Αναδημοσίευση απο Radio Collectiva
Επειδή "τα πολλά λόγια είναι φτώχεια"(που λέει και ο λαός), μάλιστα χωρίς επιστροφή γιατί η φτώχεια μετακυλύετε στην ίδια μας τη ζωή και επειδή ο νέος χάρτης για τη μέση Ανατολή περνάει από τις "εξεγέρσεις" των πολυεθνικών του ιnternet με αφορμή το πετρέλαιο αλλά και το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, να πούμε 2-3 πραγματάκια που είτε το θέλουμε είτε όχι διασυνδέονται με την κρίση.
1) Η κρίση που βιώνουμε ΔΕΝ είναι κρίση χρέους, είναι καπιταλιστική κρίση α) υπέρ παραγωγής, β)υποκατανάλωσης και γ)υπέρ κερδοφορίας.
2) Η ανισσόμετρη ανάπτυξη και οι αντιθέσεις στην ΕΕ οδηγούν τους ποιο αδύναμους κρίκους της με την απόλυτη συνενοχή των κυβερνήσεων τους στο εκτελεστικό απόσπασμα, ώστε να γίνουν οι απορροφητήρες της καπιταλιστικής κρίσης, οι ανατροφοδότες της αγοράς ενώ θα γίνουν το πεδίο της πιο σκληρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
3) "Η κρίση Βρίσκεται στον αντιφατικό εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, αλλά και με την εξαγωγή βιομηχανικού κεφαλαίου σε χώρες με φθηνότερη εργατική δύναμη, παράγοντες που οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το ίδιο το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους διαμορφώνει την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους".
4) Η χώρα δεν βρίσκεται υπό κατοχή, μπορεί η αστική τάξη της να είναι σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση (και στο εσωτερικό της να έχει και σκληρές αντιθέσεις, εφόσον αντιθέσεις έχουν και τα μονοπώλια με τα οποία συνεργάζεται και παίρνει δουλειές), ωστόσο και αυτή παίζει με τα όπλα του μονοπωλιακού καπιταλισμού και διεκδικεί μερίδιο στην πίτα έστω και αν οι μονοπωλιακές ενώσεις την έχουν υφαρπάξει από την χώρα που εδρεύει η εν λόγω. Από αυτή την άποψη είναι λαϊκισμός και οπορτουνιστικός αποπροσανατολισμός του αισχίστου είδους να επαναλαμβάνεται ότι είμαστε υπό κατοχή. Όπως και τα μονοπώλια έτσι και την αστική τάξη την ενδιαφέρουν μόνο τα κέρδη είτε πηγάζουν από την παραγωγική διαδικασία, είτε από τον παρασιτισμό των χρηματοοικονομικών επενδύσεων.
Οι λύσεις λοιπόν δεν βρίσκονται ούτε στις στάσεις πληρωμών, ούτε στην επιστροφή στη δραχμή, ούτε στις επιμηκύνσεις και στα κουρέματα, πολύ περισσότερο στη λογική της συναίνεσης, της υπακοής, αλλά ούτε και στη λογική του αυθόρμητου υποκειμένου. Δεν βρίσκονται με κανένα τρόπο και σε καμία περίπτωση στους "ατυχείς" και άστοχους συμψηφισμούς με το Εκουαδόρ και την επιλογή της εκεί αστικής τάξης, όπου η χώρα έχει περιθώρια άμεσης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης ως χώρα του τρίτου κόσμου.
Ακόμα και οι φωνές για έξοδο από την ΕΕ, όταν δεν συνοδεύονται από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δημιουργούν φρούδες ελπίδες, ενώ θα αφήνουν περιθώρια στο εγχώριο και το μονοπωλιακό κεφάλαιο για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία και ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του αστικού κράτους που θα προκύψει με τους ακόμα πιο σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς."
«Η γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση που είναι σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητη, φουντώνει και εκφράζεται με πολλούς και με ανώριμους τρόπους. Κυρίως προέρχεται από ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ και νιώθουν εξαπατημένοι γιατί έδιναν μεγάλη σημασία στα προεκλογικά σλόγκαν και όχι στα προγράμματά τους. Μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι το ξεφωνητό κατά του υπουργού ή το γιαούρτωμα είναι σπουδαία πράξη αντίστασης. Εμείς δεν συμφωνούμε με μικροαστικές εκτονωτικές αντιδράσεις. Δεν οδηγούν πουθενά, διευκολύνουν την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της να εμποδίσουν την ριζοσπαστικοποίηση».
«Για να αναπτύξει η χώρα όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες χρειάζεται σχεδιασμένη ανάπτυξη. Αυτό προϋποθέτει να γίνουν κοινωνική-λαϊκή περιουσία οι μεγάλες και κρίσιμες επιχειρήσεις και παραγωγικοί συνεταιρισμοί στον αγροτικό τομέα και όπου υπάρχουν μικροί βιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενοι. Να διευθύνεται από όργανα λαϊκής εξουσίας, να υπάρχει ουσιαστικός εργατικός λαϊκός έλεγχος. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης μπορεί να ανοίξει με ταυτόχρονη ρήξη με την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Έχοντας ο λαός στα χέρια του την εξουσία και την οικονομία, από θέση ισχύος μπορεί να αρνηθεί να πληρώσει το χρέος. Το έχει πληρώσει.
