουμε αγαπητοί συναγωνισταί να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις των αμόρφωτων και μικροαστικών μαζών κι ας μην τους απαξιώνουμε έτσι. Πώς για;

Θα πρέπει να ξανακούσουμε τον Βλαδίμηρο που έλεγε ότι, όσο οικοδομείται ο σοσιαλισμός το κράτος θα μαραζώνει, θα απονεκρώνεται. Η χρησιμότητά του θα καθίσταται σταδιακά περιττή ώσπου κάποια μέρα και δίχως να το καταλάβει κανείς θα εξαφανιστεί από προσώπου γης -μαζί και όλα τα παρελκόμενα που συνεπάγετο η ύπαρξή της: ηγέτες, γραφειοκρατία, μηχανισμοί, διεκπεραιωτική λειτουργία, κάθετες ιεραρχίες, επιτροπές και επιτροπάτα, συνελεύσεις και συσκέψεις και μαζώξεις. Εμείς έχουμε στο μυαλό μας συνηθίσει το χωρισμό της κοινωνίας -πέρα από τις τάξεις- σε δύο τομείς: στη διοίκηση και το σχεδιασμό της κοινωνίας ας πούμε, κι από την άλλη την ίδια την κοινωνία που δουλεύει, εκπληρώνει το σκέδιο και παράγει του (ανύπαρκτου) θεούλη τα αγαθά. Τελειώνω τη δουλειά μου, πάω σπίτι μου, ανοίγω τις ειδήσεις και βλέπω προέδρους και πρωθυπουργούς να τρέχουν να διοικήσουν. Αυτή η σχέση κάποτε θα εξαφανιστεί παιδιά, σας το λέγω να το θυμάστε. Από κει που σήμερα, όλο κι όλο πάω μιά φορά στα τέσσερα χρόνια και ψηφίζω, και νομίζω ότι έτσι συνεισφέρω, άντε να είμαι γραμμένος και σε κάνα σωματείο, άντε και σε κάνα σύλλογο, απο κεί που σήμερα ο διοικών, ο ηγέτης, ο βουλευτής, ο δικαστής, ο υπουργός που είναι “ψηλά” και “πάνω” από την κοινωνία και προσπαθεί να τη ρυθμίσει, αυτά τα δύο, δουλειά και έλεγχος κάποτε θα συνενωθούν σε ένα, τόσο πολύ που θα νομίσεις ότι ποτέ δεν ήταν χωρισμένα, όπως παλιά που νόμιζαν ότι υπήρχαν πολλοί θεοί με πολλές ιδιότητες, και τελικά καταλήξαν σε ένα θεό με όλες τις ιδιότητες. Που τελικά δεν υπάρχει.

τα τρισέγγονά μας έχουν να δουν επιτεύγματα...
κάνε παιδιά να δεις χαΐρι

Δουλειά και διοίκηση, κοινωνικός έλεγχος θα ενωθούν σε ένα, η αυτοδιεύθυνση που λέμε. Η δουλειά θα είναι ταυτόχρονα και χώρος ελέγχου και σχεδιασμού. Πολλοί παραγωγικοί ιστοί θα είναι ενωμένοι σε ένα πλέγμα που ο καθένας θα διασταυρώνεται με τους άλλους και θα αλληλοσυμπληρώνονται. Τα συνδικάτα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, η πολιτική εξουσία, η διοίκηση, η νομοθεσία, ο κεντρικός σχεδιασμός, θα συμπηχθούν τόσο πολύ που δεν θα βλέπεις τις διαφορές που βλέπεις σήμερα. Αυτό όλο το πράγμα θα αναπτύσσεται και παράλληλα θα ενώνεται με την παραγωγική διαδικασία, με την επίβλεψη του έργου, με τη συνειδητή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνολογίας, με την πλήρη αυτοματοποίηση, με τη συνδυασμένη δημιουργική προσπάθεια χιλιάδων επι χιλιάδων εργατών που δεν θα τους λέμε πια εργάτες, αλλά ατομικούς παραγωγούς. 

Με την ταχύτατη ανάλυση των ανθρώπινων αναγκών, την επεξεργασία των δεδομένων με τη βοήθεια της πιο υψηλής, της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας και την πιο αναπτυγμένη μέθοδο ανάλυσης και λήψης αποφάσεων, η κοινωνία θα πάψει να έχει “μηχανισμούς” έξω από την παραγωγική διαδικασία, θα πάψει να έχει “θεσμούς” που θα βρίσκονται έξω απ' την κενωνία. Η κοινωνία θα τείνει να γίνει ένα σφιχτοδεμένο σύνολο, μια τόσο εκλεπτυσμένη και συμπαγής δομή που πολύ δύσκολα πια θα σπάει. Αυτός θα είναι ο διαγαλαξιακός κομμουνισμός που σας έχω ξαναπεί. 

Ξέρω τι θα μου πεις, καλά τα λές αλλά αυτά δεν γίνονται. Αμ θα γίνουν και μη γελιέστε καθόλου. Κι όταν γίνουν θα μοιάζουν όλα τόσο φυσιολογικά σε όλους που κάθετι παλιό θα το βλέπουν όπως βλέπουμε εμείς σήμερα τους προγόνους μας τα πιθήκια. Εσείς πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας και να φτάσετε μέχρι εκεί. Και μετά βεβαίως να ξαναγυρίσετε και να υποστηρίξετε το σωστό, διότι είναι αυτό που ακολουθεί τα πράγματα κατα κει που πηγαίνουν. Είναι κι αυτό μέσα στη ροή, δεν κάθεται και κοιτάει απ' έξω απ' τους καναπέδες του ΙΚΕΑ. 

Ποιος Παπαδόπουλος λοιπόν και ποιος Στάλιν; Αφού πειστούμε ότι στη ζωή υπάρχει το ιστορικά αναγκαίο θα αλαφρύνουμε από τον χρήσιμο και εξίσου αναγκαίο πολλές φορές, αλλ' ως επι το πλείστον, βλακώδη συναισθηματισμό και την ανάλογη προσκόλληση στα πρόσωπα. Ας οραματιστούμε και πάλιν και μετά ας αγωνισθώμεν δια τα απλά και καθημερινά πράγματα δια τα οποία το ταξικόν κίνημα κινητοποιείται, διότι έτσι ασκείται το πνεύμα μας, γνωρίζουμε καλύτερα τους ανθρώπους και μπορούμε και οραματιζόμεθα χωρίς φόβον. Πηδήξτε το χαντάκι, χορέψτε το χορό του Ζαλόγγου, ήτοι της αγωνιστικής τόλμης. Εμπρός λοιπόν όλοι δια τον Κομμουνιστικόν Κρημνόν.

Άλλο μη μου λες για τον Λένιν και τον Μάρξ

χόρτασα από πνεύμα και ησθένησε η σάρξ