Λόγω, ακριβώς, των «ειδικών συνθηκών»

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Κάποιοι, πριν από τις εκλογές και εντονότερα τώρα, μετά τις εκλογές, αναφέρονται στο γεγονός ότι η Ελλάδα, όπως σημειώνουν, διέρχεται «ειδικές συνθήκες».
Προσθέτουν ότι βάσει αυτού του λόγου, των «ειδικών συνθηκών», θα πρέπει να καθοριστεί και η στάση των πολιτικών κομμάτων.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες»:

Η βαρβαρότητα, με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώνονται στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης. Αλλά, όπως άλλωστε παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση. Αυτή είναι η πρώτη και κύρια «ειδική συνθήκη»: Η κρίση του καπιταλισμού.

Ποιο συμπέρασμα προκύπτει, επομένως, από τούτη την κομβική διαπίστωση;

Τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:

Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -
είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη», που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι
η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και η κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε στην Ελλάδα (από τα μνημόνια και τις μειώσεις μισθών, μέχρι την εκτίναξη της ανεργίας και την εξάπλωση της κοινωνικής συμφοράς)
δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος), προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή, μέσα από την κοινωνική λεηλασία, βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κ.λπ.).

Ποιο είναι, συνεπώς, το δεύτερο συμπέρασμα που εξάγεται από τούτη τη δεύτερη αλήθεια, την οποία ο ελληνικός λαός βιώνει με τρόπο οδυνηρό;

Μα ότι μέσα σε αυτό το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,
ούτε «βελτίωση»,
ούτε «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,
καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.

Σε αυτές τις συνθήκες
- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -
τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι
«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,
ισχύουν εκατό φορές.

Αρα, ο «σωτηριολογικός», ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός», ο «επαναστατικός» ή «υπερεπαναστατικός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:
Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει,
και κυρίως το «αν» αφενός αυτά που λέει θα γίνουν, όσο και το «πώς» αφετέρου θα γίνουν αυτά που λέει,
εξαρτώνται, εν ολίγοις, από ένα πράγμα:
Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν.
Θα γίνουν εντός ή εκτός καπιταλισμού; Θα γίνουν σε πορεία εντός ή εκτός του συστήματος της βαρβαρότητας; Εντός ή εκτός των μηχανισμών αυτής της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.λπ.);

Αυτό είναι το κριτήριο με βάση το οποίο προκύπτει
- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -
το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»
ή το πόσο δημαγωγικός, καιροσκοπικός και απατηλός
είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα και μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες»).
Οσοι υπόσχονται στο λαό την «εξανθρωπισμένη» διαχείριση του ίδιου εκείνου συστήματος... που αφανίζει το λαό.
Οσοι, εν τέλει, θέλουν να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου. Και μάλιστα τη στιγμή που - ακριβώς λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του.