Έξοδος από την ΕΕ, δίχως τις παραπάνω αλλαγές, μπορεί να συμφέρει αύριο και τμήμα του κεφαλαίου. Το ζήτημα λοιπόν είναι έξοδος με όρους που θα καθορίσει ο λαός».
1) Η κρίση που βιώνουμε ΔΕΝ είναι κρίση χρέους, είναι καπιταλιστική κρίση α) υπέρ παραγωγής, β)υποκατανάλωσης και γ)υπέρ κερδοφορίας.
2) Η ανισσόμετρη ανάπτυξη και οι αντιθέσεις στην ΕΕ οδηγούν τους ποιο αδύναμους κρίκους της με την απόλυτη συνενοχή των κυβερνήσεων τους στο εκτελεστικό απόσπασμα, ώστε να γίνουν οι απορροφητήρες της καπιταλιστικής κρίσης, οι ανατροφοδότες της αγοράς ενώ θα γίνουν το πεδίο της πιο σκληρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
3) "Η κρίση Βρίσκεται στον αντιφατικό εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, αλλά και με την εξαγωγή βιομηχανικού κεφαλαίου σε χώρες με φθηνότερη εργατική δύναμη, παράγοντες που οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το ίδιο το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους διαμορφώνει την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους".
4) Η χώρα δεν βρίσκεται υπό κατοχή, μπορεί η αστική τάξη της να είναι σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση (και στο εσωτερικό της να έχει και σκληρές αντιθέσεις, εφόσον αντιθέσεις έχουν και τα μονοπώλια με τα οποία συνεργάζεται και παίρνει δουλειές), ωστόσο και αυτή παίζει με τα όπλα του μονοπωλιακού καπιταλισμού και διεκδικεί μερίδιο στην πίτα έστω και αν οι μονοπωλιακές ενώσεις την έχουν υφαρπάξει από την χώρα που εδρεύει η εν λόγω. Από αυτή την άποψη είναι λαϊκισμός και οπορτουνιστικός αποπροσανατολισμός του αισχίστου είδους να επαναλαμβάνεται ότι είμαστε υπό κατοχή. Όπως και τα μονοπώλια έτσι και την αστική τάξη την ενδιαφέρουν μόνο τα κέρδη είτε πηγάζουν από την παραγωγική διαδικασία, είτε από τον παρασιτισμό των χρηματοοικονομικών επενδύσεων.
Οι λύσεις λοιπόν δεν βρίσκονται ούτε στις στάσεις πληρωμών, ούτε στην επιστροφή στη δραχμή, ούτε στις επιμηκύνσεις και στα κουρέματα, πολύ περισσότερο στη λογική της συναίνεσης, της υπακοής, αλλά ούτε και στη λογική του αυθόρμητου υποκειμένου. Δεν βρίσκονται με κανένα τρόπο και σε καμία περίπτωση στους "ατυχείς" και άστοχους συμψηφισμούς με το Εκουαδόρ και την επιλογή της εκεί αστικής τάξης, όπου η χώρα έχει περιθώρια άμεσης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης ως χώρα του τρίτου κόσμου.
Ακόμα και οι φωνές για έξοδο από την ΕΕ, όταν δεν συνοδεύονται από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δημιουργούν φρούδες ελπίδες, ενώ θα αφήνουν περιθώρια στο εγχώριο και το μονοπωλιακό κεφάλαιο για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία και ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του αστικού κράτους που θα προκύψει με τους ακόμα πιο σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς."
«Η γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση που είναι σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητη, φουντώνει και εκφράζεται με πολλούς και με ανώριμους τρόπους. Κυρίως προέρχεται από ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ και νιώθουν εξαπατημένοι γιατί έδιναν μεγάλη σημασία στα προεκλογικά σλόγκαν και όχι στα προγράμματά τους. Μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι το ξεφωνητό κατά του υπουργού ή το γιαούρτωμα είναι σπουδαία πράξη αντίστασης. Εμείς δεν συμφωνούμε με μικροαστικές εκτονωτικές αντιδράσεις. Δεν οδηγούν πουθενά, διευκολύνουν την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της να εμποδίσουν την ριζοσπαστικοποίηση».
«Για να αναπτύξει η χώρα όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες χρειάζεται σχεδιασμένη ανάπτυξη. Αυτό προϋποθέτει να γίνουν κοινωνική-λαϊκή περιουσία οι μεγάλες και κρίσιμες επιχειρήσεις και παραγωγικοί συνεταιρισμοί στον αγροτικό τομέα και όπου υπάρχουν μικροί βιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενοι. Να διευθύνεται από όργανα λαϊκής εξουσίας, να υπάρχει ουσιαστικός εργατικός λαϊκός έλεγχος. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης μπορεί να ανοίξει με ταυτόχρονη ρήξη με την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Έχοντας ο λαός στα χέρια του την εξουσία και την οικονομία, από θέση ισχύος μπορεί να αρνηθεί να πληρώσει το χρέος. Το έχει πληρώσει.
Έξοδος από την ΕΕ, δίχως τις παραπάνω αλλαγές, μπορεί να συμφέρει αύριο και τμήμα του κεφαλαίου. Το ζήτημα λοιπόν είναι έξοδος με όρους που θα καθορίσει ο λαός».
ΡΑΔΙΟΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΣΤΑ ΑΥΤΑ!!
ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!!!!