Έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε

Άρθρο της αναγνώστριας του blog, Μπατ-τάι

"Έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε".
Αζίζ Νεσίν.

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" άρθρο με τον τίτλο "Με ψυχικές παθήσεις το 38% των Ευρωπαίων". Από το εν λόγω άρθρο πληροφορούμαστε ότι 3ετής έρευνα σε 30 ευρωπαϊκές χώρες (οι 27 μέλη της Ε.Ε., συν τις Ελβετία, Ισλανδία, Νορβηγία) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στο 38% των Ευρωπαίων διαγιγνώσκεται ψυχική ή νευρολογική πάθηση. Τα αποτελέσματα της έρευνας δόθηκαν στην δημοσιότητα από το Ευρωπαϊκό κολέγιο Νευροψυχοφαρμακολογίας του Λονδίνου. Επικεφαλής της μελέτης ήταν ο Χανς Ούλριχ Βίτκεν, διευθυντής του ινστιτούτου κλινικής ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας στο πανεπιστήμιο της Δρέσδης.

Σε νέο άρθρο στην ίδια εφημερίδα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτώβρη) με τον τίτλο «Η κρίση σπέρνει κατάθλιψη» διαβάζουμε ότι «οι επιστήμονες συσχετίζουν την οικονομική κρίση με την κατάθλιψη και τη φτώχεια με τις ψυχικές διαταραχές». Έρευνα σε 25 χώρες έδειξε ότι «αύξηση της ανεργίας κατά 1% οδηγεί σε αντίστοιχη αύξηση κατά 0,79% στις αυτοκτονίες και 0,79% στις ανθρωποκτονίες», «...ένας στους 2 ασθενείς είναι άνεργος!». Καθώς διαβάζω τις στατιστικές αναλύσεις κουνάω το κεφάλι μου. Δες κατάντια! Αυτός είναι ο παράδεισος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχτισαν για τους κοινούς θνητούς. Έτσι θέλουν τους υπηκόους τους: χωρίς διάθεση, κουρασμένους από την ζωή, ανίκανους να αντιδράσουν, με συναισθήματα ενοχών, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πρόθυμους να λύσουν το πρόβλημά τους ως αυτόχειρες.

Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι ειδικός, μια απλή περιήγηση στο internet φτάνει να καταλάβει ότι η κατάθλιψη τείνει να πάρει μορφή επιδημίας. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το ποσοστό κατάθλιψης στον πληθυσμό της Ευρωζώνης πριν 10 χρόνια κυμαίνονταν κοντά στο 25%. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προβλέπει ότι μέχρι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας και η μείζων κατάθλιψη η δεύτερη σημαντικότερη αιτία θανάτου και ανικανότητας. Τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά, τρομαχτικά θα έλεγα και δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση δεν ψεύδονται. Αλήθεια πόσο κοστίζει στο σύστημα με τους δικούς τους υπολογισμούς ένας καταθλιπτικός;

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι: «Οι ειδικοί ζήτησαν να εξαιρεθεί ο ψυχιατρικός τομέας από τις περικοπές δαπανών στο Δημόσιο λέγοντας ότι τα προγράμματα κοινωνικής στήριξης μπορούν να προφυλάξουν τους ανθρώπους απ' την αυτοκαταστροφή». Εδώ πια οργίζομαι! Δεν είδαν άλλη λύση στο "αδιέξοδο" οι ειδικοί, παρά μόνο την εξαίρεση του ψυχιατρικού τομέα από τις περικοπές ή μήπως ο μικροαστισμός τους δεν τους άφησε να προχωρήσουν παραπέρα; Ίσως βέβαια να έπαψε να ισχύει στην ιατρική η αρχή ότι η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Ασφαλώς και δεν πρέπει να μπαίνει ζήτημα περικοπών! Αν θέλουμε όμως να προλαμβάνουμε, και όχι απλά να χαπακώνουμε τα ράκη μιας ανάλγητης αντιλαϊκής πολιτικής, πρέπει να ζητούμε την κατάργηση όλων των περικοπών. Πρέπει να ζητούμε την ακύρωση όλων των μέτρων που καταβαραθρώνουν την ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων, του λαού εν γένει, και τον οδηγούν ψυχολογικό ερείπιο πότε στην καταστολή, πότε στην αυτοχειρία. Πρέπει να ζητούμε την κατάργηση επομένως των κοινωνικών αιτιών, εκείνων που είναι η αιτία της ύπαρξης των ψυχικών νοσημάτων. 

Μήπως τελικά πρέπει να περικοπεί η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου; Αυτή η ασυδοσία που οπλίζει το χέρι του Λοβέρδου και του επιτρέπει να περικόπτει έως και το 80% των αναπηρικών συντάξεων ανθρώπων που βρίσκονται οικόσιτοι σε θεραπευτήρια και ψυχιατρεία, με το πρόσχημα, ότι αυτές τις συντάξεις τις καρπώνονται οι συγγενείς τους. Η ασυδοσία του κεφαλαίου είναι ανάγκη να περικοπεί, μιας και αυτή οδηγεί τους εργαζόμενους στη φτώχεια, στη μιζέρια, στην εξαθλίωση, και στην κατάθλιψη. Οι φαρμακοβιομηχανίες με τα δίκτυα τους, μπορούν να είναι ανήσυχες μιας και έχουν γνώση οι φύλακες. "Της Γης οι κολασμένοι", δεν θα μείνουν για καιρό ακόμα απαθείς θεατές των εξελίξεων. Οι λαοί, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβουν ότι το αντίδοτο σε αυτή την κατάσταση είναι η οργανωμένη πάλη και τότε θα γράψουν τη δικιά τους ιστορία. Δεν θα επιτρέψουν καμία παρέμβαση ούτε στο μυαλό τους, ούτε στα συναισθήματα τους, πόσο μάλλον στη ζωή τους.